บทที่ 534 แม่นางเอ๋ย เจ้าผ่อนคลายหน่อยเถอะ
ด้วยเหตุนี้!
ด้านในพระราชอุทยานปรากฏเหตุการณ์แปลกประหลาดเหตุการณ์หนึ่ง
หลานเยาเยาและคนที่มีชีวิตอีกไม่กี่คน ขณะเดียวกันตอนแรกเริ่มหลบหลีกการโจมตีของภูเขาปลอม ยังต้องรอโอกาสฆ่าฝ่ายตรงข้ามให้ตาย
แต่เวลานานแล้ว คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกลมกลืนกันอย่างแปลกประหลาด……
แม้ว่าจะเผชิญหน้ากันครั้งใหญ่ หลานเยาเยาเส้นประสาทตึงเครียดเหาะไปมาหนีเอาชีวิตรอดด้วยความเร็วสุดขีดไปพลาง ยังจะพยายามเอาน้ำและอาหารออกมากินจากช่องว่างที่ระบบรักษาไปพลาง เพื่อรักษากำลังวังชา
ทันทีที่เห็นกลไก หลานเยาเยากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที
ไม่เคยคิดมาก่อน มีวันหนึ่งเย็นหงจะมีอำนาจใหญ่ในการควบคุมความเป็นตายของนาง
แม่นางเอ๋ย เจ้าผ่อนคลายหน่อยเถอะ อย่าเอาแต่ใจเกินไป เรื่องการศึกษากลไก พอเป็นพิธีก็พอแล้ว เปิดแล้วก็อย่าลืมปิดสิ!
เวลานี้เย็นหงที่ถูกหลานเยาเยาโหยหาอย่างรุนแรง
กำลังถือตำราที่เริ่มเหลืองดู คิ้วขมวดแน่น สีหน้าเคร่งเครียด
ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำอย่างไร?
ไม่ได้ เทพธิดาเคยบอก ต้องมีความเชื่อมั่นในตัวเอง ต้องมุ่งมั่นให้ถึงที่สุด
หากว่าเทพธิดาอยู่ น่าจะต้องให้นางทดลองกลไกทั้งหมดรอบหนึ่งก่อน?
อืม เทพธิดาจะต้องเห็นด้วยกับวิธีการของนางแน่นอน
ด้วยเหตุนี้มองดูที่ด้านหน้าฟันเฟืองมากมาย อุปกรณ์ติดตั้งสัมผัสมากมาย นางเกาหัวและเกาหัวอีก
กลุ้มใจจัง!
เมื่อครู่ขยับกลไกอันไหนแล้ว?
……
พระราชอุทยานเวลานี้ ภูเขาปลอมลอยวุ่นวาย มีเสียงชนกันดังมาใช่หรือไม่ เสียงการเคลื่อนไหวไม่ใช่ดังเป็นปกติ แต่คนในพระราชอุทยาน สามารถใช้คำว่าทุกข์ทรมารแสนสาหัสมาเปรียบเปรยได้
แม้ว่ากำลังภายในลึกล้ำ อีกทั้งหลานเยาเยาได้พักฟื้นบำรุงร่างกายในวังทองมาหลายวันแล้ว เวลานี้ก็รู้สึกร่างกายและจิตใจอ่อนล้าแล้ว
นางล้วนรู้สึกเช่นนี้แล้ว
นักฆ่าเหล่านั้นของราชครูเทียนเวิงก็ไม่ต้องเอ่ยถึงแล้ว หลังจากรอจนคนสุดท้ายโดนภูเขาปลอมชนตายแล้ว นางจึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง
ความจริง!
ก่อนหน้านี้ที่นางโดนขังในพระราชอุทยานนอกจากนางจะหลบหนี กับนอกจากใช้วิธีการกินเพื่อเพิ่มกำลังวังชาแล้ว ยังได้แอบสังเกตข้อบกพร่องของกลไกแล้ว
ไม่เช่นนั้น พึ่งการอธิษฐานต่อเย็นหงจะได้อย่างไรล่ะ?
หลังจากสังเกตอยู่ระยะเวลาหนึ่ง ในที่สุดก็ทำให้นางหาร่องรอยพบ
ล้วนกล่าวกันว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดก็คือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด บางครั้งใช้วิธีคิดแบบนี้ก็ไม่ผิด
ดูๆ ตอนนี้ในพระราชอุทยานก็คือตำแหน่งที่ตั้งเดิมของกลุ่มภูเขาปลอม
ภูเขาปลอมที่ไม่ได้ถูกชนทำลาย จะกลับไปตำแหน่งก่อนหน้านี้ในเวลาที่กำหนด รอคอยให้รอบนั้นโจมตีออกมา
และในกลุ่มภูเขาปลอม มีลูกเล็กๆอยู่ ภูเขาที่ไม่ได้มีความสูงเท่าคนไม่ได้ขยับมาโดยตลอด แม้ว่าไม่สะดุดตา แต่ถูกกลุ่มภูเขาปลอมล้อมรอบอยู่ตรงกลาง หากมองดูอย่างละเอียด ก็จะสังเกตเห็นความแปลกประหลาดเล็กน้อย
ตอนนี้นางเหนื่อยมากแล้ว
ไม่อยากลงมือฆ่านักฆ่าที่เหลือโดยสิ้นเชิงแล้ว เพียงยืมกำลังของภูเขาปลอม ช่วยนางกำจัดนักฆ่าไม่กี่คนนั้น
รอจนนักฆ่าไม่กี่คนนั้นตายแล้ว
มุมปากหลานเยาเยายกขึ้นเล็กน้อย เวลานี้ไม่ลงมือ แล้วจะรอเมื่อไหร่?
ด้วยเหตุนี้ นางเริ่มดำเนินการแล้ว
ภายใต้การโจมตีของภูเขาปลอมสองสามลูก หลานเยาเยาแฉลบตัวสองสามครั้ง ก็เข้าใกล้ภูเขาลูกเล็กๆนั้นอย่างรวดเร็ว
เท้าหนึ่งลงไป ก็เหยียบภูเขาปลอมลูกเล็กจมเข้าไปที่กลางพื้นทองคำ ภูเขาปลอมลูกเล็กทั้งลูกจมไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็เหยียบลงไปไม่ได้อีก หลังจากที่ชนเข้ากับของบางอย่างใต้พื้น ทันใดนั้นก็มีเสียงกึกประหลาดดังขึ้น
เป็นดังคาดเป็นเสียงของกลไก
หลานเยาเยารู้ว่าตัวเองถูกแล้ว
แต่นาทีต่อมานางก็ตกตะลึงอ้าปากกว้าง
ภูเขาปลอมที่เคลื่อนลอยโจมตีทั่วทิศก่อนหน้านี้ เวลานี้ทั้งหมดโจมตีมาทางนาง ด้วยความรวดเร็วเป็นที่สุด เฉกเช่นลูกศรที่ออกจากสายธนู เข้ามาอย่างฉับพลัน
แย่แล้ว!
คงไม่ใช่ตัวเองขุดหลุมฝังตัวเองหรอกนะ?
ไม่ถูก……
หลานเยาเยามองดูตำแหน่งที่ตัวเองอยู่แวบหนึ่ง ก็เข้าใจขึ้นมาทันที รีบเหาะออกจากสถานที่ที่เลวร้ายทันที
ทันทีที่เท้าที่ก้าวไปด้านหน้าก่อนของนางออกไป ที่ตามมาภูเขาปลอมทั้งหมดกลับสู่ตำแหน่งในพริบตา นอกจากเสียหาย ที่เหลือทั้งหมดคืนสภาพอยู่ในลักษณะที่งดงาม
ทำไมเมื่อมองไปพวกมันก็คือภูเขาปลอม ไม่เหมือนกลไกที่ตั้งใจทำออกมาสักนิด
มองดูความยุ่งเหยิงรอบๆ หลานเยาเยาสั่นไหล่เล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
เอาสายตาวางไว้ที่ก่อนหน้านี้นางสาดผงสีขาว บนผู้ชายชุดสีเทาที่ตอนนี้นอนไม่กระดิกอยู่บนพื้น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย หมุนตัวเดินจากไป
หลังจากที่นางเดินไป
ผู้ชายชุดสีเทาขยับเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นมา โซซัดโซเซ ราวกับว่าหาทิศเหนือไม่เจอ
จากนั้นสายตามองไปทิศทางที่หลานเยาเยาจากไป เปล่งหึอย่างเหยียดหยามเบาๆเสียงหนึ่ง กุมแขนข้างหนึ่งที่โดนชนจนเลือดเนื้อเลอะเทอะ เดินไปทางตรงข้ามด้วยรอยเท้าที่ลึกบ้างตื้นบ้าง ไม่ได้สังเกตว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องเขาอยู่ในที่ลับโดยสิ้นเชิง
ชายชุดเทาผู้นั้นเพราะว่าได้รับบาดเจ็บ บวกกับความอ่อนล้า ดังนั้นเขาเดินช้าเป็นที่สุด
หลานเยาเยาแอบตามอยู่ด้านหลังเขาตลอด
น่าแปลก?
ทั้งๆที่ชายชุดเทาเป็นญาติของราชครูเทียนเวิง อีกทั้งในนักฆ่าเหล่านั้น ตำแหน่งของเขายังอยู่เหนือกว่าเล็กน้อย
แต่กลับเหมือนที่เขาบอกเช่นนั้น เขาต่อตำแหน่งที่ราชครูเทียนเวิงต้องการไป ก็ไม่ใช่ว่าจะแน่ใจเป็นพิเศษ
ดังนั้นเขาเดินๆหยุดๆทุกเวลา อยู่ในการค้นหา
ถูกแล้ว!
ดวงตาของหลานเยาเยาเปล่งประกายทันที
คนที่ปรากฏตัวข้างกายราชครูเทียนเวิง โดยปกติล้วนเป็นหน่วยกล้าตาย ภายใต้สถานการณ์คับขันเงาปีศาจจะปรากฏตัวเป็นจำนวนมาก ตอนนี้มีเพียงนักฆ่าเล็กน้อยปรากฏตัว
ดูเหมือนว่า ราชครูเทียนเวิงไม่ได้เชื่อใจชายชุดเทาแม้สักนิดเดียว
แม้ว่าชายชุดเทาจะเห็นเส้นทางที่ราชครูเทียนเวิงชี้ เกรงว่าเป็นเพียงเพื่ออยากแค่ให้เขาเห็นสินะ!
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม!
ราชครูเทียนเวิงต้องการคนถ่วงเวลาเพื่อเขา
คิดถึงตรงนี้หลานเยาเยาตัดสินใจละทิ้งการสะกดรอยเขาอย่างเด็ดเดี่ยว หมุนตัวและแฉลบหายตัวไปจากที่ลับ
ไม่ฆ่าเขา
ก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่สมควรตาย แต่เพราะยาผงสีขาวบนร่างของเขายังไม่ถึงเวลาออกฤทธิ์ ยังไงซะไม่มียาถอนพิษของนาง เขาก็รอดตายยาก
ให้เขามีชีวิตอยู่อีกระยะหนึ่งก็ไม่เป็นไร?
หลังจากหลานเยาเยาจากไป ชายชุดเทาก็เดินไปด้านหน้าต่อ เดินไปเดินไปกลับเดินไปถึงแล้ว‘จุดสิ้นสุด’
ด้านหน้าของเขาเป็นกำแพงทองคำสวยสดงดงาม นอกจากถอยกลับไป ก็ไม่มีทางอื่นให้เดิน เขาคุกเข่าบนพื้นอย่างรุนแรง บนร่างกายกลิ่นอายแห่งความผิดยากจะปกปิด
“ทำไม?”
“ทำไมข้าเทียบไม่ได้แม้กระทั่งหน่วยกล้าตายผู้หนึ่ง?”
ทั้งๆที่พวกเขาเป็นญาติ เลือดข้นกว่าน้ำไม่ใช่หรือ?
ตั้งแต่เด็กมาเขาก็รู้ เขา รวมถึงญาติทุกคนของเขา นอกจากราชครูเทียนเวิง ล้วนมีชีวิตเพื่อมีชีวิต
ล้วนเผชิญหน้ากับการปฏิบัติที่ไม่ใช่คน การทรมานอย่างเหี้ยมโหด
อดทนมาได้ก็เป็นเครื่องมือสังหารคน อดทนไม่ได้ ตายไปก็ตายไป ราชครูเทียนเวิงไม่เคยเมตตาสงสารพวกเขา หรือว่าเพราะสายเลือดจึงปฏิบัติต่อกันอย่างโอบอ้อมอารี
แต่เขา ทำเรื่องที่ไร้มโนธรรมแทนเขามากมายขนาดนั้น
ไม่ง่ายดายที่จะได้รับความโอบอ้อมอารีจากเขา บัญชาการนักฆ่ามากมาย สุดท้ายก็หนีไม่พ้นชะตากรรมเปลี่ยนมาเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง
เหอะเหอะเหอะ……
เด็กที่ถูกทอดทิ้ง!
สุดท้ายเขาก็เป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้งเทียบไม่ได้แม้กระทั่งหน่วยกล้าตายผู้หนึ่ง
“ติ้ง ติ้ง ติ้ง…….”
แขนที่เลือดเนื้อและเทะ เลือดสดไหลลงทีละหยดทีละหยด ชายชุดเทาเจ็บปวดจนไร้ความรู้สึกแล้ว แต่พลังรอบตัวของเขายิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าความโกรธแค้นในใจเขาจะระเบิดออกมาแล้วเช่นนั้น
แต่ร่างกายของเขาก็สั่นสะเทือนอย่างฉับพลัน
เพียงหันหน้าเงยหน้ามองอย่างระมัดระวัง หลังจากที่เห็นคนชราผมขาวผู้หนึ่ง นัยน์ตาเขาหดลงทันใด จากนั้นก็ขยายออกทันทีอีก
เห็นคนชราผมขาวเสื้อผ้าขาดวิ่นจนคุ้นเคยแล้ว ผมขาวยุ่งเหยิง ลักษณะโฉมหน้าที่ซีดเซียว ตอนนี้เห็นเขาแต่งตัวงดงาม ผมขาวรวบครึ่งหนึ่ง มองไปแล้วเหมือนบุคคลที่มีความสามารถพิเศษกว่าผู้อื่นเช่นนั้น
แทบจะจำไม่ได้แล้ว
“เป็นท่าน!”
