ตอนที่ 197 ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้
หลินเชาคิดไม่ถึงเลย หญิงสาวที่ดูบอบบ้างจะพยศได้ถึงขนาดนี้!
เขาถูกเธอกัดโดยที่ไม่ทันระวัง ยังไม่ทันตั้งสติได้ ก็ถูกเตะเข้ากล่องดวงใจอีกครั้ง!
สองครั้งสองครา ทำเอาเขาเจ็บจนร้องไม่ออกแล้ว
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเหมือนสีของท้องหมูในทันที พลางกุมน้องชายของตัวเองไว้ และเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น
จากนั้นเขาก็ตะโกนบอกคนข้างๆ ตามสัญชาตญาณ “ยังตะลึงอะไรอยู่วะ จับเธอไว้สิ!”
การจู่โจมสองครั้งของซ่างซิ่งแทบจะใช้เรี่ยวแรงจนหมดแล้ว
เมื่อเห็นหลินเชายังควบคุมสติไม่ได้ เธอก็ยันร่างกายขึ้น ลุกขึ้นยืนจากบนโซฟา และวิ่งไปตรงประตูห้องส่วนตัว
เธอออกแรงดึงประตูจนสุดแรง แต่ประตูถูกล็อกเอาไว้แล้ว
“ทำร้ายผมแล้วคิดจะหนีเหรอ ไม่มีทางหรอก!”
นางแบบสาวรู้สึกหนักใจขึ้นมาแล้ว เธอหันหลับไปเห็นหลินเชาลุกขึ้นจากพื้นพร้อมให้คำสัญญากับตัวเอง
ตัวเธอแนบชิดติดกับผนังข้างประตูด้วยความหวาดกลัว ส่วนในหัวก็มีใบหน้าของคนคนหนึ่งผุดขึ้นมาอยู่ตลอด
ตั้งแต่เขายังเด็กจนเติบโต และท่าทางตอนที่เขาโตขึ้น จนกลับกลายมาเป็นเด็กอีกครั้ง…
เธอยังจำตอนที่ยังเป็นเด็กได้ เธอชอบเล่นอยู่ในสวนหลังบ้านมาก
ตรงนั้นมีพุ่มดอกไม้สูง แอบไปเล่นกับแมวเหมียวตรงนั้นได้
มีอยู่ครั้งหนึ่ง เธอเห็นถังหยวนซือมาหา แต่ก็ตัวเธอเองก็ยังจงใจซ่อนอยู่ในพุ่มดอกไม้ อยากจะรอให้เขาเข้ามาใกล้ๆ ก่อน แล้วถึงจะโผล่ออกไปให้เขาตกใจ
ทว่าเขายังไม่ทันเดินมาข้างหน้า ก็มีคนเรียกเขาไปเสียแล้ว
ปฏิกิริยาของเธอในตอนนั้นออกจะลังเลอยู่บ้าง เมื่อเห็นเขาหายไปแล้ว ถึงจะนึกได้ว่าต้องตามเขาไป
แต่พอรีบร้อนขึ้นมา ก็ถูกกิ่งไม้ในพุ่มดอกไม้เกี่ยวเอาไว้
ยิ่งเธอร้อนใจดิ้น ก็ยิ่งถูกเกี่ยวแน่นเข้าไปอีก
สุดท้ายเธอก็ติดอยู่ตรงนั้น ไปไหนไม่ได้ จึงเอาแต่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
แต่ตรงนั้นรกร้างมาก นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครอื่น เธอทั้งเสียใจ ทั้งกลัว แถมตะโกนอยู่นาน จนเสียงแหบพร่าแทบพูดไม่ออกแล้ว
ขณะที่กำลังกังวลว่าตัวเองจะตายอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า ถังหยวนซือที่เพิ่งจากไปก็ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้าเธอทันใด
ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้าเธอ ราวกับภาพในจินตนาการ…
วันนั้นแสงสีส้มในยามเย็นตกกระทบบนตัวเขา ทำให้เกิดเงาร่างบางๆ และเพราะยังเด็กอยู่ เงาจึงไม่ได้สูงใหญ่มากขนาดนั้น แต่ในสายตาของเธอ เขาเหมือนกับเทวดาก็ไม่ปาน
เขาเดินฝ่าแสงแดดมาตรงหน้าเธอทีละก้าว
จากนั้นเขาก็อุ้มเธอออกมาจากในกองพุ่มดอกไม้
ท่าทางของเขาดูร้อนใจอยู่บ้าง จึงทำให้เธอเจ็บเล็กน้อย สองมือของเขาประคองใบหน้าที่หวาดกลัวของเธอ ก่อนจะใช้เสียงที่อ่อนโยนที่สุดที่เธอเคยได้ยินปลอบใจเธอ “เสี่ยวซินซิน ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้”
ไม่เป็นไรนะ มีฉันอยู่ตรงนี้
นั่นเป็นคำพูดที่น่าจดจำที่สุดที่เธอเคยได้ยินมาในชีวิตนี้
เธอดึงชายเสื้อของเขาพร้อมท่าทางน่าสงสาร ก่อนจะร้องไห้โฮออกมา “พี่เสี่ยวซือ พี่จะอยู่กับฉันตลอดไปใช่ไหม”
“ใช่” มืออันอบอุ่นของเขาลูบหัวเธอ แล้วพูดยืนยันว่า “ขอแค่เธอมีอันตราย ฉันจะต้องไปอยู่ข้างๆ เธอแน่นอน”
“…”
เธอยังเด็กนัก ตอนนั้นกลัวจนลืมทุกอย่างไปจนหมดสิ้น แต่กลับจำคำพูดนี้ได้
ความทรงจำวัยเด็กยังคงอยู่ในหัวเธอเสมอ
แต่คนที่อยู่ในใจของเธอ กลับไม่ยอมเจอเธออีกเลย
หญิงสาวมองหลินเชาที่กำลังเดินเข้ามาหา พลางข่มความกลัวเอาไว้ ไม่ให้ตัวเองตัวสั่น
พี่เสี่ยวซือ พี่อยู่ที่ไหน…
ตอนที่ 198 เขาคอยปกป้องเธออยู่ตลอด
“เซ็นสัญญาซะดีๆ แล้วขอโทษผมด้วย ผมอาจจะพิจารณาให้อภัยคุณก็ได้” หลินเชาเดินมาข้างหน้า พร้อมกับดึงเนกไทลงมาถึงตรงหน้าอก ใบหน้าคุกคามอย่างยิ่ง
ดูท่าทางก็รู้แล้วว่าเขาคิดจะทำอะไร
“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!” ซ่างซินดึงสติกลับมา พอเห็นว่าหลินเชากำลังจะบตัวเธอ จึงตะโกนใส่เขาไปเสียงหนึ่ง
เมื่อครู่เธอจู่โจมเขาอย่างกล้าหาญไปสองครั้ง ทำให้หลินเชาหมดความอดทนแล้ว
ครั้งนี้ได้ยินเสียงของเธอ เขาจึงรู้สึกหวาดหวั่น และหยุดฝีเท้าตามสัญชาตญาณ
เมื่อได้สติกลับมา ถึงพบว่าตัวเองถูกผู้หญิงคนหนึ่งขู่ ทำเอาเขาถ่มน้ำลายออกมาจากปากเลยทีเดียว
จากนั้นหลินเชาห็ขยิบตาให้คนข้างๆ “จับเธอไว้ วันนี้ฉันจะสั่งสอนเธอให้หลาบจำ!”
“คุณชายหลิน ตกลงกันแล้ว พวกเราจับเธอมาให้คุณแล้ว…” เมื่อได้ยินคำสั่งของหลินเชา หลายๆ คนที่ยืนอยู่ข้างเขาต่างก็ลังเลขึ้นมาบ้าง ก่อนจะลดเสียงเตือนหลินเชาว่า “ได่ยินว่าประวัติของซ่างซินไม่ธรรมดา เสี่ยใหญ่หลายคนก็อยากได้เธอ พวกผมไม่ค่อยมั่นใจเลย”
“ใจเสาะ! พวกแกไม่กล้าแตะต้องเธอ งั้นฉันจะทำเอง!” หลินเชาหรี่ตาทั้งสองข้างลง แล้วถูฝ่ามือ แทบจะข่มในเดินเข้าไปหาซ่างซินไม่ไหวแล้ว
เขาไม่เชื่อ ว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะทำอะไรได้
ถ้าเธอเก่งขนาดนั้นจริง ยังจะมีหน้ามาเป็นนางแบบเหรอ
ดูรูปร่างแบบนี้ ใบหน้ารูปไข่แบบนี้ แปดสิบเปอร์เซ็นต์ต้องมีคนรวยคนไหนรับเลี้ยงไว้
เมื่อเขาได้ลิ้มลองและสั่งสอนเธอสักครั้ง แล้วแย่งเธอมาไว้ในกำมือของตัวเอง ให้เงินเพิ่มอีกหน่อย ยังมีอะไรไม่ยุติธรรมอีก
หลินเชารวบรวมความกล้า ยิ้มเยาะ และเดินเข้าไปหาซ่างซิน ตอนที่เธอเตรียมจะผลักเขาออกไป เขาก็จับข้อมือของเธอได้ก่อนแล้ว
“ที่รัก มาให้ผมรักคุณซะดีๆ ฮ่าๆ!” หลินเชาเพิ่งจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แต่อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงไซเรนตำรวจดังมาจากข้างนอก
มีคนบุกเข้ามาในผับเหรอ
สติของเขายังไม่ทันจะกลับมา ซ่างซินก็เหยียบเท้าเขา สลัดตัวเขาออกไป แล้วไปหลบอยู่ในมุม
เธอกลัวจนขดตัวเป็นก้อนแล้ว
“ปัง”
เกิดเสียงดังสนั่น
ประตูห้องส่วนตัวถูกคนถีบจากข้างนอก
เงาร่างสีดำทมิฬเดินเข้ามาจากข้างนอก
ซ่างซินรู้สึกว่าหัวใจรัดตัว น้ำตาคลอเบ้าแทบจะไหลออกมาแล้ว “พี่เสี่ยวซือ…”
เมื่อได้คนตรงหน้าชัดเจนในวินาทีต่อมา ว่าเป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคย เธอก็อึ้งไปเล็กน้อย
จากนั้นก็มีบอดีการ์ดอีกสองสามเขาพุ่งเข้ามา
แค่เพียงสองสามครั้ง ก็จัดการหลินเชาและคนอื่นๆ ได้อยู่หมัด
ผู้จัดการเดินมาเป็นคนสุดท้าย พอเธอเห็นซ่างซินก็รีบถลันมาข้างหน้า “ซ่างซิน เธอเป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“…”
ซ่างซินเบิกตาโพลง มองคนตรงหน้าอย่างงุนงง อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
นางแบบสาวโผเข้าไปในอ้อมกอดของผู้จัดการ ก่อนจะร้องไห้โฮออกมา
ทุกคนต่างก็คิดว่าเธอกลัวจนทนไม่ไหวแล้ว มีเพียงผู้จัดการที่กอดเธออยู่ที่เข้าใจ เธอร้องไห้เพราะไม่ได้เจอคนคนนั้น…
หลังจากออกมาจากผับ ซ่างซินก็ขึ้นรถ และอยู่ในอาการอกสั่นขวัญแขวนอยู่ตลอด
ดวงตาของเธอแดงก่ำ เหมือนกระต่ายที่ตื่นกลัว
รถมินิแวนมาถึงงานปล่อยผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งต้าอย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าบนถนนฝั่งตรงข้ามผับ มีรถหรูคันสีดำจอดเงียบๆ อยู่ข้างทาง
กระจกรถปิดสนิท แต่บนที่นั่งคนขับมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่
ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวอยู่บ้าง สองมือกำลังออกแรงกำพวงมาลัย
เขามองซ่างซินที่กำลังตาแดงก่ำอยู่ไกลๆ ดวงตาที่สงบนิ่งมาโดยตลอดของเขาหดตัวโดยพลัน แทบจะข่มความรู้สึกตัวเองไว้ไม่อยู่ อยากจะพุ่งลงจากรถไปกอดเธอไว้ในอ้อมอก
แล้วบอกกับเธอว่า เขาคอยปกป้องเธออยู่ตลอด!
