หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 183 หลานเยาเยาผู้เจ็บปวดใจ

  บทที่183 หลานเยาเยาผู้เจ็บปวดใจ

ตอนแรกคิดว่าคนที่ตกลงมาจากหน้าต่างชั้นสองคือหานแส แต่เมื่อจ้องดู คนที่สลบไปนั้นสวมเสื้อผ้าของบ๋อยในโรงเตี๊ยม

ถึงได้รู้ว่า คนนั้นคือบ๋อย

ไม่ปล่อยให้นางได้คิดมาก หน้าต่างชั้นสองทั้งหมดแตกออกเป็นเสี่ยงๆและด้านในก็มีคนชุดดำคลุมหน้าจำนวนมากบินออกมา

พวกเขาสังหารทีละคนๆ ดวงตาน่าสะพรึงกลัวแดงก่ำเต็มไปด้วยความซึมเซา

อีกทั้งในมือของพวกเขายังถืออาวุธมีคมหลากหลายชนิด

แค่มองแว็บเดียวนี่ต้องไม่ใช่นักฆ่าธรรมดาๆแน่

มุมปากเย่แจ๋หยิ่งยกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาลึกราวน้ำวนหรี่ลง

ร่างกายเย็นไปทั่วร่าง มือเรียวยาวสะบัด ทันใดนั้นกำลังภายในที่ล้ำลึกก็โจมตีไปยังเหล่านักฆ่า

นักฆ่าที่ยังไม่ได้เข้าใกล้เขาในสามก้าว ก็ถูกกำลังภายในโจมตีถอยหลังออกไปไกล ชนกับกำแพงก็ชนกำแพง หล่นลงพื้นก็หล่นลงพื้น

โดยรวมแล้ว

คนที่โดนกำลังภายในโจมตีนั้นล้มลงไปและขึ้นมาอีกไม่ไหว

แต่ทว่า นี่เป็นเพียงแค่การเริ่มต้น

นักฆ่าอีกระลอกหนึ่งพรั่งพรูเข้ามาจากด้านนอก จำนวนมากกว่าครั้งก่อนเท่าตัว หลังจากที่พวกเขาพุ่งเข้ามาก็ตรงปรี่เข้าไปฆ่าพวกเขาอย่างไม่ไว้ชีวิต

หลานเยาเยาเห็นสถานการณ์ดังนั้นก็รู้ว่าไม่สามารถปล่อยให้เย่แจ๋หยิ่งลงมือคนเดียวได้

แต่ทว่า ด้านหลังของเย่แจ๋หยิ่งก็ดูเหมือนมีสายตาที่ยาวไกล นางยังไม่ทันได้ลงมืออะไร น้ำเสียงน่าดึงดูดก็ดังขึ้นมา

“อยู่ใกล้ข้าไว้ ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าลงมือ”

“อื้อ!”

หลานเยาเยารีบเข้ามาใกล้เย่แจ๋หยิ่งแต่นางรู้ว่าไม่สามารถเข้าใกล้มากได้ ไม่งั้นจะเป็นการขวางการแสดงกังฟูและกำลังภายในของเขา

นักฆ่าระลอกนี้เหมือนกันที่ไม่สามารถเข้าใกล้เย่แจ๋หยิ่งได้เกินสามก้าว

แต่นักฆ่าพวกนี้เหมือนฆ่ายังไงก็ไม่หมด ตายแล้วก็มา มาแล้วก็ตาย ดูเหมือนอยากให้กำลังของเย่แจ๋หยิ่งนั้นหมด

ทันใดนั้น!

 ที่หางตาหลานเยาเยาก็พบยายแก่ผมขาวสวมชุดแปลกๆ นางหลังค่อม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น แววตาร้ายกาจ

ยายเมิ่งยิงจวน!?

การแต่งตัวแบบนี้เห็นได้ชัดว่าคือการแต่งตัวของยายเมิ่งยิงจวนที่นางเคยฆ่า อีกอย่างพวกนางเป็นยายแก่ผมขาวที่น่ากลัวมาก

หลานเยาเยากล้าสรุปว่าคนนั้นก็คือยายเมิ่งยิงจวนของเขตนี้

แต่ว่า!

ต่อมานางก็เบิกตากว้าง ยายเมิ่งยิงจวนนั้นเพิ่งยืนนิ่งๆแล้วข้างหลังนางก็มียายเมิ่งยิงจวนอีก4คนตามมาอีก

รวมทั้งหมดเป็น5

ยายเมิ่งยิงจวน5คน!

แค่คนเดียวนางก็ยากที่จะจัดการแล้วนี่เพิ่มมาเป็น5 ไม่รู้ว่าเย่แจ๋หยิ่งจะรู้สึกว่ามันเปลืองแรงหรือไม่

“เย่แจ๋หยิ่ง พวกเขาต้องเตรียมตัวมาก่อนแล้วแน่”

“แล้วยังไงหล่ะ? สำหรับข้าแล้ว มันก็แค่เท่านั้น”

คำพูดเย็นชาสิ้นลง เย่แจ๋หยิ่งก็อัดกำลังภายในเข้าไปในชามที่แตกบนพื้น บีบนิ้วเรียวยาว ทันใดนั้นถ้วยแตกก็แตกออกมาไม่เป็นชิ้นเป็นอันกลายเป็นเศษเล็กๆที่แหลมคม

จากนั้นเขาก็โบกมือ

เศษเล็กๆกระเด็นออกมาแล้วพุ่งโจมตีไปยังลำคอของเหล่าคนชุดดำ

“อ๊า……”

พวกเขากรีดร้องแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน บางคนยังไม่ทันได้กรีดร้องก็ล้มลงตายไปก่อน

ว้าว!

นี่มันสุดยอดมาก!

มองคนชุดดำที่นอนตายอยู่บนพื้น ตอนแรกโรงเตี๊ยมที่เงียบสงบก็มีแต่กลิ่นเลือดคลุ้งเต็มไปหมดทันที

ยายเมิ่งยิงจวน5คนที่ยืนมองอยู่ชั้นบนต่างก็ตกตะลึง แววตาฉายความกลัวออกมา

แต่พวกนางก็ไม่ได้หนีไปไหน

แต่ทั้งหมดกลับบินลงมาข้างล่างแล้วล้อมพวกเขาสองคนไว้

ผมขาวซีดยุ่งเหยิงของพวกยายเมิ่งยิงจวนมันยาวขึ้นอย่างบ้าคลั่งในทันที อีกทั้งยังพุ่งมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็วราวกับหนามแหลมคม

จำนวนเส้นผมของคนคนนึงก็นับไม่ถ้วนแล้ว แต่นี่เส้นผมของคนห้าคนก็ยิ่งนับไม่ถ้วน

เย่แจ๋หยิ่งไม่สามารถตัดเส้นผมเยอะขนาดนั้นได้ในคราเดียว

นางต้องคิดหาวิธี

เมื่อเห็นว่าผมขาวพวกนั้นกำลังจะแทงพวกเขา จู่ๆหลานเยาเยาก็รู้สึกแน่นๆที่เอว ราวกับมีการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตานั้นพวกเขาก็มาปรากฏตัวอยู่ที่ชั้นสองแล้ว

แต่ผมขาวเหล่านั้นก็เหมือนมีดวงตายาว ตามมาติดๆ

เย่แจ๋หยิ่งจึงใช้กำลังภายในทำลายเส้นผมของยายเมิ่งยิงจวนไปสองคน

เมื่อเห็นเย่แจ๋หยิ่งโบกมือจะทำลายเส้นผมของยายเมิ่งยิงจวนอีกสองคน หลานเยาเยาก็รีบแฉลบตัวไปข้างๆ มีดสั้นก็ปรากฏขึ้นในมือ

มีดสั้นนี้ไม่ใช่มีดสั้นธรรมดา แต่เป็นมีดต่อสู้ในสนามรบที่นำมาจากยุคปัจจุบัน

มันมีกลไกอยู่อย่างนึง หลานเยาเยากดมันอย่างรวดเร็ว

ส่วนแหลมของมีดสั้นพุ่งออกไปตัดผมครึ่งนึงของยายเมิ่งยิงจวนอีกคน

แต่ทว่าระหว่างปลายแหลมกับด้ามจับมีเส้นเงินบางๆเชื่อมอยู่ เมื่อนางกดปุ่มอีกครั้ง ปลายแหลมของมีดสั้นก็กลับมาพร้อมกับตัดเส้นผมอีกครึ่งของยายเมิ่งยิงจวนอีกด้วย

ตอนหันกลับมา

เย่แจ๋หยิ่งก็จัดการกับเส้นผมของยายเมิ่งยิงจวนสองคนสุดท้ายเรียบร้อย

เย่แจ๋หยิ่งหันกลับมาสบตากับนางพอดี

“ด้านนี้ข้าจัดการแล้ว”

“ไม่เลวนี่!”

ยากมากที่จะถูกเย่แจ๋หยิ่งชม มุมปากของหลานเยาเยาเปิดออกทันที

แต่ว่า……

นางดีใจไวไปหน่อย

หลังจากที่เส้นผมของยายเมิ่งยิงจวนขาดไป ก็กลับยาวอย่างบ้าคลั่งอีกครั้งอีกทั้งความเร็วยังเร็วขึ้นอีกด้วย

เชี้ย!

แม้แต่เจ้าหญิงราพันเซลผมยังไม่ยาวบ้าคลั่งอย่างพวกนางเลย น่ากลัวไปแล้ว

ผมยาวของพวกนางเข้าโจมตีอีกครั้งเย่แจ๋หยิ่งก็พานางบินไปที่พื้นอีกครั้ง

ความเร็วของพวกนางไวมากและชำนาญการใช้ผมโจมตีเป็นระยะทางไกลทั้งยังเปลี่ยนตำแหน่งได้อย่างรวดเร็ว เย่แจ๋หยิ่งต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของนางจึงไม่สามารถโจมตีทั้งหมดได้ในเวลาอันสั้น

แต่ถึงแม้ว่าความเร็วของพวกนางจะเร็วกว่า

แต่ก็ถูกกำลังภายในของเย่แจ๋หยิ่งโจมตีต่างได้รับบาดเจ็บ

แต่ว่า!

สู้กันอย่างนี้ต่อไปมันไม่ใช่วิธีแก้

เย่แจ๋หยิ่งพานางบินไปบินมา เป็นการผลาญพลังที่ง่ายที่สุด

ถ้ามีเพียงยายเมิ่งยิงจวนสองสามคนก็ยังดี แต่เกรงว่ายายเมิ่งยิงจวนสองสามคนนี้จะมาเพียงแค่ผลาญพลังของเย่แจ๋หยิ่ง ถ้าด้านหลังของพวกนางยังมีผู้มีฝีมือสูงอีกก็ลำบากแล้ว!

ต่อให้เย่แจ๋หยิ่งเก่งแค่ไหน แต่ก็ยังมีช่วงที่พลังเขาหมด

สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือแก้ปัญหาอย่างรวดเร็วฉับไว

แต่ว่า!

ถ้าอยากแก้ปัญหายายเมิ่งยิงจวนสองสามคนนี้ก็ต้องเริ่มจากผมของพวกนางก่อน ถ้าสามารถถลกดึงเส้นผมนางออกหมดได้ก็ไม่รู้ว่าจะยาวขึ้นมาอีกไหม?

ไม่สนละ ทำลายผมพวกนางก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ดังนั้น!

หลานเยาเยารีบหยิบยาน้ำที่มีคุณสมบัติในการกัดกร่อนขั้นรุนแรงออกมาจากระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ

“ใช้อันนี้ น่าจะสามารถช่วยเจ้าได้”

เย่แจ๋หยิ่งเหลือบมองขวดยาในมือนาง นัยน์ตาประกาย ไม่พูดจาอะไรหยิบยาน้ำมาเทลงบนตะเกียบสั้นที่พื้น

ตะเกียบสั้นถูกกัดกร่อนหายไปในพริบตาอีกทั้งยังกระจายไปยังพื้นบริเวณรอบๆอย่างรวดเร็ว

“เจ้าทำอะไรหน่ะ?”หลานเยาเยาอดโมโหไม่ได้

ยาน้ำนี่แพงมากนะ เลื่อนขั้นระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บมาจนถึงตอนนี้เพิ่งจะมีแค่ขวดเดียวเอง

นางยังหวังให้เขาใช้อย่างประหยัดนะ!

เขาเทไป ครู่เดียวก็เสียไปครึ่งขวดแล้ว

ฮือฮือฮือ……

“……”

เย่แจ๋หยิ่งจะรู้ได้อย่างไรว่ายาน้ำนี้มีฤทธิ์กัดกร่อนแรงขนาดนี้ เขายังคิดว่าจะใช้ตะเกียบสั้นที่ชุ่มไปด้วยยาน้ำกัดกร่อนไปโจมตียายเมิ่งยิงจวนอยู่เลย……

แต่เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดใจของหลานเยาเยา มุมปากก็อดยกขึ้นไม่ได้

เมื่อตอนหันไปมองยายเมิ่งยิงจวนก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกระหายเลือดทันที

เขาจึงใช้กำลังภายในดูดยาน้ำกัดกร่อนที่เหลืออยู่ในขวดออกมา จากนั้นก็โบกมือสาดไปยังทางยายเมิ่งยิงจวน

ส่วนเหล่ายายเมิ่งยิงจวนก็เริ่มตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที

ตอนแรกก็เห็นแล้วว่ายาน้ำนั่นมีฤทธิ์กัดกร่อนที่รุนแรง พวกนางก็เริ่มกลัวแล้ว ตอนนี้เห็นยาน้ำนั่นสาดมาทางพวกนาง พวกนางหนีไม่ทันทำได้เพียงแค่ใช้ผมกั้นเอาไว้

แต่ทว่า……

ผมของพวกนางถูกกัดกร่อนไปอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่สามารถเห็นด้วยตาเปล่าได้…… 

 

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเป็นคนโหดร้าย เขาไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง?ไม่ใช่เลย ตั้งแต่เขาแต่งงานกับคุณหนูหกของจวนแม่ทัพก็เปลี่ยนไปแล้ว “เยาเยาร่างกายอ่อนแอ ไม่ชอบพูดคุย ข้าไม่วางใจให้เขาไปคนเดียว”รู้สึกอับอายนัก!พระชายาใช้ไม้ตีรัชทายาท นังเสแสร้ง ปากนั้นสามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้ ยังไม่วางใจอีกหรือ?“เยาเยา นางไม่มีความรู้ที่เกี่ยวกับสงคราม ฝีมือทางการแพทย์ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พวกเจ้าอย่ารังแกนาง”ทหารของฝ่ายศัตรูกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ตอนนี้ทหารสิบหมื่นที่ถูกพระชายาวางแผนมาเป็นเชลยศึกกำลังรอการถอนพิษอยู่ นี่ไม่ใช่กลยุทธ์ของพระชายาเย่ หรอ?“ เยาเยานางไร้เดียงสา ไม่เคยยุ่งกับคนอื่น” ทหารทั้งหลายเหลือบมองเจ้านายที่กำลังหลีกเลี่ยงเพื่อความรัก เจ้านาย จริยธรรมของท่านที่อยู่ไหน?

Comment

Options

not work with dark mode
Reset