หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 145 ขุดหลุมฝังพระราชธิดาจาวหยางทั้งเป็น

บทที่ 145 ขุดหลุมฝังพระราชธิดาจาวหยางทั้งเป็น

ในคราวนี้หลานเยาเยาไม่ทันได้คิดอะไรทั้งสิ้น รีบพุ่งได้หาโหลวเย่วทันที เมื่อมาถึงข้างกายนาง ก็เข้าไปหยุดมีดสั้นที่กำลังจะแทงลงไปที่ท้องของโหลวเย่ว

กลับคิดไม่ถึงว่า……

ขณะที่นางกำลังจับที่ข้อมือของโหลวเย่ว โหลวเย่วที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกกลับมีแววตาที่ดุดันขึ้นมา และได้หันมีดสั้นในมือไปอีกทาง

หลานเยาเยาตกใจ!

รีบหลบมีดสั้นของโหลวเย่วที่พุ่งมา แต่ทว่า โหล่วเย่วว่องไวจนน่าตกใจ เพียงแค่อึดใจเดียว ก็พุ่งเข้ามาใกล้นางอีกครั้ง และครั้งนี้นางก็ทำได้เพียงหลบหลีกอีกครั้ง

ฮองเฮาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของพระสนมเอก ดวงตาปรากฏแววตาแห่งความชั่วร้าย ได้ค่อยๆลุกขึ้นยืน

คิดไม่ถึง หลานเยาเยาจะระวังตัวดีขนาดนี้ ขนาดนี้แล้วยังฆ่าไม่ได้ ดูท่าแล้วนางคงต้องลงมือเอง

ทว่า!

ทางด้านหนึ่งนางต้องควบคุมโหลวเย่วที่ไม่มีสติ อีกด้านหนึ่งก็ต้องหาโอกาสลงมือเอง

ทางด้านหลานเยาเยานี้ก็เห็นได้ชัดว่าเหนื่อยใจ!

ทางหนึ่งนางต้องคอยป้องกันการลอบฆ่าของโหลวเย่ที่โดนควบคุม อีกทางต้องป้องกันโหลวเย่วฆ่าตัวตาย ที่สำคัญที่สุดอีกเรื่อง นางยังต้องแยกประสาทมาระวังกับทุกการกระทำตัวฮองเฮา

ฮองเฮาคิดอยากจะให้นางตาย ไม่สามารถที่จะมองอยู่เฉยๆได้แน่

นางจะต้องหาโอกาส จากนั้นนางจะพุ่งมาจบชีวิตด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว จะต้องไม่ให้ฮองเฮาทำได้ตามใจหวังไว้

ไม่ว่าเช่นไร หากว่านางจบชีวิตลงที่นี่ ทุกคนจะคิดเพียงแค่ว่า โรคของฮองเฮากำเริบและฆ่านางโดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้น

ในใจได้มีการคาดเดาไว้อยู่แล้ว!

ในไม่ช้า!

ในช่วงเวลาที่ฮองเฮาคิดว่าหาโอกาสที่เหมาะสมให้ตัวเองได้แล้วนั้น หลานเยาเยาก็ตีให้โหลวเย่วสลบไป จากนั้นก็พยุงโหลวเย่วขึ้นด้วยมือข้างเดียว แล้วโยนนางออกไปทางหน้าต่างที่นางเข้ามาทันที

“ปึ่ง……”

หลังจากที่มีของหนักตกบนพื้น หลานเยาเยาก็หดตัวลง

อย่าโดนหน้าสิ!

ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้โดนหน้า ไม่เช่นนั้นโหลวเย่วฟื้นขึ้นมาต้องร้องไห้ตายแน่ๆ

ทีแรกหลานเยาเยาคิดจะกระโดดออกไปด้วย แต่กลับพบว่าฮองเฮาได้พุ่งเข้ามาข้างหลังนาง หน้าตาที่น่ากลัวนั้นดูเหมือนว่าจะกลืนกินนางเข้าไปทั้งเป็น

นางจึงเปลี่ยนความคิดกะทันหัน

โดยหันกลับไปต่อสู้กับฮองเฮาแทน

กรงเล็บของฮองเฮาแหลมคมมาก ทุกการเคลื่อนไหวโจมตีไปยังอวัยวะสำคัญของนาง นางก็ไม่ได้ตอบโต้เลย แต่กลับถอยให้ตลอด

เมื่อฮองเฮาคิดว่านางมีความสามารถเพียงเท่านี้ หลานเยาเยาจึงได้จับที่ข้อเท้าของนาง จากนั้นก็เหวี่ยงอย่างสุดกำลัง

เสือไม่ได้แสดงอำนาจ ท่านจึงคิดว่าข้าเป็นแมวหรือไง!

วันนี้จะทำให้ท่านได้รู้สักนิด อะไรคือคำว่าเจ็บจนสำนึก

ในอีกสักครู่ต่อมา!

หลานเยาเยาเหวี่ยงจนสะใจแล้ว จึงได้ปล่อยขาของฮองเฮา จากนั้นก็ปัดๆมือ แล้วกระโดดจากไปทางหน้าต่าง

ในตำหนักฮองเฮาที่หน้าตาฟกช้ำค่อยๆลุกขึ้นมา ความโกรธแค้นแสนสาหัสปะทุออกมาทางแววตาที่แดงก่ำ

“หลานเยาเยา เจ้าคิดว่าเพียงเท่านี้ก็จะจบแล้วงั้นหรือ? นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นของแผนการของข้าเท่านั้น”

พูดจบ ฮองเฮาก็หยิบเอายาเม็ดหนึ่งใส่ปากไป สภาพที่น่ากลัวของนางค่อยๆกลับกลายเป็นเหมือนปกติ

จากนั้นก็หยิบมีดสั้นออกมา กรีดไปที่แขนของตัวเองสองสามที

“ฉึก……”

หลังจากนั้นก็แทงเข้าไปที่ท้องของตัวเองอีก ทันใดนั้นตรงหน้าผากก็มีเหงื่อผุดขึ้นมามากมาย

“อ้า……”

“หลานเยาเยา ข้าจะทำให้ชื่อเสียงย่อยยับ ตายก็ไม่มีที่ฝัง เหอะเหอะเหอะ……ฉึก……”

ฮองเฮาหอบสีหน้าอันซีดเซียว พร้อมทั้งหน้าตาที่น่ากลัว ราวกับปีศาจ ที่ปีนขึ้นมาจากขุมนรก

มองดูเลือดที่ไหลเอ่อ ฮองเฮารีบเปลี่ยนสีหน้า ตรงไปทางประตูด้วยท่าทางหวาดผวา

เดินไปร้องเรียกคนไปด้วย : “ช่วยด้วย! คุ้มกัน รีบมาคุ้มกันเร็วเข้า พระชายาเย่จะลอบสังหารข้า รีบมาคุ้มกันเร็วเข้า……”

……

หลานเยาเยาเดินลากโหลวเย่วโดยมีรอยเท้าลึกบ้างตื้นบ้าง หลบหลีกการลาดตระเวนขององครักษ์ เพื่อไปยังตำหนักของไทเฮา

แต่เมื่อเดินผ่านไปได้ครึ่งทาง ก็เห็นกลุ่มพวกองครักษ์วิ่งมาด้วยความรีบร้อน แล้วร้องตะโกนว่า : “ฮ่องเต้มีรับสั่ง พระชายาเย่ลอบฆ่าฮองเฮา ให้รีบจับกุมตัว หากมีการตอบโต้ ให้ฆ่าได้ทันที”

“ขอรับ!”

องครักษ์ลาดตระเวนรีบวิ่งออกไปเพื่อแจ้งข่าวสารต่อกันทันที ในเมืองหลวงเริ่มมีการป้องกันทันที

หลานเยาเยาขมวดคิ้วเล็กน้อย

มองไปยังโหลวเย่วที่ลากด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วก็มองไปยังทางที่จะไปยังตำหนักของไทเฮา

ควรจะขุดหลุมก่อนดีไหม แล้วก็ฝังนางไว้ก่อน? รอให้เรื่องนี้จบไปก่อน แล้วก็ค่อยมาขุดนางออกมา

หลานเยาเยาคิดว่าความคิดนี้ของนางไม่เลว จึงได้ลากโหลวเย่วไปที่ลับตาคน แล้วก็เอาพลั่วออกมาจะระบบ

พลั่วด้ามนี้นางได้มาด้วยการเรียนรู้จากการใช้หินที่แหลมคมขุดหลุม ตอนที่อยู่จวนแม่ทัพ เวลาเห็นพลั่วนางก็เก็บมาสามสี่ด้าม

นางรู้ว่าต้องได้ใช้ประโยชน์จากมันในตอนหลังแน่ๆ!

คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้ประโยชน์จริงๆแล้ว

แต่ทว่า!

มีแขนข้างหนึ่งได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถออกแรงได้ ดังนั้นนางจึงใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบพลั่ว มือข้างหนึ่งจับพลั่วไว้ ค่อยๆตักดินขึ้นมา

ถึงแม้ว่าจะช้า แต่ก็ยังดีกว่าใช้หินขุดหลุมตั้งเยอะ!

ฮัวหยู่อันและคุณชายเหลียงเฉินที่ปรากฏตัวเงียบอยู่ข้างๆนางนั้นมองด้วยความตะลึงงัน

“หลานเยาเยา ตอนนี้ไฟลนตูดแล้ว เจ้ายังจะขุดหลุมทำอะไรอีก?” ฮัวหยู่อันไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

หลานเยาเยาได้ยินหรือไม่?

ฮองเฮาบาดเจ็บ ฮ่องเต้รับสั่งให้จับกุมตัวนางไว้ หากว่าขัดขืน ก็ให้ฆ่าได้ทันที

นางไม่ได้มีท่าทีกังวลแต่อย่างใด!

คุณชายเหลียงเฉิงที่ดูมีท่าทีเงียบสงบมาก มองไปดูพระราชธิดาจาวหยางที่นอนอยู่ที่พื้น แม้ว่าจะโดนลากมาอย่างน่าสงสารจนแทบดูไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็หาคนจนพบแล้ว

และดูท่าทางแล้วน่าจะปลอดภัยไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายแต่อย่างใด

แต่ว่า คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันจนเป็นโบว์

เหตุการณ์เกิดขึ้นเหนือความคาดหมายของเขา เขาจำเป็นต้องหาวิธีเปลี่ยนอันตรายนี้ให้เป็นการต่อรองให้ได้ ไม่เช่นนั้นคนทั้งพระราชสำนัก จะต้องพุ่งเป้าหมายไปที่หัวของเย่แจ๋หยิ่งแน่ๆ

แค่เพียงฮ่องเต้มีเป้าหมาย ก็จะต้องลงมือแน่นอน จากนั้นก็จะใช้หลานเยาเยาเป็นเครื่องมือให้เย่แจ๋หยิ่งยอมสละอำนาจ เมื่อถึงเวลานั้นก็จะลำบากแน่ๆ

ใครจะรู้…….

หลานเยาเยากลับตอบว่า : “ข้าจะขุดหลุม เพื่อฝังโหลวเย่ว”

คุณชายเหลียงเฉิน : “……” เขาหูแว่วไปงั้นหรือ?

ฮัวหยู่อัน : “……”

ให้ตายสิ!

แม้แต่พระราชธิดาก็ยังกล้าฝัง หลังจากนี้คงต้องเคารพนางให้มากกว่านี้ซะแล้ว ไม่เช่นนั้นวันไหนวันหนึ่งคงถูกนางวางยาแล้วฝังทั้งเป็นโดยไม่รู้ตัว

ฮัวหยู่อันส่งเสียงกระแอมออกมาเบาๆ พร้อมพูดโน้มน้าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมากๆว่า :

“หลานเยาเยา อ่อไม่ไม่ไม่ใช่ คุณหนู พระราชธิดาจาวหยางยังหายใจอยู่เลยนะ ท่านจะฝังนางทั้งเป็นนั้นไม่ถูกต้อง พวกเรามีเรื่องอะไรก็ค่อยๆพูดคุยกัน”

ตอนนี้นางยังไม่อยากตาย

หากว่าหลานเยาเยาฝังพระราชธิดาจาวหยางทั้งเป็นจริงๆ นางในฐานะเป็นสาวใช้ ก็รอดพ้นจากความตายยาก ดังนั้นนางจึงต้องโน้มน้าวนางให้ดีๆ

“ไม่มีอะไรให้ต้องพูดอีก ข้าเป็นคนแย่งโหลวเย่วมาจากฮองเฮา ตอนนี้ฮองเฮาจะต้องเล่นไพ่เรียกคะแนนความสงสาร แล้วพูดให้ตัวดูน่าสังเวช ไม่ก็ทำร้ายตัวเอง เพื่อที่จะใส่ร้ายข้า

เพียงแค่ข้าทำให้โหลวเย่วหายตัวไป เช่นนี้ฮ่องเต้กับฮองเฮาก็ทำอะไรข้าไม่ได้!”

นอกจากนี้นางยังมีเรื่องน่าตื่นเต้นเตรียมไว้รอพวกเขาอีกด้วย

เมื่อนางพูดเช่นนี้

คุณชายเหลียงเฉินก็ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา จากนั้นก็มองไปยังฮัวหยู่อันที่ยิ้มแห้งๆโดยไม่พูดไม่จา

แต่เห็นได้ชัดว่าฮัวหยู่อันโล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง

เกือบทำให้นางตกใจตายไปแล้ว นั้นเป็นการทำให้โหลวเย่วหายตัวไปแค่นั้นรึ! เจ้าคิดว่านางจะต้องฝังโหลวเย่วทั้งเป็นให้ได้รึ!

แล้วก็ลูบอกพร้อมกล่าวว่า :

“คุณหนูเนี๊ยนะ! ทำเรื่องอะไรก็ไม่ควรจะทำที่มันเกินไป ท่านก็แค่ต้องการให้พวกฮ่องเต้หาพระราชธิดาจาวหยางไม่พบไม่ใช่หรือ! ข้าก็คิดออกอีกวิธีหนึ่ง……”

แต่ว่านางยังไม่ทันจะพูดจบ หลานเยาเยาก็หยิบยาออกมาสามสี่เม็ดส่งไปไว้ในมือฮัวหยู่อันทันที……