บทที่ 528 แดนหลงเสียนแห่งฮ่องเต้รุ่นแรก
“ประจวบเหมาะ ท่านก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว ในส่วนความจริงของการเป็นสามีภรรยา ยังไงข้าก็เสนอให้ท่านไปดูรูปภาพการร่วมรักของพระราชวัง หรือว่าหาหอนางโลมทำความเข้าใจเป็นการส่วนตัว อะไรคือการสัมผัสกันระหว่างเนื้อหนังมังสา และอะไรคือความสัมพันธ์จริงๆของสามีภรรยาเพคะ”
“เจ้าพูดอะไร?”
ฮ่องเต้เดือดดาลในพริบตา ราวกับว่าได้รับการดูหมิ่นอย่างที่สุดเช่นนั้น มีพลังอยากสังหารคนอย่างหุนหันพลันแล่น
เพราะว่าฮองเฮากำลังพูดว่าเขาไม่ได้!
“ท่านอย่าเพิ่งตื่นตระหนก ความจริง……พวกเราไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น และไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบสามีภรรยาจริงๆเพคะ”
ช่างเหอะ ยังไงก็ตรงไปตรงมาดีกว่า
ฮ่องเต้พิโรธแล้วปลอบไม่ง่าย ด้วยเหตุนี้ ได้อธิบายอีกครั้ง :
“ท่านลองคิดดู คืนนั้นพวกเราสองคนไม่ได้ถอดเสื้อผ้า และไม่มี……ถูก ไม่มีการปฏิบัติต่อกันอย่างตรงไปตรงมาและจริงใจ แค่นอนหมอนเดียวกันเตียงเดียวกันเท่านั้นเพคะ”
เดิมทีอธิบายสิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้อะไร แต่สายตาที่ลึกซึ้งของฮ่องเต้ หลานเยาเยากลับรู้สึกว่าค่อนข้างยากที่จะกล่าว
ฮ่องเต้เงียบแล้ว
ตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงมาก่อน บุคคลเพียงผู้เดียว ยังเป็นฮองเฮาตรงหน้าที่ไม่รู้จักประวัติที่มา ตอนนี้ฮองเฮากลับบอกเขา เรื่องคืนนั้นไม่นับว่าเป็นความสัมพันธ์แบบสามีภรรยาจริงๆ
ฉลาดหลักแหลมเหมือนเขา
หลังจากที่ได้ยินสิ่งเหล่านี้ อดไม่ได้ที่จะยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ
การได้พบกับอย่างตรงไปตรงมาและจริงใจถึงจะถือว่าเป็นความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจริงของสามีภรรยา?
โล่งใจในขณะเดียวกันก็มีความผิดหวังเล็กน้อย และยิ่งโกรธมากขึ้น
เงียบไม่พูดจาอยู่ครู่หนึ่ง เขาถึงเปิดปาก :
“เตรียมตัวหน่อย พรุ่งนี้ออกเดินทางไปยังแดนหลงเสียน หลังจากสิ้นสุดแล้ว เจ้าอยากไปที่ไหนก็ได้” เขาชะงักครู่หนึ่ง กล่าวต่อ : “และสามารถอยู่ต่อในพระราชวังก็ได้”
หลานเยาเยาไม่พูดแล้ว
คำตอบคือนางจะไม่ไป นางยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ
แต่ที่ทำให้นางคิดไม่ถึงก็คือ บ่ายวันนั้น ฮ่องเต้ได้ประกาศพระราชโองการฉบับหนึ่ง มอบยศให้แก่นาง แต่งตั้งเป็นฮองเฮาจาวเย่
—
หลังจากนั้นสองสามเดือน แดนหลงเสียน
เสียงฆ่าฟันดังก้องฟ้า ในป่าไม้ที่ทิวทัศน์งดงาม องครักษ์อ้างอู๋ในเครื่องแบบเดียวกันกำลังฆ่าฟันอยู่ในกลุ่มที่เต็มไปด้วยนักฆ่าชุดดำ กลิ่นเลือดคลุ้งไปทั่ว ศพจำนวนไม่ถ้วนนอนระเกะระกะ ดั่งเช่นคุกในโลกมนุษย์
บนที่สูงที่หนึ่ง
บุรุษที่น่าเกรงขามสวมชุดคลุมสีหมึกทั้งตัว ทั่วร่างแผ่กระจายรัศมีของฮ่องเต้ เขากุมหน้าอก กระอักเลือดสีดำออกมา
“ซู่เอ๋อ มานี่”
หลานเยาเยาสาดผงยาพิษกำหนึ่งไปทางคนชุดดำสองคน หลังจากที่คนชุดดำปิดหน้าอย่างเจ็บปวด นางก็แฉลบตัวเข้าไปโดยตรง หักคอหนึ่งคนในนั้นทันที ติดๆกันก็คือคอของอีกผู้หนึ่ง รวดเร็วเป็นที่สุด และคล่องแคล่วว่องไว
จัดการสองคนนี้แล้ว นางรีบไปข้างกายของฮ่องเต้ทันที เห็นคนชุดดำที่ไร้ลมหายใจล้มลงข้างกายของเขา คนชุดดำผู้นั้นสวมชุดต่างไปจากคนชุดดำอื่น เหมือนเป็นผู้นำของคนเหล่านี้
หลานเยาเยาขมวดคิ้ว พยุงฮ่องเต้
“ท่านใช้กำลังภายในอีกแล้ว?”
“เขาสมควรตาย”
เห็นเขาพูดเช่นนี้ หลานเยาเยาไม่พูดจาแล้ว
ปล่อยมือลงทันที ใช้แขนเสื้อบังมือ เอายาลูกกลอนออกมาจากช่องว่างที่ระบบรักษา ยื่นให้ฮ่องเต้ที่อยู่ด้านหลัง
“พิษเรื้อรังได้แทรกซึมเข้าสู่หัวใจแล้ว ประสิทธิภาพของยานี้มีผลไม่มากแล้ว แต่ก็ดีกว่าไม่กินเพคะ”
ฮ่องเต้มองนางเพียงแวบหนึ่ง แล้วรับยาลูกกลอนมากลืนลงไป
หลังจากรอจนความเจ็บปวดคลายลง สีหน้าเขาเรียบเฉย พูดราวกับว่าไม่ได้ตั้งใจ :
“ซู่เอ๋อ เจ้าไม่มีกำลังภายใน แต่ทุกกระบวนท่าโหดเหี้ยม ปลิดชีวิตทุกครั้ง ดั่งเช่นนักฆ่า”
ได้ยินดังนั้น!
หลานเยาเยายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ส่ายศีรษะเงียบๆ ตลอดทางนี้มีการลอบสังหารหลายครั้ง แม้ว่านางได้ช่วยเขาไว้สองสามครั้ง ก็ไม่สามารถกำจัดความสงสัยในใจเขาได้
ฮ่องเต้แบบนี้น่าเศร้าเพียงใด
เกรงว่าทั้งชีวิตล้วนอยู่ในความระแวงและแผนการร้ายเท่านั้น
ก็เหมือนครั้งนี้ ไหนเลยที่จะไม่ใช่กับดัก?
นักฆ่าเหล่านี้ก็ไม่ใช่เป็นเขาอยากล่อออกมาหรือ?
“คนธรรมดาไม่มีความผิด คนมีลาภยศมีความผิด ข้าก็ต้องมีฝีมือในการปกป้องตัวเอง ไม่เช่นนั้นข้าที่มีวิชาการรักษาเป็นเลิศก็คงโดนคนอื่นกดขี่เพคะ?” นางโกหกไปงั้นๆ
ช่างเหอะ
ชีวิตของเขานางไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย เพียงต้องการเอาเลือดหยดหนึ่งหลังจากถอนพิษแล้วเท่านั้น
นึกถึงหญ้าเฉียนยิน หลานเยาเยามองกลุ่มคนที่ฆ่าฟันกันแวบหนึ่ง ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง :
“นักฆ่าก็ล่อออกมาได้พอประมาณแล้ว ควรไปแดนหลงเสียนจริงๆแล้วเพคะ”
ฮ่องเต้หรี่ตาลง เลิกคิ้วแล้วกล่าว :
“อ๋อ? แดนหลงเสียนจริงๆ? หรือว่าที่นี่ไม่เหมือน?”
“ที่นี่อยู่ท่ามกลางป่าไม้ ต้นไม้ล้อมรอบ พื้นดินเปียกชื้นน้ำซึมผ่านได้ ที่ไกลๆก็เป็นเหมือนหนองน้ำธรรมดาแต่ไม่เหมือนสถานที่เป็นหนองน้ำ
สถานที่แบบนี้ไม่เหมาะสมแก่การเติบโตของหญ้าเฉียนยินอย่างแน่นอน ดังนั้นแดนหลงเสียนที่ท่านพูดก็ไม่ใช่ที่นี่อย่างแน่นอนเพคะ”
หากไม่ใช่เพราะสารพิษในร่างกายของฮ่องเต้ทำการปลอมแปลงไม่ได้ นางมีความสงสัยเล็กน้อย ว่ามีหรือไม่มีแดนหลงเสียนกันแน่
“ซู่เอ๋อฉลาดมาก ไปเถอะ! ข้าพาเจ้าไปแดนหลงเสียนที่แท้จริง”
พูดจบ ฮ่องเต้ก็ยื่นมือไปโอบเอวของนางไว้ แล้วเหาะจากไป หลังจากนั้นไม่นาน ในสถานที่ลับที่หนึ่ง ฮ่องเต้พานางเข้าไปในถ้ำแห่งหนึ่ง
ด้านหลังถ้ำ เป็นสถานที่ที่แตกต่างจากป่าไม้ภูเขาสีเขียวโดยสิ้นเชิง แทบจะเป็นสีเทามืดหม่นทั้งผืน ภูเขาสายน้ำเนินเขา ดอกไม้ต้นไม้ใบหญ้าล้วนเป็นสีเดียว
ดีมาก!
ก็คือสถานที่แบบนี้ จึงจะเหมาะสมกับสภาพแวดล้อมการเติบโตของหญ้าเฉียนยิน
นางพูดอย่างแน่วแน่มาก :
“ที่นี่จะต้องมีหญ้าเฉียนยินเป็นแน่เพคะ!”
หลานเยาเยารีบวิ่งไปทางพุ่มไม้ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว จิตใจมุ่งเน้นอยู่กับเรื่องการค้นหาหญ้าเฉียนยิน ลืมสายตาที่แปลกประหลาดของบุคคลด้านหลัง และลืมสีหน้าบนใบหน้าของเขาแล้ว
เคลื่อนไหวไปๆมาๆอย่างรวดเร็วอยู่ระหว่างใบหญ้าสีเทา ทำให้ผีเสื้อแมลงปอที่เป็นสีเดียวกันแตกตื่น
ทำไมโลกนี้ถึงมีสถานที่สวยงามเช่นนี้อยู่ เหมือนกับเวลาของสรรพสิ่งล้วนสูญเสียแสงมันวาว ทั้งหมดเป็นโลกที่ไร้สีสัน
หลานเยาเยามองดูเสื้อผ้าสีฟ้าอ่อนที่สวมบนร่างของตัวเอง แล้วหันไปมองฮ่องเต้ที่สวมชุดคลุมสีดำน่าเกรงขามทั้งตัวอีกครั้ง ทันใดนั้นนางก็พบกับความแปลกใจ อยู่ที่นี่นางได้เป็นสิ่งเดียวที่มีสีสันแล้ว
นางหยุดลงอยู่กลับที่แล้วหมุนสองสามรอบ เฉกเช่นผีเสื้อสีฟ้าตัวหนึ่งเต้นระบำอย่างฉับไว ลักษณะใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนดอกไม้ งดงามเหมือนสายลมเบาๆที่ลอยไปมาในใจของฮ่องเต้
ฮ่องเต้หยุดลงอย่างฉับพลัน มองดูนางนิ่งๆ
แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมองดูนางดีๆ
หน้าตาของนาง รูปร่างของนาง ท่าทางที่ฉลาดปราดเปรื่องและบริสุทธิ์ของนาง……
เป็นทิวทัศน์อย่างเดียวของที่นี่
และเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุด!
เงาของหญิงสาวที่สง่างามสะท้อนอยู่ในดวงตา มุมปากของฮ่องเต้ค่อยๆยกขึ้น เอามือกุมที่หัวใจโดยไม่รู้ตัว
รู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้ว
ใจเต้นค่อนข้างเร็ว……
ด้วยเหตุนี้ เขาหมุนอยู่กับที่เป็นวงกลมอย่างเหนือความคาดหมาย เดินไปทางหญิงสาวที่เล่นกับผีเสื้อสีเทา เขามีอารมณ์ชั่ววูบอย่างอธิบายไม่ได้ อยากกอดนางไว้ในอ้อมอก กอดเบาๆ
เห็นฮ่องเต้เข้าใกล้
หลานเยาเยาหยุดหมุน โบกมือปัดผีเสื้อสีเทาออกไป เบิกตากว้างมองดูฮ่องเต้ ถามอย่างสงสัย :
“ทำไมหรือเพคะ? ข้ามีอะไรที่ผิดปกติหรือเพคะ?”
ฮ่องเต้ดึงสติได้ทันใด มองดูหญิงสาวด้านหน้า ผิวที่เกลี้ยงละเอียด ตาหูจมูกปากที่งดงาม ริมฝีปากแดงระเรื่อกินใจ ขณะพูดจาริมฝีปากปิดและปิด ทำให้คนเกิดอารมณ์อยากจูบชั่ววูบ เคลื่อนสายตาออกไปอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่ ไม่มี”
“อ่อ”
เห็นฮ่องเต้เก็บอะไรไว้ในใจ หลานเยาเยายังคิดว่าเขากำลังระงับความโกรธไว้ อย่างไรเสีย ฮ่องเต้พานางมาที่นี่จุดประสงค์คือหญ้าเฉียนยิน ไม่ได้มาเที่ยว
นางรีบเก็บความคิดที่อยากจะเที่ยวเล่นทันที ค้นหาหญ้าเฉียนยินอีกครั้ง
จากปัจจัยสามประการที่เหมาะแก่การเติบโตของหญ้าเฉียนยิน หลานเยาเยาหาสถานที่เหมาะสมต่อการเติบโตของหญ้าเฉียนยินพบอย่างรวดเร็ว
ถอนวัชพืชสีเทาที่ปะปนมีความสูงเท่าตัวคนออก ประทับเข้าไปในสายตาคือทุ่งดอกไม้
ดอกไม้ที่นี่มีสีสัน
ทั้งยังเป็นสีชมพูแดงอีก
เป็นหญ้าเฉียนยิน!
หลานเยาเยารีบพุ่งเข้าไป ค่อยๆเด็ดหญ้าเฉียนยินที่อยู่ด้านหน้าสุด ยังไม่ทันได้ดีใจ ใจก็จมลงไปสู่ความครุ่นคิดทันที
หญ้าเฉียนยินนี้ไม่ได้เกิดตามธรรมชาติ แต่คือมีคนเพาะปลูกอยู่ที่นี่…….
