บทที่ 429 ขาหมูที่เย็นชืด
“หลานเยาเยา รอข้าก่อน ข้า ข้ามีคำจะเอ่ยกับเจ้า!”
ในน้ำเสียงของเขาเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างรีบร้อน แต่หลานเยาเยาได้ยินเสียงแล้วก็ไม่ได้หยุดลง แต่เดินไปด้านหน้าของตัวเอง
ป่ายเม่ยเซิงรีบวิ่งไปหา ขวางหน้านางไว้ เพราะว่าเดินอย่างรีบร้อนยังเห็นได้ชัดว่าหอบอยู่
“หลานเยาเยา ข้าพูดกับเจ้านะ!”
คราวนี้
หลานเยาเยากลับหยุดฝีเท้าลง มองดูเขานิ่งๆ จากนั้นก็ขมวดคิ้ว จึงได้เอ่ยปากพูด : “มีอะไรก็พูดเถอะ!”
“เจ้ายังจะมาที่เรือแห่งความสิ้นหวังอีกหรือไม่?”
ถามอันนี้?
ยังคิดว่าป่ายเม่ยเซิงตามออกมาอย่างไม่กลัวผลลัพธ์ จะมีเรื่องสำคัญที่ต้องการพูด กลับคิดไม่ถึงว่าจะถามเพียงคำถามไร้สาระอย่างหนึ่ง
แต่นางก็ยังตอบ
“ไม่รู้!”
“เช่นนั้นพวกเรายังได้พบหน้ากันอีกหรือไม่?”
ป่ายเม่ยเซิงไม่รู้ว่าหลานเยาเยาพูดคุยอะไรกับเจ้าของเรือบ้าง แต่เขารู้ สีหน้าของทั้งคู่ไม่สู้ดีนัก คาดว่าเพราะพูดคุยจนแตกร้าวแล้วหรืออย่างไร
“วางใจเถอะ! ได้เจอสิ”
ในไม่ช้าถังมู่หวั่นก็จะจัดงานชมดอกไม้ที่สวนว่างฮัวแล้ว ราชครูเทียนเวิงเลี้ยงบำรุงพิษกู่จิ้นไว้ที่นั่น นางจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป หานแสก็ไม่
แม้ว่าจะกับหานแสจะเกิดความไม่พอกันต่อใจ แต่ระหว่างพวกเขาก็ยังมีความสัมพันธ์แบบร่วมมือกัน พวกเขายังมีศัตรูคนเดียวกัน
แน่นอนว่าต้องร่วมมือกันกำจัดพิษกู่จิ้นเหล่านั้นทิ้งไป ถึงเวลาหานแสน่าจะใช้คนของยิงจวน
แน่นอน!
ผู้มีฝีมือชั้นสูงของสองสามคนนั้นของเรือแห่งความสิ้นหวัง หานแสก็ต้องพามาด้วยแน่นอน
มีความเป็นไปได้มากที่สุดก็คือซาหมั่นเฉิง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็มีใจที่เข้าได้กับทุกฝ่าย ต่อคนต่อเรื่องราวก็ล้วนจัดการได้อย่างดีมาก
“เช่นนั้นก็ดี เยาเยา ข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่ดีตลอด”
ความจริงเรื่องของเจ้าของเรือเขาก็ร่วมด้วยมาตลอด แต่คำสั่งของเจ้าของเรือเขาไม่กล้าขัดขืน
มีบางเรื่องไม่พูด ก็รู้สึกว่าทำผิดต่อหลานเยาเยาโดยตลอด ในใจรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก แต่เขากลับไม่สามารถพูดออกมาได้
“เจ้าวางใจเถอะ ก่อนหน้าที่ศัตรูยังไม่ตาย ข้าจะต้องอยู่ดีเป็นแน่” สายตาที่เฉียบคม น้ำเสียงที่เฉยเมย สุดท้ายหลานเยาเยาได้ทอดสายตาไปที่ร่างของป่ายเม่ยเซิง “ป่ายเม่ยเซิง ข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าต้องการให้ข้ารู้ หานแสทำให้ข้าเป็นเทพธิดาเพื่อหลอกใช้ข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาจงใจบอกให้ข้ารู้ผ่านจากปากของเขาหรือไม่ แต่ว่า ก็ยังต้องกล่าวคำว่าขอบใจสักหน่อย”
ขณะที่เอ่ยคำนี้
ร่างกายของป่ายเม่ยเซิงแข็งทื่อขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนไปนิดหน่อย แต่นั่นเป็นเพียงเรื่องในชั่วพริบตาเท่านั้น
“ที่เจ้าพูดข้าล้วนไม่เข้าใจ ข้าป่ายเม่ยเซิงทำการตามคำสั่งโดยตลอด เจ้าขอบใจข้าทำไม แต่เจ้าอย่าพูดเลอะเทอะต่อหน้าเจ้าของเรือก็พอแล้ว แต่ วันหนึ่งพวกเราจะกลายเป็นศัตรูกันไหม? ข้าไม่อยากเป็นศัตรูกับเจ้าหญิงงามผู้นี้”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลานเยาเยาตกตะลึงเล็กน้อย มองสำรวจเขาดีๆอีกรอบ จึงได้ตอบออกไปอย่างไม่ชัดเจนเสียงหนึ่ง
“ใครจะรู้ล่ะ?”
เหตุการณ์บนโลกเปลี่ยนแปลงไม่แน่นอน บางครั้งเมื่อวานยังเป็นศัตรู วันนี้ก็เปลี่ยนเป็นเพื่อนแล้ว บางทีวันนี้ยังเป็นคนที่ตัวเองเชื่อใจอยู่ พรุ่งนี้กลายเป็นศัตรูก็ไม่แน่
เดิมทีคิดว่าหานแสเพียงพอที่จะทำให้คนมองได้ทะลุปรุโปร่งแล้ว
คิดไม่ถึง……
แม้แต่ป่ายเม่ยเซิงนางก็มองไม่ชัดเจน
อ่อไม่ ควรพูดว่า สองสามคนนั้นของเรือแห่งความสิ้นหวังนางล้วนมองไม่ออก
“ไปแล้ว!”
มองไม่ทะลุก็ค่อยๆมอง ต้องมีสักวันที่มองออกได้ โบกมือให้ป่ายเม่ยเซิงอย่างง่ายๆ หลานเยาเยาอ้อมเขาแล้วเดินจากไป
มองดูหลานเยาเยาขึ้นนั่งบนรถม้า ในก้นบึ้งของดวงตาของป่ายเม่ยเซิงฉาบแววความสับสน……
—
หลังจากกลับถึงเมืองหลวง ทีแรกหลานเยาเยาคิดจะตรงกลับไปที่ตำหนักเทพธิดา แต่กลับได้ดมกลิ่นหอมของเนื้อบนถนนที่คึกคัก ครู่หนึ่งท้องก็ทนไม่ไหว “ครอกครอก” ร้องขึ้นมา
นางมองไปดูจากหน้าต่างเล็กๆของรถม้า แผงขายของที่ทำอาหารเอร็ดอร่อยโดยเฉพาะต้องเรียงราย อยู่ที่ตลาดกลางคืนของถนนสายเล็กๆนั่น
ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน แม้ว่าแผงขายอาหารเอร็ดอร่อยนี้ไม่ได้คึกคักเท่ากับตลาดกลางคืนตอนกลางคืน แต่ยังมีคนมากมายมาดู
กลิ่นหอมชั่งเย้ายวนคนจริงๆ!
ในที่สุดหลานเยาเยาก็ทนไม่ไหว เรียกให้คนขับรถม้าหยุดรถ จากนั้นก็คนเดียว ไปที่ถนนอาหารเอร็ดอร่อยเส้นนั้น
เดินในเส้นทางที่คุ้นเคยหาแผงขายของร้านที่นางชอบที่สุดเจอ
แม้ว่าวันนี้นางก็สวมชุดสีแดง แต่ว่าไม่ใช่ชุดที่นางสวมใส่ในฐานะเทพธิดาเหล่านั้น แม้แต่การแต่งหน้าไม่ได้งามหยาดเยิ้มขนาดนั้น และยังไว้หน้าม้า ปิดบังรอยดอกไม้บนหน้าของนาง
หลังจากที่หาโต๊ะตัวหนึ่งที่ไม่มีคนนั้นแล้ว ยังสั่งขาหมูมาที่หนึ่ง
หลังจากนั้นนางพบว่า โต๊ะตรงข้ามตัวนั้นก็มีคนนั้นอยู่ผู้หนึ่ง และเป็นผู้หญิง แม้ว่าจะสวมหมวกงอบ ปิดบังตัวเองอย่างรัดกุม
หากว่าไม่ได้นั่งกินขาหมูอยู่ที่นี่ คาดว่า คนอื่นจะต้องคิดว่านางเป็นโจรขโมยของเป็นแน่
เพียงแต่ที่แปลกก็คือ ผู้หญิงคนนั้นสั่งขาหมูมาสองที่
นางกำลังกินอีกที่หนึ่งไปอย่างรวดเร็ว อีกที่หนึ่งกลับวางไว้ข้างๆ รอจนนางกินเสร็จก็ไม่ได้เอาขาหมูอีกที่หนึ่งมากิน แต่กลับสั่งใหม่อีกที่หนึ่ง
หลานเยาเยามองดูอยู่ครู่หนึ่ง ขาหมูที่อยู่ข้างกายของผู้หญิงผู้นั้น จากนั้นก็มองดูที่นั่งข้างๆของขาหมู……
เออะ?
ทั้งๆที่ตรงนั้นไม่มีคน ทำไมนางถึงกลับได้เหลือขาหมูไว้อีกที่หนึ่ง?
เจ้าของซุ้มขายขาหมู ได้ส่งขาหมูอีกที่หนึ่งที่นางได้สั่งมา มองดูนางที่แววตาที่สงสัย
เจ้าของร้านยิ้มแล้วอธิบายว่า :
“แม่นางไม่รู้ล่ะสิ แม่นางผู้นั้นเป็นลูกค้าประจำของข้าที่นี่ สามปีก่อน ยังมากินที่นี่กับแม่นางอีกผู้หนึ่งบ่อยๆ
แต่มีครั้งหนึ่ง นางกลับมาเองคนเดียว วันนั้นเหมือนกับว่านางเสียใจเป็นอย่างมาก ขาหมูที่หนึ่งก็กินไม่หมด ก็ร้องไห้อยู่ที่นั่น น่าสงสารมาก
หลังจากนั้นนางก็มาเป็นประจำ แต่ล้วนเป็นนางแค่ผู้เดียว แต่ที่น่าแปลกก็คือ ทุกครั้งที่นางมาจะต้องสั่งขาหมูสองที่ ที่หนึ่งในนั้นจะเหลือไว้ข้างๆ จนถึงนางกินเสร็จแล้วขาหมูที่นั้นก็ยังเหลือไว้ที่นั่น
ข้าคาดว่า ขาหมูที่นั่นจะต้องเหลือไว้ให้แม่นางผู้นั้นที่เคยมากับนางเป็นแน่ล่ะ!”
เจ้าของแผงขายของส่ายหน้าอย่างจนปัญญา
ได้ยินดังนั้น!
ในใจของหลานเยาเยาก็ค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น มองดูเงาด้านหลังที่คุ้นเคยนั่น นางถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ :
“เพื่อนของนางทำไมไม่มาล่ะ?”
เวลานี้ เจ้าของแผงขายของก็ถอนใจ กดเสียงต่ำแล้วพูดกับนาง :
“ฟังที่แม่นางผู้นั้นกล่าว เพื่อนท่านนั้นของนางไปที่ๆไกลมากๆ และก็จะไม่กลับมาอีกแล้ว เพียงแต่เพื่อนของนางท่านนั้นชอบสิ่งของที่เอร็ดอร่อยมาตลอด
ดังนั้นไม่ว่านางจะไปที่ไหน ก็ล้วนจะสั่งเพิ่มอีกชุดให้นาง หวังว่ามีสักวัน เพื่อนท่านนั้นของนางจะสามารถกลับมากินด้วยกันกับนางอีก นางยังบอกว่านางต้องการจะกินอาหารเลิศรสทุกอย่างบนโลก พาเพื่อนของนางไปด้วยกัน”
ฟังถึงตรงนี้ หลานเยาเยาก็เคลื่อนไหวเล็กน้อย หลังจากพยักหน้าเล็กน้อยแล้ว เจ้าของแผงขายของก็กลับไปที่ตำแหน่งของเขาเป่าแตรขาหมูต่อ
หลานเยาเยาหายใจเข้าลึกๆ
มองดูขาหมูที่ร้อนกรุ่นด้านหน้าของตัวเอง แล้วหันไปมองแวบหนึ่ง ขาหมูข้างๆของผู้คนท่านนั้นที่ได้เย็นชืดหมดแล้ว แววตาฉาบแววรอยยิ้ม
จากนั้นนางก็ยกจานขึ้น เดินไปทางโต๊ะที่ผู้หญิงผู้นั้นอยู่……
