ตอนที่ 501 ขอแต่งงาน! (9)
เมื่อจูบเสร็จ อวี๋เยว่หานก็กอดเธอไว้ในอ้อมอก และให้เธอนั่งลงบนตักของตัวเอง
ทั้งสองคนกอดกันอย่างแนบแน่น ราวกับแฝดสยามเลยทีเดียว
เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นมือไปจับแหวนราชินีบนนิ้วนางของตัวเองไม่ยอมหยุด อมยิ้มอยู่ตลอด
อ๊ากก!
เขาขอเธอแต่งงานจริงๆ ด้วย!
แหวนราคาหนึ่งร้อยล้าน แถมยังคุกเข่าลงข้างหนึ่งอีก!
หญิงสาวยกมือขึ้น แหวนส่องประกายแสงชวนหลงใหลใต้แสงจันทร์ ลูกคลำอัญมณีบนตัวเรือนครั้งแล้วครั้งเล่า
ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ!
จากนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ ก้มมองชุดทำงานของตัวเอง อยู่ๆ ก็ซบลงตรงหน้าอกของอวี๋เยว่หาน
เธอเอ่ยถามอย่างไม่สบายใจ “คุณจะขอฉันแต่งงาน ทำไมไม่บอกให้เปลี่ยนชุดสวยๆ ก่อนล่ะ”
“…”
“ฉันพูดจริงๆ นะ ชุดนี้น่าเกลียดจะตาย จะไปเข้ากับแหวนสวยๆ ได้ยังไงกัน แถมตอนบ่ายฉันล้างหน้าไปแล้ว หน้อก็ไม่ได้แต่ง…” เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นมือไปลูบใบหน้าของตัวเอง สีหน้าไม่ค่อยดีนัก
หลังจากนั้นเธอก็เหลือบมองไปไกลๆ มีแสงสีแดงจากกล้องกำลังกะพริบอยู่
อยู่ๆ เธอก็นึกอะไรขึ้นได้
หญิงสาวหมุนตัวไปยันหน้าอกของอวี๋เยว่หาน แล้วถามเสียงเบา “คุณคงไม่ได้จ้างตากล้องไว้ใช่ไหม”
ครั้นเห็นอวี๋เยว่หานพยักหน้า ใจของเธอก็ตกลงไปที่ตาตุ่ม
“จบกัน เมื่อกี้ฉันซาบซึ้งมาก จนลืมไปว่าร้องไห้ก็ต้องสวย ดูเหมือนน้ำมูกกับน้ำตาจะไหลเข้าปากไปด้วย…ไม่ได้ๆ ครั้งนี้ไม่นับ!”
เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นมือไปถอดแหวนออก แล้วยัดเข้าไปในอกของอวี๋เยว่หานทันที
“ดอกกูหลาบก็ไม่เอาแล้ว คุณเอาแหวนมาคุกเข่าขอฉันแต่งงานใหม่เลย! ครั้งนี้ฉันรับรองว่าจะเลือกมุมดีๆ ร้องไห้ จะร้องไห้ให้เหมือนดอกไม้บานในห้องสมุด ทั้งซาบซึ้งและจับใจคนในคราวเดียว…”
อวี๋เยว่หาน “…” !!
ใครก็ได้บอกเขาที ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ขอแต่งงานให้โรแมนติกมากก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ
ทำไมขอแต่งงานสำเร็จแล้ว ยังถูกคืนแหวนแบบนี้อีก
หากย้อนกลับไปดูเหตุผล ก็เป็นเพราะกังวลว่าถ่ายภาพออกมาแล้วจะดูไม่ดี…
อวี๋เยว่หานก้มหน้ามองแหวนในมือ ขมวดคิ้วมุ่น “เหนยีนเสี่ยวมู่ ตอนนี้ดีมากแล้วนะ”
ดีมากแล้วจริงๆ
บนตัวเธอมีกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ ไม่ว่าจะสไตล์ไหน เธอก็เอาอยู่ทั้งนั้น
ถึงแม้ใส่แค่ชุดธรรมดา ก็ยังดูโดดเด่นจากคนอื่นอย่างชัดเจน
แต่เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ชอบใจ…
“เมื่อกี้ฉันไม่ได้ทาลิปสติก ตอนเปิดวิดีโอขอแต่งงานในงานหมั้น นางฟ้าอย่างฉันจะทำอย่างไร”
“ฉันจำได้ ว่าตอนร้องไห้เมื่อกี้ ฉันซึ้งในมากจนน้ำมูกน้ำตาไหลออกมาหมด ถ้าฉายขึ้นจอใหญ่แล้ว…”
“แล้วก็ๆ ตอนที่คุณขอฉันแต่งงาน ฉันไม่ได้ลังเลเลยสักวินาทีเดียว!”
อวี๋เยว่หาน “…” !!
แล้วมันมีปัญหาตรงไหน
เขาคิดว่ามันดีมาก ยอดเยี่ยม!
ถ้าเธอกล้าลังเลเกินสามวินาที เขาจะโยนเธอลงจากภูเขาจริงๆ!
เหนียนเสี่ยวมู่คว้าแขนของชายหนุ่ม พลางมองเขาตาปริบๆ แล้วยื่นนิ้วมือออกไปอย่างระมัดระวัง
“อีกรอบได้ไหม”
อวี๋เยว่หาน “…”
“อวี๋เยว่หาน แค่ขอฉันอีกรอบหนึ่งก็ยังไม่ยอม คุณต้องไม่รักฉันแล้วแน่ๆ!” เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ยอมแพ้ เริ่มงอแงแล้ว
“ความงดงามจากธรรมชาติยากจะเมินเฉย นางฟ้าต้องมีความมั่นใจในตัวเองสิ” อวี๋เยว่หานพยายามพูดด้วยเหตุผล
“เหอะ! งั้นทำไมคุณไม่ใส่เสื้อยืด ถีบสเก็ตบอร์ดมาขอแต่งงานล่ะ คุณใส่เสื้อผ้าหล่อเหลามีเสน่ห์ ดูดีกว่าฉันชัดๆ…” เหนียนเสี่ยวมู่สูดจมูก ทำท่าทางเหมือนน้อยใจจนจะร้องไห้
ตอนที่ 502 ขอแต่งงาน! (10)
ดวงตาสีดำของอวี๋เยว่หานพลันเป็นประกาย กอดหญิงสาวแน่นขึ้น “คุณต้องเชื่อสิ ว่าไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง คุณก็สวยที่สุดในใจผม”
“จริงเหรอ” เหนียนเสี่ยวมู่ยังเชื่อครึ่ง สงสัยครึ่ง
“อื้ม ถ้าภาพที่ออกมามันไม่สวย ก็ยังมีคนแต่งภาพอยู่ ไม่ต้องกลัว”
“เม่อกี้คุณยังบอกว่าชอบจิตใจที่น่าสนใจของฉันที่สุด ตอนนี้เริ่มสนใจรูปลักษณ์ของฉันแล้ว!”
“นั่นไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือวิดีโอที่ฉายในงานหมั้น คุณจะต้องเป็นเจ้าสาวป้ายแดงที่สวยที่สุดในงาน…” อวี๋เยว่หานปลิบใจเธอได้อย่างยากลำบาก ก่อนจะสวมแหวนให้เธออีกครั้ง
ครั้นเห็นเหนียนเสี่ยวมู่ไม่ขัดขืนอีก เขาก็กระแอมเสียงเบาสองเสียง แล้วพูดเสียงเบา
“เหนียนเสี่ยวมู่ คุณเคยได้ยินเรื่องที่ถูกคู่หมั้นถอนหมั้น เพราะเล่นตัวเกินไปหรือเปล่า”
“…”
เหนียนเสี่ยวมู่ชะงัก แล้วถึงมองใบหน้าหล่อเหลาเหมือนภาพวาดตรงหน้า ก่อนจะก้มหน้ามองแหวนที่เขายังใส่ให้ไม่เสร็จดี
เธอจับมือของเขาให้ดันแหวนไปข้างในสุดโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
จากนั้นก็โผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา พูดพร้อมรอยยิ้ม “ที่รัก เมื่อกี้ฉันแค่ล้อคุณเล่น ตกใจหรือเปล่า ประหลาดใจไหม”
อวี๋เยว่หาน “…” !!
ท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับเมามาย
ชายหนุ่มกอดเหนียนเสี่ยวมู่ไว้แนบอก แล้วตัดเสต๊กเนื้อรูปหัวใจตรงหน้าตัวเองเป็นชิ้นเล็กๆ เพื่อป้อนใส่ปากเธอทีละชิ้น
เธอทั้งหัวเราะและร้องไห้ตลอดทั้งคืน คงจะหมดแรงไปมาก
หญิงสาวพิงอยู่ในอกของเขาอย่างว่าง่าย กินเสต๊กเนื้อไปพลาง ลูบแหวนบนนิ้วนางไม่พลาง มองมันไม่ยอมละสายตา
“สองสามวันนี้คุณออกจากบ้านแต่เช้า กลับมาดึกอยู่ตลอด เพราะเตรียมเรื่องนี้อยู่เหรอ” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าถามเขาด้วยความเอ็นดู
“อืม ทีแรกผมเตรียมไว้เยอะกว่านี้อีก แต่กลัวว่าใครบางคนจะรอแหวนไม้ไหว ร้องไห้ใส่ผมซะก่อน ก็เลยให้แหวนก่อนดีกว่า” อวี๋เยว่หานพูดพลางป้อนสเต๊กเนื้อให้หญิงสาว
จากนั้นกก็ยื่นมือไปหยิบอีกจาน มาหั่นให้เธอกินต่อ
“กินเยอะๆ หน่อย”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” อยู่ๆ เธอก็รู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมา ได้เจอผู้ชายที่ดีและรักเธอจากใจจริงแบบนี้ นี่เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดแล้ว! เธอต้องโชคดีไปตลอดชีวิตแน่ๆ!
“คุณกินอิ่มแล้ว ถึงตาผมกินบ้าง”
คำว่า ‘กิน’ สุดท้ายของเขา น้ำเสียงดูดีใจจนออกนอกหน้า
‘…ความซาบซึ้งใจเมื่อกี้ จะต้องเป็นความเข้าใจผิดแน่!’ เหนียนเสี่ยวมู่คิดในใจ
ทั้งชีวิตของเธอคงไม่มีความโชคดี อาจจะเหลือแต่ความทารุณ!
เมื่อเหนียนเสี่ยวมู่กินเสร็จแล้ว เธอยังไม่ทันได้ชื่มชมท้องฟ้ายามค่ำคืน ก็ถูกใครบางคนอุ้มในท่าเจ้าหญิง ก่อนจะสาวเท้าเดินไปในบ้านกลางที่ดิน
“เมื่อกี้ฉันกินไปตั้งเยอะ อยากเข้าห้องน้ำ!” เหนียนเสี่ยวมู่คิดจะหนี ทว่าชายหนุ่มกลับจับเธอกลับมากดไว้บนผนัง
แล้วใช้ริมฝีปากสกัดเธอไว้
หญิงสาวหายใจอย่างยากลำบาก รีบพูดว่า “จริงๆ นะ ฉันอั้นไม่ไหวแล้ว!”
“ในห้องมีห้องน้ำอยู่” อวี๋เยว่หานประกบริมฝีปากของเธออีกครั้ง
เขาจูบเธอเดินเข้าไปในห้องตลอดทาง
เมื่อเห็นห้องอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มก็ก้าวเข้าไปอย่างรอไม่ไหว ทว่าเพิ่งจะเปิดประตู กลับได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากโถงทางเดิน
ตอนนี้ที่นี่เป็นที่ดินส่วนบุคคลของเขาแล้ว เขากำชับให้ปิดพื้นที่ไว้แล้ว ไม่ให้คนภายนอกมารบแวน
แล้วตอนนี้จะมีคนอื่นได้อย่างไร
