ตอนที่ 361 นัดเจอต่อหน้า!
นิ้วมือเรียวยาวค้างเติ่งอยู่บนแป้นสีขาวดำ ขณะเล่นไปได้พักหนึ่ง
ตรงหน้าราวกับมีเงาร่างเล็กปรากฏขึ้น ก่อนจะนั่งลงข้างกายเขา
เธอฟังเพลงที่เขาเล่น
แต่ฟังไปไม่นานก็เริ่มอยู่ไมสุข
สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงจับมือของเธอ และสอนเพลงลองเสียงที่ง่ายที่สุดให้เธอเล่น
เขามองเธอจากที่เล่นอะไรไม่เป็น จนกระทั่งร่วมเล่นไปพร้อมกับเขาได้…
เธออายุน้อยกว่าเขา
เขาเรียนอะไรเร็วกว่าเธอ จึงกลายเป็นคุณครูของเธอไปโดยปริยาย
แถมเขายังชอบเตือนให้เธอระวังนั่น ระวังนี่เหมือนกับผู้ใหญ่คนหนึ่ง แต่ความจริงแล้วกลับลืมไปว่าตอนนั้นเขาเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น
เด็กหนุ่มคนหนึ่งเริ่มเกิดความรัก แต่กลับไม่รู้ว่าต้องแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างไร
ต่อมาทำให้พวกเขาห่างกันเกือบสิบปี
ถ้าเขารู้เร็วกว่านี้ ตอนนี้ทุกอย่างคงจะไม่เหมือนเดิม
ฟ่านอวี่พลันมือสั่น ส่งผลให้เกิดเสียงแสบหูดังออกมาจากเปียโน
และนั่นทำให้เขาดึงสติกลับมาได้ทันที
ชายหนุ่มมองเปียโนตรงหน้า พลางมีใบหน้าสบายอารมณ์ของเหนียนเสี่ยวมู่แวบเข้ามา
ใบหน้านั้นเหมือนกับใบหน้าในความทรงจำของเขา แต่ก็ไม่เหมือนอย่างไรบอกไม่ถูก
หรือเขาจะจำคนผิดจริงๆ
“คุณผู้ชายท่านนี้เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” พนักงานขายเดินมาถามอย่างอดไม่ได้
เมื่อได้ยินดังนั้น ฟ่านอวี่พลันหดมือ แล้วยืนขึ้นอย่างสุขุม ปกปิดความรู้สึกในสายตาเอาไว้ ทันทีที่หมุนตัว เขาก็เอ่ยปากเสียงเรียบว่า “ผมขอซื้อเปียโนหลังนี้ครับ”
บริษัทตระกูลอวี๋
หลังจากเหนียนเสี่ยวมู่ลงจากรถ เธอก็วิ่งเข้าไปข้างในบริษัทอย่างร้อนรน
วิ่งรวดเดียวไปถึงห้องทำงานประธานบริษัท
เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของชายหนุ่ม ในนาทีสุดท้ายที่เขากำหนดไว้!
จากนั้นเธอก็ตะโกนออกไปโดยไม่ต้องคิด “อวี๋เยว่หาน ฉันไม่ได้มาสาย คุณจะหักเงินเดือนฉันไม่ไห้นะ!”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นหลังจากพูดจบ แต่กลับพบผู้จัดการหลายแผนกยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานประธานบริษัท กำลังรายงานการทำงานให้อวี๋เยว่หานฟัง
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ทุกคนก็หันกลับมามองอย่างพร้อมเพรียง
พร้อมด้วยสีหน้างงงัน…
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
ตอนนี้เธอออกไปข้างนอกห้อง แล้วทำเป็นว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม
อวี๋เยว่หานนั่งพิงพนักเก้าอี้อยู่หน้าโต๊ะทำงาน สองขาไขว่ห้างอย่างสง่างาม ในมือถือรายงานฉบับหนึ่งด้วย
เขาปิดรายงานแล้ว
“วันนี้รายงานถึงแค่นี้ก่อน ถ้ายังพูดไม่จบ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่” เขาพูดพลางโยนรายงานลงบนโต๊ะ
ผู้จัดการหลายคนมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครกล้าพูดมาก
ต่างคนต่างหยิบรายงานของตัวเองขึ้นมา แล้วออกจากห้องทำงานประธานบริษัทไปเงียบๆ
สายตาที่ทุกคนมองเหนียนเสี่ยวมู่ก่อนจะออกไป เหมือนมองปิศาจสาวทำร้ายจักรพรรดิในสมัยโบราณ…
“คุณใจเสาะอะไร เมื่อกี้คุณพูดในโทรศัพท์ว่า ถ้ามีคนที่ชอบ จะลากกลับมาที่บริษัท นัดเจอกันต่อหน้าไม่ใช่เหรอ” อวี๋เยว่หานลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ ก่อนจะปลดกระดุมชุดสูท พลางเดินมาข้างหน้าเธอ
จากนั้นเขาก็หลุบตามองใบหน้าแดงระเรื่อของเธอ
เขาดูออกว่าเธอวิ่งกลับมาตลอดทาง
หญิงสาวหอบเล็กน้อย แถมยังทำแก้มป่อง ราวกับกำลังโมโหการกระทำน่าอายของตัวเองเมื่อกี้นี้
“นี่ไม่ได้เรียกใจเสาะ เรียกว่าอาย คุณเข้าใจไหม” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นเถียง หลังจากได้ยินเขาพูด
หลังจากพูดจบ เธอมองดดวงตาสีดำที่กำลังกลั้นหัวเราะของเขา ถึงจะรู้ว่าตัวเองติดกับแล้ว
“ใคร ใครบอกว่าฉันชอบคุณ เมื่อกี้ฉันพูดเปรียบเทียบเฉยๆ!”
“…”
“จริงสิ คุณรีบร้อนเรียกฉันกลับมา เพราะเกิดเรื่องที่บริษัทใช่ไหม”
เดิมทีเหนียนเสี่ยวมู่แค่อยากเปลี่ยนเรื่องพูด ทว่าถามออกมาแล้ว กลับจริงจังขึ้นมา
อวี๋เยว่หานหลุบตาลงหลังจากได้ยินเธอพูด ก่อนจะเบียดเธอไปข้างหลังประตู สองมือจับข้างลำตัวของเธอ
“บริษัทไม่มีเรื่อง ผมต่างหากที่มี”
ตอนที่ 362 คนหน้าไม่อาย ย่อมไม่มีศัตรู!
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !
เธอพิจารณาเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าครั้งหนึ่ง ก่อนจะหยั่งเชิงถามว่า “คุณไม่สบายเหรอ”
“อืม” อวี๋เยว่หานพยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมาหาเธอ ส่งผลให้ลมหายใจร้อนรุ่มรดอยู่บนหน้าเธอ
ลมหายใจของทั้งสองคนพันเกี่ยวอยู่ด้วยกัน
ราวกับริมฝีปากของเขาจะจูบเธอเสียตอนนี้
เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นมือไปยันหน้าอกของเขาด้วยความตื่นเต้น แล้วพูดว่า “คุณไม่สบายตรงไหน ฉัน ฉันจะช่วยคุณดู…”
เธอพูดยังไม่ทันจบ อวี๋เยว่หานก็ยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพูดออกมาอย่างยั่วยวน “ที่ใจ”
“…”
“ทำไม คุณดูไม่ได้เหรอ”
“…” ไร้สาระ!
เธอเป็นแค่พยาบาล ช่วยเขาจัดการแผลภายนอกง่ายๆ ได้เท่านั้น
ถ้าเขาอยากจะหาหมอหัวใจ ก็ต้องไปแผนกโรคหัวใจที่โรงพยาบาล…เดี๋ยวก่อนนะ!
เหนียนเสี่ยวมู่นึกอะไรขึ้นได้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นทันควัน
เขาพูดว่าไม่สบายที่ใจ
ไอ้หยา เขาหึงเหรอเนี่ย
เธอหัวเราะขึ้นในทันใด จากนั้นถึงจะยิ้มหวาน ราวกับเด็กที่แอบกินลูกอม
หญิงสาวยื่นมือไปจิ้มหน้าของเขา แล้วพูดอย่างได้ใจ “ก่อนหน้านี้คุณโกรธฉันตลอด ไม่คิดเลยว่าคุณจะมีวันนี้!”
“…”
“เฮ้อ อย่าโทษว่าฉันไม่เตือนคุณนะ นางฟ้าน่ะใครๆ ก็ชอบ ถ้าเอะอะอะไรคุณก็ใจร้ายกับฉัน ฉันจะหนีไปเลย…อุบ!”
เหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดไม่จบ ปากของเธอก็ถูกปิดไว้แล้ว!
จูบของเขามีกลิ่นอายของการลงโทษอย่างเข้มข้น
เขากดเธอลงบนบานประตู เดิมทีนี่เป็นเพียงจูบที่อยากจะหยุดเมื่อได้ลิ้มลอง ทว่ายิ่งจูบยิ่งถลำลึกเสียอย่างนั้น
ชายหนุ่มพันธนาการทั้งสองมือของเธอไว้ ก่อนจะเลื่อนเข้าไปในสาบเสื้อโดยไม่รู้ตัว
เหนียนเสี่ยวมู่เบิกตาโพลงทันที!
กลางวันแสกๆ ในห้องทำงานแบบนี้ เขาคิดจะทำอะไรเนี่ย
ลามก!
เธอยังไม่ได้รับคำสารภาพรักของเขา เขาก็ลงมือแล้วเหรอเนี่ย!
“อวี๋เยว่หาน คุณปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ขืนคุณยังไม่ปล่อย ฉันจะกัดคุณแล้วนะ!” เหนียนเสี่ยวมู่หอบหายใจอย่างยากลำบาก พลางตะโกนด้วยความร้อนรน
ทันใดนั้นเธอก็เห็นชายหนุ่มตรงหน้าเลิกคิ้ว “กัดตรงไหนล่ะ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
คนหน้าไม่อาย ย่อมไม่มีศัตรู!
อวี๋เยว่หานมองใบหน้างงงันของเธอ เมื่อควบคุมลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติได้ เขาถึงจะข่มอารมณ์ชั่ววูบในใจลงได้ด้วย
ชายหนุ่มจับคางของอีกฝ่าย ก่อนจะใช้นิ้วมือไล้ไปตามแก้มของเธอ
ผิวเนียนละเอียดทำให้เขาไม่อยากผละออกจากเธอเลย
“เหนียนเสี่ยวมู่ ถ้าคุณกล้าหนีไป ผมจะตัดขาของคุณทิ้ง!” เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำและแหบพร่า
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
เป็นไปตามคาด เจ้าก้อนน้ำแข็งพูดหวานๆ ง้อคนไม่เป็นหรอก
แต่เมื่อมองใบหน้าคร่ำเคร่งของเขาแล้ว ก็ดูเหมือนว่าเขากำลังโกรธจริงๆ
เป็นเพราะเธอให้เฉินจื่อซินช่วยเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่กะพริบตาสดใส พลันเขย่งปล่ยเท้าจูบบนแก้มของเขาครั้งหนึ่ง
สิ่งที่มาอย่างกะทันหันนี้ทำให้อวี๋เยว่หานตะลึงทันที!
บนใบหน้าที่มีสัดส่วนชัดเจนแข็งทื่อไปในพริบตา
ความเย็นชาในดวงตาสีดำก็ค่อยๆ หายไปด้วย
นิ้วมือยาวลูบตรงที่เธอจูบ ก่อนจะหลุบตามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้น
เธอ…จูบเขาก่อน?
เหนียนเสี่ยวมู่ชำเลืองมองเขาครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาเม้มปากไม่ยอมพูดจา เธอก็คิดว่าเขายังโกรธอยู่ จึงรีบอธิบายว่า “ฉันกับรองประธานเฉินไม่ได้เป็นอะไรกัน ตอนนี้เขาเห็นฉันเป็นเพื่อนเท่านั้น พวกเราเจอกันก็เพราะเรื่องงานต่างหาก!”
“อืม” อวี๋เยว่หานตอบ
“…” ปฏิกิริยานี้หมายความว่าอะไร
เขาโกรธ หรือว่าไม่โกรธกันแน่
หญิงสาวมองเขาด้วยความสงสัย ก่อนจะเห็นอวี๋เยว่หานใช้นิ้วเรียวยาวจิ้มลงบนริมฝีปากบางของตัวเอง “จูบตรงนี้ ผมถึงจะให้อภัย”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
