ตอนที่ 607 วันดี อวดแฟน!
เสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของเขาเจือความอ่อนโยน
“ยัยโง่ กลัวอะไร ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมจะอยู่ข้างๆ คุณเอง”
“…”
“แต่ถ้าคุณคิดว่าจะใช้ลูกไม้ทำตัวน่าสงสาร แล้วจะหนีการทำบะหมี่ให้ผมได้ งั้นผมขอบอกคุณไว้ตอนนี้เลย ว่าอย่าฝัน”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ความอ่อนโยนเมื่อครู่นี้ เธอต้องคิดไปเองแน่ๆ
เขายังเป็นเจ้าก้อนน้ำแข็งที่นิสัยเสียเหมือนเดิม!
ลามก!
หญิงสาวผละออกจากเขา เก็บความรู้สึกอ่อนไหวของตัวเอง แล้วหันหน้าลงจากรถไป
เธอสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องรับแขก
“พ่อบ้านค่ะ เตรียมวัตถุดิบให้ฉันหน่อยค่ะ วันนี้ฉันจะต้มบะหมี่หม้อใหญ่ ถ้าใครกินไม่หมด ฉันจะตีเขาให้ตาย!”
อวี๋เยว่หาน “…” !!
เหนียนเสี่ยวมู่เป็นนักฆ่าในห้องครัว สิ่งปลอดภัยเดียวที่ทำได้ ก็คือบะหมี่นี่แหละ
นี่เรื่องที่เธอภูมิใจมากที่สุดเช่นกัน
ตอนต้มบะหมี่ เธอทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว ครันหันหน้าไปอีกด้าน ก็เห็นชายหนุ่มเอนกายพิงตัวอยู่บนกรอบประตูแล้ว
เตรียมวัตถุดิบไปพลาง พร่ำบ่นไปพลาง
“อวี๋เยว่หาน ชาติก่อนคุณต้องช่วยกาแล็กซี่ไว้แน่ๆ ชาตินี้ถึงได้แฟนอย่างฉัน เรื่องความสวยคงไม่ต้องพูด ทำงานก็เก่ง ฝีมือทำกับข้าวก็ใช้ได้…”
“นางฟ้าลงมาโปรดแล้ว แต่คุณก็ยังไม่เห็นความดี ยังกล้าเรียกใช้ฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเห็นว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ฉันต้องทำให้คุณกลายเป็นคนโสดแน่”
“อย่าคิดว่าพวกเรามีลูกสาวแล้วฉันจะขาดคุณไม่ได้ นางฟ้าเก่งขนาดนี้ อย่าว่าแต่ยังไม่แต่งงานเลย ถึงจะแต่งงานแล้ว ก็อาจจะมีคนมาต่อแถวร้องยอมสยบต่อฉันยาวเหยียดไปทั้งถนน…”
“…”
อวี๋เยว่หานกอดอก เงาร่างสูงโปร่งยืนอยู่หน้าประตู ทำให้ห้องครัวโอ่โถงดูคับแคบขึ้นมาถนัดตา
หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างนอกห้องครัวก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างพร้อมเพรียง
เพราะไม่เคยมีใครในคฤหาสน์ตระกูลอวี๋เคยพูดแบบนี้กับคุณชายหานมาก่อน
ทุกคนต่างก็กำลังกังวลใจ ว่าเขาจะโกรธหรือเปล่า
ทว่าเมื่อเห็นเขาสาวเท้าเดินเข้าไปหาเหนียนเสี่ยวมู่ ทุกคนล้วนปิดตาด้วยความหวาดกลัว ทนเห็นภาพเหนียนเสี่ยวมู่ถูกตีไม่ได้
ทว่าทันใดนั้น หลับเห็นเขาสวมกอดเหนียนเสี่ยวมู่จากข้างหลัง
จากนั้นก็ก้มหน้าลงหอมแก้มเธอครั้งหนึ่ง
ก่อนจะขยับริมฝีปากบาง “อืม ได้เจอคู่หมั้นที่ทั้งสวย จิตใจดี อ่อนโยน และมีความสามารถแบบนี้ ถือเป็นความโชคดีของผม”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ทุกคน “…” !!
คำพูดที่มาโดยไม่ทันตั้งตัวนี้ สนับสนุนหญิงสาวอย่างดี
ผู้คนที่ล้อมรอบประตูห้องครัวอยู่เมื่อครู่นี้ แตกฮือกระจายตัวกันไปภายในชั่วพริบตา
“นับว่าคุณรู้จักพูด ฉันขอชม” เหนีนเสี่ยวมู่หั่นมะเขือเทศอย่างลวกๆ แล้วป้อนให้เขากิน
พ่อบ้านเพิ่งคิดจะเตือนเธอว่า คุณชายหานรักความสะอาด ไม่กินสิ่งของที่คนอื่นใช้มือป้อนให้
ทว่าพ่อบ้านยังไม่ทันได้พูดออกมา อวี๋เยว่กานก็ก้มหน้าลงกินมะเขือเทศในมือของหญิงสาว แถมยังเลียนิ้วมือของเธออีกด้วย…
พ่อบ้าน “…” !!
โชว์ความหวานแม้กระทั่งต่อหน้าคนแก่
เขาทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว
พ่อบ้านหันหน้าเดินจากไป!
ในห้องครัวเหลือเพียงอวี๋เยว่หานและเหนียนเสี่ยวมู่ที่ยังตัวติดกันอยู่
หลังจากกินมะเขือเทศเสร็จแล้ว อวี๋เยว่หานก็จับมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
ทั้งสองคนเหมือนแฝดสยาม เธอเดินไปที่ไหน เขาก็เดินไปตรงนั้น
ร่างสูงใหญ่กอดหญิงสาวไว้โดยสิ้นเชิง
เธอใส่วัตถุดิบทุกอย่างลงในหม้อ ระหว่างรอน้ำเดือด หญิงสาวก็พิงอยู่ในอ้อมอกของเขา
อวี๋เยว่หานถือโอกาสตอนที่กอดเธอไว้ ก้มหน้าลงจูบลำคอของเธออย่างแผ่วเบา และถือโอกาสจูบไล่ขึ้นจากไหปลาร้าเซ็กซี่ของเธอทีละนิด…
ตอนที่ 608 เหนียนเสี่ยวมู่ ผมเปลี่ยนใจแล้ว
สุดท้ายชายหนุ่มก็ทนไม่ไหว เขาอุ้มเธอวางบนเคาท์เตอร์ด้านข้าง
ก่อนจะก้มลงประกบปากเธอ!
“อ๊ะ…”
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังมองหม้อต้มบะหมี่ของตัวเอง พอดึงสติกลับมาได้ เธอก็ถูกกดไว้จนขยับไม่ได้แล้ว
ขณะจะพูดอะไรบางอย่าง ริมฝีปากก็ถูกปิดกั้นไปเช่นกัน
เธอทำได้เพียงถลึงตามองเขา…
ครั้นเหลือบเห็นว่าน้ำในหม้อของตัวเองเดือดแล้ว วัตถุดิบข้างในเอ่อขึ้นมา ควรจะใส่บะหมี่ลงแล้วสินะ
ทว่าใครบางคนกลับไม่คิดจะปล่อยเธอไปเลยสักนิด
หญิงสาวร้อนใจจนทนไม่ไหว เธอยกขาขึ้นเตะหัวเข่าเขาครั้งหนึ่ง
ทันใดนั้น ขาของเธอกลับถูกรวบไว้!
มะเขือเทศจะเละหมดแล้ว…
“อวี๋เยว่หาน…อ๊ะ!” เธอได้หอบหายใจอย่างยากลำบาก แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็ขัดจังหวะเธออีก
“กินบะหมี่ช้าหน่อยก็ได้ ตอนนี้ทำเรื่องที่สำคัญกว่าก่อน” นิ้วเรียวยาวของอวี๋เยว่หานเกี่ยวซิปของเธอลงอย่างเบามือ จนแผ่นหลังของเธอเปลือยเปล่า
ลมเย็นสายหนึ่งปะทะเข้ามา
ผสมผสานกับไอร้อนภายในห้องครัว
เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อน ยิ่งทำให้อวันวะสัมผัสอ่อนไหวขึ้นไปอีก
เส้นประสาทของเธอขมวดเกร็งไปหมดแล้ว!
สองมือของเธอดึงมือของเขา ไม่ให้เขาถอดเสื้อผ้าต่อ “ข้างนอกห้องครัวยังมีคนอยู่ คุณรีบปล่อยมือเร็ว!”
“ไม่มีคำสั่งของผม ไม่มีใครกล้าเข้ามา” ดวงตาเจ้าเล่ห์ของอวี๋เยว่หานกวาดมองใบหน้าแดงระเรื่อของอีกฝ่าย พลางหัวเราะเบาๆ
ขณะกำลังจะลงมือต่อ ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงฝีเท้าถี่
ตามมาด้วยเสียงเด็กออดอ้อนของเสี่ยวลิ่วลิ่ว “ปาปา กินข้าวได้หรือยัง”
อวี๋เยว่หาน “…” !!
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
คุณชายหานหน้าแตกเร็วขนาดนี้ เจ็บไหมนะ
หญิงสาวชำเลืองมองเขาครั้งหนึ่ง ใบหน้าของเขาดำเหมือนก้นหม้อในทันที
คันธนูกำลังง้าง ทว่าตอนนี้เขาเหลือบเห็นเจ้าก้อนข้าวเหนียวที่ข้างประตู จึงกัดฟันจัดการเสื้อผ้าของเหนียนเสี่ยวมู่ให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว
ทำเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อวี๋เยว่เพียงแค่กอดแขนเธอเอาไว้ ดึงเข้าหาตัวอย่างแรง แล้วกัดฟันพูดที่ข้างหูของเขาว่า “เหนียนเสี่ยวมู่ ผมเปลี่ยนใจแล้ว”
เหนียนเสี่ยวมู่ “???”
“ต่อจากนี้พวกเราไม่ต้องมีลูกแล้ว เสี่ยวลิ่วลิ่วคนเดียวก็พอ!” อวี๋เยว่หานกล่าว
เหนียนเสี่ยวมู่ “o(╯□╰)o…”
ปล่อยให้ลูกสาวคนเดียวเป็นคนควบคุม
ถึงแม้อวี๋เยว่หานจะโมโหลูกสาวของตัวเองจนแทบกระอักเลือด แต่สุดท้ายเขาก็อุ้มเด็กหญิงไว้ในอก
เมื่อเหนียนเสี่ยวมู่ต้มบะหมี่เสร็จแล้ว เธอก็ยกชามเล็กมาให้เสี่ยวลิ่วลิ่วก่อน
เสี่ยวลิ่วลิ่วไม่เคยต้องให้ใครกังวลเรื่องกินเลย
เด็กหญิงจับช้อนขนาดเล็กตักบะหมี่เข้าปากตัวเองทีละคำ
บะหมี่ยังร้อนอยู่มาก ส่วนเสี่ยวลิ่วลิ่วก็รีบร้อนกินอยู่บ้าง ตอนที่บะหมี่ลวกปากขณะยัดเข้าไปในปาก เจ้าก้อนข้าวเหนียนก็ไม่ร้องไห้ เธออ้าปากเล็กๆ พ่นไอร้อนออกมาสองครั้ง แล้วเคี้ยวบะหมี่จนหมด จากนั้นก็ตักคำใหม่…
เป็นสาวน้อยนักกินโดยแท้!
อวี๋เยว่หานกลับหลังหันเตรียมจะกลับไปในห้องครัว ทว่าเหนียนเสี่ยวมู่ยกบะหมี่อีกสองชามออกมาแล้ว
ก่อนจะวางหนึ่งชามในนั้นลงตรงหน้าเขา
เขาจึงยื่นมือไปดึงเก้าอี้ให้เธอนั่ง
ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเลยแท้ๆ แต่กลับเข้าขากันดีเหมือนคู่สามีภรรยาที่แต่งงานกันมานานแล้ว
สามคนพ่อแม่ลูกกินบะหมี่ที่เรียบง่ายที่สุด บรรยากาศในห้องอาหารอบอุ่นอย่างหาใดเปรียบ
“อวี๋เยว่หาน ของขวัญวันวาเลนไทน์ของฉันล่ะ”
หลังจากกินดื่มจนอิ่มแล้ว เหนียนเสี่ยวมู่ก็นึกอะไรขึ้นได้ และเอ่ยปากในทันที
เมื่อครู่ตอนที่เธอต้มบะหมี่อยู่ในห้องครัว เธอได้ยินคนรับใช้พูดถึงเซอร์ไพรส์และของขวัญอะไรอยู่รางๆ
ทว่าตอนนั้นเธอเอาแต่สนใจเตรียมวัตถุดิบ จึงไม่ได้ฟังให้ชัดเจน
ต่อมาเข้าปรากฏตัวขึ้น คนรับใช้เหล่านั้นก็ตกใจหนีไปหมด
ครั้นคิดว่าเขาเตรียมของขวัญให้ตัวเองอีกแล้ว เหนียนเสี่ยวมู่ก็ฟุบลงกับโต๊ะ แล้วยื่นมือให้เขาพร้อมยิ้มกริ่ม “ขอเซอร์ไพรส์หน่อย!”
