หวานรักจับหัวใจท่านประธาน – ตอนที่ 391 ผมขี้อายเหรอ / ตอนที่ 392 เจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว!

ตอนที่ 391 ผมขี้อายเหรอ

เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้น มองสันกรามของเขา โครงหน้าสมบูรณ์แบบนั้นดูแวววาวเหมือนเครื่องปั้นดินเผาจีน ภายใต้แสงไฟจากข้างทาง

ทุกมุมไม่มีที่ติ

หญิงสาวมองแล้วเกิดใจเต้นโครมคราม ก่อนจะเขย่งปลายเท้าประจับริมฝีปากลงบนแก้มของเขาโดยที่ไม่รู้ตัว

อวี๋เยว่หานตะลึงไปเล็กน้อย

ก่อนจะหันมามองเธอด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง

เมื่อได้สบตาสีดำลุ่มลึกของเขา เธอถึงจะรู้ตัว ว่าเมื่อกี้ตัวเองทำอะไรลงไป…

เธอหน้าแดงเถือกขึ้นมาทันควัน!

ขณะที่คิดจะวิ่งหนี อวี๋เยว่หานก็โอบเธอไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง

นัยน์ตาสีดำขลับเป็นประกายของเขามองใบหน้าแดงระเรื่อของเธอ แล้วขยับริมฝีปากบาง “เหนียนเสี่ยวมู่ คุณจูบผมครั้งหนึ่งแล้ว เพื่อความยุติธรรม อยากให้ผมจูบกลับหรือเปล่า”

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!

เรื่องแบบนี้น่ะ ต้องพูดถึงความยุติธรรมด้วยเหรอ

แต่เธอยังไม่ทันเอ่ยปาก ชายหนุ่มก็ก้มหน้าลงมาสัมผัสริมฝีปากของเธอแล้ว!

ที่นี่คือบนถนน เหนียนเสี่ยวมู่คิดไม่ถึงเลย ว่าเขาจะจูบเธอต่อหน้าคนมากมายแบบนี้

รอบข้างมีคนเพิ่งดูหนังจบ และออกจากโรงหนังไม่น้อย ครั้นเห็นหนุ่มหล่อสาวสวยกอดจูบกันอยู่ข้างนอก พวกเขาก็หยุดมองอย่างอดไม่อยู่ แม้กระมั่งมีคนส่งเสียงโห่ร้องให้ทั้งสองคนจูบอีกครั้งหนึ่งด้วย…

เหนียนเสี่ยวมู่หน้าแดงจนเกือบจะมีเลือดไหลออกมาแล้ว

หลังจากเห็นว่ามีคนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอยากจะถ่ายรูป เธอก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที!

หญิงสาวคว้ามืออวี๋เยว่หาน ก่อนจะหันหน้าวิ่งไป!

ไม่รู้ว่าทั้งสองคนวิ่งไปนานเท่าไหร่ เมื่อเห็นว่ารอบข้างแทบจะไม่มีคนแล้ว จึงหยุดวิ่ง

เธอหอบหายใจ พลางกันไปมองชายหนุ่มข้างๆ

เขาเอ่ยอย่างเย็นชา “เหนียนเสี่ยวมู่ ผมขี้อายเหรอ”

“…”

“คุณหนีอะไร”

‘…ไม่เกี่ยวอะไรกับขี้อายหรือเปล่าหรอก แต่ทำเรื่องน่าอายต่อหน้าคนเยอะแยะแบบนั้น มันก็ลำบากใจอยู่เหมือนกัน’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ

และเธอก็เป็นห่วงเขาด้วย

ถ้าประธานบริษัทตระกูลอวี๋ผู้สง่างามโดนถ่ายรูปไปปล่อยบนอินเทอร์เน็ตเข้าล่ะ

แถมเป็นรูปจูบอันดูดดื่มบนถนนด้วย…

พาดหัวข่าวบันเทิงของวันพรุ่งนี้ต้องเป็นรูปของพวกเขาแน่!

แต่เจ้าก้อนน้ำแข็งโมโหแล้ว เธอต้องคิดหาทางง้อเขา

“เหนียนเสี่ยวมู่ คุณเป็นใบหรือไง” อวี๋เยว่หานจูงมือเธอมาข้างหน้าอีก แต่เมื่อเห็นเธอไม่พูดจา เหมือนยอมรับสิ่งที่เขาพูด สีหน้าของเขาก็ยิ่งไม่น่ามองเข้าไปอีก

เดตกันวันแรก แฟนสาวก็เมินเขาเสียแล้ว ต้องทำอย่างไรดี

ต้องออนไลน์ เรื่องด่วน!

เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงกับเสียงตะคอกของเขา จึงโผเข้าไปในอ้อมกอดของเขาทันที พลางยื่นมือไปกอดเอวแข็งแรงของเขาเอาไว้ “ใครบอกว่าคุณขี้อายกัน ฉันห่วงว่าคุณหล่อเกินไป แล้วผู้หญิงพวกนั้นก็เอาแต่มองคุณอยู่ตลอดต่างหาก!”

“…”

“ฉันทนเห็นคนอื่นมองแฟนของฉันไม่ได้ โอเคไหม”

“…” สีหน้าดำคล้ำของอวี๋เยว่หานสดใสขึ้นทันที

มุมปากยกยิ้มลำพองใจอีกต่างหาก

นิ้วเรียวยาวบีบแก้มของเธอ พลางหยอกเย้า “เหนียนเสี่ยวมู่ ในที่สุดก็รู้ว่าผมเป็นที่สนใจแล้วใช่ไหม วางใจเถอะ มีคุณอยู่แล้ว ผมไม่มองคนอื่นหรอก”

‘…พูดไม่เข้าหูทีหนึ่งก็ถูกแหย่ ถ้าฉันอยากจูบคุณอีกจะทำยังไง’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ

“ตอนนี้พวกเราไปที่ไหนกันดี” เหนียนเสี่ยวมู่ซุกอยู่ในอกของเขา พร้อมกับถามด้วยความคาดหวัง

เธอเพิ่งตื่นนอน จึงสนใจเต็มที่

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานก็หลุบตามองเธอ “คุณอยากเล่นอะไร”

“เล่นอะไรก็ได้” เหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินเขาพูด จึงมองเขาตาเป็นประกายทั้งสองข้าง

หลังจากเห็นเขาพยักหน้า เธอก็ลากเขาเข้าไปในเกมเซ็นเตอร์ข้างๆ

คาดไม่ถึงว่าเธอจะพาเขาหยุดหน้าเครื่องยิงปืน ก่อนจะหยิบปืนกระบอกหนึ่งโยนใส่มือเขา “แข่งกันสักตาไหม”

อวี๋เยว่หานใช้ดวงต่สีดำกวาดมองเครื่องเล่นเดม แล้วเลิกคิ้ว “ได้ แต่ผมอยากเพิ่มของรางวัล”

ตอนที่ 392 เจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว!

“รางวัลอะไร” เหนียนเสี่ยวมู่อึ้งไป ก่อนจะมองเขาด้วยความสงสัย

อวี๋เยว่หานเห็นเธอตกลงแล้ว ในดวงตาพลันเกิดประกายมีเลศนัย แล้วโน้มตัวไปข้างหน้า จนริมฝีปากบางของเขาแทบจะสัมผัสกับปลายจมูกของเธออยู่แล้ว

ชายหนุ่มพูดด้วยความเจ้าเล่ห์ “ถ้าผมชนะ คืนนี้ต้องนอนด้วยกัน”

เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจทันที ‘ลามก!’

“งั้นถ้าฉันชนะ คุณห้ามแตะต้องฉันหนึ่งเดือน!”

เธอชำเลืองมองเขา พลางยู่ปาก

จากนั้นก็กลับหลังหันไปเหรียญเล่นเดม

ไม่นานเกมก็เริ่มขึ้น

“คนละตา ดูว่าใครจะยิงเป้าหมายได้มากที่สุด!”

กติกาการเล่นเกมอันเรียบง่ายดังขึ้น

เหนียนเสี่ยวมู่หยิบปืนขึ้นมาก่อน เธอจัดเลนส์ใกล้ตาอย่างง่ายๆ แล้วเริ่มยิง

ท่าทางจับปืนเสมือนจริงของเธอดูกระฉับกระเฉงเป็นพิเศษ

ยกปืน เล็ง ยิง…

ทุกท่วงท่าดูลื่นไหลไปหมด!

ไม่มีจุดบกพร่องเลยสักนิด

ในเกมตานี้ มีเป้าหมายทั้งหมดห้าสิบคน

แต่เวลามีจำกัด บวกกับยิ่งเข้าสู่ช่วงท้าย เป้าหมายก็จะยิ่งเคลื่อนที่เร็วขึ้น ดังนั้นอยากจะยิงเป้าหมายให้ได้ครบทั้งห้าสิบคนนั้น จึงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

“ปัง”

“ปังๆ”

ข้างหูมีเสียงยิงปืนดังขึ้นไม่หยุดหย่อน

อวี๋เยว่หานกวาดสายตามองท่าทางถือปืนยิงอย่างถูกต้องของเธอ แววตาพลันวูบไหวเล็กน้อย

เขาเลื่อนสายตาไปที่หน้าจอ พบว่าเธอเล่นเกมไปครึ่งทางแล้ว แต่ยังยิงเป้าหมายไม่พลาดเลยแม้สักคนเดียว!

สีหน้าตั้งอกตั้งใจของเธอ ดูมีอำนาจเหมือนราชินีเลยทีเดียว

เธอยืนเอียงตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่สามารถปิดบังความสูงส่งน่าดึงดูดที่แผ่กระจายออกมาได้เลย

อวี๋เยว่หานมองเธอ สายตาพลันหยั่งลึก…

เกมจบลงแล้ว

เหนียนเสี่ยวมู่วางปืนลง ก่อนจะกวาดสายตามองหน้าจอ แล้วยกยิ้มอย่างพึงพอใจ “สี่สิบเก้า นอกจากคุณจะทำลายสถิติได้ห้าสิบคะแนนเต็ม ไม่งั้นฉันก็ชนะแน่นอน!”

“คุณเคยเรียนยิงปืนเหรอ” อวี๋เยว่หานรับปืนจากมือเธอ ลูกตาเจ้าเล่ห์วูบไหวไปด้วยประกายของความมีลับลมคมนัย

เมื่อได้ยินดังนั้น เหนียนเสี่ยวมู่ก็ตะลึงไป “เคยเรียนยิงปืนแบบเป็นจริงเป็นจังไหมฉันก็ไม่รู้หรอก แต่เวลาไปเล่นเกม ฉันก็เลือกเกมยิงปืนตลอด”

“…”  แค่นี้เหรอ?

“คุณรีบหน่อย อย่าคิดหาข้ออ้างกลืนคำพูดเลย!” เหนียนเสี่ยวมู่เห็นเขาไม่ขยับ จึงรีบพูดเร่งเร้า

ตั้งแต่เธอเล่นเกมนี้จนถึงตอนนี้ ก็ไม่เคยเห็นว่ามีใครยิงเป้าหมายได้ครบห้าสิบคนจริงๆ สักที

สี่สิบเก้าถือเป็นคะแนนที่ดีที่สุดแล้ว

ปกติอวี๋เยว่หานรู้จักแต่นั่งออกคำสั่งอยู่ในห้องทำงาน เขาต้องเล่นเกมสู้เธอไม่ได้แน่นอน!

เมื่อได้ยินเธอพูด อวี๋เยว่หานช้อนสายตาขึ้นอย่างเรียบๆ และหยิบปืนไปอย่างสง่างาม

ไม่นานเป้าหมายแรกก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ…

ส่วนเธอก็ขี้โกง คิดจะทำให้เขาเสียสมาธิ

เดิมทีเธอคิดว่าอวี๋เยว่หานไม่ทันระวัง ต้องเล็งไม่ถูกแน่ๆ แต่คิดไม่ถึงว่าทันทีที่เขาลั่นไก เป้าหมายที่เคลื่อนตัวอยู่บนหน้าจออย่างรวดเร็วก็ล้มลงทันที

เหนียนเสี่ยวมู่ “…”

ในเวลาต่อมา

หญิงสาวจ้องมองหน้าจออยู่ตลอด ในใจคิดขอให้เขายิงพลาดสักคน เธอจะได้ไม่แพ้

แต่รอจนกระทั่งจบเกมแล้ว อวี๋เยว่หานยิงทุกนัดได้เหมือนนัดแรกไม่มีผิดเพี้ยน

ยิงถูกเป้าอย่างแม่นยำ…

จนกระทั่งเป้าหมายสุดท้ายล้มลง…

เขาชนะแล้วจริงๆ

ตั้งแต่เธอเล่นเกมนี้มา ยังไม่มีใครชนะเธอได้เลย

“คุณเคยฝึกเล่นเกมนี้เหรอ” เหนียนเสี่ยวมู่ทำแก้มป่อง พลางถลึงตามองเขา

อวี๋เยว่หานวางปืนลงบนแท่น ก่อนจะยกยิ้มอย่างไม่พอใจ “เกมง่ายๆ แบบนี้ต้องฝึกด้วยเหรอ”

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!

ยังไม่ทันที่เธอจะดึงสติกลับมา อวี๋เยว่หานก็ลากเธอเดินออกไปข้างนอกแล้ว

เธอเดินโซเซตามฝีเท้าของเขาไป “คุณจะพาฉันไปไหน”

“กลับบ้าน นอน!” อวี๋เยว่หานตอบ