ตอนที่ 471 อวี๋เยว่หาน คุณซื้อแหวนวงนั้นให้ใคร (1)
โครงร่างที่วาดมาจากดินสอ เป็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง
เธอสวมชุดกระโปรง ดูสูงส่งและงดงาม
เพียงแค่ใบหน้าด้านข้าง ก็ดูสวยจนไม่อาจละสายตาไปได้
แต่สิ่งที่ทำให้เหนียนเสี่ยวมู่ประหลาดใจ ก็คือแหวนที่เธอสวมไว้บนนิ้วมือ…
ลายน้ำเจ้าของสิทธิ์ กับอัญมณีสีแดงดุจเลือด เธอเพิ่งเห็นเมื่อวาน ไม่มีทางจำผิดแน่นอน!
เป็นแหวนราชินี
หญิงสาวบนภาพวาดสวมแหวนราชินี!
ถ้าเธอเป็นแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว อย่างนั้นเป้าหมายที่อวี๋เยว่หานซื้อแหวนวงนั้นกลับมา ก็ไม่ใช่เพื่อขอเธอแต่งงานโดยสิ้นเชิง…
สีหน้าของเหนียนเสี่ยวมู่ซีดเผือดไปในทันที
เธอกัดริมฝีปาก เพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง
เหนียนเสี่ยวมู่ตัดสินว่าเขาเห็นเธอเป็นตัวแทนของคนอื่น เพราะภาพวาดแค่ภาพเดียวไม่ได้
ชายหนุ่มซื้อแหวนวงนั้นกลับมา ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาลืมแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วไม่ลง
สิ่งที่สำคัญที่สุดในเรื่องความรัก ก็คือความเชื่อใจระหว่างทั้งสองคน
หญิงสาวข่มความคิดมากมายของตัวเองเอาไว้ แล้วถือภาพวาดเดินออกไปข้างนอก
เธออยากถามเขา ฟังเขาอธิบายจากปาก!
ทว่าเหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งเดินไปถึงหน้าประตู ก็เห็นชายหนุ่มยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ปากบันได
เงาร่างสูงโปร่งของเขาพิงอยู่บนผนัง ศีรษะเชิดขึ้นเล็กน้อย แต่ท้ายทอยกดทับลงบนผนัง มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
ใบหน้าหล่อเหลาดูเจ้าเล่ห์อยู่บ้าง แสงอาทิตย์ตกกระทบลงบนตัว ทำให้มองเห็นขนอ่อนบางๆ ชั้นหนึ่ง ทุกมุมของใบหน้าฉายความสบายใจและมีความสุขออกมาอย่างชัดเจน
อวี๋เยว่หานที่กำลังแสดงความอ่อนโยนออกมาอย่างนี้ ทำให้เธอตะลึงงันไปเล็กน้อย
เธออยู่ห่างจากเขาอยู่บ้าง จึงไม่ได้ยินว่าเขากำลังพูดอะไรกับปลายสาย แค่เพียงมองเขา เธอก็เหม่อลอยในทันที
ชายหนุ่มไม่ได้สังเกตว่ามีใครกำลังมองเขาอยู่ และเอาแต่ฟังรายงานจากผู้ช่วยในสาย พลางขยับริมฝีปากบางเงียบๆ “หาที่อยู่แล้วใช่ไหม”
“สถานที่ในเมืองเอชที่เหมาะกับการขอแต่งงาน ผมหาหมดแล้วครับ มีทุกสไตล์ ผมจะจัดการกำหนดการโดยรวมให้เรียบร้อยทันทีครับ ไว้ใจผมได้เลย!” ผู้ช่วยตอบอย่างนอบน้อม
ไม่มีใครเคยเห็นท่าทางซาบซึ้งของอวี๋เยว่หาน
พอได้เห็นครั้งแรก ก็ลงทุนลงแรงอย่างมาก
แต่ใครจะกล้าไม่ใส่ใจล่ะ
“ไม่ต้องหรอก คุณจัดการนิดเดียวก็พอ เดี๋ยวผมจะไปด้วยตัวเอง” อวี๋เยว่หานหลุบตาลง ในสายตาฉายแววความอ่อนโยน
ผู้ช่วยที่ปลายสายตะลึงจะชะงักไปอย่างชัดเจน!
เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ คุณชายของเขาออกโรงทำเองได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ดูท่าทางเขาจะรักคุณเหนียนมากจริงๆ!
เมื่อดึงสติกลับมาได้ ผู้ช่วยก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ และทำหน้าตาจริงจัง “คุณชาย ผมยังมีอีกเรื่องหนึ่งครับ คนที่ไปตามหาแม่ของคุณหนูกลับมาแล้ว เขาพบเบาะแสบ้างแล้ว คุณชายจะให้ตามต่อไปไหมครับ”
นัยน์ตาสีดำของอวี๋เยว่หานหม่นลง ทันทีที่ได้ยินคำพูดของผู้ช่วย
ในหัวปรากฏภาพเสี่ยวลิ่วลิ่วกอดขา พร้อมทั้งเรียกเขาว่า ‘ปาปา’ เมื่อสองปีก่อนขึ้นมาทันที
เด็กตัวเล็กขนาดนั้น ไม่มีทางมาหาพ่อด้วยตัวเองจริงๆ หรอก
หากตามหาคนที่อยู่เบื้องหลังไม่พบ ก็ไม่มีใครรับประกันได้ ว่าในอนาคตเสี่ยวลิ่วลิ่วจะไม่ถูกทำร้าย เพราะแม่แท้ๆ ของตัวเอง
สิ่งที่สำคัญกว่านั้น คือเขาไม่มีทางรับไหว ที่ตนเองอยู่ในแผนการของผู้หญิงที่ไม่มีที่มาที่ไป แถมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร และมีเป้าหมายอะไร…
กลิ่นอายรอบตัวของอวี๋เยว่หานเยียบเย็นขึ้น
“หาต่อไป! ผมไม่เสียดายทุกอย่างที่เสียไป ต้องตามหาแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วให้เจอ!”
คำพูดของเขาทำให้เหนียนเสี่ยวมู่ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องหนังสือถึงกับชะงัก
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นด้วยความงงงัน มองเงาร่างตรงหน้า
เมื่อครู่เขาพูดว่า ‘ผมไม่เสียดายทุกอย่างที่เสียไป ต้องตามหาแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วให้เจอ…’
เหนียนเสี่ยวมู่เหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงกลางศีรษะ เธอจึงชะงักงันอยู่กับที่ในทันที
ครั้นดึงสติกลับมาได้ เธอก็ถอยกลับเข้าไปในห้องหนังสือด้วยความหวั่นใจ
หลังจากนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง ในหัวของเธอก็เต็มไปด้วยคำพูดของเขาเมื่อครู่
ตอนที่ 472 อวี๋เยว่หาน คุณซื้อแหวนวงนั้นให้ใคร (2)
ความรักหนึ่งเดียวที่เธอคิดไว้ ที่แท้ก็เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นจากไป…
อย่างนั้นเขาดีกับเธอเพื่ออะไร
เพียงแค่เห็นเธอเป็นตัวแทนของอีกคนหนึ่งเท่านั้นเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่กำภาพในมือแน่น ครั้นนึกบางอย่างขึ้นได้ เธอก็ปล่อยมันออกอีกครั้ง
สายตาของเธอจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวบนรูปภาพ
โครงหน้าที่ใช้ปากการ่างออกมาอย่างง่ายๆ แล้วคล้ายกับเธออยู่หลายส่วน ทว่าใบหน้าด้านข้างนั้น เธอดูไม่ออกว่าเหมือนสักเท่าไหร่
เพราะรูปแบบของแหวนวงเดียวที่เธอใส่อยู่บนมือดูมีเอกลักษณ์มากจริงๆ เธอจึงจำได้ในทันที
เขาพาเธอไปงานประมูล และซื้อแหวนวงนั้น
เธอคิดมาตลอด ว่าเขาเตรียมการทุกอย่างเพื่อเธอ
แต่วันนี้ เธอพบรูปภาพนี้ และยังมีคำพูดที่ว่าเขาไม่เสียดายทุกอย่างเพื่อตามหาแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วอีก คำมั่นที่ให้กับเธอไว้ กลายเป็นเรื่องตลกไปจนหมดสิ้น
ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าอันคุ้นหูดังมาจากข้างนอก
หญิงสาวดึงสติกลับมาจากอาการช็อก อยู่ๆ ก็หมดความกล้าที่จะถามเขาไปเสียดื้อๆ
เธอรีบเก็บภาพ ก่อนจะปิดลิ้นชัก
ครั้นเพิ่งเงยหน้าขึ้น เธอก็มองเห็นอวี๋เยว่หานเดินเข้ามาจากข้างนอกพอดี
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมสีหน้าคุณดูแย่อย่างนั้น” อวี๋เยว่หานโยนโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะหนังสือ หลังจากอ้อมโต๊ะมาแล้ว เขาก็กอดเธอไว้บนเก้าอี้
คำพูดที่เต็มไปด้วยความห่วงใย พร้อมด้วยแววตาเป็นห่วงของเขา ทำให้ความน้อยใจของเหนียนเสี่ยวมู่เอ่อขึ้นมาทันที
อวี๋เยว่หานแสนดีแบบนี้ เพราะชอบเธอจริงๆ เหรอ
เมื่อคิดดูให้ดีแล้ว เหมือนเธอจะไม่เคยได้ยินเขาสารภาพรักอย่างเป็นทางการเลยสักคำ
บอกว่าเขาชอบเธออย่างจริงจัง
“อวี๋เยว่หาน ทำไมคุณถึงชอบฉัน” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของเขา อยากได้การยืนยันผู้อื่น เหมือนกับเด็กขี้สงสัยคนหนึ่ง
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงเบา ทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น
ก่อนจะใช้นิ้วเรียวจิ้มปลายจมูกของเธอ เพราะเห็นว่าเธอเริ่มหลงตัวเองอีกแล้ว แล้วถามหยอกเย้าว่า “ใครบอกคุณ ว่าผมชอบคุณ”
“…”
หัวใจของเหนียนเสียวมู่พลันสั่นสะท้าน แล้วถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ “ในเมื่อคุณไม่ชอบฉัน งั้นคุณมาคบกับฉันทำไม ทั้งๆ ที่มีคนชอบคุณตั้งเยอะแยะ”
“ถอยตอนนี้ได้ไหม” อวี๋เยว่หานเลิกคิ้ว ถามด้วยสีหน้าจริงจัง
หญิงสาวโมโหจนต้องทุบหน้าอกของเขา “ฝันไปเถอะ! ทำให้ฉันชอบแล้ว ถ้ากล้าทิ้งฉัน ฉันจะหั่นคุณเป็นชิ้นๆ แล้วค่อยโยนใส่หลุมศพ!”
“โอ้ งั้นก็ไม่แต่งแล้ว” อวี๋เยว่หานตอบไปตามน้ำ
ลักษณะอย่างนี้ฟังดูแล้วเหมือนเขาฝืนใจคบกับเธอ เพราะไม่อยากให้ตัวเองดูเหมือนผู้ชายไม่ดี
เหนียนเสี่ยวมู่สะอึกจนพูดไม่ออกไปในทันที
ในใจยิ่งน้อยใจมากขึ้น
เธอซบลงบนหน้าอกของเขา ก่อนจะอ้าปากกัดเขาครั้งหนึ่ง
หญิงสาวทำไปเพื่อระบายความโมโหแท้ๆ แต่กัดไปแล้วกลับตาแดงขึ้นมาทันที
ครั้นคิดถึงรูปวาดที่สีเริ่มซีดในลิ้นชัก เขาคงจะเก็บรูปใบนั้นไว้หลายปีมากแล้ว
ทุกครั้งที่คิดถึงแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว เขาจะหยิบมันขึ้นมาดู เพื่อคลายความคิดถึงใช่ไหม
เขาปล่อยวางไม่ลงแบบนี้ แถมยังไม่เสียดายทุกอย่าง เพื่อตามหาแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วกลับมา
อย่างนั้นเขาคงไม่เคยคิด ว่าถ้าตามหาผู้หญิงคนนั้นกลับมาได้จริงๆ แล้วเธอจะต้องทำอย่างไร
ต้องจากไปเองสินะ?
เวลาที่เธอกอดเขาได้ คงจะเหลือเพียงน้อยนิดแล้ว…
หลังจากคิดถึงตรงนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็กอดแขนของเขาแน่นทันที
อวี๋เยว่หานรู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจของเธอ จึงตะลึงงันไป แล้วก้มหน้ามองเธอด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง “เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”
เขาออกไปรับโทรศัพท์แค่สายเดียว เธอกำลังหวาดกลัวอะไร
ชายหนุ่มจับคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้น
เมื่อเห็นขอบตาแดงก่ำของเธอ เขาก็อยากจะเอ่ยปากถาม ทว่าอยู่ๆ เหนียนเสี่ยวมู่ก็จูบปากของเขา!
