หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 539 ใครบอกว่าเทพธิดาไม่สามารถชั่วช้าได้

บทที่ 539 ใครบอกว่าเทพธิดาไม่สามารถชั่วช้าได้

โฉมหน้าผู้บัญชาการเงาปีศาจค่อนข้างโหดร้ายมาก เขาต้องการเห็นเทพธิดาเจ็บปวด เดือดดาล จนกระทั่งอารมณ์ความรู้สึกพะว้าพะวัง

แต่ไม่มี……

นางก็เหมือนเย่แจ๋หยิ่ง เย็นชา สุขุม จนกระทั่งแววตาที่มองดูเขายังค่อนข้างเหยียดหยาม ไม่มีท่าทางที่หวังว่าจะได้เห็นโดยสิ้นเชิง

หลานเยาเยาไม่ได้พูดจา ยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ บนหน้าไร้ความกังวล สีหน้ายิ่งสุขุมเรียบเฉยเหมือนที่ผ่านมา

ราวกับได้ยินคำพูดของผู้บัญชาการเงาปีศาจ ก็เหมือนกับไม่ได้ยิน

แต่ไม่ว่าจะได้ยินหรือไม่ได้ยิน นางล้วนเพียงมองดูเขาเงียบๆ แต่ก็ราวกับมองผ่านทะลุเขาไปทางทิวทัศน์ด้านหลังของเขา

เห็นแต่ไม่เห็นก็เป็นเช่นนี้!

นี่ทำให้ให้เขาโกรธขึ้นมาในพริบตา กำหมัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

หลานเยาเยาชุดเสื้อผ้าแดงทั้งตัว ถูกสายลมพัดขึ้นมา หลังจากนั้นครู่ มุมปากยกขึ้น ริมฝีปากสีแดงค่อยๆยกขึ้น

“พูดจบแล้ว?”

เสียงของนางเบามาก ราวกับว่าทุกอย่างไม่ได้เดือดร้อนและเกี่ยวข้องด้วย

ก็ทำให้ผู้บัญชาการเงาปีศาจระเบิดความโกรธออกมาทันที เปิดปากพูดอย่างเย็นชาอีก

“จบ? จะเป็นไปได้อย่างไร

เทพธิดา คนบนโลกล้วนพูดว่าท่านเป็นหญิงสาวที่สวรรค์เลือก ขอพรเพื่อประชาชน ประชาชนของทุกประเทศเคารพท่านเฉกเช่นเทพเจ้า แต่พวกเขาไม่รู้ เทพธิดาที่ทำทุกอย่างเพื่อประชาชนเช่นนี้ผู้หนึ่ง บนมือกลับเต็มไปด้วยเลือดของคนนับไม่ถ้วน

วิธีการนี้ สามารถอธิบายได้ว่าลึกล้ำเป็นที่สุด

นอกจากวิธีการที่เก่งกาจ ยังจะนำหายนะสู่ประเทศชาติและประชาชน ในทุกที่ที่ไปถึง ล้วนต้องเกิดพายุเลือดฝนคะนองรอบหนึ่ง แต่กลับเอาด้านที่คาวเลือดที่สุด ปิดบังไว้ภายใต้หน้ากากของความจิตใจดีเป็นที่สุด

ไม่พูดไม่ได้ว่า ยังสามารถทำให้คนนับถือ

แต่ว่าเช่นนั้นแล้วอย่างไร สามารถหลอกให้ประชาชนลุ่มหลงได้ ก็แค่นั้น

ท้ายที่สุดท่านก็ได้รับผลกรรม กลายเป็นลักษณะท่าทางที่น่าเกลียดที่สุดเช่นนี้

ความจริงข้าประหลาดใจมาก เทพธิดาที่สูงส่งสง่างามเป็นที่สุด ฝึกฝนวิทธยายุทธชั่วร้ายอะไรกันแน่? และประสบกับผลย้อนกลับอะไร ถึงได้เปลี่ยนเป็นลักษณะท่าทางเช่นนี้?”

ได้ยินดังนั้น!

หลานเยาเยาแอบกุมขมับ ริมฝีปากสีแดงเปิดขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ล้วนว่ากันว่าคนในกองกำลังของราชครูเทียนเวิง ทุกคนทำงานเยอะพูดน้อย ทำไมถึงได้มีเจ้าที่แปลกประหลาดเช่นนี้ออกมาผู้หนึ่ง?

เจ้าเสียงดังเอะอะมาก เจ้ารู้ไหม?”

“ท่าน……” ผู้บัญชาการเงาปีศาจโกรธจนเลือดขึ้นหน้าทันที

“เสียงดังเอะอะไม่ว่า ยังจะรับเรื่องสะเทือนจิตใจไม่ได้อีก จากนิสัยปากร้ายของข้าทำให้คนโกรธตายไม่ชดใช้ด้วยชีวิต ไม่ต้องใช้วิทธยายุทธ ก็สามารถทำให้เจ้าเลือดกระเซ็นตายได้”

สองมือนางกอดหน้าหน้าอก นิ้วมือไม่หยุดเคาะเบาๆที่แขนของตัวเอง เห็นผู้บัญชาการเงาปีศาจต้องการจะพูด นางก็พูดต่ออีก :

“เจ้าอย่าไม่เชื่อเชียว รู้หรือไม่ว่าประโยคหนึ่ง? คนชั่วตายเพราะพูดมาก หากว่าเมื่อครู่ใช้โอกาสที่ข้าไม่ได้ระวัง เจ้ายังอาจจะฆ่าข้าได้

แต่ตอนนี้……สายไปแล้ว”

ได้ยินน้ำเสียงของนางตอนนี้ หากว่ามีเตียงสวยๆหลังหนึ่ง ยังมีความน่าสนใจที่จะกึ่งเอนนอนสนทนากับพวกเขา

หลานเยาเยาเช่นนี้ เทียบกับผู้บัญชาการเงาปีศาจที่ตึงเครียด ก่อตัวเป็นการเปรียบเทียบอย่างเห็นได้ชัด

แต่ก็เพราะคำพูดที่เรียบๆไม่สะทกสะท้านเช่นนี้ ทำให้ผู้บัญชาการเงาปีศาจที่แอบโกรธอยู่นานแล้วกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัวในขณะเดียวกัน ยังได้แอบขับเคลื่อนกำลังปีศาจ

“พูดจาโอ้อวด เทพธิดา ตอนนี้ท่านแก่ชรามากแล้ว รูปโฉมล้วนเป็นแบบนี้แล้ว อวัยวะภายในยังจะสามารถไปถึงไหนได้?

ยิ่งไปกว่านั้น พวกข้ากำลังคนมากมาย ใครก็ได้สักคนหนึ่งออกมา ก็สามารถเอาชีวิตของท่านได้อย่างง่ายดาย”

พูดจบ!

ยังจงใจมองไปทางหน่วยกล้าตายสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขา

หลานเยาเยารู้ ผู้บัญชาการเงาปีศาจแม้จะมีความพูดเกินจริง แต่กลับไม่สามารถดูถูกได้

เพียงแค่คนที่เคยสัมผัสกับราชครูเทียนเวิงล้วนรู้ กองกำลังของราชครูเทียนเวิง นอกจากนักฆ่าธรรมดาๆแล้ว นักฆ่าเงาปีศาจและหน่วยกล้าตายก็เป็นสิ่งที่เขาให้ความสำคัญที่สุด

ไม่พูดถึงนักฆ่าธรรมดาที่กล่าวมา เทียบกับนักฆ่าทั่วๆไปของด้านนอกก็เก่งกาจกว่ามาก จนกระทั่งสามารถเทียบได้กับจอมยุทธที่มีชื่อเสียงนิดหน่อยในยุทธจักร

และนักฆ่าเงาปีศาจเหล่านั้นที่พวกเขาบ่มเพาะออกมา เลือกออกมาผู้หนึ่งก็เพียงพอตัดสินสูงต่ำกับผู้ที่มีวิทยายุทธสูงส่งของยุทธจักรได้

จุดนี้ ตั้งแต่ราชครูเทียนเวิงนำนักฆ่าเงาปีศาจเข้าโจมตีเรือแห่งความสิ้นหวัง และเผาทำลายก็เพียงพอต่อการพิสูจน์แล้ว

คำพูดนี้ หลานเยาเยาไม่ได้โต้แย้ง นางอืมเบาๆเสียงหนึ่ง นับว่าเห็นด้วยอย่างเงียบๆ

แต่……

“เห็นด้วยก็คือเห็นด้วย แต่ไม่ลองดูจะรู้ได้อย่างไรล่ะ?”

ทันทีที่คำพูดโพล่งออกไป เห็นได้ชัดว่ามีกลิ่นของการยั่วยุ

หน่วยกล้าตายสองคน ทั้งชีวิตก็มีเพียงฟังคำสั่งฆ่าคนเท่านั้น จะรับรู้ถึงการยั่วยุได้อย่างไร?

ได้ยินคำพูดของหลานเยาเยา อดรนทนไม่ไหวที่จะฆ่าคน แม้ว่าพวกเขาจะคิดว่าคนเดียวก็เพียงพอ แต่เพื่อป้องกัน พวกเขาตัดสินใจไล่ฆ่าพร้อมกันสองคน

เห็นพวกเขาสองคนออกเคลื่อนไหว ในแววตาของผู้บัญชาการเงาปีศาจมีแววแห่งความสำเร็จฉายผ่าน ยกรอยยิ้มที่ดุร้ายออกมาทันที

ที่ต้องการก็คือผลลัพธ์เช่นนี้

แม้ว่าจะเกลียดเทพธิดาเท่าไหร่ เขาก็ไม่ดูถูกศัตรู อย่างไรเสีย ผู้หญิงที่สามารถทำให้เย่แจ๋หยิ่งชอบพอ ไม่มีฝีมือความสามารถ จะสามารถเข้าตาเขาได้อย่างไร บวกกับข่าวลือเรื่องที่เทพธิดาได้ทำทั้งหมด จะไม่ทำให้คนหวาดกลัวได้อย่างไร?

เขาต้องการฆ่านาง ก็จะต้องรู้ความลึกตื้นของนาง

ไม่เช่นนั้น เขาจะรู้ได้อย่างไรอีกว่าตัวเองมีความมั่นใจเท่าไหร่ล่ะ?

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็จงใจพูดเกี่ยวกับหน่วยกล้าตายสองคน สองคนนี้ไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อเทพธิดา บวกกับหลังจากที่พวกเขารู้ว่าเทพธิดาเป็นเจ้าสำนักของสำนักหงอี ตั้งใจอยากกำจัดโดยเร็ว

ดังนั้นเมื่อได้ยินการยั่วยุของหลานเยาเยา พวกเขาสองคนก็พุ่งขึ้นไปแล้ว

มองดูพวกเขาฆ่าฟันกันขึ้นมา ผู้บัญชาการเงาปีศาจก็ไม่ได้ดีใจที่ผู้อื่นประสบความทุกข์ แต่ตั้งใจสังเกตภูมิหลังวิทยายุทธของเทพธิดาผู้สูงส่ง

เพียงสังเกตดวงตาของเขาก็หรี่ลงแน่นเรื่อยๆ ใจก็ค่อยๆหนักหน่วงลงไป

กำลังภายในลึกล้ำ

กระบวนท่าแปลกประหลาด

ทั้งพลิกแพลงอย่างว่องไว ทั้งเป็นโอกาสในการฆ่าทุกกระบวนท่า ลมปราณแข็งบ้างอ่อนบ้าง ราวกับว่ายังแอบซ่อนพลังอย่างมหาศาลไว้อย่างลับๆ

ยิ่งน่ากลัวคือ กระบวนท่าที่คล่องแคล่วว่องไวแบบนั้นของเทพธิดา เขาไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างคาดไม่ถึง……

และหน่วยกล้าตายสองคนนี้ในหน่วยกล้าตายทั้งหมด นับว่าไม่เป็นรองใคร แต่เทพธิดาต่อสู้กับพวกเขายังสามารถรับมือได้อย่างอิสระ ไม่อยู่ในความเสียเปรียบ

ดูเหมือนว่า จากกำลังของเขา อยากต่อสู้กับนางคนเดียวจะเปลืองแรงมาก

แผนการเดียวตอนนี้ ทำได้เพียงหาโอกาสแอบลงมือ

หลานเยาเยาที่ไม่รู้ความคิดเล็กๆนี้ของเขา สติทั้งหมดจดจ่ออยู่ที่บนร่างกายของหน่วยกล้าตายสองคน

ตั้งแต่เมื่อครู่ที่ได้ต่อสู้กับพวกเขานาทีนั้น ในใจก็แอบตกตะลึง หน่วยกล้าตายเป็นหน่วยกล้าตายดังคาด เพียงแค่สู้ด้วย ก็รู้ว่ามีหรือไม่มี

หากว่าไม่ได้จำผิด บนหุบเหวกลางหุบเขาจิ้นของชนเผ่าหยินไห่ พวกเขาได้พบหน้ากันรอบหนึ่ง ตอนนี้ไม่เจอกันไม่กี่ปี ดูแล้วพวกเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่

วิทยายุทธกำลังภายในกลับทำให้คนตกตะลึงอย่างไร้ที่เทียบ

แม้ว่านางตกไม่ได้เป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ก็ไม่สามารถได้เปรียบสักน้อย

บวกกับก่อนหน้านี้เปลืองแรงไปมากมาย ดังนั้นนางคิดว่า พึ่งพาเพียงวิทยายุทธกำลังภายในสู้กับพวกเขาเป็นการเปลืองแรงเปล่าโดยแท้

ไม่ได้!

จำเป็นต้องใช้ฝีมือที่นางเชี่ยวชาญที่สุดแล้ว

จุดที่ส่องแสงอยู่ที่นี่เช่นนี้ ไม่ใช้ก็เปล่าประโยชน์ที่จะไม่ใช้ ใช้แล้วก็เปล่าประโยชน์ที่จะใช้ เปล่าประโยชน์ที่จะใช้จะไม่ใช้ได้อย่างไร?

ถูกต้อง ก็คือวางยาพิษ

อีกทั้งยังต้องวางยาพิษอย่างไร้ร่องรอยไม่มีใครรู้เห็นด้วย!

ในระหว่างการต่อสู้ นางได้แอบบีบยาน้ำออกมาจากระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ ในเวลาที่พวกเขาทั้งหมดไม่ได้สังเกต ย้อมเปื้อนบนมือของตัวเอง

ยาน้ำนี้ไร้สีไร้กลิ่น อีกทั้งเห็นผลเร็วเป็นที่สุด ดังนั้นหน่วยกล้าตายกับผู้บัญชาการเงาปีศาจที่มองดูอยู่ด้านข้างล้วนไม่เคยรู้สึกตัว

อย่างไรเสีย!

ในเวลาที่ทายาน้ำ หลานเยาเยาได้จงใจหลบเลี่ยงสายตาของผู้บัญชาการเงาปีศาจ

หลังจากที่ป้ายยาน้ำได้สำเร็จ นางยังได้ค้นพบสิ่งสำคัญอย่างหนึ่ง เหมือนกับว่าผู้บัญชาการเงาปีศาจกำลังหาโอกาสลงมือกับนาง?

เหอะเหอะ!

อันตรายอย่างที่คิด

แต่ไม่เป็นไร เวลาที่จำเป็นนางไม่ถือสาที่จะใช้อาวุธที่ล้ำสมัย

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง

หน่วยกล้าตายสองคนค่อยอยู่ในความเสียเปรียบ พวกเขาถึงเริ่มพบความผิดปกติ เหมือนกับว่าจุดบนร่างกายของพวกเขาที่มือทั้งสองของเทพธิดาสัมผัส เริ่มชาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ค่อยแข็งทื่อ……