หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 536 สู้กับนักฆ่าเงาปีศาจ

บทที่ 536 สู้กับนักฆ่าเงาปีศาจ

นอกจากเงาปีศาจ

ราชครูเทียนเวิงยังมีหน่วยกล้าตาย แต่ว่าหน่วยกล้าตายมีน้อยมากๆ

แน่นอน พลานุภาพอยู่เหนือกว่าเงาปีศาจ

ก็เหมือนดั่งเช่นเย่แจ๋หยิ่ง

แต่ว่า เย่แจ๋หยิ่งเป็นลูกศิษย์ของราชครูเทียนเวิง แม้ว่าหน่วยกล้าตายเหล่านั้นวิทยายุทธกำลังภายในด้อยกว่าเย่แจ๋หยิ่ง แต่เมื่อจำนวนมาก เย่แจ๋หยิ่งก็ไม่ได้ได้เปรียบ

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีราชครูเทียนเวิงบุคคลที่น่าหวาดกลัวเป็นที่สุดผู้หนึ่งเช่นนี้

ตอนนี้เห็นเงาปีศาจ

นั่นก็อธิบายได้ว่า ระยะห่างของนางอยู่ใกล้กับราชครูเทียนเวิงมากแล้ว

หลานเยาเยากำลังคิดวางแผนตามไป แต่กลับสังเกตได้ว่าเงาปีศาจไม่กี่เงานั้นได้เปลี่ยนทิศทางกลับมาแล้ว เหมือนกับแมลงวันไร้หัว ชนรอบๆไปมั่ว

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

ก็เกิดเหตุการณ์ที่เป็นความจริงที่ฉากหนึ่ง

พวกเขาสวมใส่เสื้อผ้าสีดำสนิททั้งตัว แม้แต่หน้าก็ใช้หน้ากากสีดำสนิทอันหนึ่งปกปิดไว้ เผยออกมาให้เห็นเพียงดวงตาสองข้าง ทั้งร่างกายบนล่างไม่มีสักที่ที่ไม่ใช่สีดำ บวกกับวิธีการเดินเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาด หากว่าเป็นคนธรรมดาเห็น จะต้องคิดว่าเจอผีตอนกลางวันเป็นแน่แท้

การเปลี่ยนทิศทางกลับมาของพวกเขา ได้พบหน้ากับหลานเยาเยาที่ออกมาจากที่มืดพอดี

ร่างกายของหลานเยาเยาชะงัก

เอ่อ……

เช่นนี้ก็วางตัวไม่ถูกแล้ว!

การสะกดรอยที่สั้นที่สุดและการโดนพบเห็นที่เร็วที่สุดบนโลกนี้ก็เป็นเช่นนี้

เงาปีศาจไม่กี่เงาด้านหน้า ก็คิดไม่ถึงว่าเปลี่ยนทิศทางกลับมายังจะสามารถพบเจอคนได้ ทั้งยังเป็นผู้หญิงชุดแดงด้วย

พวกเขาหยุดฝีเท้าลงโดยไม่รู้ตัว สบตากันในพริบตา รูม่านตาหดตัวเล็กน้อย จากนั้นมองดูกันและกันกับคนด้านข้าง ไม่ได้พุ่งเข้าไปในเวลาแรก

ดูปฏิกิริยาตอบสนองของพวกเขา หลานเยาเยาคาดว่าพวกเขาเดาได้แล้วว่านางเป็นใคร

ปิดซ่อนสีหน้าที่มีความเก้ๆกังๆทิ้งไปอย่างรวดเร็วสุดขีด เอามือทั้งสองข้างไว้ด้านหลังอย่างขี้เกียจ บนใบหน้าแขวนด้วยรอยยิ้ม

“ได้ยินมาว่าพวกเจ้าเก่งกาจมาก?”

ประโยคแรกของนางก็คือแบบนี้ นี่ไม่ใช่การผลักดันผู้อื่นทำลายอำนาจของตัวเอง แต่เพื่อสิ่งที่จะพูดต่อจากนี้ “คิดไม่ถึงว่าทันทีที่พบข้า พวกเจ้าก็ขี้ขลาดซะแล้ว! โชคดีจริงๆ ชื่อเสียงของข้า ทำให้พวกเจ้าเงาปีศาจเหล่านี้คุ้นหูมาก่อนหน้าแล้ว ดีมาก ดีมาก”

ชมตัวเองเช่นนี้ยกหนึ่ง หลานเยาเยารู้สึกว่ามีประโยชน์ต่อตัวเองมาก

และคำพูดนี้เข้าในหูของเหล่าเงาปีศาจ ชั่งไม่น่าฟังอย่างมากจริงๆ หรี่ดวงตาลงอย่างรุนแรง มือที่ซ่อนอยู่ในชุดคลุมสีดำมีเสียงกึกกึกอย่างอดไม่ได้

ถ้าเป็นเช่นนั้น แม้ว่าจะได้รับการเหยียดหยามอย่างที่สุด ในพวกเขาก็ไม่รู้ว่าใครจะพุ่งเข้าไปก่อน

โดยสรุป

ก็คนทั้งกลุ่มเช่นนี้พุ่งเข้ามาทางนาง บอกว่าคนมากมายพุ่งมาพร้อมกันก็ไม่เกินไป

เห็นหลานเยาเยาไร้การป้องกัน แต่ในแววตาเงาร่างที่อ่อนปวกเปียกเคลื่อนที่อย่างเลือนรางไม่กี่เงานั้นไม่ออกไปจากสายตาของหลานเยาเยา มองดูพวกเขาพวกแต่ละคนอ่อนปวกเปียกไร้กระดูก แยกกันมาจากทางด้านหน้าและซ้ายขวา

หลานเยาเยาส่ายหน้าเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้จิตใจของพวกเขาไม่สงบแล้ว เวลานี้การแสดงออกของพวกเขาเห็นได้ชัดว่าไม่มีความน่าเกรงกลัวเช่นนั้นเหมือนในคำเล่าลือ

เงาปีศาจในคำเล่าลือ คือทำให้คนได้ยินข่าวก็กลัวจนลนลาน

ในโลกของนักฆ่า ไม่ค่อยปรากฏชื่อเสียงของเงาปีศาจ แต่กลับไม่มีคนกล้ายั่วยุ พวกเขามักจะดำเนินการตอนกลางคืนเสมอ ในช่วงกลางคืน ทำให้การดำเนินการของพวกเขายิ่งไม่ต้องเปลืองแรงมาก

เพราะฉะนั้น ภารกิจของพวกเขาโดยปกติล้วนดำเนินการตอนกลางคืน บวกกับพวกเขาดำทั้งตัวเหมือนกับอีกา ก็เหมือนกับชื่อของพวกเขาเช่นนั้นเหมือนผีเหมือนปีศาจ ฆ่าคนไร้ร่องรอย

แต่ตอนนี้เวลาไม่ถูกต้อง

เพราะอยู่ตอนกลางวัน อีกทั้งอยู่ในสภาพ แวดล้อมที่สีทองอร่ามเช่นนี้ ทั้งร่างของพวกเขาก็แสดงบทบาทออกมาไม่ได้

แม้ว่าพวกเขาจะรวดเร็วมาก ฝีมือมารร้ายเพียงใด

สำหรับหลานเยาเยาที่ผ่านการรบมานับร้อยแล้ว ต่อกรกับพวกเขา แค่ตั้งใจก็เพียงพอแล้ว

เงาปีศาจหนึ่งในนั้น มาถึงด้านหน้าของหลานเยาเยาแล้ว โบกกรงเล็บที่แหลมคม คว้าเข้ามาทางใบหน้าของนาง

ด้วยความรวดเร็วอย่างที่สุด แทบจะในชั่วพริบตา

ในช่วงเวลาที่คับขัน เงาร่างของหลานเยาเยาหายไปต่อหน้าของพวกเขาอย่างฉับพลัน ตามลมที่ไร้รูปร่าง ทำให้เสื้อผ้าของเงาปีศาจพลิ้วขึ้นเบาๆ

ใครจะรู้…….

ขณะที่เงาร่างสีแดงแฉลบและผ่านไป หน้ากากสีดำบนใบหน้าของเงาปีศาจ ถูกเอาไปโดยตรง

ทันใดนั้นทำให้บนหน้าที่รู้สึกถึงความตกใจ การตอบสนองแรกก็คือใช้มือปิดบังหน้าของตัวเอง

แต่เพราะการตอบสนองที่ไม่รู้ตัวเช่นนี้ ทำให้เขาขาดการป้องกันทันที ร่างกายถูกอะไรชนเข้าอย่างกะทันหันทันที ทั้งคนก็ถูกชนไปถึงอีกด้าน ห่างจากเงาปีศาจที่เหลือไกลมาก ไม่มีวิธีช่วยชีวิตในเวลาแรก

การพุ่งโจมตีเหมือนจะหยุดชะงัก หลานเยาเยายังคงแขวนร่างไว้ บีบคอเงาปีศาจผู้นั้นด้วยมือเดียว รวดเร็วว่องไว “กึก” เสียงหนึ่งดัง

หลานเยาเยาผ่อนมือ ร่างกายที่ดำปี๋ของเงาปีศาจ ร่วงลงในพริบตา

“ปึง……”

วัตถุหนักตกพื้น กระแทกออกมาเป็นลมแรงไร้รูป กระจายออกไปทั่วทิศ

เงาปีศาจหมดลมไปนานแล้ว เขายังคงเบิกตากว้าง ราวกับว่าไม่ทันได้ปิดตา

เรื่องที่เกิดขึ้นติดๆกันนี้ เป็นเวลาชั่วพริบตาเท่านั้น นี่ทำให้เงาปีศาจอื่นๆ เบิกตาโพลงโดยไม่รู้ตัว

แต่ว่าพวกเขาที่ฆ่าคนมากมาย แม้ว่าจะรู้จักความกลัว ก็ไม่เคยมีการถอย

อย่างไรเสีย!

พวกเขาเป็นถึงนักฆ่าที่ทำให้คนแค่ได้ยินก็กลัวจนหัวหดเชียวนะ!

นี่ทำให้พวกเขามีความมั่นใจไม่น้อย

คนที่เหลือเข้ามาพร้อมกันอีกครั้ง ยิ่งให้ความสำคัญกับการร่วมมือกันขึ้น อีกทั้งทำให้คนไม่มีรูมุดได้

หลานเยาเยาหาจุดบกพร่องในเวลาอันสั้นไม่พบ ไม่มีวิถีทางตีให้พ่ายแพ้ในเวลาสั้นๆได้

ดังนั้น ต่อจากนี้ก็ปรากฏเหตุการณ์แมวจับหนูออกมา กับในขณะเดียวกันนางก็แอบสังเกตการณ์การเคลื่อนไหวทุกฝีก้าวของพวกเขา เพียงรอพวกเขาเผยพิรุธออกมาเล็กน้อย……

“ครืนๆ……”

พื้นผิวสั่นไหวเล็กน้อย อีกทั้งยังมีแนวโน้มว่าจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ความน่ากลัวนี้เป็นการทำงานของกลไกไหนอีกแล้ว

เย็นหงแม่สาวนั่น เวลาคับขันยังมีประโยชน์อยู่บ้างนี่! กลไกนี้ทำงานตรงเวลาพอดี

แม้ว่ากลไกที่ถูกเริ่มทำงานจะไม่ใช่ที่ของพวกเขา แต่อยู่ใกล้มากกับสถานที่ของพวกเขา ใกล้จนแม้การสั่นสะเทือนก็แผ่มาถึง

นางไม่กังวลสักนิด

สายตายังคงจับจ้องสนใจที่เงาปีศาจไม่กี่เงานั่น

แต่นางไม่กังวล ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นไม่กังวล

เงาปีศาจไม่กี่เงานั้นอาจเคยได้รับความเสียเปรียบจากกลไก เพราะเหตุนี้หลังจากที่พื้นผิวค่อนข้างสั่นไหวเล็กน้อย ฝีก้าวของพวกเขาก็วุ่นวายอย่างไม่รู้ตัว หนึ่งในนั้นยังหันหน้าไปตรวจดูว่ากลไกเริ่มทำงานอยู่ที่ไหน

ดีมาก!

ลุกลี้ลุกลนก็ดี

นางคว้าหนึ่งคนในนั้นไว้ทันที จับคอของเขาด้วยมือเดียวโดยตรง แฉลบตัวลากเขาออกไปถึงหลายเมตร แล้วยื่นอีกมือหนึ่งจับหัวของเขา หมุนทันที ก็ได้ยินเสียงกึกใสๆ

เดิมทีพวกเขาก็คนไม่เยอะ ตอนนี้น้อยลงไปสองคนแล้ว

อีกทั้งทุกการเคลื่อนไหวกระบวนท่าของหลานเยาเยาถึงชีวิต ปราดเปรื่องฉับไว ไม่ฆ่าไม่เป็นไรเมื่อฆ่าก็ตายทันที

ทีแรกสองสามคนก็สามารถร่วมมือกันได้สมบูรณ์แบบไร้รอยรั่ว ภายใต้สายตาที่ตื่นตระหนก การร่วมมือกันไว้แรงกำลังค่อนข้างไม่เพียงพอ

ผลลัพธ์ที่หลานเยาเยาต้องการก็คือเช่นนี้

เห็นดังนี้ รีบใช้โอกาสตอนชนะไล่โจมตี ทำให้พวกเขาแยกกันทีละคนๆ

ในไม่ช้า!

เงาปีศาจที่เหลือไม่กี่คนนั้น ไม่ว่าพวกเขาจะร่องรอยได้เลือนรางอย่างไร จะใช้วิธีการความสามารถทั้งหมดใดออกมาจับได้ที่ไหน

สุดท้ายก็ถูกส่งลงนรกไปทีละคนทีละคน

เมื่อเงาปีศาจสุดท้ายล้มลง หลานเยาเยาก็ยืนอยู่ข้างกายเขา จ้องมองเงาปีศาจที่ไร้ลมปราณเงียบๆ

มุมปากยกขึ้น เห็นมือที่แก่ชราขึ้นเรื่อยของตัวเองโดยบังเอิญ

สีเข้มขึ้นแล้ว

รอยยับย่นเพิ่มมากขึ้นแล้ว……

ทำไมถึงเร็วเช่นนี้?

เพียงแค่มือสองข้าง ก็เหมือนกับยายแก่อายุแปดสิบ เปรียบเปรยความแห้งเหี่ยว ไม่ต่างกับหนังหุ้มกระดูก

ทำให้นางตกใจจนรีบสัมผัสใบหน้าของตัวเอง……