บทที่ 362 ไอแห่งความหนาวยะเยือก
หานแสมองไปทางฮัวหยู่อันที่กำลังตกอยู่ในความสลบไสล
พูดจบ ดวงตาฉายแววแรงสังหาร แปรเปลี่ยนเป็นเงาในพริบตา พุ่งโจมตีไปทางโม่เหลียงเฉิน
เห็นดังนั้น!
หลานเยาเยาก็รีบแฉลบตัว คิดจะไปยังข้างกายของโม่เหลียงเฉิน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความแค้นระหว่างฮัวหยู่อันกับหานแสเกี่ยวข้องไปถึงทั้งวงศ์ตระกูล ฮัวหยู่อันอยากแก้แค้น หานแสก็อยากตัดรากถอนโคน
ดังนั้นหานแสคิดอยากจะฆ่าฮัวหยู่อันก็เป็นเรื่องปกติ
แต่ทว่า……
เงาของหานแสได้เปลี่ยนทิศทางเมื่อได้ครึ่งทาง เป้าหมายของเขาคือตัวเอง!
เมื่อตระหนักถึงจุดนี้ หลานเยาเยาก็รีบแฉลบตัวไปด้านหลัง แต่ทว่ากลับสายไปแล้ว เงาของหานแสมาถึงด้านหน้าแล้ว
รอยยิ้มแห่งความตายที่ชั่วร้ายนั่นของเขา โจมตีเข้าในดวงตาของนางโดยตรง
ในเวลานี้นางสามารถทำได้เพียงเอาของประเภทระเบิดออกมาจากระบบ……
ถ้าหากว่าเป็นเช่นนี้ ของที่เอาออกมาสามารถทำร้ายหานแสได้ ก็สามารถทำร้ายตัวเองได้เช่นกัน
เช่นนี้ไม่คุ้มมาก
ในความคิดเพียงชั่ววินาทีนี้ ไอเย็นที่เหน็บหนาวเป็นที่สุดก็โจมตีมาจากทางด้านหลังในพริบตา ทุกๆที่ได้ผ่านไป ต่างก็เหมือนน้ำแข็งเย็นเยือกไปหมื่นลี้ หนาวจนทำให้คนสั่นสะท้าน
ไอเย็นผ่านจากข้างตัวหลานเยาเยาไปอย่างรวดเร็ว หานแสที่ใกล้เข้ามาด้านหน้าของนางแล้ว
ไอความเย็นที่เหน็บหนาวยะเยือกเกิดขึ้นมาอย่างไม่มีไม่มีขลุ่ย ทำให้หานแสขมวดคิ้วแน่น แล้วเปลี่ยนเป็นเงาอีกครั้งทันที ถอยหลังด้วยความรวดเร็ว
แต่สุดท้ายก็ยังได้รับผลกระทบอยู่
แขนเสื้อกว้างๆของเสื้อคลุมสีม่วงเข้มของเขา โดนน้ำแข็งเป็นเม็ดปกคลุมไว้ทันที ทั่วทั้งร่างโดนไอความหนาวเหน็บห่อหุ้มไว้
“นี่คืออะไร?”
หานแสที่ไม่เคยเห็นกำลังภายในชนิดนี้มาก่อน แอบใช้กำลังภายในขับไล่ความเหน็บหนาว แต่ก็ไม่มีผลแม้สักนิด
หลังจากที่เห็นคนที่โจมตีเขาปรากฏกายขึ้น เขาเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ
“เป็นท่าน!”
หลานเยาเยาก็แอบตกใจ
นางเคยเห็นการใช้กำลังภายในเพื่อเคลื่อนสรรพสิ่งให้เป็นมีดที่แหลมคม แต่กลับไม่เคยรู้ว่ายังสามารถใช้กำลังภายในเปลี่ยนแปลงวัตถุได้อีกด้วย
นี่ชั่งมหัศจรรย์มากจริงๆ!
ความรู้สึกหนาวเหน็บเช่นนี้ ก็เหมือนกับตอนที่อยู่ที่วังหิมะ
เมื่อเห็นเย่แจ๋หยิ่งที่สวมชุดคลุมสีดำหรูหราทั้งตัวปรากฏอยู่ข้างกายของนาง หลานเยาเยาก็มองไปยังลูกบอลน้ำแข็งที่ใสแจ๋วแวววาวที่เกาะกลุ่มกันอยู่บนมือของเขาอย่างอดไม่ได้
บนลูกบอลน้ำแข็งแผ่กระจายไอความเหน็บหนาวออกมา ราวกับมีดแหลมคมที่ทำด้วยน้ำแข็ง กระจายออกไปทั่วทุกทาง
เย็น……
เดิมทีในป่าก็ค่อนข้างมืดทึบเยือกเย็นอยู่แล้ว เมื่อเย่แจ๋หยิ่งมาถึงในตอนนี้ พวกเขาก็ราวกับว่าได้ตกเข้าไปอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็ง
ทุกคนมองไปทางเขา
แต่คิ้วที่โดนปกคลุมไปด้วยเม็ดน้ำแข็งของเย่แจ๋หยิ่ง ขยับเล็กน้อย น้ำเสียงที่สุดแสนจะเยือกเย็น
“ไม่เช่นนั้นล่ะ? เจ้าคิดว่าเป็นใคร?”
ริมฝีปากของหานแสเริ่มเป็นสีม่วง ยกเขย่าแขนเสื้อที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง “ท่านทำได้ยังไง?”
“เจ้าต้องการรู้เพียงแค่ คนของข้าเจ้าแตะต้องไม่ได้”
พูดจบ
สีหน้าของเย่แจ๋หยิ่งก็เย็นชา ลมหนาวพัดมาเป็นระลอก แขนเสื้อโบกพลิ้วไปตามลม
และบอลน้ำแข็งในมือก็เปลี่ยนเป็นมีดน้ำแข็งเย็นๆนับไม่ถ้วนในพริบตา พุ่งแทงไปทั่วทุกทิศทาง
“อ้า……”
“อ้า……”
“……”
จากเสียงร้องแต่ละเสียงที่ดังขึ้นอย่างน่าเวทนา คนที่โดนมีดน้ำแข็งแทนล้วนเป็นนักฆ่าศพแห้งของยิงจวนทั้งสิ้น แม้แต่ยายเมิ่งก็ไม่ได้รับการยกเว้น
คนที่โดนมีดน้ำแข็งทิ่มแทง แม้ว่าจะไม่ได้แทงถูกตำแหน่งสำคัญ ความเย็นแข็งเริ่มจากบาดแผลบนร่างกายของพวกเขา แผ่กระจายไปทั่วร่าง
สุดท้ายจะกลายเป็นคนน้ำแข็งผู้หนึ่ง แค่สัมผัสเบาๆ ร่างกายก็จะแตกสลาย กลายเป็นน้ำแข็งก้อนเล็กๆละเอียด
บรรดาผู้คนล้วนหวาดกลัวจนหน้าถอดสี!
แม้แต่หลานเยาเยาและหานแสก็ไม่ต่างกัน
เป็นเวลานานที่พวกเขาดึงสติกลับมาไม่ได้ จนลูกบอลในมือของเย่แจ๋หยิ่งหายไป
หลานเยาเยาถึงเพิ่งรู้ว่าที่แขนแน่น มือใหญ่เรียวยาวข้างหนึ่งจับที่ข้อมือนางไว้ จากนั้นก็พานางเหาะจากไป
หลังจากที่คนอื่นดึงสติกลับมาได้ ก็รีบจากไปอย่างรวดเร็ว
ป่าไม้ที่ว่างเปล่า เหลือเพียงหานแสผู้เดียว ยกมือที่ถูกไอความหนาวเหน็บโจมตีโดน เส้นผมสีขาวที่ได้แข็งตัวเป็นเม็ดน้ำแข็งมากมายแล้ว
“นี่คืออะไรกันแน่?”
หานแสคำรามออกมาด้วยความเดือดดาลเสียงหนึ่ง
จากนั้นก็กำหมัดแน่น นั่งลงบนพื้นด้วยความหมดแรง
ในสีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความโกรธเคืองเป็นที่สุด ในความเศร้าโศกและความโกรธเคืองก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่สับสน……
ทำไม?
ทั้งๆที่กำลังภายในของเขาหายไปแล้วครึ่งหนึ่ง เขาสามารถเอาชนะเขาได้แล้ว
แต่ว่า ในความจริงล่ะ?
เขากลับยิ่งแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนแล้ว แม้แต่กำลังภายในที่ฝึกฝนก็ล้วนคงไว้ซึ่งแปลกประหลาดจนทำให้คนหวาดผวาได้
ด้านล่างภูเขา
บรรดาผู้คนเงยหน้าขึ้นมอง สวนหยู่ตัวหนึ่ง เล่หกตัวหนึ่ง ค่อยๆหายไปจากสายตาของพวกเขา
ตาแก่ที่ยังถือกลไกที่ทำไว้อันหนึ่ง เหลือบมองไปทางที่พวกเขาหายไปแวบหนึ่ง ยกกลไกในมือขึ้นกล่าว
“ควรกลับไปที่ไหนก็กลับไปที่นั่น ไม่อยากกลับไปก็มาทำอันนี้กับข้า”
เมื่อสิ้นสุดเสียงของเขา บรรดาผู้คนก็แสดงสีหน้าที่หวาดผวา แล้ววิ่งหนีไปทั่วทุกทางในทันที
นี่คือการช่วยทำที่ไหนกัน?
เห็นได้ชัดว่ามาเป็นเป้าที่มีชีวิต
เวลานี้ไม่วิ่งจะต้องรอไปถึงเมื่อไหร่?
“…….”
วิ่งอะไร?
ก็แค่ศึกษากลไกนิดหน่อยไม่ใช่หรือ?
ไม่ได้เจอผีสักหน่อย!
ในขณะที่ตาแก่รู้สึกว่าไม่มีคนที่สามารถเข้าใจเขาได้พอดี ระหว่างนั้นเขาก็เห็นว่ามีคนเดินมาทางเขา
เขาดีใจจนรีบเอียงหน้าไปมอง
เป็นโม่เหลียงเฉินที่อุ้มฮัวหยู่อันที่สลบไม่ได้สติเดินมาทางเขาแล้ว เขามองคนที่อยู่ในอ้อมแขนเขาแวบหนึ่ง พูดด้วยความจำใจยอมรับ
“พาคนเจ็บมาก็ล้วนต้องศึกษาค้นคว้ากลไกกับข้า เห็นได้ว่าเจ้าเป็นที่มีพรสวรรค์สามารถสร้างได้ผู้หนึ่ง มามามา เจ้าเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ก็ได้แล้ว”
“……อันนั้น คุณปู่ คือข้าอยากขอยืมรถม้าของท่านหน่อย” โม่เหลียงเฉินพูดอย่างเก้ๆกังๆ
“……”
ทางด้านหลานเยาเยานี้
พวกเขาขี่ม้าเดินไปเคียงข้างกัน ไม่เร็ว ขอบฟ้าด้านหน้า เป็นพระอาทิตย์สีแดงทอแสงสีแดงเลือด ราวกับว่าพวกเขากำลังจะมุ่งไปทางด้านนั้น
หลานเยาเยาออกแรงหยิกแขนของตัวเอง
ซื้ด เจ็บ……
จากนั้นก็หยิกที่หน้าแข้งของตัวเองแรงๆอีกครั้ง
โอ้ย เจ็บจัง!
ดูแล้วไม่ใช้กำลังฝันไป!
เย่แจ๋หยิ่งมองสีหน้าและการกระทำของนางไว้ในสายตา ดวงตาฉายแววของรอยยิ้ม
“เยาเยา หยิกตัวเองสนุกมากหรือ?”
“ท่านดูออกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าเป็นข้า?” หลานเยาเยาดึงผ้าสีดำลง แล้วก็โบก ผ้าสีดำก็โบกพลิ้วไปตามลม
ท่าทางผ่าเผย ยังไม่ต้องถูกคนตำหนิว่าทิ้งขยะไม่เป็นที่ด้วย
เพียงแต่ โดนคนมองทะลุถึงความคิดภายในใจออกไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือ มองทะลุแล้วยังพูดออกมาอีก แบบนี้ก็อายสิ
“ข้ารู้มาตลอดว่าเป็นเจ้า” จะต้องดูที่ไหนกัน?
“……”
เอ่อ……
นางไม่สามารถโต้กลับได้
ด้วยเหตุนี้!
นางหันศีรษะกลับไปสายตาผสานเข้าด้วยกันกับเย่แจ๋หยิ่ง กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง :
“พวกเรายังอยู่ด้วยกันในวังหิมะใช่หรือไม่”
เมื่อสักครู่เห็นลูกบอลน้ำแข็งที่โปร่งใสในมือของเย่แจ๋หยิ่งหมุนด้วยความเร็ว แล้วยังเห็นขนตาของเขาปกคลุมไปด้วยเม็ดน้ำแข็งเล็กละเอียดอีก ทันใดนั้นทำให้เขาคิดถึงทางเชื่อมนอกวังหิมะ ก็เคยปรากฏเหตุการณ์เช่นนี้
นางเริ่มสงสัยอย่างหนัก
พวกเขาไม่ได้หนีออกมาตั้งแต่แรก พวกเขายังคงอยู่ในวังหิมะ
และโลกตอนนี้ ก็เป็นเพียงภาพลวงตาในสมองของพวกเขาเท่านั้น
ดังนั้น!
นางถึงได้หยิกตัวเองอย่างแรง……
ใครจะรู้……
เมื่อนางถามเช่นนี้ ก็โดนเย่แจ๋หยิ่งยื่นมือมาดีดที่หน้าผากของนาง
“กลัวแล้ว?”
เย่แจ๋หยิ่งหมายถึง ไอความเหน็บหนาวเหล่านั้นที่เขาปล่อยออกมาเมื่อครู่
