บทที่94 สัมผัสเสร็จก็หนี
ยังมาเรียกเจ้าลิงน้อยเจ้าลิงน้อย
ไม่เห็นเหรอตอนนี้นางกลายเป็นผู้หญิงสวยงามขนาดไหน? โม่เหลียงเฉินต่อไปจะต้องเป็นโสดแน่
คุณชายเหลียงเฉินรู้สึกโกรธ
โดนหลานเยาเยาทำไม่แยแสก็แล้วไป ยังรู้สึกถึงสายตาเย่แจ๋หยิ่งที่จ้องมาอย่างไม่ปราณี ทำให้เขาอยากกลายเป็น
มนุษย์ล่องหนทันที
ครู่ต่อมา!
เย่แจ๋หยิ่งได้วางหนังสือในมือลง จากนั้นก็พูดถึงเรื่องที่นักฆ่ายิงจวนโดนฆ่าตายอยู่นอกเมืองหลวง
จากนั้นหลานเยาเยาก็รู้สึกได้ว่า สายตาทุกคู่พุ่งมองมาที่นาง
เป็นอะไร เป็นอะไรกันเนี่ย?
สายตาพวกเขาที่มองฆาตกรอย่างนี้มันผิดปกติ
จากนั้นความจริงก็ปรากฏ พวกเขาทั้งหมดรู้แล้วว่านางฆ่านักฆ่ายิงจวน และฆ่ายิงจวนยายเมิ่ง
ตอนแรกหลานเยาเยาก็รู้สึกเครียดนิดหนึ่ง แต่สุดท้ายเย่แจ๋หยิ่งไม่ได้ส่งนางไปสิงปู้ บอกว่านางต้องบริหารธุรกิจ
ทำให้นางดีใจมากเลย
ธุรกิจคือเงิน มีเงินก็เปรียบเหมือนได้กิน
ตอนแรกนางยืนอยู่ไม่ไกลจากเย่แจ๋หยิ่ง จากนั้นก็ค่อยๆขยับไปที่โต๊ะ มองไปที่ริมฝีปากบางของเขา กำลังพูดเรื่องลูกน้อง
ยิงจวนได้ยื่นเรื่องไปถึงในวังแล้ว
หลานเยาเยายื่นมือออกไป
รวดเร็วและแม่นยำ ไปสัมผัสมือของเย่แจ๋หยิ่ง สัมผัสเสร็จแล้ว ไม่พูดอะไร ก็รีบหนีออกไปทันที
“……”
ทุกคน “……”
พระชายานี่กำลังปฏิบัติการอะไร?
ทุกคนดูตกตะลึง
แต่เย่แจ่หยิ่งขยับสายตาจากประตูที่หลานเยาเยาหายไปมาที่มือ ไออุ่นในมือของนาง ดูเหมือนยังติดอยู่ที่หลังมือ
นุ่มๆ อุ่นๆ
เขาอมยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว!
สำหรับคนที่เป็นตัวต้นเหตุอย่างหลานเยาเยา ได้หนีออกจากจวนอ๋องแล้ว แม้แต่ฮัวหยู่อันที่จะไล่ตามนาง ยังไม่ทันออก
จากจวนก็ตามนางไม่ทันแล้ว
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน
ผู้หญิงที่มีใบหน้างดงามที่สุดในเมืองนี้ มาปรากฏในตลาดของกิน นางแต่งตัวหรู สง่างาม แต่อาหารที่นางกินไม่ค่อยมี
คุณภาพ
“ฮู……”
ในมือหลานเยาเยา มือข้างหนึ่งถือขนม อีกข้างถือไม้เสียบของย่าง ในปากยังกินเต้าฮู้เหม็น
นึกถึงการกระทำที่ทำเมื้อกี้ หลานเยาเยารีบกินของย่างในมือเพื่อลดความตื่นเต้น จากนั้นก็ผงกหัวหลายที ชื่นชมตัวเอง
อย่างนี้เรียกเหนือความคาดหมาย!
ถ้ายังทำเรื่องเหนือความคาดหมายอีกหลายครั้ง เย่แจ๋หยิ่งคงอยู่ในกำมือนางแน่
ถ้าอย่างนั้นคงไม่นานระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บสำเร็จก็ใกล้เข้ามาแล้ว
โอ้โอ!
แค่คิดว่าระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บที่อยู่ข้างในกำลังจะถูกปล่อยเครื่องมือทางการแพทย์และยา สายตาของนางก็เปร่ง
ประกาย
อุปกรณ์และยาเหล่านั้น นางมีความอยากได้มานานแล้ว!
ทันใดนั้น เสียงหวานๆดังมาจากข้างหลัง
“เหม็นจังเลย! กลิ่นอะไรทำไมเหม็นอย่างนี้ ไม่รู้ว่ากลิ่นมาจากปากของใคร?”
และมีเสียงหวานๆดังมาจากข้างๆ “ใช่แล้ว ทำไมเหม็นอย่างนี้ กลิ่นน่าจะมาจากผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้า โอ้ย? นี่พระชายาเย่
ไม่ใช่เหรอ?”
หลานเยาเยาหันมองกลับไปก็เห็นหลินเฟยหรันกับฉินหลิงเจียวกับท่าทางที่น่าเกลียด ยังจงใจใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูก
เชอะ!
ไม่รู้จักชิมของอร่อย
สองคนนี้ดูแล้วก็รู้มาหาเรื่องแน่นอน นางไม่มีอารมณ์ทะเลาะกับพวกนาง!
จากนั้นก็หันตัวจากไป
หลินเฟยหรันกับฉินหลิงเจียวนึกว่านางอาย เลยรีบหนี
จากนั้นก็รีบให้สาวใช้ของพวกนางขวางนางไว้ จากนั้นก็เดินอย่างหยิ่งยโสมาเผชิญหน้านาง แล้วพูดอย่างไม่น่าฟัง
“อยากหนีเหรอ? จะไปไหน? เมื่อวานอยู่ต่อหน้างานเลี้ยงไทเฮาแย่งจุดสนใจไปหมด วันนี้ข้าจะให้เจ้าอับอายต่อหน้า
สาธารณะ”
ฉินหลิงเจียวโกรธมากกับเรื่องนี้
ทุกปีงานเลี้ยงอย่างนี้ ถึงแม้นางจะไม่ได้โดดเด่นที่สุด แต่ฮ่องเต้กับไทเฮาก็ต้องมอบรางวัลให้พวกนาง
แต่ว่าเมื่อวาน ไม่มีของรางวัลไม่ว่า หลานเยาเยายังออกหน้าออกตาแย่งจุดสนใจไปหมด
ยังเล่นเกมอะไรนะ?
ทำให้ฮ่องเต้ลืมให้รางวัลเลย
สิ่งนี้ทำให้นางไม่โกรธได้ไง?
หลานเยาเยามองสีหน้าท่าทางของฉินหลิงเจียว เหมือนกับต้องการให้คนลงมือ นางค่อยๆขมวดคิ้ว ไม่มีความกลัวใดๆ
แต่ว่า!
ฉินหลิงเจียวยังไม่ทันพูดอะไร ก็โดนหลินเฟยหรันห้ามไว้ แล้วดึงนางออกไปข้างๆ
“เจ้ามาห้ามข้าทำไม? เจ้าไม่ใช่อยากสั่งสอนนางมากกว่าข้าเหรอ?” ฉินหลิงเจียวถามด้วยความงุนงง
“สั่งสอนต้องสั่งสอนอยู่แล้ว แต่ก่อนที่จะทำอะไร เจ้าไม่สงสัยเหรอทำไมหลานเยาเยาถึงสวยงามขึ้น?” ในแววตาของหลิน
เฟยหรันเริ่มคิดแผนขึ้นมา
ตั้งแต่เมื่อวันที่งานเลี้ยงแล้ว นางก็อยากถามหลานเยาเยา แต่ก็หาโอกาสไม่ได้สักที
“อ่อ เจ้าก็อยากสวยงามกว่านี้!” ทันใดนั้นฉินหลิงเจียวก็นึกขึ้นได้
“หรือเจ้าไม่ต้องการ?” หลินเฟยหรันย้อนถาม
สองคนจ้องตากัน จากนั้นก็ยิ้มให้กัน
หลานเยาเยารอจนจะหาวนอนแล้ว
เห็นพวกนางสองคนซุบซิบอยู่นั่นแหละ ไม่ต้องคิดก็รู้พวกนางกำลังคิดแผนอะไร สงสัยอีกคนจะเป็นตัวร้าย อีกคนจะแกล้ง
เป็นคนดีแน่นอน!
แน่นอน!
พวกนางสองคนก็มาหานางอีกครั้ง
ฉินหลิงเจียวไม่พูดสักคำก็ให้สาวใช้ตบตีนาง หลินเฟยหรัน เป็นคนหวังดี เข้ามาห้ามไว้ ยังทำเป็นห้ามฉินหลิงเจียวอย่า
วู่วาม
จากนั้นก็หันหน้ามาคุยกับหลานเยาเยา
“เยาเยา เจ้ารีบไป มิเช่นนั้นน้องหลิงเจียวจะให้คนตีเจ้าอีก”
หลานเยาเยาพูดไม่ออก!
ทำไมแสดงได้แย่ขนาดนี้?
เมื่อกี้สองคนยังเกลียดนางอยู่เลย ตอนนี้หลินเฟยหรันหันกลับมาช่วยนาง อีกอย่างยังแสดงได้แย่ขนาดนั้น จนนางทนดู
ไม่ได้
อีกอย่าง สาวใช้พวกนั้นได้ล้อมนางไว้ข้างกำแพง จะให้นางหนียังไง?
จากนั้นนางเอามือกอดอก พิงอยู่ข้างกำแพง ใบหน้ารู้สึกจนปัญญามองพวกนาง
หลินเฟยหรันเห็นนางไม่พูดอะไร
ก็ขมวดคิ้ว แววตาฉายแววความโกรธ
ในเวลาอันรวดเร็วนางก็รีบเก็บอาการโกรธ หันกลับมาพูดด้วยความเป็นห่วง
“เยาเยา ดูแล้วเจ้าคงหนีไปไม่ได้แล้ว น้องหลิงเจียวก็คงไม่ยอมปล่อย เมื่อกี้น้องหลิงเจียวพูดกับข้า ถ้าจะไม่ให้เจ้าลำบาก
ใจ ไม่พูดเรื่องที่เจ้ากินของเหม็นๆ เจ้าต้องบอกนางว่า เจ้าไปทำอะไรถึงสวยงามขึ้น?”
พวกนางสองคนคิดเรื่องนี้จริงๆ
แต่นางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม ไม่ยอมก้มหัวง่ายๆ และไม่ขี้ขลาด
“เมื่อวานอยู่ที่งานเลี้ยงไทเฮาข้าก็ได้พูดไปแล้ว เป็นหมอเทวดาที่รักษาองค์หญิงจาวหยางทำให้รูปลักษณ์ข้าสวยงาม พวก
เจ้าออกมาข้างนอกไม่ได้เอาหูออกมาด้วยเหรอ?”
“เจ้า……” ฉินหลิงเจียวโกรธมาก
“แล้วเจ้าไม่ได้เก็บใบสั่งยา? หรือยาวิเศษอะไร” หลินเฟยหรันโกรธอยู่ลึกๆ แต่เพื่อให้มีความสวยงามขึ้น นางเลยต้อง
อดทนไว้
“มีซิ! เป็นยาเม็ด”
คำพูดนี้ออกมา
ฉินหลิงเจียวกับหลินเฟยหรันตาเป็นประกายขึ้น ในดวงตาเต็มไปด้วยความโลภ
“ยาอยู่ไหน? รีบเอาออกมา!”ฉินหลิงเจียวเหมือนใช้น้ำเสียงออกคำสั่ง
หลิงเฟยหรันไม่ได้พูดอะไร แค่จ้องมองนางไม่กระพริบ
“ก็อยู่บนตัวข้า!” หลานเยาเยาตอนนี้เหมือนใจกว้างมาก
“ยังไม่รีบเอาออกมาอีกเหรอ”
สองคนได้พูดพร้อมกัน
“เอาออกมาก็ได้ แต่ยาวิเศษนี้ท่านอ๋องเป็นคนที่ใช้ทองแลกมา ถ้าให้พวกเจ้าเลย ข้าไม่รู้จะอธิบายให้ท่านอ๋องยังไง พวก
เจ้าว่าข้าควรทำยังไง?”เข้าใจความหมายของนางหรือยัง?
เงินไง!
ตั๋วเงินเป็นปึกๆเอามาเลย!
