บทที่ 568 ทำให้ท่านอ๋องเบี่ยงเบนได้สำเร็จ
หลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม
ด้านหน้าหอเฟิ่งหวง ผู้หญิงคนหนึ่งสวมหมวก รอบๆด้านข้างมีผ้าบางห้อยตรงลงมา คลุมทั้งคนไว้ นางเดินอย่างรีบร้อน ไม่เห็นสีหน้า
แม้ว่าจะเหน็บหนาว สวมชุดหรูหราที่มีความหนา แต่มองออกไม่ยาก ร่างกายของหญิงผู้นั้นผอมเพรียว เป็นหญิงสาวที่อายุไม่ถึงยี่สิบปี
มองดูแถบกระดาษที่ปิดประตูใหญ่หอเฟิ่งหวงไร้การแตะต้อง ในใจของนางก็ไม่สามารถซ่อนความเหงาหงอยได้
ทำไมเขายังไม่มา?
ทั้งๆที่ฮ่องเต้องค์ใหม่เห็นหอนี้แล้ว มองเข้าไปในตาก็หลงใหล ทันทีที่เห็นก็มองหอนี้เป็นเทพธิดาที่ขอพรเพื่อประชาชน
หรือว่าหอเฟิ่งหวงสีแดงเลือดที่นางทุ่มเทใจสร้างสรรค์ไม่เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจคน?
เวลานี้ กลางอากาศมีความเคลื่อนไหว
ในไม่ช้าก็มีคนผู้หนึ่งท่าทางเหมือนองครักษ์ปรากฏตัวต่อหน้าหญิงผู้นั้น องครักษ์ทำมือเคารพ
“คุณหนู”
ผู้หญิงถาม : “สืบถามเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”
“รายงานคุณหนู อ๋องเย่ไม่เคยมาเลยขอรับ แต่กลับมีคุณชายสองคนมาสอบถามข่าวคราวของคนครอบครัวขุนนางขอรับ”
ได้ยินดังนั้น หญิงสาวขยับยิ้มเล็กน้อย ถามทันที : “สองคนนั่นเป็นคนของจวนอ๋องเย่หรือไม่?”
“ดูลักษณะล้วนไม่คุ้นเคยขอรับ รัศมีไม่ธรรมดา แตกต่างจากคนของจวนอ๋องเย่ขอรับ” องครักษ์ตอบตามความจริง
คำตอบนี้ทำให้ใจของหญิงสาวเกิดความไม่พอใจ นางเปล่งเสียงไม่พอใจอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง มองดูองครักษ์ด้วยสีหน้าเฉยเมย
“เช่นนั้นก็ไปสืบ ต้องสืบคนออกมาให้ได้”
วางแผนมานานขนาดนี้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่อ๋องเย่จะนิ่งดูดาย เพียงแค่เขาปรากฏตัว อ๋องเย่ก็จะเป็นของนางแน่นอน
…….
จวนอ๋องเย่ ประตูใหญ่
จื่อซีและพ่อบ้านเหมยกำลังร้อนใจเป็นฟืนไฟ ทั้งสอบถามองครักษ์ที่ออกไปสืบข่าวเป็นระยะๆ คำตอบก็คือไร้วี่แวว
สองคนเดินครุ่นคิดไปมาอยู่ด้านในประตูใหญ่ ไม่นานก็ชะเง้อหัวมองออกไปทางด้านนอกประตูอีก
“พ่อบ้านเหมย ท่านว่าเจ้านายจะไปที่ไหน?” จื่อซีถามอีกครั้ง
พ่อบ้านเหมยก็ร้อนใจ!
แต่เผชิญหน้ากับการถามไถ่ของจื่อซีครั้งแล้วครั้งเล่า อีกทั้งยังเป็นคำถามเดิมอีก พ่อบ้านเหมยก็ขี้เกียจตอบแล้ว
ไม่ได้ยินคำตอบ จื่อซีก็คว้าแขนพ่อบ้านเหมยไว้แล้วสอบถาม
“พ่อบ้านเหมย ท่านก็พูดมาสิ? ท่านดูเจ้านายโตมาตั้งแต่ยังเด็ก จะต้องรู้ความคิดในใจของเจ้านายบ้างแน่นอน ท่านเดาดูเขาจะที่ไหน?”
“โอ๊ย ปล่อยมือ ปล่อยมือ เจ้าผู้ชายที่โตแล้วผู้หนึ่ง ยังเป็นองครักษ์ลับของอ๋องเย่อีก เรียนรู้การออดอ้อนดึงๆลากๆของพระราชธิดาจาวหยางมาทำไม?
หากข้ารู้ว่าอ๋องเย่ไปที่ไหน จะร้อนใจอยู่ที่นี่เรื่อยเปื่อยอะไร?”
พ่อบ้านเหมยพูดไปพลาง ผละออกจากมือของจื่อซีไปพลาง ยังไม่ลืมที่จะถอยไปก้าวหนึ่ง เว้นระยะห่าง หันไปด้านข้างด้วยสีหน้ารังเกียจ
ผู้ชายที่โตแล้วสองคนฉุดๆลากๆ ประเพณีอย่างไร?
ที่ไม่รู้ ยังจะคิดว่าเขาชอบผู้ชาย ดังนั้น จำเป็นต้องห่างจากจื่อซี
“ท่านเป็นถึงคนดูเจ้านายเติบโตมาเชียวนะ?”
“ท่านยังเป็นคนที่อยู่กับท่านอ๋องเป็นเวลานานที่สุดเชียวนะ? ทำไมท่านไม่รู้?” พ่อบ้านเหมยส่ายหน้าอย่างจนปัญญา สีหน้าปวดใจ “เมื่อก่อนท่านฉลาดมากไม่ใช่หรือ? ตั้งแต่พระราชธิดาจาวหยางเที่ยวไปทั่วสารทิศ ทำไมท่านถึงได้โง่ไปแล้วล่ะ?”
ความคิดของจื่อซีทำไมพ่อบ้านเหมยจะไม่รู้?
พระราชธิดาจาวหยางเอาของขวัญเล็กๆกลับมาให้จื่อซีจากด้านนอก เขาก็ดีใจจนเหมือนแมวสีส้มหนักหนึ่งร้อยโล คนโง่ไปแล้วไม่ว่า ตอนนี้ความฉลาดก็ทำให้คนเป็นกังวล
“…….ข้าฉลาดนะ!” จื่อซีเบ้ปาก ท่าทางน้อยใจ พูดเบาๆ “นี่เกี่ยวอะไรกับพระราชธิดาด้วย?”
ความคิดของเจ้านายล้วนอยู่ที่ตัวของคุณหนู
คุณชายเหลียงเฉินจะต้องเอาเรื่องของคุณหนู หลอกล่อเจ้านายออกไป
หลอกล่อก็หลอกล่อสิ!
ออกจากบ้านไปสูดอากาศ สำหรับเจ้านายเป็นเรื่องที่ดี แต่อย่างน้อยที่สุดคุณชายเหลียงเฉินก็ต้องทิ้งข้อความให้พวกเขาหน่อยไม่ใช่หรือ?
อย่างน้อยทำให้พวกเขามั่นใจว่าเจ้านายไม่มีอันตราย?
“รออีกหน่อยเถอะ! คุณชายเหลียงเฉินไม่ทำตามอำเภอใจแน่”
“นี่ก็จริง เพียงแต่คุณชายซ่างกวนเกิดอะไรขึ้นอีก? ไม่บอกสักคำก็จากไปแล้ว”
จุดนี้ไม่เพียงจื่อซีที่กลัดกลุ้ม แม้แต่พ่อบ้านเหมยก็กลุ้มใจ
ขณะที่เงยหน้า ก็เห็นเงาร่างคนสองคนเหาะมา รวดเร็วเป็นที่สุด
สวมชุดดำ เย่แจ๋หยิ่งที่ปิดตาด้วยผ้าแดง แม้จะมองไม่เห็น แต่พาหลานเยาเยาเหาะมาตลอดทาง ก็ไม่มีสะดุดสักนิด
นี่ทำให้หลานเยาเยาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า ผ้าปิดตาสีแดงของเย่แจ๋หยิ่งใช้เพื่อประดับ
“เจ้านาย?”
“ท่านอ๋อง?”
เห็นเย่แจ๋หยิ่งกลับมาแล้ว จื่อซีและพ่อบ้านเหมยล้วนดีใจเป็นพิเศษ แต่เห็นเขาลากคนแปลกหน้าผู้หนึ่ง อ่อไม่ถูก คุณชายซ่างกวนที่เพิ่งจะรู้จักไม่นานนั้น ทั้งสองล้วนงงงัน
นี่……
เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
เจ้านายยังจะรู้จักกับคุณชายซ่างกวนงั้นหรือ?
คงไม่ใช่ว่าที่พวกเขาเชิญให้คุณชายซ่างกวนมารักษาโรคไข้ใจให้เจ้านายถูกเจ้านายรู้แล้ว ดังนั้นจึงไปลากคุณชายซ่างกวนมาหรอกนะ?
หากเป็นเช่นนี้ งั้นพวกเขาตัดสินใจโดยพลการ การลงโทษไม่น้อยเลย
ภายใต้ความโกรธของเจ้านาย เอาพวกเขาขังไว้ในห้องมืดเล็กๆ เช่นนั้นพวกเขาก็จบเห่แล้ว
เวลานี้!
ทั่วร่างของเย่แจ๋หยิ่งแผ่กระจายความหนาวเหน็บที่เย็นยะเยือก คนทั้งคนอึมครึมน่ากลัว เมื่อมาถึงด้านหน้าของพ่อบ้านเหมยและจื่อซี ก็ถามด้วยเสียงต่ำ :
“เป็นใครตัดสินใจโดยพลการ?”
เมื่อคำพูดนี้โพล่งออกไป
จื่อซีกลัวจนสั่น ใจตกลงไปในก้นบึ้ง ท่าทางเช่นนี้ของเจ้านาย ก็คือสัญญาณของความโกรธ ผลลัพธ์เป็นหายนะที่คาดไม่ถึง
แม้แต่พ่อบ้านเหมยที่ถูกเย่แจ๋หยิ่งเคารพมาตลอด เวลานี้ก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของเจ้านาย กลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว
ฐานะที่จื่อซีเป็นองครักษ์ลับ การตอบสนองเร็วที่สุด เปิดปากก่อน
“รายงานเจ้านาย เป็นข้าน้อย ไม่เกี่ยวข้องกับพ่อบ้านเหมยขอรับ”
แม้ว่าจะเป็นพ่อบ้านเหมยไปหาเขาก่อน แต่พวกเขาก็นับว่าเห็นพ้องกันโดยไม่ได้หารือ นอกจากนี้พ่อบ้านเหมยอายุมากแล้ว ไม่เหมาะสมจะโดนลงโทษ
ได้ยินจื่อซีรับปัญหานี้ไว้ทั้งหมด พ่อบ้านเหมยรู้สึกซาบซึ้ง ซาบซึ้งจนแทบจะน้ำมูกน้ำตาไหลแล้ว แต่ว่า เขาไม่ใช่คนที่กล้าทำไม่กล้ารับ จะสามารถให้จื่อซีรับปัญหาไว้ผู้เดียวได้อย่างไรล่ะ?
ด้วยเหตุนี้ เขาสงบใจลง สร้างความกล้าหาญและกล่าว :
“เป็นการกระทำของจื่อซีผู้เดียวจริงๆขอรับ”
“…….” จื่อซีมุมปากกระตุกรุนแรง
แย่แล้ว!
ทำไมไม่เหมือนกับที่คิดไว้?
พ่อบ้านเหมยไม่ควรซาบซึ้งไปพลางและรับโทษกับเขาไปพลางหรือ?
แม้ว่าจื่อซีจะไม่หวังให้พ่อบ้านเหมยได้รับโทษ แต่ก็คิดไม่ถึงว่าพ่อบ้านเหมยจะเป็นพ่อบ้านเหมยเช่นนี้นะ!
ต่างจากจินตนาการมากเกินไปแล้ว เขาต้องผ่อนคลาย
เผชิญหน้ากับสายตาที่เย็นชาของเจ้านาย จื่อซีก้มหน้าลงอย่าละอายใจ
“จากวันนี้ไป เงินเดือนของจื่อซีพลิกเป็นอีกเท่า” พูดถึงตรงนี้ เย่แจ๋หยิ่งลากหลานเยาเยามาในอ้อมอก มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้มอีก “คราวหน้าจะไม่ละเว้นอีก ไม่เช่นนั้น ลงโทษประหารคาที่”
พูดจบ!
เย่แจ๋หยิ่งลากหลานเยาเยาเดินไปทางห้องบรรทม เงาหลังที่สูงใหญ่ผอมเพรียว ไม่เหมือนกับที่ผ่านมา อย่างน้อยความซึมเศร้าก็หายไป
พ่อบ้านเหมยมองดูท่านอ๋องของตัวเองจับมือคุณชายซ่างกวนแน่น ทันใดนั้นในสมองครุ่นคิดไปมานับพันครั้ง สุดท้ายก็เปล่งเสียงอย่างอดไม่ได้
“ท่านอ๋อง คุณชายซ่างกวนเขา……”
“แขกสำคัญของจวน ละเลยไม่ได้”
“……ขอรับ!”
รอจนเงาหลังของพวกเขาสองคนหายไปจากตา จื่อซียังดึงสติกลับมาไม่ได้
เขาไม่ได้หูแว่วใช่หรือไม่?
นี่เจ้านายทำโทษเขาที่ไหน? เห็นได้ชัดว่าเป็นการตกรางวัลนี่!
“พ่อบ้านเหมย วันนี้เจ้านายแปลกมาก ท่านว่าคุณชายเหลียงเฉินทำอะไรเจ้านายหรือขอรับ?” จื่อซีไม่เข้าใจโดยสิ้นเชิง
สีหน้าพ่อบ้านเหมยกลับคิดหนัก ในสมองเต็มไปด้วยภาพท่านอ๋องของตัวเองจูงมือชายผู้หนึ่งไว้แน่น ภาพนั้นทำให้เขาแอบกังวลเล็กน้อย
แล้วในเวลานี้ โม่เหลียงเฉินรีบมาถึงจวนอ๋องเย่อย่างร้อนรน เมื่อเข้าประตูใหญ่ก็ถูกพ่อบ้านเหมยและจื่อซีกั้นไว้
“พวกท่านกั้นข้าทำไม รีบหลีกไป ข้าต้องคุยกับเย่แจ๋หยิ่ง” ใบหน้าโม่เหลียงเฉินแสดงความไม่เข้าใจ ในใจเขายังมีความสงสัยอยู่มากมายไปหมดนะ!
เมื่อครู่ไล่ตามตลอดทางอย่างบ้าคลั่ง ก็ต้องดูว่า เย่แจ๋หยิ่งต้องการทำอย่างไรกับผู้ชายที่หน้าตาดีผู้หนึ่ง
แต่ทำอะไรไม่ได้ทำอย่างไรก็ตามไม่ทัน
ดวงตาก็มองไม่เห็นแล้ว ยังเหาะเร็วขนาดนั้น เหมือนจะรีบไปเข้าหอเช่นนั้น
ถุ้ย!
ความคิดของเขาสกปรกเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
จื่อซี : “ท่านพาเจ้านายไปไหนขอรับ เหมือนเจ้านายจะโดนของไม่ดีแล้วเช่นนั้น”
“โดนของไม่ดี? เป็นไปไม่ได้ เขาสบายดีเลยล่ะ!”
พ่อบ้านเหมยขมวดคิ้ว : “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับท่านอ๋องและคุณชายซ่างกวนขอรับ”
ความจริง ที่พ่อบ้านเหมยอยากถามคือ : ท่านใช้แผนการอะไรใช่หรือไม่ ทำให้ความคิดของท่านอ๋องเปลี่ยนผัน จากนั้นก็เบี่ยงเบนท่านอ๋องได้สำเร็จแล้ว?
