หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – ตอนที่ 6 ไม่ได้มาดี

บทที่ 6 ไม่ได้มาดี

ที่ตามติดเธอมีสาวใช้สองคนที่สายตาดุร้าย และแม่นมร่างกายกำยำสองคน พวกนางมีกระบอกไม้ที่หนาเท่าแขนอยู่ในมือ

ดูท่า ไม่ได้มาดี！

หลานชิวหยุนเดินเข้าไปในบ้านอย่างรังเกียจ เดินเข้าไปไม่กี่ก้าว ก็พบว่าในบ้านผิดปกติ หลังจากนั้นก็มีน้ำฝนหยดลงบนหัวและร่างกายเธอ

สาวใช้ด้านหลังเมื่อเห็นเข้า ก็รีบวางกระบอกไม้ก่อนแล้วกางร่มให้เธอ

“หลานเยาเยา เจ้าตายยากมีประโยชน์อะไร？แม้แต่สวรรค์ยังไม่ชอบเจ้า ทำให้ห้องเจ้าเป็นสภาพแบบนี้ ฮึๆๆ เจ้าดูสารรูปเหมือนหมาตกน้ำของเจ้าตอนนี้ ทำไมไม่ตายไปซะล่ะ?”

“หลานเยาเยา เจ้าตายยากมีประโยชน์อะไร？แม้แต่สวรรค์ยังไม่ชอบเจ้า ทำให้ห้องเจ้าเป็นสภาพแบบนี้ ฮึๆๆ เจ้าดูสารรูปเหมือนหมาตกน้ำของเจ้าตอนนี้ ทำไมไม่ตายไปซะล่ะ?”

โดดผาก็ไม่ทำให้นางตาย ดูท่าคงต้องตีเป็นๆ ให้ตาย！

เมื่อวานเห็นหลานเยาเยากลับมา หลานชิวหยุนก็อารมณ์เสียมากแล้ว และเมื่อวานหลานเยาเยาก็เปลี่ยนไปจากคนที่อ่อนแอขี้ขลาดก่อนหน้านี้ แล้วพูดเรื่องที่ถูกบังให้โดดผาออกมา ยังทำให้ท่านพ่อไม่เชื่อเรื่องที่เธอหนีตามผู้ชายไป

ท่านพ่อยังดุท่านแม่ด้วยเรื่องนี้

เกลียดนัก！

วันนี้ยังไงเธอต้องทำให้หลานเยาเยาตายให้ได้ หลังจากนั้นก็ให้ท่านพ่อคิดว่าหลานเยาเยาตายเพราะตายพิษบาดแผล

ดังนั้นเวลานี้ สายตาหลานชิวหยุนมองหลานเยาเยาเหมือนแค่เพียงคนที่ตายแล้วคนหนึ่ง

หลานเยาเยาถอนหายใจเบาๆ เงยหน้าสบตาโต้ตอบเธอ ยักคิ้วยังช่วยไม่ได้ หัวเราะออกมา

“ถ้าข้าตายคงน่าเสียดาย หลังจากนี้คนที่เก็บความลับเจ้าก็คงไม่มี”

ได้ยินมา！

หลานชิวหยุนจ้องด้วยดวงตาสวย โกรธขึ้นมาทันที

เธอคิดว่าเมื่อวานเป็นเพราะท่านพ่อและองค์ชายราชทายาทอยู่ในสถานการณ์ด้วย หลานเยาเยาถึงได้กล้าอธิบายเหตุผลให้กับตนเอง

เสียดายที่ไม่มีใครเข้าข้าง……

หลานเยาเยาตรงหน้าได้รับบาดเจ็บสาหัส และไม่มีหมอรักษา เธอยังพาคนมาเยอะขนาดนี้ หลานเยาเยาต้องคุกเขาก้มหัวยอมรับผิดอย่างโดยดี ร้องไห้ร้องขอชีวิตจากเธอ

แต่คิดไม่ถึงหลานเยาเยาจะพูดจาแบบนี้กับเธอ รนหาที่ตายชัดๆ ……

“หลานเยาเยา นางสารเลว ข้าจะฉีกปาดเจ้า”

ใครจะรู้!

“พรึบ……”

“โอ๊ย……”

เสียงกระแทกพื้นอย่างแรงดังขึ้น พร้อมกับเสียงคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด

“ว๊าว！ล้มลงได้งดงามเช่นนี้ ข้าเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ถ้างั้น……เจ้าล้มอีกครั้งให้ข้าดูได้หรือไม่?”

มองหลานชิวหยุนที่ล้มอยู่กับพื้น มองหน้ากางแขนขา สวยมากจริงๆ หลานเยาเยาเกือบจะปรบมือแล้ว

บทพื้นรอบๆ ถูกเทลงด้วยน้ำมันหล่อลื่น น้ำมันหล่อลื่นนี้ยังเป็นของขวัญพิเศษ ตอนเปิดตัวยาชั้นที่หนึ่ง

“หลานเยาเยา ข้าจะต้องลอกหนังเจ้าให้ได้”

หลานชิวหยุนจ้องที่เธอด้วยความโกรธ ดูเหมือนจะกลืนกินเธอทั้งเป็น

แต่!

บนพื้นลื่นมาก ไม่ว่าหลานชิวหยุนจะพยายามลุกขึ้นยังไง ลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก สักพักก็” พรึบ” ล้มลงไปอีก

“จุ๊ๆๆๆ บอกให้ล้มเจ้าก็ล้ม เชื่องมาก เหมือน หว้างฉาย ที่ข้าเลี้ยงเลย”

จากนั้น เหมือนจะทนดูไม่ไหว กวาดสายตามองไปยังสี่คนที่ยืนงงอยู่ปากประตู

“นี่ๆๆๆ พวกเจ้าสี่คนเป็นอะไร ยามนี้เป็นยามแสดงความจงรักภักดี พวกเจ้าทั้งสี่ไปยืนเหม่อลอยอะไรตรงนั้น? ยังไม่รีบมาพยุงคุณหนูของพวกเจ้าอีก?”

คำพูดคำเดียวทำให้คนสะดุ้ง！

สี่คนนั้นถึงมีสติขึ้นหลังจากที่หลานชิวหยุนล้ม รีบเดินหน้าเพื่อต้องการจะพยุงหลานชิวหยุน ใครจะไปรู้ว่าที่พื้นลื้นมาก

ไม่มีใครโชคดี ล้มทั้งสี่คนเลย

เสียง “พรึบๆๆ” กระทกพื้นดังและเสียงคร่ำครวญ” โอ๊ยๆๆ” ลงตัวอย่างไร้ที่ติ

หลายคนพยายามอยู่นาน ก็ยังลุกไม่ขึ้น ยังล้มลงหลายครั้ง เลยต้องคลานไปยังข้างประตูถึงจะลุกขึ้นได้ หลานชิวหยุนมองมองเสื้อผ้าที่ทั้งเปียกและมันเยิ้ม โกรธราวกับหมาบ้าตัวเมีย ชี้หน้าหลานเยาเยากล่าวอยากดุเดือด:

“นางสารเลว ดีมาก เจ้าหลบแล้วทำให้ข้าล้ม และยังทำชุดข้าสกปรก ข้าจะถลกหนังเจ้า ดื่มเลือดของเจ้า กระชากเอ็นเจ้า ทำให้เจ้าตายทั้งเป็น”

พูดจบก็มองสาวใช้ทั้งสองที่พยุงเธอ มองดุดันใส่พวกเธอ และมองกระบอกไม้ที่กระจัดกระจาย แล้วหรี่ตาลงทันที

“ไร้ประโยชน์สิ้นดี ยังไม่รีบไปหาก้อนหินมาอีก”

ดูเหมือนความยาวของกระบอกไม้ทำอะไรนางสารเลวหลานเยาเยาไม่ได้ ไม่ดีเท่ากับการเอาก้อนหินมาขว้างใส่นางให้ตาย

เนื่องด้วยสาวใช้และแม่นมล้มจนเจ็บปวดทั้งตัว ยิ่งโกรธแค้นหลานเยาเยามากขึ้นไปอีก พอได้ยินคุณหนูของตนพูดขึ้น ก็รีบไปหาก้อนหินอย่างรวดเร็ว

การเคลื่อนไหวของพวกเธอคล่องแคล่วมาก จากนั้นครู่หนึ่งก็ยกตะกร้าก้อนหินมา

หลานชิงหยุนดูก้อนหินพวกนั้น พูดอย่างได้ใจ：

“ฮ่าๆๆ นางสารเลว ข้าดูว่าเจ้าจะตายอย่างไร？” จากนั้นออกคำสั่งกับสาวใช้และแม่นม” ขว้างใส่มัน ปาแรงๆ ยิ่งปาแรงเท่าไหร่ของกำนัลตอบแทนก็ยิ่งมาก”

สาวใช้และแม่นมได้รับคำสั่ง ทั้งหมดก็ยิ้มแสดงออกถึงสีหน้าอำมหิต หยิบหินขึ้นมาแล้วขว้างไปทางหลานเยาเยา

การเผชิญหน้ากับหินที่บินเข้ามาเหล่านั้น ดวงตาหลานเยาเยาเย็นชา หยิบกระบอกไม้ที่ตกกับพื้นขึ้น ตีหินที่บินมาตีกลับไปทันที……

“โอย……”

“โอย……”

……

หินที่ตีกลับไปทำให้สาวใช้และแม่นมรองคร่ำครวญ แต่หลานเยาเยาก็ไม่ตั้งใจจะตีหินเข้าที่ใบหน้าหรือมือ ที่ทำเช่นนั้นแน่นอนเพราะเธอมีเหตุผล

หลานชิวหยุเหมือนเห็นผี ตกใจจนต้องหลบอยู่ด้านหลังแม่นมคนหนึ่ง

“เป็นไงล่ะ？รสชาติดีไหม？”

ยังดีที่ตีเข้าที่ลำตัวของพวกนาง ไม่ได้ตีเข้าที่หัว ถ้าหากตีเข้าที่หัวคาดว่าหัวคงแตกเลือดไหลแล้ว！

หลานเยาเยามองดูบาดแผลที่เลือดซึมออกเนื่องจากการใช้แรงกระตุ้นถูกโดนแผล ดวงตาของเธอเย็นชากว่าเดิม

อยากทำให้เธอตายหรือไง?

ไม่มีทาง!

“นางสารเลว เจ้ากล้าเอาคืนงั้นหรือ？”

เห็นลักษณะท่าทางที่ดูถูกของหลานเยาเยา คนที่กลัวเล็กน้อยอย่างหลานชิวหยุนก็เดือดโมโหขึ้นมาอีกครั้ง “ขว้างอีก ทั้งสี่ขว้างพร้อมกัน ขว้างให้ถึงปานตาย ปาให้นางตาย ทุกคนจะได้รับเหรียญเงินสิบตำลึง”

เธอไม่เชื่อหรอกว่า สี่คนขว้างหินพร้อมกัน จะขว้างไม่ถูกนางสารเลวนั่นเลยรึ?

เธอเชื่อว่าความคิดนี้！

มีสิ่งล่อใจเหรียญเงินสิบตำลึง ข้าอยากทำให้หลานเยาที่เกลียดเข้ากระดูก ไม่ว่ายังไงก็ต้องขว้างตีให้ตาย

หลานเยาเยาจ้องมองพวกเขาทั้งสี่หยิบหินขึ้นพร้อมกัน แต่ขว้างเข้ามาที่เธอพร้อมกัน หูของเธอขยับ เหมือนได้ยินเสียงก้าวฝีเท้าจากด้านนอกห้อง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

หลังจากนั้นโยนกระบอกไม้ลงบนพื้น หลบหินสามก้อนได้อย่างรวดเร็ว หินก้อนสุดท้ายเธอใช้มือบังโดยตรง

เสียงดัง “ตุ๊บ” !

ปาเข้าที่บาดแผลพอดี แขนปวดจนชาทันที หลานเยาเยาเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองดูเลือดที่ไหลลงมาตาแขน จากนั้นตั้งใจให้หยดลงบนโต๊ะ

ตอนเห็นเธอถูกหินขว้างใส่ หลานชิวหยุนดีใจยิ้มออกมา ยังพูดด้วยความโกรธ:” ใช่ ขว้างแบบนี้แหละ รีบขว้าง ขว้างตีให้นางตาย……”

“พวกเจ้าทำอะไร？”

ทันใดนั้นเสียงที่ดังและโกรธจัดก็ดังขึ้น ทำให้พวกสาวใช้และแม่นมตกใจขว้างหินที่กำลังจะขว้างใส่หลานเยาเยาอีกทิ้งไป มองที่ประตูอย่างตื่นตระหนก

“นายท่าน”

พอเห็นหลานเฉินมู๋เข้า พวกเธอคุกเข่าลงพรึบทันที……

（จบบทนี้）