หลานเยาเยาคาดเดา บางทีแม่ทัพที่ติดตามผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูมาอาจจะไม่ได้มีเพียงไม่กี่คน เพราะโจมตีเมืองโยวกวงจึงเปลี่ยนเป็นน้อยลงไปเรื่อยๆแล้ว
แต่ทำอะไรไม่ได้ คำสั่งทหารไม่อาจขัดขืนได้ พวกเขาจำเป็นต้องทำตาม
เพราะหนึ่งเดือนมานี้ รบแพ้ติดต่อกัน เดิมที่ทหารก็ไม่มีขวัญกำลังใจ บวกกับอาหารจืดชืดไร้รสชาติ เหล่านายทหารยิ่งหมดอาลัยตายอยากอย่างไร้ที่เปรียบ
ฉะนั้น หลานเยาเยารู้ว่าผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูจะต้องใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง ทำให้นางอยู่ต่อ อย่างน้อยทำให้เหล่านายทหารที่อยู่ภายใต้วิธีการฆ่าตัวตายของการโจมตีเมือง สามารถมีมื้ออาหารที่พึงพอใจได้
แต่ทว่านิสัยขี้สงสัยมากๆของผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรู
เวลาที่ไม่มีเรื่อง มักจะชอบวิ่งมาที่ทหารหั่วโถว นอกจากชื่นชมฝีมือทำอาหารของนาง ถือโอกาสแอบกิน ก็คิดหาทางหลอกถามด้วยนิสัยเคยชิน
หลานเยาเยาเสแสร้งไม่รู้ ตามที่โดนหลอกถามด้วยวิธีการต่างๆก็ได้ประวัติตัวตนที่ได้คิดไว้ในใจล่วงหน้าดีแล้ว
รอจนผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูจากไปแล้ว มีคนในทหารหั่วโถวปลอบนางว่าอย่าคิดมาก ยังบอกนางว่า ผู้บัญชาการทหารก็นิสัยเช่นนี้
อีกทั้งบอกเรื่องในอดีตของผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูออกมา บอกว่าสิบกว่าปีก่อนยุทธการรบเหตุการณ์หนึ่ง
ตอนนั้นขณะที่คัดเลือกแม่ทัพ มีแม่ทัพผู้หนึ่งเคยเพราะคบเพื่อนผิด อีกทั้งใช้คนจำนวนมากสู้รบพ่ายแพ้คนจำนวนน้อย ขายหน้าเป็นที่สุด มีคนบอกว่าแม่ทัพผู้นั้นก็คือไส้ศึกของประเทศอื่น ทำให้ผู้บัญชาการทหารป้องกันระวังแม่ทัพผู้นั้นเป็นอย่างมาก ยังมักจะไปหยั่งเชิงตลอดเวลา
ไม่ต้องพูดเลย ยังถูกเขาทดสอบหยั่งเชิงออกมาได้จริงๆ โดยส่วนตัวของแม่ทัพผู้นั้นได้มีการไปมาหาสู่กับประเทศอื่นจริงๆ
หลังจากนั้นเป็นต้นมา
ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูก็กระตือรือร้นกับการทดสอบหยั่งเชิงมาตลอด ไม่ว่าจะสงสัยหรือไม่สงสัย แค่เพียงพูดจาหรือทำเรื่องบางอย่าง มักจะแฝงไปด้วยการทดสอบหยั่งเชิงเสมอ ไม่ว่ากับใครก็เป็นเหมือนกัน ทุกคนล้วนเคยชินเป็นเรื่องปกติแล้ว
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!
ก่อนหน้านี้อยู่ที่นี่มักจะเห็นผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูมาเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่ทหารหั่วโถวทางนี้ ยังถามนางหลากหลายเรื่องอีก หลานเยาเยายังคิดว่าตัวเองถูกสงสัยซะแล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะทำเรื่องใดล้วนระแวดระวังเป็นที่สุด
คิดไม่ถึง จะได้พบเจอคนขี้สงสัย
เช่นนี้นางก็วางใจแล้ว
ผ่านการโจมตีเมืองอีกสองสามรอบแล้ว อีกทั้งผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูยังได้รับจดหมายเร่งด่วนแปดร้อยลี้มากขึ้นเรื่อยๆ ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูที่ไม่มีเวลามาเดินเตร็ดเตร่ที่ทหารหั่วโถวตรงนี้ มองดูเมืองโยวกวงที่อยู่ใกล้เพียงตรงหน้า ร้อนใจจนกลัดกลุ้มกระวนกระวาย
ด้วยเหตุนี้!
เขาวางแผนสู้กันจนตายไปทั้งสองฝ่าย พรุ่งนี้ทหารม้าทั้งหมดไปโจมตีเมืองโยวกวง แม้ว่าจะใช้ชีวิตคนไปถม ก็ต้องตัดเมืองโยวกวงเป็นรูให้ได้
คำสั่งนี้สั่งการไป
กองทัพที่ขวัญกำลังทหารอ่อนแอในทีแรก คราวนี้ยิ่งเป็นการกล่าวด้วยความคับข้องแค้นใจ
ทุกคนล้วนมาที่ทหารหั่วโถวเรียกร้องให้ทำอาหารมื้อสุดท้ายให้อร่อยๆ อย่างไรเสียพวกเขาก็กินข้าวมื้อก่อนโดนตัดหัวเชียวนะ!
หลานเยาเยารู้ โอกาสอันยอดเยี่ยมมาถึงแล้ว
ขณะที่ทหารของศัตรูกองทัพใหญ่ทั้งหมดเตรียมกำลังพลเข้าบุกโจมตีวันนั้น ฐานะหนึ่งในสมาชิกทหารหั่วโถว หลานเยาเยาก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงการถูกผลักเข้าไปในสนามรบไม่ได้
วันนี้หลานเยาเยาเงียบสงบเป็นพิเศษ จับจ้องมองดูเมืองโยวกวงที่อยู่ใกล้เพียงตรงหน้าแต่ก็กลับอยู่ไกลสุดขอบฟ้า ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูเห็นนางแล้ว ก็อดที่จะหลีกเลี่ยงสายตาไปไม่ได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง!
เดิมทีคนอื่นเขาสามารถใช้ชีวิตดีๆได้
เป็นเขาที่ต้องการให้คนอื่นอยู่ให้ได้ ตอนนี้ยังต้องการให้ทหารหั่วโถวที่ไม่มีความสามารถในการสู้รบพุ่งเข้าไปก่อน ตัดแนวหลังที่ทำอาหารให้นายทหาร และก็เพราะต้องการให้พลทหารทั้งหมดโอบอุ้มความเด็ดเดี่ยวที่จะต้องตายไปโจมตีเมืองโยวกวง โจมตีได้ก็สามารถมีชีวิตได้ มิเช่นนั้นจำต้องตายทั้งหมด
มีแม่ทัพผู้หนึ่งให้โอวาทก่อนทำสงคราม หลังจากให้โอวาทเสร็จ ขวัญกำลังใจของทหารยังคงอึมครึมไร้ชีวิตชีวาทั้งผืนแผ่น
เขาอดมองไปทางหลานเยาเยาไม่ได้: “หลานเทียน เจอกันใหม่ชาติหน้า!”
ประโยคนี้เป็นคำพูดจากใจจริง
อย่างไรเสีย สงครามในวันนี้ ฝ่ายตรงข้ามเป็นอ๋องเย่ที่มีอำนาจอิทธิพลเหนือผู้ใด เป็นที่รู้จักในนามเทพสงครามของประเทศก่วงส้า เปิดศึกกับเขา อีกทั้งภายใต้สถานการณ์กำลังทหารที่แตกต่างกันเป็นอย่างมาก ด้านหน้าสุดที่พุ่งไป มีเพียงทางตายสถานเดียว
หลานเยาเยาที่เปลี่ยนชื่อเป็นหลานเทียนวันนี้สงบนิ่งเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด นางพยักหน้าเพียงเบาๆ เงยหน้ามองดูดวงอาทิตย์ที่แสบตาบนท้องฟ้าเปิดปากกล่าวว่า:
“ไม่เป็นไร เป็นตายตามชะตาชีวิต มั่งมีศรีสุขอยู่ที่สวรรค์ลิขิต”
พูดจบ!
นางเดินโซเซก้าวหนึ่งอย่างฉับพลัน ตาสองข้างเหลือก ล้มพับลงบนพื้น
“เห้ย หลานเทียน เจ้าอย่าแกล้งตายนะ! แกล้งตายข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้ เร็ว รีบลุกขึ้น” แม่ทัพที่เดิมทียังมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย เวลานี้ล้วนรู้สึกขายหน้าแทนนางแล้ว ยกเท้าถีบนางเบาๆ
“หลบหนีก่อนจะสู้รบก็คือตาย วิธีนี้ใช้ไม่ได้”
แต่ไม่ช้า
แม่ทัพผู้นั้นก็อึ้งไปแล้ว
เพราะตัวเขาเองก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติแล้ว ยังไม่ได้รับรู้ดีๆว่านั่นคือความรู้สึกอะไร ก็ค่อยๆสูญเสียสติสัมปชัญญะแล้ว ต่อจากนั้น พลทหารก็ล้มลงมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเป็นแถวๆ เป็นด้านๆ ไม่กี่นาที พลทหารทั้งกองทัพทั้งหมดล้มลง มีเพียงผู้บัญชาการทหารผู้เดียวที่นั่งอยู่ในกระโจมรถของรถทำศึก ยังคงนั่งอยู่โดยไม่เป็นอะไร
เห็นสถานการณ์ประเภทนี้
เขาตื่นตระหนกไร้ที่เปรียบ ลุกขึ้นมาช้าๆด้วยความเหลือเชื่อ เดินลงจากรถทำศึก โซซัดโซเซมองดูเหล่าพลทหารที่ล้มลงทั้งผืน เดินไปด้านหน้าทีละก้าวทีละก้าว
เวลานี้ประตูเมืองของเมืองโยวกวงเปิดกว้าง
ทหารม้าของอ๋องเย่พรั่งพรูออกมาจากประตู ตั้งขบวนอย่างรวดเร็วพุ่งเข้ามาทางนี้
ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูค่อยๆเดินไปอยู่ด้านหน้าสุด
หลานเยาเยาขยับตัวลุกขึ้นมา ในใจค่อนข้างกลัดกลุ้ม
เมื่อครู่ที่ล้มนั้น จุดที่ล้มไม่ถูกต้อง กระแทกโดนศีรษะโดยที่นางไม่ได้ระวัง ตอนนี้มึนหัวเล็กน้อย
ไม่รู้ว่าสมองได้รับกระทบกระเทือนเล็กน้อยหรือไม่?
“คิดไม่ถึงว่าเป็น เป็นเจ้า!” แม้ว่าผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูจะรู้สึกเหนือความคาดหมาย แต่ก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผล
“อืม เป็นข้า!” หลานเยาเยายอมรับอย่างกล้าหาญ
“เป็นผู้ใดกันแน่? ทำไมต้องทำถึงเพียงนี้?”
เขาเคยส่งคนไปตรวจสอบ ตัวตนของหลานเทียนไม่ได้มีปัญหา อีกทั้งภาพวาดของเขาก็ถูกเอาไปให้คนแยกแยะแล้ว ยืนยันว่าไม่ผิด
“ชื่อเดิมของข้าหลานเยาเยา อดีตเป็นเทพธิดา อยู่แต่ละประเทศล้วนเคยมีการปลอมแปลงชื่อ เจ้าสืบไม่พบเบาะแสแม้แต่น้อยก็เป็นปกติ”
เมื่อได้ยินคำว่าเทพธิดาสองคำ
ดวงตาของผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูจ้องจนแทบจะแตก ไม่เพียงกวาดตามองนางหลายครั้ง ยังคงไม่น่าเชื่อ
“เทพธิดาไม่แบ่งแยกประเทศเขตแดน สร้างความสุขความโชคดีให้ประชาชน ข้าและพลทหารทำเพื่อประเทศชาติทั้งใจ ซื่อสัตย์ภักดี สาบานว่าแม้ตายก็จะซื่อสัตย์ต่อราชสำนัก พวกข้ามีความผิดอย่างไร?”
ยิ่งไปกว่านั้น
เขาเคยได้ยินว่าเทพธิดาทำสงครามใหญ่กับราชครูเทียนเวิง ตายไปพร้อมกับราชครูเทียนเวิงในทะเลทรายแล้ว เขาไม่เคยพบเห็นหน้าตาของเทพธิดา แต่มักจะรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมือน
แต่ตั้งแต่ที่ลักษณะท่าทางการทำเรื่องที่รอบคอบไร้จุดบอด รวมทั้งการทำเรื่องโดยไม่ทิ้งร่องรอยแล้ว เป็นบุคลิกที่น่านับถือของเทพธิดาจริงๆ
“พวกเจ้าซื่อสัตย์ภักดีไม่ผิด ที่ผิดคือราชสำนักของพวกเจ้า ขณะนี้มีการรุกรานจากภายนอก พวกเขายังจะทำให้ภายในวุ่นวาย เพราะคิดว่าคนจากนอกแผ่นดินยังไม่แข็งแกร่งพอหรือ?”
ความวุ่นวายภายใน?
ระหว่างประเทศกับประเทศจะเรียกว่าความวุ่นวายภายในได้อย่างไร?
ยังมีการรุกรานจากภายนอกอะไรอีก? รวมถึงคนจากนอกแผ่นดินอะไรกัน?
ในสมองของผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูสับสนไปหมด
เวลานี้เขาอดที่จะมองไปทางพระอาทิตย์บนฟ้าไม่ได้ จิตใจความคิดสับสน
“ดวงอาทิตย์วันนี้ค่อนข้างผิดปกตินะ!”
“เจ้าเดาไม่ผิด ข้าใส่ยาลงไปในอาหาร เมื่อพบแสงแดดไม่นานก็จะล้มลง”
ทั้งกองทัพจำนวนมาก นางก็จำเป็นต้องวางยาจำนวนมาก ยาที่เลือกจำต้องไร้สีไร้กลิ่น อีกทั้งนอกจากเป็นลมแล้ว ไม่มีผลเสียต่อร่างกาย ยังไงซะตัวนางเองก็ต้องเอาเข้าปากนี่!
“เจ้าแน่ใจเพียงนี้ว่าวันนี้จะต้องมีพระอาทิตย์? หากว่าวันนี้ฝนตกล่ะ?”
หลานเยาเยายิ้มแล้ว “ไม่ว่าวันนี้จะพายุโหมฝนตกหรือว่าฟ้าผ่า พระอาทิตย์ก็ยังคงลอยสูงอยู่ เพียงแค่ดวงตาของเรามองไม่เห็นก็เท่านั้น”
ร่างกายสวมชุดเกราะ แต่ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูกลับสั่นเทา เอามีดคมตรงช่วงเอวเล่มหนึ่งออกมา ยังไม่รอให้เขาลงมือ เงาคนร่างหนึ่งโจมตีมา มีดคมตกลงพื้นทันที
มองเงาร่างคนที่หยุดลงข้างกายหลานเยาเยาแวบหนึ่ง มองเขาด้วยความระมัดระวัง
ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูโมโหแล้ว: “ทำไม ยังกลัวว่าข้าจะทำร้ายเทพธิดาอีกหรือ?”
เขาเพียงแค่อยากใช้มีดใหญ่ค้ำยันพื้น ทำให้ตัวเองไม่ล้มลงไปง่ายๆขนาดนั้น อย่างไรเสียเขาเป็นผู้บัญชาการทหารนี่ จะต้องยืนหยัดให้นานสักหน่อย ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะไม่ไว้หน้าเพียงนี้
เพิ่งพูดจบ ก็ล้มไปบนพื้นทันที ปิดตาลงอย่างเลือนราง
จนกระทั่งขณะที่ลืมตาอีกครั้ง!
กองทัพใหญ่หลายหมื่นคนของเขาที่เหลือถูกจับเป็นเชลย เหล่าแม่ทัพถูกคุมขังไว้ที่หนึ่ง
อ๋องเย่ชุดคลุมสีดำทรงอำนาจทั้งตัว ก็นั่งอยู่ตรงหน้าของพวกเขาอย่างสูงส่ง ก็นั่งอยู่เช่นนั้น ไม่โกรธแต่มีพลังอำนาจในตัวเอง ทำให้คนรู้สึกกดดันเป็นที่สุด
เห็นบรรดาแม่ทัพฟื้นขึ้นมา หลังจากได้รู้จากปากของผู้บัญชาการทหารว่าทำไมพวกเขาถึงได้หมดสติแล้ว แต่ละคนโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้
และอ๋องเย่เปิดปากประโยคแรกก็คือ:
“เยาเยาไม่เข้าใจยุทธวิธีการรบ วิชาการรักษายังไม่ลึกซึ้ง พวกเจ้าเคยได้รังแกนางหรือไม่?”
แม่ทัพของประเทศศัตรูที่นิสัยตรงไปตรงมาผู้หนึ่งโกรธจนแทบจะกระอักเลือด ลากร่างกายที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง พยายามเขย่าประตูห้องขัง กล่าวด้วยความโมโหเป็นอย่างยิ่งว่า:
“กองกำลังที่ได้รับการฝึกฝนอย่างดีแสนนาย บุกโจมตีเมืองสูญเสียไปแล้วหลายหมื่น ที่เหลือถูกนางวางแผนทีเดียวจัดการทั้งหมดแล้ว ตอนนี้กำลังรอยาถอนพิษอยู่นี่? พวกเรารังแกนาง? ใครรังแกใครกันล่ะ?”
“เป็นแบบนี้ดีที่สุด หากให้ข้ารู้ว่าเส้นผมนางหลุดไปเส้นหนึ่ง เช่นนั้นก็ปรนนิบัติด้วยการลงโทษทัณฑ์อย่างหนัก”
อ๋องเย่สีหน้าเคร่งขรึม
ไม่เหมือนล้อเล่นแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นเขาอ๋องเย่แห่งประเทศก่วงส้าผู้สูงส่ง จะมาล้อเล่นกับพวกเขาคนที่ทำการพ่ายแพ้เหล่านี้ได้อย่างไรกัน
ได้ยินว่าการลงโทษทัณฑ์อย่างหนักที่อ๋องเย่กล่าวถึงน่ากลัวเป็นที่สุด อีกทั้งทำให้เหมือนตายทั้งเป็น
ด้วยเหตุนี้แต่ละคนล้วนมองไปทางผู้บัญชาการทหาร
ใช้พลังอำนาจข่มขวัญ ตบไหล่ แขกหัวนับหรือไม่?
อ๋องเย่เคลื่อนสายตาไปที่ผู้บัญชาการทหารกองทัพศัตรูในพริบตา ยิ้มอย่างเย็นยะเยือกแล้ว
“ดีมาก พยุงเขาออกมาดื่มชาร้อนๆหน่อย”
สิ้นสุดคำพูด
จื่อซีจื่อเฟิงด้านหลังอ๋องเย่ ถลกแขนเสื้อขึ้นทันที เดินไปทางห้องขัง……
