ตอนที่ 413 รู้สึกผิดปกติ!
เสียงของเขาน่าดึงดูดมาก
ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ลมหายใจร้อนระอุของเขาวนเวียนอยู่ที่ปลายจมูกของเธอ
จั๊กจี้จัง
เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาครั้งหนึ่ง เธอเกือบจะเขย่งปลายเท้าไปจูบเขาได้อยู่แล้ว
หญิงสาวฝืนใจไว้ อยากจะถอยหลังไป
แต่พอเธอถอยไปก้าวหนึ่ง อวี๋เยว่หานก็เข้ามาใกล้อีกก้าวหนึ่ง
จนทั้งสองคนอยู่ใกล้กันตลอด
จนเมื่อเธอเกือบจะชนชายหนุ่มแล้ว ในที่สุดเขาถึงจะหยุดฝีเท้า ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองคนที่อยู่ในห้องอาหารอย่างเชื่องช้า
ประธานอาวุโสหลายคนที่เกรี้ยวกราดในบริษัทเป็นเวลาปกติ กลับยืดหลังตรงโดยไม่รู้ตัว เมื่อชายหนุ่มกวาดสายตามองมาอย่างนี้
หลังจากฟื้นจากความตื่นตะลึงได้แล้ว พวกเขาถึงจะเอ่ยปากทักทายเป็นเสียงเดียวกัน
“คุณชายหาน”
อวี๋เยว่หานมาร่วมงานเลี้ยงด้วยตัวเอง นี่เป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็คาดไม่ถึง
จากนั้นความตกใจของเหล่าประธานอาวุโส ก็กลับกลายเป็นความดีใจ
พวกเขาพากันเดินเข้ามาทักทายชายหนุ่มด้วยความเบิกบานใจ
เลขามีปฏิกิริยารวดเร็วมาก เธอรีบดึงเก้าอี้ให้อวี๋เยว่หาน ก่อนจะเชิญเขานั่งลง
ที่นั่งของเขาอยู่ติดกับเหนียนเสี่ยวมู่
อวี๋เยว่หานนั่งลง แล้วยื่นมือไปหยิบแก้วไวน์แดงขึ้น ก่อนจะส่ายไปมาอย่างช้าๆ
เขาไม่ดื่ม ได้แต่มองมัน
ดูท่าทางเหมือนเด็กที่กำลังอารมณ์ไม่ดี และรอคนเข้ามาง้อ
เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นมือไปบีบท้ายทอยของเขา เพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป แต่ก็บอกไม่ถูกว่าอะไรที่แปลกไป
เธอดึงเก้าอี้นั่งลงข้างๆ เขา
ไม่นานเธอก็นึกขึ้นได้ ว่าอวี๋เยว่หานมาร่วมงานเลี้ยงด้วยตัวเองแบบนี้ สำหรับเหล่าประธานอาวุโสแล้ว ถือว่ามีประโยชน์มากกว่าการกินข้าวร่วมกันเสียอีก!
ถ้าเป็นคนอื่น ก็คงต้องตกอกตกใจเช่นเดียวกัน!
หญิงสาวเงยหน้ามองเขาครั้งหนึ่ง ประธานอาวุโสมากมายที่นั่งอยู่ตรงนี้ ต่างมีแววตาเปลี่ยนไปในทันที
ทุกคนต่างก็ยกแก้วไวน์ เพราะอยากดื่มให้อวี๋เยว่หาน
แต่อวี๋เยว่หานกลับหลุบสายตาด้วยความเย็นชา ก่อนจะเอ่ยปากอย่างเรียบเฉย “ผมแค่ว่างอยู่พอดี ก็เลยมาดูสักหน่อย พวกคุณคุยเรื่องของพวกคุณไปเถอะครับ ไม่ต้องสนใจผม”
เมื่อเขาพูดตจบ ประธานอาวุโสต่างก็มีแววตาประหลาดใจอยู่บ้าง
เหนียนเสี่ยวมู่อดโมโหไม่ได้เมื่อเห็นดังนั้น จึงยื่นมือไปดึงชายเสื้อของเขา
ก่อนจะลดเสียงเตือนว่า “มาก็มาแล้ว ช่วยฉันพูดดีๆ หน่อยสิ!”
ชายหนุ่มเหล่มองเธอหลังจากได้ยินดังนั้น ในสายตามีแต่ความเย็นชา “แล้วทำไมผมต้องช่วยคุณด้วย”
‘…คุณชายหาน คุณไม่อยากมีแฟนแล้วสินะ’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ
เคยเห็นคนที่กลายเป็นโสดในชั่วพริบตาไหม
ถ้าไม่เคยเห็น ก็จะได้เห็นเดี๋ยวนี้แหละ!
“อยากจะให้ผมช่วยคุณมันก็ได้อยู่หรอก…” อวี๋เยว่หานยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ในดวงตาสีดำขลับดูมีเลศนัย
พอได้ยินว่ายังมีโอกาสเจรจา เหนียนเสี่ยวมู่ก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที
เธอรีบใช้สายตาสอบถามเขา
ทันใดนั้น ก็ได้ยินเขาพูดว่า “คืนนี้นอนด้วยกัน”
“พรวด”
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งดื่มชาเข้าไป แต่ตอนนี้เกือบจะพ่นมันออกมาทั้งคำแล้ว
หญิงสาวดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากอย่างลุกลี้ลุกลน
แล้วหันไปถลึงตามองชายหนุ่มข้างๆ
ส่วนอวี๋เยว่หานนั่งอยู่เฉยๆ บนใบหน้าก็เรียบนิ่ง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
ทั่งทั้งตัวเขามีแต่กลิ่นอายของความต้องการ
เหนียนเสี่ยวมู่ได้แต่ต่อว่าเขาเป็นหมาป่าอยู่ในใจ!
เธอนั่งเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือไปบีบนวดเอวที่ยังปวดเมื่อยอยู่ แล้วพูดคุยกับแขกของตัวเองต่อไป แสร้งทำเป็นว่าไม่ได้ยินคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้
แค่มีอวี๋เยว่หานอยู่ด้วย เหล่าประธานอาวุโสในที่นี่ก็หาวิธีเปลี่ยนเรื่องพูดให้เกี่ยวกับเขาอยู่เสมอ
ไม่นานก็มีคนพูดว่า
“ได้ยินว่าผู้จัดการเหนียนเป็นคนเก่งของคุณชายหาน ผู้จัดการเหนียนเก่งขนาดนี้ ต้องทำคุณงามความดีให้คุณชายหานแน่ๆ!”
ตอนที่ 414 หยอกเย้าอย่างสนุกสนานไม่ได้แล้ว…
เมื่อได้ยินดังนั้น เหนียนเสี่ยวมู่ก็หูผึ่งทันที รอเขาเอ่ยปากพูด
ตั้งแต่เธอเข้ามาในบริษัทตระกูลอวี๋ เธอทำงานที่ได้รับมาสำเร็จอย่างสวยงามทั้งนั้น
ถึงแม้เธอจะไม่ใช่ผู้จัดการแผนกที่ดีที่สุดในบริษัท แต่ก็ขอรับคำชมนี้เอาไว้!
แต่เหนียนเสี่ยวมู่รออยู่หลายนาทีแล้ว ก็ไม่เห็นว่าอวี๋เยว่หานคิดจะพูดตอบเลย
เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลางจิบไวน์แดงในมืออย่างช้าๆ ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของลูกค้าโดยสิ้นเชิง
ประธานหลี่ที่พูดเมื่อครู่ก็ไม่ได้คิดมาก แถมยังพูดทวนอีกรอบหนึ่ง
“แม้ผู้จัดการเหนียนจะเพิ่งมาใหม่ แต่ก็มีฝีมือโดดเด่นมากจริงๆ ฝีมือด้านศิลปะยิ่งไม่ต้องพูด แม้แต่คุณเหวินก็ยังสู้ไม่ได้ คุณชายหานสายตาแหลมคมจริงๆ!”
“…”
อีกฝ่ายพูดถึงขนาดนี้แล้ว แต่อวี๋เยว่หานก็ยังไม่พูดจา ทำเอาเหนียนเสี่ยวมู่โมโหขึ้นมาทันที!
คนที่อยู่ตรงนี้ต่างก็เป็นลูกค้าคนสำคัญของแผนกประชาสัมพันธ์
หญิงสาวเพิ่งมารับหน้าที่ แถมยังจัดงานเลี้ยงนี้ ก็เพื่อทำให้ประธานอาวุโสมั่นใจ จะได้ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องการเปลี่ยนคน
อวี๋เยว่หานมาร่วมงานด้วย เดิมทีแล้วก็เป็นเรื่องดี
แต่เขาไม่พูดจาอยู่ตลอด รวมถึงมองข้ามคำชมของคนอื่นที่มีต่อเธอ นี่ไม่ถือเป็นการบอกลูกค้าของเธอ ว่าเขาปฏิเสธความสามารถของเธอหรอกเหรอ
นี่เป็นการช่วยเธอที่ไหน มาทำให้เธอเสียชัดๆ!
มือของเหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ข้างใต้โต๊ะแอบขยับไปจิ้มบนต้นขาของเขาเงียบๆ แม้หน้าเธอจะยิ้มแย้ม แต่ในใจไม่ได้ยิ้มตาม ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่มีแต่พวกเขาสองคนได้ยิน
“อวี๋เยว่หาน อย่าเล่นสิ คุณทำฉันถึงตายได้นะ! คุณอย่าลืมด้วยว่านี่คือบริษัทของคุณ!”
บนใบหน้าของเธอดูเหมือนไม่เป็นอะไร แต่ถ้าไม่มีลูกค้าคนสำคัญเหล่านี้อยู่ด้วย เธอจะทุบเขาให้หนัก!
ชายหนุ่มชำเลืองมองเธอครั้งหนึ่ง แล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก “ผมกลัวด้วยเหรอ”
‘…ตาบ้า คุณไม่กลัว แต่ฉันกลัว!’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ
เขาเล่นอะไรไม่เล่น มาเล่นกับลูกค้าของเธอ แถมยังหยอกเย้าเธออย่างสนุกสนานอีกเหรอ!
“คิดรอบคอบหรือยัง ว่าคืนนี้จะนอนด้วยกันไหม” อวี๋เยว่หานเลื่อนมือลงมาใต้โต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนจะบีบมือของเธอข้างที่จิ้มต้นขาของเขาเอาไว้เบาๆ
นิ้วเรียวยาวเขี่ยผ่านฝ่ามือนุ่มๆ ของเธอไป
เสียงเซ็กซี่ของเขาทำเอาเหนียนเสี่ยวมู่แอบหวั่นใจ
เธอหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา พลางกลืนน้ำลายอย่างแรง
แถมยังเตือนตัวเองอยู่ในใจ ว่าต้องอดทนเอาไว้!
ยังเมื่อยเอวอยู่ด้วย
ถ้าวันนี้นอนกับเขาอีก คาดว่าพรุ่งนี้คงลงจากเตียงไม่ไหว…
แต่ถ้าไม่ตกลง การรับประทานอาหารในวันนี้คง…
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังลังเล ส่วนอวี๋เยว่หานเหมือนดูความสับสนในใจของเธอออก จึงเอ่ยปากพูดเสริมว่า “วางใจเถอะ ผมไม่ทำอะไรหรอก แค่ห่มผ้านอนคุยกันเฉยๆ”
“…” !! เหนียนเสี่ยวมู่ได้แต่ตกใจ
“คุณชายหาน? คุณชายหาน?”
ทั้งสองคนเงียบไปนาน จนเหล่าประธานอาวุโสหน้าโต๊ะอาหารพากันไม่สบายใจ เพราะเป็นกังวลว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า จนทำให้อวี๋เยว่หานไม่พอใจ
แต่พวกเขายังไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น แต่ชมเหนียนเสี่ยวมู่ไม่กี่คำเท่านั้นเอง
เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ทำได้แค่กัดฟันอย่างแรง “ตกลง!”
หลังจากเธอพูดตจบ อวี๋เยว่หานก็ช้อนสายตาขึ้นด้วยความพึงพอใจ พร้อมทั้งเงยหน้าหล่อเหลาขึ้นมองไปยังประธานหลี่ที่กล่าวชมหญิงสาวเมื่อครู่
“เธอฉลาดอยู่ครับ แต่ดื้อเกินไปหน่อย”
ทุกคน “…” !!
คำพูดนี้เหมือนอยากจะสั่งสอนลูกของตัวเอง ทำไมฟังดูแล้วแปลกๆ
“ทำไมครับ ผมพูดไม่ถูกเหรอ” อวี๋เยว่หานเขย่าแก้วไวน์แดงในมือ พลางกวาดสายตามองทุกคน
ในห้องอาหารเงียบกริบ
ไม่มีใครกล้าพูดต่อ
สายตาที่มองทั้งคู่เปลี่ยนไปแล้ว…
