บทที่ 606 เปิดโปงตัวตนหน้าต่างกระดาษชั้นสุดท้าย
แต่ว่า ทำให้หลานเยาเยาอึ้งจนพูดไม่ออกคือ ระเบิดควันถูกองครักษ์ลับเตะไปทางนักฆ่านั้น เตะถูกนักฆ่าคนหน้าสุดพอดี
เห็นสิ่งของเล็กๆกลิ้งตกที่ข้างเท้า นักฆ่าผู้นั้นสีหน้าซีดขาวในพริบตา ดวงตาโทสะสลายไป ม่านตานัยน์ตาหดอย่างฉับพลัน ตั้งตัวไม่ได้ ก็พลิกคว่ำไปทางหลังตรงๆ
นักฆ่าข้างๆ ในตอนนี้จึงพบว่า การกระโดดของตัวเองน่าทึ่ง นึกไม่ถึงว่ายังสูงกว่าเหาะอีก แต่ละคนตกใจจนแทบตาย
สิ่งของเล็กๆนั้นไม่มีเสียงระเบิดดังสนั่น แต่เหมือนดั่งการผายลมอัดอั้น เสียงเล็ก “ปี๊ดปี๊ดปี๊ด” ดังออกมา จากนั้นปล่อยควันสีขาวออกมาในพริบตา ยิ่งปล่อยยิ่งเยอะ ปกคลุมนักฆ่าเหล่านั้นไว้แล้ว
“ข้ามองไม่เห็นแล้ว มีเพียงสีขาวเป็นผืนแผ่น”
“นี่คืออะไร?”
“คือเมฆ นึกไม่ถึงว่าคนผู้นั้นเอาเมฆบนฟ้าลงมาแล้ว”
“เจอผีแล้ว เขาเป็นมนุษย์ปีศาจ”
เห็นนักฆ่าด้านหน้าถูกทำให้ตื่นตระหนก นักฆ่าด้านหลังหยุดฝีเท้าลง ลังเลว่าจะพุ่งเข้าไปหรือไม่ หัวหน้าของพวกเขาล้วนตายหมดแล้ว ไม่มีคนชี้แนะพวกเขา กลุ่มคนที่ไร้ผู้นำ เมื่อได้ยินคำว่ามนุษย์ปีศาจในประโยค
พวกเขาลังเลแล้ว
การเล่านิยายเคยพูด มนุษย์ปีศาจเปลี่ยนแปลงได้มากมาย ฆ่าไม่ตาย
มุมปากหลานเยาเยายกขึ้น
ดีมาก!
เดิมทีเพียงแค่อยากทำให้พวกเขาตกใจ ได้ทำให้พวกเย่แจ๋หยิ่งพักหายใจ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ก็ดี พวกเขากลัวแล้ว สำหรับเหตุการณ์ที่ไม่รู้ พวกเขาหวาดผวา ใช้ของประหลาดมาวิเคราะห์กัน
ด้วยเหตุนี้ หลานเยาเยาทำเสียงสูง กล่าวด้วยเสียงสูงกับควันหนาๆ :
“พวกเขาตกอยู่ในนั้น เป็นโอกาสที่เหมาะแก่การลงมือ ไปสังหารพวกเขาให้ข้า”
องครักษ์ทำมือเคารพทันที “ขอรับ!”
เขาแฉลบตัวก็ต้องการพุ่งเข้าไปในหมอกควัน แต่ถูกหลานเยาเยาเอื้อมมือจับไว้ นางทำท่าทางให้เงียบๆต่อองครักษ์ลับ จากนั้นหยิบของหนักอย่างหนึ่ง โยนเข้าไปในความน่ารำคาญ
เหล่านักฆ่ายังคิดว่า มีคนพุ่งเข้ามาในหมอกควันแล้ว ต้องการจะเอาพวกเขาทุกคนฆ่าทิ้ง เมื่อข้างกายมีลมพัดหญ้าขยับ จึงตัดสินใจลงมือก่อนจึงได้เปรียบ
วัตถุหนักพุ่งตรงไปที่หน้าของพวกเขาพอดี เขาสัมผัสได้ถึงแรงสังหารแล้ว เขาลงมือก่อน
มีคนแรกลงมือ คนในหมอกควัน ทุกคนมีอันตรายในตัว ในไม่ช้าเสียงการฟาดฟันก็แว่วออกจากด้านใน
ต่อจากนั้น หลานเยาเยาหาตำแหน่งที่เหมาะสม แล้วโยนระเบิดควันอีกสองสามอัน หมอกควันแผ่ขยายเป็นวงใหญ่มาก จนแทบจะครอบคลุมนักฆ่าส่วนใหญ่ไว้ด้านใน มีนักฆ่าบางคนอยากหลบหนี แต่จะเดินอย่างไรก็ออกไปไม่ได้ เมื่อชนโดนคน จึงฆ่าฟันกันทันที
พวกเย่แจ๋หยิ่งพาองค์ชายเก้าประเทศผึงไหลไม่กี่คน พุ่งฆ่าออกมาเป็นเส้นทางเลือด มาถึงข้างกายของหลานเยาเยา เห็นเหล่านักฆ่าฆ่าฟันกันเอง เย่แจ๋หยิ่งรีบออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว
ให้องครักษ์ลับที่ได้รับบาดเจ็บไม่มากนัก เฝ้าดูอยู่ข้างๆขอบหมอกควัน เพียงแค่มีนักฆ่าพุ่งออกมา ก็แกว่งดาบฆ่าตัดหัว
พวกเขาคนไม่เยอะ แต่แต่ละคนล้วนสามารถแยกไปกั้นได้ทำหน้าที่ได้โดยลำพัง
แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่จำนวนคนก็ยังไม่พอ องค์ชายเก้าแห่งผึงไหลรีบรับสั่งให้องครักษ์ที่ยังมีชีวิตอยู่ไปช่วยเหลือทันที ตัวเองก็เข้าร่วมในนั้น
หลานเยาเยาก็ไม่อยู่ว่างๆ มองส้งเย่นกุยแวบหนึ่ง ส้งเย่นกุยเข้าใจความหมายของนางทันที ทั้งสองคนเอายาผงออกมาจากในระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บพร้อมกัน โปรยไปทางด้านในหมอกควัน
หมอกควันจางไปแล้วก็รีบเพิ่มเติมทันที
จนกระทั่งระเบิดควันลูกสุดท้ายใช้หมดไป เหล่านักฆ่าก็ตายไปพอประมาณแล้ว ที่เหลือ หนีก็หนี พิการก็พิการ และมีที่คิดว่าภารกิจล้มเหลว กินยาพิษฆ่าตัวตาย
และมีนักฆ่าบางส่วน ฆ่าจนเลือดขึ้นหน้า รอกระทั่งหมอกควันจางไป ก็พุ่งสังหารพวกเขาต่อ คนสองฝ่ายฟาดฟันกันอีกครั้ง หลานเยาเยาเก็บดาบที่เปื้อนเลือดอันหนึ่ง ทายาผงเล็กน้อย ฟาดฟันสังหารกันกับนางฆ่าที่พุ่งเข้ามา
หนึ่งดาบหนึ่งคน เพราะนักฆ่าจำนวนมาก ที่นางต้องการคือความรวดเร็ว และไม่ใช่การโจมตีหนึ่งครั้งเพื่อปลิดชีพอย่างปราดเปรียว ไม่ว่าจะแทงโดนจุดสำคัญหรือไม่ เพียงแค่ผิวหนังได้รับบาดเจ็บ พวกเขาก็จะขยับตัวไม่ได้ในไม่ช้า ทำได้เพียงปล่อยให้คนฆ่าฟัน
โดยสรุป!
ขณะที่บรรดาผู้คนสำนักหงอีมาถึง ที่เห็นก็คือสงครามดุเดือดกลิ่นอายเลือดคลุ้งไปทั่วฟ้า พวกเขาจัดการนักฆ่าที่เหลือให้สิ้นซากอย่างรวดเร็ว
พวกหลานเยาเยาถึงได้หายใจได้ในที่สุด
นางมาถึงด้านหน้าของเย่แจ๋หยิ่ง เห็นคราบเลือดทั้งตัว ดาบยาวที่ถืออยู่ในมือ ยังมีเลือดหยด ในใจกังวล
“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?”
เย่แจ๋หยิ่งส่ายศีรษะ แววตามองดูนิ่งๆ มุมปากแขวนด้วยรอยยิ้มบางๆ ในความบังเอิญของสายตา หลังจากเหลือบเห็นรอยปาดที่หนึ่งบนแขนของนาง สีหน้าก็เปลี่ยนทันที รีบดึงแขนเสื้อนางออกเบาๆทันที เห็นบาดแผลไม่ลึกมาก ถึงได้แอบถอนหายใจ
“เจ็บไหม?” เขาถาม
หลานเยาเยาจ้องเขาแวบหนึ่ง นี่เป็นที่นางบาดเจ็บเบาที่สุด
การฟาดฟันกันในสถานการณ์ที่ใหญ่ชนิดนี้ ไม่ได้รับบาดเจ็บเป็นไปไม่ได้
เย่แจ๋หยิ่งเป็นเลือด เป็นไปไม่ได้ที่ล้วนเป็นเลือดของคนอื่นทั้งหมด เขาก็ต้องได้รับบาดเจ็บเป็นแน่ แต่น่าจะบาดเจ็บไม่หนัก
ด้วยเหตุนี้ นางยัดยาห้ามเลือดให้เขาเล็กน้อย หมุนตัวไปพันแผลให้คนอื่นที่ได้รับบาดเจ็บ
เวลานี้!
“เทพธิดา”
มีคนตะโกนเรียกนาง
ร่างกายของหลานเยาเยาก็ชะงักตาม จากนั้นหยุดฝีเท้าลง
เจ้าสำนักสำนักหงอีและเหล่าผู้อาวุโสหยุดลงทั้งหมด สายตาค้นหาเสียงของที่มา เป็นองค์ชายเก้าของผึงไหล จากสายตาของเขาที่มองไป สายตาตกลงไปอยู่บนร่างของหลานเยาเยาที่แต่งตัวเป็นผู้ชาย
หลานเยาเยาในเวลานี้ เดิมทีสวมชุดสีอ่อน ช่วยไม่ได้ทั้งตัวเปื้อนด้วยคราบเลือด ชุ่มจนเป็นเสื้อผ้าเลือดชิ้นหนึ่ง ยืนรับลม ชายเสื้อพลิ้วเล็กน้อย เปล่งรัศมีออกมาโดยธรรมชาติ เหมือนกับเทพธิดาที่สวมชุดแดงทุกอย่าง
เป็นนาง!
นอกจากนาง ยังจะมีใครได้อีก?
ซ่างกวนหนานซู่ก็คือหลานเยาเยาหรือ!
ก่อนหน้านี้ที่เห็นมุกหมิงซิน พวกเขาก็มีความแคลงใจแล้ว ตอนนี้เป็นความมั่นใจ!
นางกลับมาแล้วจริงๆ
แต่ทำไมลักษณะของนางเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ได้?
“เทพธิดา รีบมาช่วยข้า ข้าเวียนหัวตาลาย คิดว่าน่าจะเสียเลือดมากเกิน ใกล้ตายแล้ว หากช้าอีกนิดเกรงว่าคงต้องกลับสวรรค์แล้ว”
หลานเยาเยาถอนหายใจ
ใช่สิ!
องค์ชายเก้าของผึงไหลกับนางไม่ได้ถือว่าสนิทกันมาก แม้แต่เพื่อนยังเรียกไม่ได้ เขาล้วนสามารถมองนางที่ได้รู้จักกันแค่เปลือกนอกออกได้ นับประสาอะไรกับเย่แจ๋หยิ่งล่ะ!
แต่นางกลับหลอกตัวเอง……
หลานเยาเยาไม่กล้ามองไปที่เย่แจ๋หยิ่ง ภายใต้การรบเร้าขององค์ชายเก้าของผึงไหล นางเดินเข้าไปแล้ว
เมื่อได้เห็นใบหน้าและการแต่งตัวที่แท้จริงของนาง องค์ชายเก้าของผึงไหลผิดหวังเป็นอย่างมาก
“ท่านไม่ใช่เทพธิดานี่?”
ดูเหมือนว่าบนโลกแท้ริงแล้วมีคนที่มีรัศมีคล้ายกับเทพธิดา ยังเป็นผู้ชายอีก
หลานเยาเยาไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่ช่วยเขาตรวจดูบาดแผล “ยังสามารถมองลักษณะของข้าได้ชัดเจน อธิบายได้ว่าสติยังชัดเจร จะไม่ตายในเวลาอันสั้น”
แม้จะพูดจาเช่นนี้
แต่บาดแผลน้อยใหญ่บนร่างกายขององค์ชายเก้าประเทศผึงไหลนับไม่ถ้วน ลึกตื้นไม่เหมือนกัน ชุดเสื้อผ้าองค์ชายทั้งตัว มีรอยขาดเต็มไปหมด
คาดไว้ว่าเป็นเช่นนี้ เทียบกับองครักษ์ที่อยู่ข้างกายของเขา เขาเป็นผู้ที่บาดเจ็บน้อยที่สุดในหมู่พวกเขาแล้ว
ให้ผ้าพันแผลเขานิดหน่อย แอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อ รวมถึงยาห้ามเลือดเม็ดหนึ่งแล้ว หลานเยาเยาจึงไปช่วยองครักษ์ข้างกายของเขาจัดการบาดแผล
“เอ๊ะ? เจ้าให้ของเหล่านี้กับข้า? ไม่ช่วยข้า……”
พูดยังไม่ทันจบ องค์ชายเก้าประเทศผึงไหลก็เห็นหลานเยาเยากำลังช่วยจัดการบาดแผลให้องครักษ์ผู้หนึ่ง องครักษ์ผู้นั้นสูญเสียแขนแล้ว ก่อนหน้านี้เพียงใช้ผ้าที่ตัวเองฉีกมาพันแผลไว้ ห้ามเลือดที่ไหลไม่หยุด ตอนนี้เป็นลมไปแล้ว เป็นหรือตายไม่รู้ เขาหุบปากในพริบตา
รอจนจัดการบาดแผลให้คนที่บาดเจ็บหนักแต่ละคนเสร็จแล้ว
หลานเยาเยาเหนื่อยจนปวดเมื่อยคอเล็กน้อยแล้ว ขณะที่ยืนขึ้น ข้างกายคนผู้หนึ่งยืนอยู่
เป็นยู่หลิวซู!
เขากำลังรอนาง เหมือนกับว่ามีคำพูดต้องการจะพูด ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนหาสถานที่ที่ไม่มีคน เพราะว่าเหนื่อยมาก หลานเยาเยานั่งลงบนพื้นโดยตรง
ยู่หลิวซูกลับยืนอยู่ข้างกายนางเงียบๆ
“ทางนั้นจัดการเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?” หลานเยาเยาเปิดปากพูดก่อน
“นอกจากหลบหนี เหลือคนรอดชีวิตสองคนเท่านั้น นอกจากนั้นจัดการทั้งหมดแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆธรรมดาๆ เรื่องที่เหลือให้อ๋องเย่จัดการด้วยตนเองขอรับ
แผลบนแขนของท่านจัดการแล้วหรือขอรับ? นี่คือยาจินฉวง รับไว้”
ทั้งที่รู้ว่านางคือหมอ อีกทั้งยารักษาบาดแผลในมือนาง ยังดีกว่าที่เขามอบให้ แต่เขายังดื้อรั้นต้องการจะให้ หลานเยาเยาก็รับไว้
ทันทีที่เอามาดูด้านหน้า
มุมปากยกขึ้นในพริบตา……
