บทที่ 580 เจ้าตัดใจไปจากข้าไม่ได้จริงๆ
เย่แจ๋หยิ่งที่มีใบหน้าเฉกเช่นเทพเซียนเดิมทีก็เย้ายวนน่ากิน บวกกับแรงดึงดูดที่ไร้การต้านทานของเขาต่อนาง ทำให้ในห้องอาบน้ำมีความรู้สึกคลุมเครืออย่างแปลกประหลาด แต่เพราะประโยคหยอกล้อของเย่แจ๋หยิ่ง สีหน้าหลานเยาเยาค่อยๆแดง แดงก่ำในพริบตา
สมควรตาย!
ไม่ว่าร่างกายไหน เลือดกำเดาไหลจุดด้อยนี้ทำไมเปลี่ยนแปลงไม่ได้?
คราวนี้ น่าอายอย่างมากจริงๆ
หลานเยาเยารีบถอยหลังสองสามก้าวทันที เว้ยระยะห่างกับเขา กล่าวด้วยความอายเป็นที่สุด :
“นั่นคือร้อนใน ข้า ช่วงนี้ข้าความร้อนเยอะ ท่านอาบน้ำก็อาบน้ำ ทำไมต้องแกล้งข้าชายผู้นี้ด้วย”
“เหอะ!”
เย่แจ๋หยิ่งเผลอหัวเราะออกมา “ผู้ชาย?”
ราวกับว่าไตร่ตรองคำนี้อย่างละเอียด สุดท้ายถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ก็ได้ ผู้ชายก็ผู้ชาย ผู้ชายที่เหมือนหยกแกะสลักเช่นเจ้าแบบนี้ทำให้คนชอบเป็นพิเศษ ข้าชอบอาบน้ำกับเจ้า เจ้าควรถอดแล้ว”
“ข้าไม่ถอด ข้าไม่อาบสักหน่อย”
“เช่นนั้นเจ้าตามข้ามาที่นี่ทำอะไร? ยังจะต้องการดูร่างกายของข้าให้ได้” เย่แจ๋หยิ่งไม่พอใจแล้ว ลงน้ำไปผู้เดียว
“ข้า? ไม่ใช่ ท่าน โอ๊ย เป็นท่านที่บังคับต้องการให้ข้าตามไม่ใช่หรือ?”
หลานเยาเยาหมดคำพูดกุมหน้าผาก คนชอบแสดงออกผู้นี้ ไม่ใช่นางต้องการสักหน่อย เป็นเขาจะให้นางดูให้ได้ ยังไงซะตอนนี้ความสามารถในการสร้างเรื่องของเย่แจ๋หยิ่งทำให้คนตะลึงพูดไม่ออก ยังไงก็สนทนากับเขาให้น้อยหน่อยดีกว่า
หมุนตัวก็ต้องการจากไป เสียงดึงดูดค่อยๆดังขึ้นจากทางด้านหลังอย่างเกียจคร้าน
“ร่างกายข้าได้รับบาดเจ็บหนัก ร่างกายอ่อนแอ ตาสองข้างมองไม่เห็น นี่พอว่า ยังจะไม่จวนอีก ถูกคนบางคนบังคับให้ลงนามสัญญาขายตัว ก็น่าสงสารเป็นที่สุดแล้ว
กลับคิดไม่ถึง ไม่มีน่าสงสารเป็นที่สุด มีเพียงน่าสงสารยิ่งกว่า ตอนนี้แม้แต่หมอข้างกายของข้าก็ต้องการจากข้าไปแล้ว ให้ข้าจมน้ำตายอยู่ที่นี่ผู้เดียว หรือโดดเดี่ยวจนแก่ตาย จิตใจคนบางคนทนได้อย่างไร?”
“…….” นี่อะไรกับอะไร?
เย่แจ๋หยิ่งเสียสติไปแล้วแน่ๆ ไปเรียนของมั่วซั่วเหล่านี้มาจากที่ไหนกัน?
เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าเขาขี้เกียจจะพูดไร้สาระแค่คำหนึ่งหรือ?
ตอนนี้คำหวานที่เชื่อไม่ได้นี้ เปิดปากก็พูดออกมา เหมือนกับตอนที่นางพูดโกหกคนเป็นที่สุด
แต่นางไม่มีทางอื่น ทำได้เพียงแอบกัดฟันเอง
แต่ แอบกัดฟันเองก็เป็นเรื่องแอบกัดฟันเอง อย่างไรหลานเยาเยาก็หยุดฝีเท้าลงแล้ว แล้วหมุนตัวลงน้ำมาถึงข้างกายของเย่แจ๋หยิ่งอย่างเชื่อฟัง
“หนานซู่ เจ้าตัดใจไปจากข้าไม่ได้จริงๆ”
หลานเยาเยามองเย่แจ๋หยิ่งแวบหนึ่ง ปิดเลี่ยงคำพูดจาที่แฝงการหยอกล้อของเขาอย่างอัตโนมัติ
มองดูเตียงสระผมที่เรียบง่ายที่วางอยู่ในสระ นางพยายามทำเสียงอ่อนนุ่ม
“เชื่อฟังไปนอนด้านบน ข้าช่วยท่านสระผม”
“ข้าอยากอาบน้ำก่อนอย่างกะทันหัน กางเกงนี้ค่อนข้างรุงรัง ไม่เช่นนั้น หนานซู่ เจ้าช่วยข้า?”
เฮ้อ……
เมื่อคำพูดนี้ออกไป
หลานเยาเยาสงบจิตใจลงแล้ว กระโดดด้วยความรวดเร็วอย่างกะทันหันอีก แก้มก็แดงก่ำอย่างรวดเร็ว
หลายปีก่อน ก็อยู่ที่ห้องอาบน้ำนี้ ครั้งแรกที่รู้ว่าอ๋องเย่ก็คือคนผู้นั้นที่นางต้องการจัดคู่แต่งงานให้สาวใช้ข้างกายที่ตายไปแล้ว และตอนนั้นเย่แจ๋หยิ่งก็ยืนอย่างเปิดเผยต่อหน้านางเช่นนี้ อีกทั้งเปิดเผยอย่างหมดจดมาก อะไรก็ไม่ใส่……
“เย่แจ๋หยิ่ง ท่านก่อกวนอีก ก็จะให้ท่านอาบน้ำเองแล้ว”
“ได้ ไม่ก่อกวนแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นคนของเจ้า เจ้าให้ข้าทำอย่างไรก็อย่างนั้น”
หืม?
ว่านอนสอนง่ายทันที?
หลานเยาเยาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “จริงหรือ?”
“อืม!”
“ข้าจะเชื่อท่าน”
ต่อจากนั้น เย่แจ๋หยิ่งสงบลงมากจริงๆ ไม่ก่อกวนกลั่นแกล้ง ให้เขาสระผมก่อนเขาก็สระผมก่อนอย่างง่ายๆ แม้แต่อาบน้ำ เดิมทีเขาอยากให้นางช่วยอาบน้ำให้เขา หลังจากนางปฏิเสธอย่างไม่พอใจ เขาก็กลับไม่บังคับ เพียงแค่ให้นางอยู่เป็นเพื่อนข้างๆ
เห็นเช่นนี้
หลานเยาเยาที่ค่อนข้างระมัดระวังเล็กน้อย ค่อยคลายความระมัดระวังลง
พวกเขาสนทนากันเรื่อยเปื่อย
ทันใดนั้น เหมือนว่าเย่แจ๋หยิ่งจะจริงจังขึ้นมาก เขาถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ :
“หนานซู่ เจ้าหันหน้ามาทางข้าใช่ไหม?”
“อืม ไม่งั้นข้ายังจะหันหลังคุยกับท่านหรือ?”
“เช่นนั้นก็ดี!” เย่แจ๋หยิ่งแสดงออกว่าพอใจมาก
แล้วขณะที่หลานเยาเยาหมุนตัวปัดกลีบดอกไม้ที่ซ้อนเป็นชั้นๆออก มือใหญ่อุ่นๆข้างหนึ่ง ก็คลำบนหลังของนาง
เย่แจ๋หยิ่ง : “……” เรียบหรือ?
หลานเยาเยา : “……”
บรรยากาศเงียบกริบฉับพลัน สองคนครุ่นคิดเป็นร้อยรอบในเวลาพริบตา เวลานั้นไม่มีเสียงแล้ว
ครู่เดียว!
เย่แจ๋หยิ่งถอนมือออกแล้ว “แฮ่ม ข้าอาบเสร็จแล้ว”
ไม่ได้ยินคำตอบใดๆ สายตาของเขามีความสับสนแวบผ่าน เขารู้นางอยู่ด้านหน้า เพียงแต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่ยอมพูดกับเขาแล้ว
นางไม่ตอบ
เย่แจ๋หยิ่งก็ไม่ออกไปจากสระอาบน้ำ แม้กระทั่งขยับก็ไม่ได้ขยับสักนิด
เป็นเวลานาน ในที่สุดหลานเยาเยาก็ปริปากแล้ว เสียงแผ่วเบา ฟังไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธ
“ท่านอยากถามอะไรก็ถามเถอะ!”
เย่แจ๋หยิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากยกขึ้น พิงกำแพงหินสระอาบน้ำอย่างเกียจคร้าน เขาไม่ได้ถาม แต่ยกมือขึ้นเบาๆ รวมกำลังภายในในมือ จากนั้นระเบิดออกทันที
กลีบดอกไม้ซ้อนเป็นชั้นบนผิวน้ำ ออกจากผิวน้ำในพริบตา หมุนวนกลางอากาศ เหมือนดั่งผีเสื้อเป็นพันหมื่นตัวเริงระบำ จากนั้นก็ค่อยๆลอยร่วงลงมา
หลานเยาเยาชะงักก่อน ในแววตามีความประหลาดใจแวบผ่าน
แต่จากนั้นสีหน้าเปลี่ยนทันที คว้ามือที่ใช้กำลังภายในของเย่แจ๋หยิ่งไว้
“เย่แจ๋หยิ่ง ท่านกำลังทำอะไร? บอกไว้แล้ว ไม่อนุญาตให้ใช้กำลังภายใน ท่านทำเป็นหูทวนลมแล้วหรือ?”
ใครจะรู้……
“ข้ารู้ แต่ข้าอยากทำให้เจ้าดีใจ”
มือที่คว้ามือใหญ่ๆของเย่แจ๋หยิ่ง กลับถูกเย่แจ๋หยิ่งคว้าไว้ จากนั้น พลิกตัว เย่แจ๋หยิ่งกดนางไว้ที่ขอบสระโดยตรง มือทั้งสองกำมือสองข้างของนางไว้แน่น และกลีบดอกไม้ก็ร่วงหล่นลงมาจากบนศีรษะของพวกเขา
เผชิญหน้ากับเย่แจ๋หยิ่งเวลานี้ ใกล้เป็นที่สุด ลมหายใจพัวพันกัน ทั้งที่พันด้วยผ้าแดง ทั้งๆที่ดวงยังไม่หาย แต่ท่าทางของเขาตอนนี้นางกลับ สัมผัสได้ หากว่าเขาไม่ได้สูญเสียการมองเห็น ดวงตาของเขาคงเป็นรักและเอ็นดูเป็นที่สุดสินะ!
เย่แจ๋หยิ่งค่อยๆก้มหน้าลงมา ริมฝีปากบางๆที่มีแรงดึงดูดเป็นที่สุดค่อยๆพลิกลงมา……
นางรู้ว่าเขากำลังทำอะไร
และเข้าใจดีว่าต่อไปเขาต้องการทำอะไร แต่ในใจของนางยังสับสน ต่อสู้กับตัวเองเป็นที่สุด ในการกระทำ ร่องรอยการต่อสู้ขัดขืนเมื่อครู่ ก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเย่แจ๋หยิ่งชะงักแล้ว
เขากำลังกลัว……
กลัวว่านางจะปฏิเสธ……
เย่แจ๋หยิ่งที่ปราดเปรียวว่องไวมาตลอดผู้หนึ่ง สำหรับความไม่มั่นใจของตัวเอง เขากำลังหยั่งเชิงอย่างระมัดระวัง กลัวจะพลาดไปก้าวหนึ่ง นางก็จะผลักเขาแล้วจากไปโดยสิ้นเชิง
เผชิญหน้ากับเย่แจ๋หยิ่งเช่นนี้ ใจของนางเจ็บปวดทันที
เขากลัว……
นางก็กลัวนะ…….
แล้วนางจะทนมองดูเขาน้อยเนื้อต่ำใจและทุกข์ทรมานแบบนี้ได้อย่างไร?
ด้วยเหตุนี้ หลานเยาเยาหลับตาลงเงียบๆ หัวใจเต้นแรงเป็นที่สุด ราวกับว่าจะเด้งผุดออกมาเองเช่นนั้น
ริมฝีปากของทั้งสองคนที่อุ่นนุ่ม แทบจะห่างกันเพียงเส้นผมบางๆก็ติดกันแล้ว แต่ในระหว่างเวลาคับขัน…….
“ฉวบ” เสียงหนึ่ง
ลูกธนูที่ซ่อนความแหลมคมทะลุหน้าต่างมา ประชิดพวกเขาสองคน
เย่แจ๋หยิ่งเงยหน้าเล็กน้อย เหมือนกำลังดูทิศทางที่มาของลูกศร มือดึงโอบแล้วหมุน ปกป้องหลานเยาเยาไว้ในอ้อมอกโดยตรง เอาร่างกายของตัวเองเผยในที่ที่อันตรายเป็นที่สุด
ลูกธนูผ่านพวกเขาไป ปักบนเสาหินข้างขอบสระโดยตรง ทำให้กลีบดอกไม้ไม่กี่ดอกก็ร้อยเป็นพวงเข้าด้วยกัน และบนด้ามธนูมัดม้วนกระดาษข้อความมาด้วย
ทันทีที่เห็น หลานเยาเยารีบกัดฟันทันที
ในปีนี้ ไม่กล้าโผล่หน้า แล้วก็อยากส่งข่าวให้นาง ก็มีเพียงส้งเย่นกุยแล้ว
เจ้าบ้านี่
เร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือ? หรือว่าช้ากว่านี้หน่อยก็ได้นี่! เวลานี้พอดี เห็นได้ชัดว่าจงใจ
“พุ่งมาทางเจ้า?” สีหน้าเย่แจ๋หยิ่งคิดหนักทันที บนร่างไอเย็นยะเยือกดั่งใจ
กล้าแตะต้องนาง ดูท่าแล้วคือเบื่อที่จะมีชีวิตต่อแล้ว
“เป็นอาส้ง!”
“หึ!” ได้ อาส้ง กล้าทำลายเรื่องดีๆของเขา เขาจำไว้แล้ว
หลานเยาเยาออกมาจากอ้อมอกของเย่แจ๋หยิ่ง จากนั้นไปหยิบธนูแหลมคมที่ปักอยู่บนเสา เปิดกระดาษข้อความออกอ่าน นางหรี่ตาลงทันที
