บทที่ 526 หญ้าเฉียนยินของฮ่องเต้รุ่นแรก
หลานเยาเยาไม่ได้เข้าใจถึงความคิดเล็กๆน้อยๆของฮ่องเต้ รู้ว่านางเหน็บชาไปทั้งร่าง นางต้องการออกกำลังกายเล็กน้อย
หลังจากที่ลุกขึ้นโดยไม่ลังเล นางก็เดินไปทางนอกประตู ด้านหลังกลับมีเสียงซักถามที่ทรงพลังน่าเกรงขามของฮ่องเต้ดังมา
“ไปไหน?”
“วิ่งตอนเช้า เคลื่อนไหวกระดูกและกล้ามเนื้อ นี่เป็นความเคยชินในทุกวัน” ยังกลัวว่าจะหนีไปอีกหรือ?
ภารกิจยังไม่สำเร็จ ทิ้งนางไล่นางก็ยังต้องกลับมาอย่างเชื่อฟัง
ด้วยเหตุนี้ ฮ่องเต้ที่คิดว่าตัวเองแน่ที่สุดเห็นเป็นครั้งแรก เป็นถึงฮองเฮาของประเทศ สวมชุดคลุมที่ซับซ้อน วิ่งต่อติดกันสามรอบที่วังหลัง เหนื่อยจนเหงื่อไคลไหลย้อยเต็มหลังก็ยังวิ่งต่อ
นี่สำหรับคืนวันแต่งงานใหม่ ของฮ่องเต้ที่เพิ่งจะเข้าหอเสร็จ เป็นการดูถูกอย่างโจ่งแจ้งชนิดหนึ่ง
เหล่าองครักษ์อ้างอู๋ที่อยู่ในที่ลับมึนงง
ไม่ควรนี่!
ทำไมกำลังวังชาของฮองเฮาเปี่ยมไปด้วยพลังขนาดนี้ หรือว่าฮ่องเต้มีโรคที่ไม่อาจเปิดเผยได้ ทำให้ฮองเฮาพึงพอใจไม่ได้?
จากที่สายสืบสืบหาลับๆทั้งคืน หลังจากการลงโทษขุนนางผู้ใหญ่อย่างรุนแรงกลุ่มหนึ่ง ฮ่องเต้พุ่งเข้าพระราชวังด้วยสีหน้าเกรี้ยวโกรธ เห็นหลานเยาเยาที่รำคาญชุดวังหลวงของฮองเฮาที่มีความซับซ้อนไม่คล่องตัวเปลี่ยนเป็นสวมใส่ชุดที่คล่องแคล่วเรียบง่าย
นี่เหมือนฮองเฮาของประเทศที่ไหน?
เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกลิงที่เคลื่อนไหวไปทุกทาง
นางรู้หรือไม่ว่าในราชสำนักมีขุนนางชั้นผู้ใหญ่จำนวนเท่าไหร่ที่ต้องการจะเอาแก้วตาดวงใจของตัวเองยัดเข้ามาในวังหลังของเขา ในโลกนี้มีผู้หญิงอีกเท่าไหร่ที่แย่งชิงกันเพื่อคิดต้องการเข้ามาในประตูวังที่ลึกๆแห่งนี้
นางกลับดี ทันทีที่มาก็ได้มอบตำแหน่งฮองเฮาที่สูงสุดให้แก่นาง คิดไม่ถึงว่าจะไม่ใส่ใจแม้สักนิด
ถึงกระทั่งยังเอาชุดเครื่องแบบทางการของฮองเฮาที่ได้จัดทำขึ้นอย่างประณีต แขวนไว้บนต้นไม้ตามอำเภอใจ ตัวนางเองกลับถือขนมจานหนึ่งและกินอย่างเต็มที่อยู่ข้างๆ
นับว่าเป็นระเบียบแบบแผนอย่างไรกัน?
“ฮองเฮา!”
เขาเอ็ดเสียงดังอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง เดินตรงรี่ไปทางนาง สีหน้าเย็นชา แววตากลัดกลุ้ม
“ห๊า?”
หลานยาเยาที่ยัดของเต็มปาก หันหลังกลับมาก็เห็นเงาสูงใหญ่เงาหนึ่งปกคลุมตัวเองไว้ ทำให้นางอดที่จะเงยหน้าไม่ได้ มองเห็นคนที่มาชัดเจน
หลังจากเห็นว่าเป็นฮ่องเต้ ก็รีบทำตาโตกะพริบกะพริบทันที ปริปาก สีหน้าดีอกดีใจ
“ท่านมาแล้ว พอดีพอดี ข้าตรวจดูว่าพิษในร่างกายของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ข้าจำเป็นต้องศึกษาศึกษาเพคะ”
แน่นอนว่าจะได้ตรวจไปด้วยเลยว่าเลือดของเขาเหมือนของตัวเองหรือไม่ คือกรุ๊ปเลือด A3ที่พิเศษมากๆ
อาจจะเพราะว่าเจ้าระบบเสนอขึ้นมาอย่างคลุมเครือว่าเขาเป็นเป้าหมายของภารกิจ ดังนั้นหลานเยาเยาทำเหมือนเขาเป็นเพื่อนที่สนิทมาก
เห็นว่าคนที่มาเป็นเขา นางกระโดดยืนขึ้นมา ดึงฮ่องเต้ให้นั่งบนเก้าอี้หินข้างๆ ไม่เห็นสีหน้าที่ดำดั่งหมึกของฮ่องเต้สักน้อย
หลังจากตรวจชีพจร สีหน้าของหลานเยาเยาก็เคร่งขรึมขึ้นมาอีกครั้ง
ร้อยละแปดสิบเป็นกรุ๊ปเลือด A3 แต่เพราะเลือดได้รับยาพิษชนิดเรื้อรังรุกเข้าเกาะกินเป็นเหตุ ดังนั้นแม้ว่าจะได้รับเลือดที่สารพิษปลอมปนก็ไม่มีทางที่จะเลื่อนขั้นภารกิจได้ นอกจากจะถอนพิษไปแล้ว
เห้อ!
ก็ว่าแล้ว เจ้าระบบไหนเลยจะชี้แนะด้วยความหวังดีขนาดนั้น?
ฮ่องเต้เห็นท่าทางของนาง ทั้งเป็นกังวลทั้งทอดถอนใจ อดที่จะถอนใจเฮือกหนึ่งไม่ได้
คาดว่าก็มีเพียงนางที่ไม่กลัวข้าแล้ว!
นึกถึงในราชสำนักวันนี้ขุนนางเหล่านั้นแต่ละคนท่าทางขี้ขลาดหวาดกลัว เพียงเขามีโทสะ พวกเขานอกจากประโยคนั้น “ฝ่าบาทระงับความโกรธพ่ะย่ะค่ะ” ก็เหลือเพียง “ข้าน้อยสมควรตายพ่ะย่ะค่ะ”แล้ว
แม้แต่ขันทีข้างกายและนางกำนัล หลังจากผ่านการปรับปรุงครั้งหนึ่งแล้ว
คนที่มาใหม่ยิ่งเป็นไม่กล้าหายใจเสียงดังออกมา เกรงว่าพวกเขาแม้แต่หายใจก็ล้วนทำให้เขาโมโหได้
ก็เพียงแค่นางผู้หญิงที่แปลกประหลาดผู้หนึ่ง ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเขาโดยสิ้นเชิง
ขณะเดียวกับที่เขาถอนหายใจ หลานเยาเยาก็ถอนหายใจ นางถอนมือออกแล้ว ปล่อยมือลง อุ้งมือก็ปรากฏยาลูกกลอนขาวๆกลมๆสองเม็ดทันที สีไม่ใช่สีก่อนหน้านี้แล้ว คราวนี้เป็นสีแดงอ่อน
“ยานี้ท่านกินก่อน มันทำได้เพียงคลายยาพิษเรื้อรังในร่างกายของท่านให้เบาบางลง ไม่สามารถรักษาที่ต้นเหตุได้ อีกครู่ข้าใช้เข็มเงินเอาสารพิษในร่างกายของท่านออกมาส่วนหนึ่ง คิดต้องจะรักษาที่ต้นเหตุ จำเป็นต้องมีหญ้าเฉียนยินเพคะ”
อย่างไรเสียในระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บของนางไม่ได้เลื่อนขั้น เอายาที่ค่อนข้างดีออกมาไม่ได้โดยสิ้นเชิง
ไม่มีทางพึ่งพาระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ ทำได้เพียงหายาสมุนไพรมาทดแทนเองแล้ว
แต่ว่า!
นางไม่ได้กังวลใจแต่อย่างใด มีฮ่องเต้อยู่ทั้งคน ทั้งโลกล้วนเป็นของเขา อีกทั้งยังกำลังรักษาอาการป่วยให้เขา หญ้าเฉียนยินจิ๊บจ๊อยไม่ใช่แค่เรื่องออกคำสั่งเสียงหนึ่งหรอ เชื่อว่าโรงหมอหลวงคงมีอยู่มากมาย
แต่ว่า……
ความแปลกใจแวบหนึ่งที่ผ่านไปเช่นนั้นของฮ่องเต้คือเรื่องอะไร?
ในใจมีความคิดเล็กน้อย หลานเยาเยาลองถามหยั่งเชิง :
“หญ้าเฉียนยินไม่น่าจะหายากหรอกนะเพคะ?”
คำพูดนี้โพล่งออกไป
สายตาของฮ่องเต้ก็สบตานางทันที เขาขยับลูกกระเดือก ริมฝีปากบางๆเปิดขึ้นเล็กน้อย สุดท้ายไม่พูดออกมา
หลังจากนั้นเห็นเพียงฮ่องเต้โบกมือเล็กน้อย องครักษ์อ้างอู๋ในเครื่องแบบพิเศษผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นทันใด คุกเข่าข้างหนึ่งที่พื้นด้านหน้าฮ่องเต้ทันที ยกมือสองข้าทำความเคารพ รอฟังคำสั่ง
“ออกเดินทางทันที ไปยังอี๋หมาน ยึดชิงหญ้าเฉียนยิน”
เสียงเย็นยะเยือก น้ำเสียงที่พูดว่ายึดชิงมาด้วยอำนาจ ยังพูดอย่างสมเหตุผลเป็นธรรมชาติอีก
หลานเยาเยาเบิกตากว้างทันที รีบโบกมือหยุดยั้ง
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน หญ้าเฉียนยินนี้ก็ไม่ได้หายาก ทำไมต้องไปแย่งเพคะ?”
อีกทั้ง ที่แย่งมายังไม่ใช่ของประเทศตัวเองหรือ
อี๋หมาน?
จากที่เจ้าระบบได้อธิบายความรู้ข้อมูลให้นาง แผ่นดินใหญ่ผืนนี้มีประเทศมหาอำนาจเพียงประเทศเดียว ก็คือฮ่องเต้ที่ปกครองประเทศหยิ่งเย่ มีความคงอยู่เฉกเช่นเทพพระเจ้า ถูกประชาชนหยิ่งเย่เคารพบูชาเป็นวิญญาณแห่งเทพเจ้า
อี๋หมานเป็นไปได้มากที่จะเป็นเพียงชนเผ่าหนึ่ง
อีกทั้งมีบุญคุณความแค้นกับประเทศหยิ่งเย่ ไม่เช่นนั้นขณะที่ฮ่องเต้กล่าวคำว่ายึดชิงออกไป ก็คงไม่มีสีหน้าที่จริงจังเช่นนั้นแล้ว
“หญ้าเฉียนยินถูกอี๋หมานมองเหมือนดั่งหญ้าศักดิ์สิทธิ์ และประจวบเหมาะกับประเทศของข้าไม่มี”
ไม่มี?เป็นไปได้อย่างไร?
แม้ว่าเงื่อนไขในการในการเติบโตของหญ้าเฉียนยินจะยากเป็นที่สุด แต่เงื่อนไขความยากเป็นที่สุดเหล่านั้นล้วนได้รับความเพียงพอได้ในหนองน้ำ
แน่นอน!
หนองน้ำที่กล่าวถึงตอนนี้ ไม่ใช่เหมือนกับหนองน้ำที่เปียกชื้นทั้งหมดในความหมายกว้างๆ แต่เป็นหนองน้ำที่มีโคลนถ่านปริมาณมาก
มองดูอย่างผิวเผินไม่ต่างกันมากกับหนองน้ำโดยทั่วไป ในความจริงไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือคนเหยียบขึ้นไป ล้วนต้องค่อยๆตกลงไป ในส่วนของตกลงไปลึกเท่าไหร่ กลับจำเป็นต้องสำรวจดูภูมิประเทศของหนองน้ำ
ขณะที่นางตกลงมาจากท้องฟ้า สังเกตผ่านตาทุกที่ที่มองเห็นแล้ว ไม่เหมือนประเทศที่ไม่มีหนองน้ำ
“ไม่แน่”
คำพูดของนางทำให้ฮ่องเต้ค่อนข้างงงงัน คิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดความจริงน่าจะดีกว่า :
“สถานที่หญ้าเฉียนยินเติบโตนั้นยากยิ่ง และไม่ใช่หนองน้ำที่เห็นได้ทั่วไป มีเพียงอี๋หมานสถานที่ที่โหดร้ายทารุณประเภทนั้นจึงจะมี”
เดิมทีหญ้าเฉียนยินก็พบได้ยาก อีกทั้งการปรุงยาลูกกลอนยาถอนพิษมากมายล้วนจำเป็นต้องใช้
แม้ว่าจะเป็นอี๋หมานสถานที่ประเภทนั้น หญ้าเฉียนยินก็หาได้ยากเป็นพิเศษ
เพราะอี๋หมานที่ไร้อารยธรรมกลุ่มนั้นรู้จุดนี้ ดังนั้นได้ปรุงยาพิษที่จำเป็นต้องใช้หญ้าเฉียนยินปรุงยาถอนพิษโดยเฉพาะ มาวางยาพิษทำร้ายคนที่มีความสำคัญต่อราชสำนัก
และเรื่องที่เขาโดนยาพิษเรื้อรัง
มองอย่างผิวเผินเป็นเรื่องภายในของราชสำนัก ความจริงกลับคาดเดาคนเหล่านั้นที่ทำร้ายเขาได้ไม่ยาก สมคบคิดกับอี๋หมานตั้งนานแล้ว
“สิ่งนี้ข้ารู้ หญ้าเฉียนยินดีก็จริง แต่การเติบโตโดยรอบๆของมันเต็มไปด้วยอันตราย ก็เหมือนดั่งของศักดิ์สิทธิ์ที่จำเป็นต้องมีสัตว์ประหลาดดุร้ายปกป้องไว้เช่นนั้น
ข้ารู้สึกว่าประเทศหยิ่งเย่มีหนองน้ำที่เลวร้ายชนิดนั้นอยู่ อีกทั้งก็ไม่ได้มีเพียงสถานที่เป็นหนองน้ำถึงจะมีหญ้าเฉียนยินปรากฏ
เพียงมีเงื่อนไขเพียงพอสามประการ ก็มีหญ้าเฉียนยินเหมือนกันเพคะ”
หลานเยาเยามองไปรอบๆแวบหนึ่ง และไม่ได้พูดเงื่อนไขสามประการที่เพียงพอต่อสภาพแวดล้อมการเติบโตของหญ้าเฉียนยินออกมา แต่เป็นเอามือจุ่มน้ำชา เขียนอักษรสองคำสองคำออกมาบนโต๊ะหิน
หลังจากเห็นน้ำชาแห้งสนิทไปอย่างรวดเร็ว
สีหน้าของฮ่องเต้ก็เปลี่ยนไป แววตาที่มองดูหลานเยาเยาก็ลึกซึ้งมากขึ้น
เงียบอยู่นาน!
ฮ่องเต้จึงค่อยๆเปิดปาก :
“มีอยู่ที่หนึ่งที่เพียงพอต่อเงื่อนไขนี้ แต่ว่า……”
