หลังจากทั้งสองคนนั่งลง ในใจหานแสมีความสงสัย ยกชาขึ้นมาเหมือนจะดื่มแต่ไม่ดื่มไปพลาง หรี่ตาสังเกตชายรูปหล่อตรงหน้าไปพลาง
คนผู้นี้ไม่เคยพบมาก่อน เหมือนกับว่าผุดออกมาอย่างกะทันหัน
ทันทีที่ปรากฏตัว อ๋องเย่ก็ปฏิบัติต่อเขาแตกต่างไปเป็นที่สุด แม้แต่ถังมู่หวั่นที่เลียนแบบได้คล้ายคลึงอย่างมากก็ไม่สามารถปิดบังเขาได้ ชายผู้นี้มีอะไรที่เหนือกว่าผู้อื่นกันแน่?
เมื่อครู่เขาต้องการลงมือ ก็ถูกองครักษ์ลับของเขากั้นขวางไว้
คิดว่าถึงว่าคนก็แตะต้องไม่ได้ แข็งแกร่งจนไม่มีทางคาดเดาได้ เกรงว่าราชครูเทียนเวิงในเวลาที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่มีทางเทียบเป็นศัตรูได้ คนที่แข็งแกร่งเช่นนี้ กลับฟังคำสั่งชายที่ไม่มีกำลังภายในผู้หนึ่ง
หากเป็นศัตรู เขาก็แบกรับผลลัพธ์ไม่ไหว
ระหว่างที่เขากำลังไตร่ตรอง ฝั่งตรงข้ามมีเสียงที่ไพเราะดังออกมา
“นิ่งเงียบไม่พูดจาไม่ใช่ท่าทีของท่านชายหยิ่ง จ่ายค่าใช้จ่ายสูงขนาดนี้ สร้างเรือแห่งความสิ้นหวังใหม่ เพราะอยากทำเรือแห่งความสิ้นหวังที่สง่างามในปีก่อนนั้นอีกครั้งหรือ?”
หานแสตะลึงเล็กน้อย อดที่จะเอ่ยปากไม่ได้ :
“เหมือนกับว่าเจ้าเข้าใจข้าเป็นอย่างมาก?”
ดูท่าไม่มีเรื่องก็คงไม่มาเยี่ยมเยือน อีกทั้งมีการเตรียมพร้อมที่จะมา
“เข้าใจ? นับไม่ได้ กับการกระทำที่ชั่วร้ายมากมายของเจ้า กลับกระจ่างแจ้ง ข้าเพียงแต่คิดไม่ถึง ราชครูเทียนเวิงตายไปแล้วผู้หนึ่ง หานแสก็มาอีกผู้หนึ่ง ล้วนคิดอยากทำลายแผ่นดินใหญ่ผืนนี้”
แม้ว่าเรื่องคนโดนมนต์ดำ กับเรื่องการซุ่มสังหารทูตต่างประเทศ มีความข้องเกี่ยวกับหานแส แต่ยังไม่ได้หลักฐานแน่ชัด ก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นการกระทำของหานแส
เหตุผลที่หลานเยาเยากล่าวเช่นนี้ ก็เพื่อต้องการหยั่งเชิง หานแสรู้เรื่องสองเรื่องนี้มากน้อยเท่าไหร่
“เจ้าหมายความว่าอะไร?”
ก่อนหน้านี้ไม่ลงรอยกับราชครูเทียนเวิง ต่างคนต่างอยู่ ปลอดภัยไร้เรื่องราวโดยตลอด
เพราะการปรากฏตัวของหลานเยาเยา เขาแอบก้าวข้ามขอบเขต
สุดท้ายได้รับการแก้แค้นที่บ้าคลั่ง เรือแห่งความสิ้นหวังถูกทำลาย คนของเขาตายเกือบหมด
แต่เขาได้รับอะไร?
อะไรก็ไม่ได้
“เจ้ากล้าพูดว่าการปรากฏตัวของคนโดนมนต์ดำที่เมืองหลวงในระยะนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า?”
ได้ยินดังนั้น ดวงตาของหานแสเบิกกว้างเล็กน้อย
แม้ว่าเป็นอ๋องเย่ ก็ไม่แน่ว่าจะรู้ว่าการปรากฏตัวของคนโดนมนต์ดำระยะนี้เกี่ยวกับเขา ทำไมคนตรงหน้าผู้นี้ถึงมั่นใจขนาดนี้?
เขาเป็นใครกันแน่? แล้วรู้อะไรอีก?
“เกี่ยวกับข้าแล้วอย่างไร? ไม่เกี่ยวกับข้าแล้วจะทำอย่างไรได้อีก? เพียงแค่จุดนี้ เจ้าก็อยากเอาข้อกล่าวหาว่าต้องการทำลายแผ่นดินใหญ่มามอบให้ข้า เช่นนั้นไม่ได้หรอกนะ!”
เขาอยากทำลายอะไรบางอย่าง
แต่ทำลายทั้งแผ่นดินใหญ่? เหอะ เขาไม่โง่ขนาดนั้น แล้วเขาก็ไม่ใช่คนเช่นราชครูเทียนเวิง ราชครูเทียนเวิงสามารถพอที่จะควบคุมคนโดนมนต์ดำได้ แม้ว่าทั้งแผ่นดินใหญ่กลายเป็นคนโดนมนต์ดำ ราชครูเทียนเวิงก็ไม่มีความกลัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนโดนมนต์ดำของเขาเป็นผู้นำกองทหาร
แต่เขาทำไม่ได้!
เขาชอบข่มเหงคนที่อ่อนแอ ชอบการควบคุมความเป็นความตายของผู้อื่น
เขาจะต้องการทำลายแผ่นดินใหญ่ผืนนี้ได้อย่างไรล่ะ?
“เช่นนั้นนักฆ่ายิงจวนกลุ่มใหญ่ แสร้งเป็นนักฆ่าธรรมดาเรื่องซุ่มสังหารทูตต่างประเทศทั้งหมด อย่าบอกว่าเจ้ายมราชยิงจวนผู้นี้ไม่รู้เรื่อง?”
หลานเยาเยาไม่เข้าใจระบบการจัดการของยิงจวน แต่สามารถมั่นใจได้จุดหนึ่ง ใช้นักฆ่ายิงจวนได้มากมายเพียงนั้น จำต้องผ่านยมราชยิงจวนเหมือนกันเป็นแน่
แต่ว่า……
เห็นสีหน้าของหานแส ด้วยความรวดเร็วที่สายตามองเห็นได้เคร่งขรึมขึ้นมา ถ้วยชาในมือถูกกำแตกโดยตรง หน้าตาที่ดูมีเล่ห์เหลี่ยมค่อยๆเบี้ยว
เขาเงยหน้ามองนาง พูดชัดถ้อยชัดคำ :
“ที่พูดเป็นความจริง?”
ซุ่มสังหารทูต ไม่ใช่ว่ายิงจวนไม่เคยทำ แต่ซุ่มสังหารทูตหลายประเทศในครั้งเดียว…….
หลานเยาเยาหัวเราะเบาๆ
“ยมราชยิงจวนที่ทำให้คนขนหัวลุก คาดไม่ถึงว่าจะไม่รู้เรื่องจริงๆ ยิงจวนเปลี่ยนเจ้านายแล้ว หรือว่าถูกคนเล่นงานเข้าแล้ว?”
เห็นเขาไม่ตอบโต้ หลานเยาเยาหัวเราะอย่างเย็นชาทีหนึ่ง
“ความจริงพวกเราสามารถร่วมมือกันได้”
“ร่วมมือกัน?” หานแสหัวเราะอย่างเย้ยยั่น “เจ้าอยากได้อะไร? และข้าจะได้รับอะไร?”
“แม้ข้าเป็นคนนอกผู้หนึ่ง ล้วนสามารถมองนักฆ่าเหล่านั้นออก ว่าเป็นนักฆ่าศพแห้งยิงจวนปลอมตัว ทูตที่โชคดีรอดชีวิตเหล่านั้น และฮ่องเต้ประเทศก่วงส้าจะสืบไม่รู้เชียวหรือ?”
ถึงเวลา ยิงจวนเก่งกาจเพียงใด ยังสามารถเป็นศัตรูได้กับแต่ละประเทศ? ราชวงศ์หนึ่ง กองทหารใหญ่หลายสิบหมื่น หากรวมกันขึ้นมา ยิงจวนจะอยู่รอดได้อย่างไร?”
นี่ก็ไม่ได้ดูถูกยิงจวน
ยิงจวนเป็นองค์กรนักฆ่าที่เหนือชั้น กระทั่งสามารถพูดได้ว่าเป็นผู้นำ
แต่องค์กรนักฆ่า เทียบกับราชวงศ์หลายสิบหมื่น กระทั่งกองทหารใหญ่กว่าหนึ่งล้าน แม้ว่าจะใช้หนึ่งคนสู้กับสิบคน ก็ไม่พอสู้
ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้ล่วงเกินราชวงศ์ของประเทศก่วงส้าไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ประเทศมหาอำนาจสามประเทศที่เหลือและประเทศเพื่อนบ้านเล็กๆ ทูตทั้งหมดมีการถูกซุ่มสังหาร ยิงจวนได้ล่วงเกินแทบจะทั้งโลก
“เจ้ากำลังข่มขู่ข้า?” หานแสหรี่ตาลง ยิ้มอย่างเย็นยะเยือก
“ผิด ข้าเพียงแค่คุยเรื่องการร่วมมือกับเจ้า อีกทั้งเจ้าไม่มีทางเลือก เพราะข้าเป็นคนของอ๋องเย่”
อ๋องเย่เป็นตัวแทนราชวงศ์ของประเทศก่วงส้า นางล้วนรู้เรื่อง อ๋องเย่จะไม่รู้ได้อย่างไร? ดังนั้น นางมาพูดคุยเรื่องการร่วมมือ และมาในนามอ๋องเย่
“คิดจะร่วมมืออย่างไร?”
“ง่ายมาก เพียงแค่เจ้าบอกข้า ระยะนี้ใครคบค้าสมาคมกับยิงจวนมากที่สุด? สั่งภารกิจมากที่สุด? พวกเราถึงจะสามารถช่วยยิงจวนให้หลบพ้นหายนะการทำลายล้างได้”
หานแสปราดเปรื่องโหดเหี้ยม ไม่ใช่คนที่ได้รับการครอบงำแล้วไม่ตอบโต้ ตอนนี้มีคนเล่นงานเขา ตั้งใจเอาเรื่องซุ่มสังหารทูตแต่ละประเทศใส่ร้ายยิงจวน เขาไม่สามารถเพิกเฉยได้
อีกทั้งการร่วมมือ สำหรับหานแสแล้ว มีประโยชน์ไม่มีผลเสีย เขาจะตกลง ปัญหาเพียงแค่ช้าเร็วเท่านั้น
แต่ว่า!
ตอนนี้หลานเยาเยาเป็นกังวลที่สุดก็คือเวลา
แน่นอน หากว่าให้เย่แจ๋หยิ่งส่งคนเข้าไปในหน่วยของยิงจวน ไปตรวจสอบเรื่องนี้ ในไม่ช้าก็จะได้ผลลัพธ์ แต่ว่า คนที่ตั้งอกตั้งใจวางแผนซุ่มสังหารทูตแต่ละประเทศ จะไม่ให้เวลาพวกเขามากมายขนาดนั้น
ดังนั้น จากหานแสตรงนี้รวดเร็วที่สุด
จุดนี้ หานแสก็คิดได้เป็นธรรมดา ไม่เช่นนั้นคนตรงหน้าก็คงไม่มาหาเขา
แต่เขาจะไม่ประนีประนอมโดยง่ายดาย แม้รู้ว่าสุดท้ายจะต้องร่วมมือ
“ร่วมมือได้ แต่ ข้าต้องจัดการเรื่องที่นี่ให้เรียบร้อยก่อน อีกสองสามวันถึงมีเวลาหารือเรื่องการร่วมมือ”
ได้ยินดังนั้น!
หลานเยาเยายืนขึ้น โน้มตัวไปด้านหน้า ยกมุมปาก ยิ้มบางๆ
“คนที่อยู่เบื้องหลังตั้งใจวางแผนซุ่มสังหารอย่างแยบยล เกรงว่าก่อนที่จะซุ่มสังหารทูต ก็ได้ส่งข่าวคราวไปถึงมือของราชวงศ์แต่ละประเทศแล้ว สืบถึงคนเบื้องหลัง เพียงแค่ให้คำอธิบายต่อแต่ละประเทศ
แต่ว่า จากที่ข้าคาดการ สงครามขนาดใหญ่นี้น่าจะหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว”
สืบหาฆาตกรตัวจริง ให้คำอธิบาย เพียงเพื่อถ่วงเวลา เพื่อให้ประเทศก่วงส้าได้เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ “การร่วมมือของพวกเราจำกัดเพียงพรุ่งนี้เช้าตอนพระอาทิตย์ขึ้น เลยเวลาไม่รอ”
พูดจบ หลานเยาเยาตัวตรง อ้อมโต๊ะกลม เดินไปทางระเบียงยาว
มีเรื่องหนึ่งที่หานแสไม่เข้าใจ : “ซ่างกวนหนานซู่ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าคนโดนมนต์ดำเกี่ยวข้องกับข้า แต่ไม่ใช่คนอื่น?”
“เคยดื่มยาถอนพิษกู่จิ้นก็แค่ไม่กี่คน คิดต้องการใช้เลือดรักษาคนโดนมนต์ดำ ก็ต้องใช้เลือดคนที่เคยดื่มยาถอนพิษ เลือดที่ถังมู่หวั่นได้รับ ไม่ได้มาจากอ๋องเย่และจื่อเฟิง เช่นนั้นก็มีเพียงเจ้าแล้ว ยังต้องการให้ข้าบอกชัดเจนกว่านี้หรือ?”
“ยังมีอีกผู้หนึ่ง” หานแสพูดอย่างแน่วแน่
“ไม่มีแล้ว คนที่เจ้าพูดถึง ตายในทะเลทรายแล้ว คนที่ให้เลือดแก่ถังมู่หวั่น ก็มีเพียงเจ้า” น้ำเสียงของหลานเยาเยาสุขุม ไม่หยุดฝีเท้า ในไม่ช้าก็เดินถึงริมฝั่ง ส้งเย่นกุยติดตามอยู่ด้านหลังเงียบๆโดยตลอด
กระทั่งเดินไกลแล้ว เขาจึงถาม :
“เขาจะร่วมมือหรือไม่ขอรับ?”
“แน่นอน”
เขาไม่ร่วมมือไม่ได้ และยังจะส่งข่าวที่นางต้องการมาในคืนนี้
รอจนไม่เห็นเงาของพวกเขาแล้ว หานแสยังนั่งอยู่ที่เดิมโดยตลอด บีบถ้วยชาในมือเป็นผุยผง น้ำชาเปียกไปครึ่งโต๊ะ
ผ่านไปไม่นาน จึงมีคนเหาะมาด้านหน้า คนผู้นี้เป็นคนที่หานแสส่งไปตรวจสอบซ่างกวนหนานซู่โดยเฉพาะ ตรวจสอบแล้วสองสามวัน ตอนนี้จึงได้มาพบเขา
ดูท่าซ่างกวนหนานซู่ตรวจสอบไม่ง่าย
“รายงานเจ้าของเรือ ซ่างกวนหนานซู่เป็นคนที่ลึกลับเป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาก่อน แทบจะปรากฏตัวในเมืองหลวงอย่างกะทันหัน ทันทีที่ปรากฏตัวก็เปิดโรงหมอ และได้รับความเชื่อใจจากอ๋องเย่ขอรับ
เพื่อรักษาดวงตา ให้อ๋องเย่ลงนามค้ำประกันให้ซ่างกวนหนานซู่ที่ถนน ทั้งยังจะมอบสัญญาขายตัวของอ๋องเย่เองอีก ต่อจากนั้น ซ่างกวนหนานซู่ไปที่ไหน อ๋องเย่ก็ติดตามไปที่นั่นขอรับ”
เมื่อคำพูดนี้ออกไป
หานแสผุดยืนขึ้นทันที รีบเหาะพุ่งไปทางที่ซ่างกวนหนานซู่หายตัวไปอย่างรวดเร็ว
เย่แจ๋หยิ่งเป็นคนอย่างไร เขารู้อย่างกระจ่างเป็นที่สุด คนที่สามารถทำให้เย่แจ๋หยิ่งทำเช่นนี้ได้ มีเพียงผู้เดียว
ซ่างกวนหนานซู่ก็คือนางหรือ?
