หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 121 โหลวเย่วมากินข้าวที่บ้าน

บทที่121 โหลวเย่วมากินข้าวที่บ้าน

“พระชายา พระชายา ท่านต้องเชื่อข้านะก็เพราะแต่ก่อนข้าโดนนังสาวใช้ชั้นต่ำนี่สะกดจิตถึงได้พูดจาไร้มารยาทเยี่ยงนั้น

ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ตอนนี้ข้าเสียใจอย่างยิ่ง โปรดท่านให้โอกาสได้ปรับปรุงตัวอีกครั้ง ข้ารับปากว่าจากนี้ข้าจะประพฤติตัวเรียบร้อยรับใช้ท่าน”

ชิวซวนคุกเข่าลงกับพื้นทันทีน้ำตาเป็นเม็ดไหลลงมา อ้อนวอนอย่างขมขื่นด้วยท่าทางราวกับได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างมาก

สาวใช้ที่คุกเข่าอยู่ข้างๆก็ไม่เต็มใจที่ถูกได้รับความไม่เป็นธรรม จึงร้องไห้ไปอธิบายไป 

โดยรวม! 

พวกนางสองคนร้องไห้ได้ยิ่งกว่าหยาดฝนบนลูกแพร์(เปรียบถึงท่าทีการร่ำไห้ที่เหมือนท่าทีของหยางกุ้ยเฟย สวยและอ่อนแอ ดูแล้วน่าสงสาร) 

หลานเยาเยาแค่มองพวกนางนิ่งๆไม่พูดอะไร สองมือก็กอดอกไว้ราวกับดูละคร 

จนกระทั่งผ่านไปครู่นึง พวกนางก็ยังร้องไห้น้ำตาไหลเป็นสาย จนถึงตอนที่พวกนางพบว่ามีอะไรผิดปกติไป

จึงหันไปมองหลานเยาเยา…… 

ก็ต้องพบว่าหลานเยาเยากับฮัวหยู่อันไปนั่งกินข้าวอยู่บนเก้าอี้กันตอนไหนก็ไม่รู้ ความเร็วในการกินข้าวของพวกนางไวมากเหมือนกับว่าถ้าช้าไปก้าวเดียวข้าวก็จะหายไป แล้วก็เมินพวกนางที่นั่งน้ำตานองอยู่ข้างๆไปโดยปริยาย  

“……”

 ในใจของชิวซวนก็แอบจงเกลียดจงชัง 

กำหมัดแน่นจนเล็บยาวๆแทบจะทิ่มเข้าไปในเนื้อ 

ถ้าสายตามันกลายเป็นลูกธนูแหลมได้หลานเยาเยาในตอนนี้ก็คงกลายเป็นเม่นไปแล้ว เวลาผ่านไปไม่นาน ตำแหน่งของหลานเยาเยาดีกว่าพวกนางเหล่าสาวใช้ พวกนางคิดจะรังแกนางยังไงก็รังแกนางอย่างงั้น

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้…… 

ยิ่งคิดในใจก็ยิ่งเกลียด! 

แต่นางก็ยังคงแสร้งทำท่าทางน่าสงสารเพื่อดึงดูดความสนใจจากหลานเยาเยา 

นางคุกเข่ามาที่ข้างเท้าหลานเยาเยาแล้วพูดร้องไห้สะอื้น 

“พระชายา ได้โปรด……” 

นางยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกหลานเยาเยาตัดบทว่า: “ถ้ายังร้องไม่อิ่มก็ไปร้องทางด้านนั้น รอข้ากินจนอิ่มแล้วค่อยคิดบัญชีกับพวกเจ้า” 

ท้องฟ้าใหญ่ ผืนดินใหญ่ กินข้าวใหญ่ที่สุด 

เพลิดเพลินกับอาหารเลิศรสพร้อมกับมีคนร้องห่มร้องไห้อยู่ข้างหู มันช่างส่งผลต่ออารมณ์จริงๆ 

คนน่ารังเกียจข้างเท้านางนั้นขวางหูขวางตาหลังจากนั้นจึงดึงมีดสนามรบออกมาจากเอว ที่จริงคือหยิบออกมาจากระบบ 

นางเอามีดรบฟันไปหน้าชิวซวนสองสามที 

ทำให้ชิวซวนตกใจกลัวจนหน้าขาวซีดรีบร้อนถอยร่นไปข้างหลัง! 

หลังจากนั้นแม้แต่ร้องก็ไม่กล้าร้อง 

จนกระทั่งกินข้าวจนอิ่ม หลานเยาเยาถึงลุกขึ้นปรายตามองพวกนางชิวซวนแล้วเอ่ยเรียบๆว่า: “เมื่อครู่ข้าได้พูดไว้ว่าจะให้ของพวกเจ้า ข้าก็ไม่อาจคืนคำได้! ตามข้ามา” 

เมื่อเห็นพวกนางตามนางเข้าไปในห้องด้วยตัวที่สั่นงกงก หลานเยาเยาก็อยากจะยิ้ม 

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้ปรับปรุงตัวสักครั้ง ต้องการหรือไม่?” 

“ขอบพระทัยพระชายา พระชายาต้องการให้ข้าน้อยทำอะไรข้าน้อยก็จะทำจะไม่กล้าบ่นอะไรสักนิด” ชิวซวนรีบพูด

“งั้นก็ดี ข้าจะไม่ได้ให้เจ้าไปบุกน้ำลุยไฟ แค่ต้องการให้เจ้าไปช่วยข้าจัดเตียงก็พอแล้ว” 

ได้ยินดังนั้น! 

หน้าของชิวซวนก็ยิ่งซีดเข้าไปอีก 

จัดเตียงหน่ะเป็นเรื่องเล็ก แต่ก่อนหน้านี้พวกนางได้วางอะไรที่มันน่ากลัวมากๆไปในเตียง ที่ไม่สามารถแตะได้ถ้าแตะก็ตาย 

หากตายนางก็จะไม่ไป 

“พระชายา นี่มันเรื่องเล็กให้นางไปเถอะ! ข้าจะไปทำเรื่องอย่างอื่น” 

ชิวซวนชี้นิ้วไปที่สาวใช้ข้างๆ!

สาวใช้คนนั้นแค่ได้ยินก็จะไม่ทำแล้วจึงรีบพูดด้วยความโกรธว่า: “เจ้าชิวซวนนี่ เจ้าคิดจะฆ่าข้ารึไง? ก็เห็นอยู่ว่าในเตียงนั้นวาง……”

พูดยังไม่ทันจบก็ถูกหลานเยาเยาตัดบท 

“ชู่ว……”

“หยุดพูด พวกเจ้าไปด้วยกันเลย!” 

ตอนนี้ ขาของชิวซวนและสาวใช้คนนั้นอ่อนลงอีกครั้ง ทั้งสองคนเงียบไม่ส่งเสียง 

ผ่านไปครู่นึง! 

“เสี่ยวฮัว(ฮัวหยู่อัน)พวกนางไม่ขยับ เจ้าไปช่วยพวกนางหน่อย” 

ชิวซวนกับสาวใช้นั้นก็คิดว่าหลานเยาเยาจะสั่งให้ฮัวหยู่อันไปช่วยพวกนางจัดเตียง ทั้งสองคนก็โล่งใจ

จะตายงั้นก็ให้ฮัวหยู่อันตายก็ดี! 

ใครจะรู้…… 

หลังจากฮัวหยู่อันรับคำเสร็จสิ้นก็ยกเท้าขึ้นถีบทันที จนทำให้สาวใช้ที่อยู่ใกล้นางที่สุดลอยไปจนถึงบนเตียง

“อ๊า……” 

เสียงกรีดร้องท่ามกลางความไม่คาดคิดก็ดังขึ้นมา 

เห็นสาวใช้ที่อยู่บนเตียงรีบร้อนหมายจะตีแมลงสีดำที่ปีนบนเท้าให้ตกลงไป แต่ยังไม่ทันได้ตี แมลงสีดำก็เจาะเข้าไปในผิวหนังของนางแล้ว 

นางเจ็บปวดจนอยากจะควักเนื้อของตนเองออกมา แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีแมลงเจาะเข้าไปในร่างกายนางอีก สุดท้ายก็ยิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ

ตอนแรกสาวใช้ยังสู้สุดแรง 

แต่ต่อมาแม้แต่เสียงร้องก็ยังร้องไม่ออก ทำได้เพียงโค้งตัวนอนบนเตียง สายตาก็ค่อยๆหย่อนลงแต่ก็สามารถมองเห็นแมลงสีดำพวกนั้นลุกลามไปใต้ผิวหนังของนางอย่างรวดเร็ว

“ตาเจ้าแล้ว!” 

หลานเยาเยามองชิวซวนแล้วเอ่ยขึ้นเรียบๆ 

“ไม่……ไม่ไม่ ข้าไม่ไป ข้าไม่อยากตาย พระชายาได้โปรดเถิด ข้าไม่อยากตายจริงๆ” 

ขณะนั้นชิวซวนที่แข้งขาอ่อนแรงมองหน้านางด้วยความละอายใจ

ที่จริงหลานเยาเยานั้นรู้อยู่แล้ว! 

เมื่อครู่นางก็ตั้งใจที่จะไม่เตือนเพราะในใจก็ยังมีความเพ้อฝัน หวังว่าหลานเยาเยาจะไม่รู้เรื่อง อยากให้ตอนที่นางนอนลงไปแล้วถูกแมลงกัดตาย

“เอ๊ะ เจ้าไม่อยากตายแล้วข้าอยากตายงั้นหรอ?” 

“ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ข้าน้อยสำนึกผิดแล้วจริงๆ พระชายาได้โปรด……” 

“น่าเสียดายมันสายไปแล้ว!” 

คนที่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาอย่างชิวซวนนี้ ถ้าอยากให้นางสำนึกผิดและปรับปรุงตัวจริงๆ นอกเสียจากว่าฟ้าจะถล่มลงมาก่อนตราบใดที่นางมีโอกาสก็จะใช้วิธีเดิมอีก

“ไม่เอา ไม่อยากตาย พระชายา ท่านก็เห็นแก่ข้าน้อยที่เป็นคนของจวนแม่ทัพ ไว้ชีวิตข้าเถิด!”

“วางใจเถอะ! การตายของเจ้าขึ้นอยู่กับเจ้าเอง” 

ตลาดดำเป็นสถานที่ที่นางควรไปที่สุด จะมีชีวิตต่อหรือไม่ หรือจะมีชีวิตได้อีกนานเท่าไหร่ นั่นก็ดูการตัดสินใจของนางเอง 

เฮอะ! 

ในฐานะของคนที่ออกมาจากกองทัพ 

นางไม่สามารถฆ่าใครก็ได้ตามใจ แต่คนที่คิดอยากให้นางตายนางก็ไม่สามารถปล่อยไปได้! 

ในไม่ช้า! 

ชิวซวนก็ถูกพาไป ต่อมาถิงเมี่ยนบอกนางว่า ชิวซวนมีชีวิตอยู่ในตลาดดำได้เพียงสองวันก็ถูกคนที่ทำการค้าเนื้อทรมานตาย

ชิงปี้กับสาวใช้อีกคนที่ไม่ตายถูกไล่ออกจากตำหนัก! 

ตลอดช่วงบ่าย หลานเยาเยาสั่งให้คนทำความสะอาดลานซวนซี แม้แต่เตียงก็เปลี่ยนเผื่อว่ายังคงหลงเหลือพิษอยู่ 

เรื่องนี้ทำให้โหลวเย่วตกใจ 

หลังจากที่นางรู้เรื่องของสาวใช้แล้วก็มาปลอบนางบอกให้นางไม่ต้องโกรธเกินไป สุดท้ายโหลวเย่วก็ถามขึ้นมาอย่างมีลับลมคมในว่า:

“ได้ยินมาว่าเจ้าเอาของอร่อยมาเยอะก่อนกลับ?” 

“ไม่มี ไม่มีนะ!”หลานเยาเยารีบตอบอย่างตื่นๆ 

นางชักจะสงสัยแล้วว่าโหลวเย่วจะไม่ได้มาปลอบนาง แต่คิดจะมาตีเนียนกินฟรี

“ไม่มีจริงหรือ? เยาเยา เจ้าก็เห็นแก่ความจริงใจของข้าที่มีแก่เจ้าสิ มีของอร่อยจะไม่เรียกข้าหรอกหรือ แอบกินเงียบๆคนเดียวจะสนุกรึไง?” 

นางได้ยินองครักษ์พูดแล้ว 

ว่าหลานเยาเยาเอาอาหารกลับมาจนกลิ่นหอมมันลอยออกไปจากลานซวนซีและหลายคนก็ได้กลิ่น!  

“มีที่ไหน! กับข้าวพวกนั้นไม่อร่อย!” พูดเหมือนนางเป็นคนขี้งกมาก 

นางเป็นคนอย่างงี้เหรอ? 

“ไม่อร่อยข้าก็อยากกิน สรุปแล้วข้าวเย็น ข้าก็จะกินที่บ้านเจ้า” ไม่สนว่าจะอร่อยหรือไม่อร่อย วันนี้นางก็จะกิน

“ก็ได้ๆๆ ข้าจะขวางให้เจ้าไม่กินได้รึ? กับข้าวอยู่ที่ห้องครัว! อีกครู่ก็ถึงเวลาข้าวเย็นแล้วข้าจะให้คนมาเพิ่มตะเกียบอีกคู่” หลานเยาเยายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย 

ดูท่านางจะกินข้าวเย็นได้น้อยอีกแล้ว 

อย่างไรก็ตาม! 

ตอนที่ถึงอาหารเย็นก็มีข่าวร้าย

อาหารที่พวกนางคิดถึงอยู่ตลอดเวลาได้ถูกส่งไปยังห้องนอนของอ๋องเย่แล้ว……