หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 124 หนทางการไล่ตามเมียยังอีกยาวนาน

บทที่124 หนทางการไล่ตามเมียยังอีกยาวนาน

 

“เจ็บไหม?” เขาดูเหมือนถามอย่างห่วงใย 

“ไม่เจ็บได้รึ? เลือดออกแบบนี้” หลานเยาเยากัดฟันตอบ 

นางเช็ดๆรอยเลือดบนไหล่แต่พอเช็ดสะอาดเลือดก็ซึมออกมาอีกก็ยิ่งขุ่นเคือง 

แม้เมื่อคืนวานนางจะทิ้งรอยจูบไว้ทั่วตัวเขาแต่นั่นก็แค่ดูดนะนางไม่ได้กัด 

น่าโมโหจริงๆ! 

ใครจะรู้…… 

คำพูดต่อไปของเย่แจ๋หยิ่งจะทำให้นางตะลึง 

“เจ็บก็ถูกแล้ว!” 

“……”หมายความว่าอะไรหล่ะ? 

“เจ้ายั่วยุข้าก่อน” เขาพูดท่าทางนิ่งๆหลังจากนั้นก็เหลือบมองไหล่นางอย่างไม่ใส่ใจ บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ถ้ากล้ายั่วยุข้าอีกข้ากับเจ้าได้ตายกันไปข้าง!” 

ไม่หรอกมั้ง! 

รุนแรงขนาดนั้นเลย? 

ดูท่าทางเย่แจ๋หยิ่งแล้วไม่ดูเหมือนล้อเล่น หลานเยาเยาก็รู้สึกสงสัย 

คนนี้ช่างผูกพยาบาทเสียจริง 

งั้นหลังจากนี้ไม่ดื่มเหล้ากับเขาก็พอ ถ้าอยากดื่มก็ไปดื่มกับคนอื่นเพื่อป้องกันทั้งไม่ให้เกิดการดื่มแล้วซี้ซั้วทำนู่นนี่และทั้งการไปยั่วยุเขา 

“วางใจเถอะ! หลังจากนี้ข้าจะไม่ยั่วยุเจ้าอีก ใครยั่วยุคนนั้นเป็นหมา” 

“……หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!” 

เมื่อเห็นความไม่เชื่อในสายตาของเย่แจ๋หยิ่ง หลานเยาเยาก็กลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ 

ไม่ยั่วยุสิแปลก 

ระบบของนางยังคงรอการเลื่อนขั้นอยู่นะ! 

เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ งั้นนางก็จะมาเงียบๆ จะให้เขาคิดว่าไม่ใช่นางที่เป็นคนยั่วยุก่อน แบบนั้นเขาก็จะไม่พูดอะไรแล้ว! 

“สามีชายชาตรี ข้าไม่ผิดคำพูดเจ้าไม่ต้องกังวลไป”

นางพูดอย่างงี้ ความผิดชอบชั่วดีนางไม่รู้สึกเจ็บปวดสักนิด 

ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่ชายชาตรีแต่เป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆก็เท่านั้น! 

“เฮอะ!” 

เย่แจ๋หยิ่งส่งเสียงฮึดฮัดเดินหมุนตัวไปทางโต๊ะ 

หลานเยาเยาเหมือนกับคิดอะไรได้รีบเดินไปข้างหน้า แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เย่แจ๋หยิ่งสวมเสื้อคลุมซ้ำยังลากพื้นอีกด้วย

นางเดินไปก้าวเดียวก็เหยียบไปบนเสื้อคลุมแล้ว หลังจากนั้นเสื้อคลุมก็ดูเหมือนอ่อนแรงมากถูกเหยียบหล่นไป 

เหยียบหลุดไปก็ไม่มีอะไร 

บางทีอาจเพราะเสื้อคลุมมันเรียบเนียนไป จนเท้าของนางลื่นถลาไปข้างหน้า 

จากนั้นก็เคอะๆเขินๆ…… 

นางถลาไปจนถึงหลังของเย่แจ๋หยิ่ง ด้วยสัญชาตญาณนางก็จับเสื้อของเขาไว้ 

เย่แจ๋หยิ่งเดิมทีก็เปิดเสื้อคลุมไว้เพื่อให้นางดูรอยจูบบนร่างกายดังนั้นเสื้อคลุมก็ยังคงเปิดอยู่ หลังจากที่ถูกนางคว้า นางล้มลงก็ยังไม่เป็นอะไร แต่ยังลากเสื้อคลุมของเขาลงไปด้วยอีกพอดี…… 

“……”

 “……”

นางไม่ได้ตั้งใจจริงๆ! 

ฮื่อฮื่อฮื่อ…… 

ทั้งหมดมันเป็นเหตุสุดวิสัยนะ 

“หลานเยาเยา ยังไม่ทันได้ออกประตูไปเลย เจ้าร้อนใจไปหน่อยไหม?” 

ดีมาก! 

เขาเพิ่งพูดจบไปไม่นานก็เกิดเหตุสุดวิสัยแล้ว ดูท่าแล้วแม้แต่เทวดาฟ้าดินก็ล้วนจะช่วยพวกเขา 

พูดว่าตายกันไปข้าง งั้นก็ตายกันไปข้างหล่ะ! 

ชีวิตนี้……ข้าชดใช้ไหว 

หลานเยาเยาอยากจะร้องก็ร้องไม่ออกแต่ก็แก้ตัวไม่ขึ้น เรื่องมันบังเอิญขนาดนี้ นางจะยังพูดอะไรได้? 

ที่นางร้อนใจขนาดนั้นเมื่อครู่นี้ก็แค่อยากพูดว่า: “เจ้าส่งองครักษ์ไปส่งข้าที่จวนแม่ทัพนะ!”

นางต้องการวางมาดใหญ่ แล้วการกระทำก็ใหญ่หน่อย 

ไม่ใช่เพื่อจิตใจที่ทะเยอทะยาน แต่นี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนนาง

“แล้วข้าจะส่งเจ้ากลับไปอย่างไร?” 

ได้ยินดังนั้น! 

นัยน์ตาหลานเยาเยาก็ประกายทันที 

ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่าคำพูดแบบนี้แล้ว แผนของนางก็จะยิ่งสมบูรณ์มากขึ้น แต่เย่แจ๋หยิ่งจะไปส่งนางอย่างไม่มีเหตุมีผลได้อย่างไร?

ต้องมีเล่ห์เหลี่ยม 

ดังนั้นนางจึงปฏิเสธสีหน้าเรียบๆ 

“ไม่ต้องแล้ว เจ้าสั่งให้องครักษ์ไปส่งข้าก็พอ” 

“เมื่อวานข้าเพิ่งได้รับบัตรเชิญของจวนแม่ทัพพอดี ไม่ต้องคิดมาก ข้าไปจวนแม่ทัพเพื่อไปเยี่ยมคนคนหนึ่งแล้วก็รวดส่งเจ้า”

คนอื่นก็ล้วนพูดแบบนี้ 

แน่นอนว่าหลานเยาเยาหวังอยากจะให้ไปส่งจึงฮึดฮัดอย่างหงุดหงิดกลับไปลานซวนซี  

ในห้องหนังสือ 

เย่แจ๋หยิ่งกำลังจัดเสื้อผ้าตนเองอยู่แล้วก็มีชายรูปงามเดินออกมาจากที่มืด: “ดูแล้วเจ้าจะประสบความสำเร็จไวทีเดียว” 

เมื่อครู่ถ้าไม่ใช่เพราะเขาช่วย หลานเยาเยาจะเหยียบเสื้อคลุมเขาหลุดง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร 

“หึ! เจ้ายุ่งมากไปละ” 

เย่แจ๋หยิ่งพูดเรียบๆแต่ก็ไม่ได้ตำหนิเขา 

“พวกเจ้าไม่ใช่เคยเจอกันแล้วหรือ? ทำไมต้องไปดูนางที่จวนแม่ทัพด้วย?” โม่เหลียงเฉินไม่เข้าใจอย่างมาก 

“ข้าก็มีเจตนาของข้า!” 

บางเรื่องแม้จะเกินมานานมากแต่ตอนนี้ก็อาจถึงเวลาแก้ไขแล้ว 

ในฐานะผู้สำเร็จราชการแทน ที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก ข้าจะแนะนำเจ้าสักหน่อยว่า สิ่งเดียวบนโลกนี้ที่ไม่สามารถคาดเดาได้ก็คือใจของผู้หญิง ถ้าให้นางเห็นว่าเจ้าเดินใกล้กับหญิงอื่น สาวงามที่มาจ่อยู่ตรงปากเจ้าแล้วอาจจะหายไปก็ได้”

ภายนอกของหลานเยาเยาดูแล้วไร้เดียงสาไม่มีอะไร 

แต่กลับเป็นผู้หญิงที่มีเล่ห์เหลี่ยมมาก ผู้หญิงแบบนี้จะไม่แสดงจิตใจที่แท้จริงของตนเองออกมาง่ายๆ 

ข้อนี้เขารู้ เย่แจ๋หยิ่งรู้ดีกว่าเขานัก 

“ข้าเองก็รู้ขีดจำกัด!” 

โม่เหลียงเฉินเห็นท่าทางเย่อหยิ่งของเย่แจ๋หยิ่งก็อดหัวเราะไม่ได้ 

ในความเข้าใจของเย่แจ๋หยิ่ง ชีวิตมีทุกที่ในสนามรบ เขาคงมองหลานเยาเยาเป็นเมืองที่ต้องการจะยึด

แต่เขาลืมไป! 

เมืองมันตายแต่คนนั้นมีชีวิต 

เห้อ! 

เขาคาดการณ์ว่าหนทางการไล่ตามเมียของเย่แจ๋หยิ่งยังอีกยาวนาน 

……

ที่ปากประตูวัง 

หลานเยาเยาเข้าไปนั่งรอในรถม้าของเย่แจ๋หยิ่งนานแล้ว รอจนหลังจากเย่แจ๋หยิ่งขึ้นรถม้าแล้ว รถม้าถึงออกตัว 

หลานเยาเยาเหลือบมองเย่แจ๋หยิ่งที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วแต่ยังคงใส่เสื้อคลุมอยู่

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงถนนที่มีคนเดินขวักไขว่พลุกพล่าน 

ประชาชนเมื่อพอเห็นว่าเป็นรถม้าของเย่แจ๋หยิ่ง ก็ทยอยกันเปิดทางให้พร้อมกับปากที่ต่างพากันพูดคุย

“ในที่สุดอ๋องเย่ก็ปล่อยพระชายาเย่กลับบ้านได้ หาได้ยากจริงๆ” 

“พระชายาเย่ต้องโชคดีมากจริงๆ หลังจากสมรสกับอ๋องเย่แล้วก็ไม่เพียงแต่จะได้รับความรักจากอ๋องเย่แต่ก็ยังกลายเป็นสาวงามจนล่มเมืองอีก” 

“นั่นสิ! น่าอิจฉาเสียจริง ข้าเองก็อยากจะแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้นบ้าง” 

“……”

เอ่อ…… 

พวกเขาเพิ่งไปได้แค่ครึ่งทางเองนะ ประชาชนก็พากันพูดคุยกันแล้ว 

แม้นี่จะเป็นผลลัพธ์ที่นางต้องการ แต่ผลลัพธ์ก็ดีไปหน่อยนะ!

ดังนั้นนางอดไม่ได้ที่จะมองเย่แจ๋หยิ่งอีกครั้ง 

คาดว่าน่าจะเป็นคนนี้ที่แอบประกาศให้คนรู้ทั่วอย่างลับๆ!

จนกระทั่งถึงจวนแม่ทัพ 

หลานเฉินมู๋กับจ้าวซื่อที่เพิ่งมีตำแหน่งสูงขึ้นแล้วก็ยังมีหลานจิ่นเอ๋อรออยู่ที่ประตูใหญ่นานแล้ว จากท่าทางแล้วดูเหมือนจะต้อนรับการมาถึงของพวกเขามากๆ 

พอพวกเขาลงรถม้า 

หลานจิ่นเอ๋อก็พาทุกคนคำนับ: “คารวะอ๋องเย่ พระชายาเย่” 

เย่แจ๋หยิ่งไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่โบกๆมือสั่งให้ทุกคนลุกขึ้น 

หลังจากนั้นพวกเขาก็ถูกเชิญเข้าไปในตำหนัก ในห้องโถงหลานจิ่นเอ๋อลงมือยกน้ำชาให้พวกเขาด้วยตนเอง นางเดินมาข้างหลานเยาเยาแล้วส่งถ้วยชาให้นางถ้วยนึง

“พระชายาเย่เชิญดื่มชา!” 

หลานเยาเยามองนางโดยไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักๆหน้ารับน้ำชามา 

จนกระทั่งตอนหลานจิ่นเอ๋อยกน้ำชาให้เย่แจ๋หยิ่ง หลานเยาเยาก็ได้พบเรื่องใหม่ๆ

ความเร็วการส่งน้ำชาให้เย่แจ๋หยิ่งของหลานจิ่นเอ๋อนั้นช้ากว่ามากๆ อีกทั้งแก้มทั้งสองข้างก็แดงเหมือนกับเขินอาย 

นางรู้สึกว่าด้วยนิสัยที่แปลกประหลาดของเย่แจ๋หยิ่งที่ไม่ยอมให้ผู้หญิงเข้าใกล้เขาเกินกว่าสามก้าวนั้น คาดได้ว่าแม้เขาจะไม่ระเบิดอารมณ์ออกมาแต่ก็ต้องเย็นชาขึ้นทันทีแน่

แต่สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจก็คือเย่แจ๋หยิ่งไม่แสดงท่าทางอะไรเพียงแค่รับน้ำชามานิ่งๆ……  

 

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเป็นคนโหดร้าย เขาไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง?ไม่ใช่เลย ตั้งแต่เขาแต่งงานกับคุณหนูหกของจวนแม่ทัพก็เปลี่ยนไปแล้ว “เยาเยาร่างกายอ่อนแอ ไม่ชอบพูดคุย ข้าไม่วางใจให้เขาไปคนเดียว”รู้สึกอับอายนัก!พระชายาใช้ไม้ตีรัชทายาท นังเสแสร้ง ปากนั้นสามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้ ยังไม่วางใจอีกหรือ?“เยาเยา นางไม่มีความรู้ที่เกี่ยวกับสงคราม ฝีมือทางการแพทย์ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พวกเจ้าอย่ารังแกนาง”ทหารของฝ่ายศัตรูกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ตอนนี้ทหารสิบหมื่นที่ถูกพระชายาวางแผนมาเป็นเชลยศึกกำลังรอการถอนพิษอยู่ นี่ไม่ใช่กลยุทธ์ของพระชายาเย่ หรอ?“ เยาเยานางไร้เดียงสา ไม่เคยยุ่งกับคนอื่น” ทหารทั้งหลายเหลือบมองเจ้านายที่กำลังหลีกเลี่ยงเพื่อความรัก เจ้านาย จริยธรรมของท่านที่อยู่ไหน?

Comment

Options

not work with dark mode
Reset