ตอนที่ 569 สถานะในบ้านของคุณชายหาน (7)
แววตาของถานเปิงเปิงสั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยพูดขึ้นเรียบๆ “อีกไม่นานจะมีงานเลี้ยงสังสรรค์ของนักเรียนแลกเปลี่ยน ฉันยังไม่มีชุดที่เหมาะสมเลย”
“เธอมาหาฉันก็ถูกแล้ว! เรื่องอื่นฉันไม่กล้าพูด แต่ว่าเรื่องเลือกชุดให้เหมาะกับเธอเนี่ย ไม่มีปัญหาแน่นอน” เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ติดใจอะไร จูงถานเปิงเปิงเข้าไปในห้างอย่างตื่นเต้น
การช็อปปิ้งเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนซ่อนเอาไว้ในตัวเอง
ขนาดถานเปิงเปิงที่ไม่ชอบการช็อปปิ้ง ยังโดนเหนียนเสี่ยวมู่ลากไปช็อปปิ้งตลอดช่วงบ่าย
ตอนที่เดินออกมาจากห้าง มือของทั้งสองคนก็เต็มไปด้วยถุงช็อปปิ้งมากมาย
อย่าว่าแต่ชุดเดียวเลย ทั้งสองคนซื้อชุดตลอดทั้งคอลเล็กชั่นนี้เลยด้วยซ้ำ
“เวลานี้ ฉันคิดถึงคู่หมั้นจังเลย”
มือทั้งสองข้างของเหนียนเสี่ยวมู่ถือของไว้เต็มไปหมด เอนพิงตัวของถานเปิงเปิงที่เต็มไปด้วยของทั้งสองมือเหมือนกัน เธอเอ่ยอย่างหมดแรง
ถ้าเกิดตอนนี้อวี๋เยว่หานอยู่ เขาต้องช่วยถือของทั้งหมดแทนเธอแน่ๆ
ไม่แน่อาจจะอุ้มเธอให้เดินไปด้วยก็ได้……
ในสมองปรากฏภาพใบหน้าอันหล่อบาดตาบาดใจของชายหนุ่ม เหนียนเสี่ยวมู่ยิ้มจนตาหรี่อย่างโดยไม่รู้ตัว
คนที่กำลังมีความรัก ร่างทั้งร่างมักจะเปล่งรัศมีของความอ่อนหวานออกมา
อย่าว่าแต่ถานเปิงเปิงที่โดนโอ้อวดความรักมาตลอดทาง ขนาดคนตาบอดยังมองเห็นได้เลย
“เหนียนเสี่ยวมู่ ถ้าเธอยังทำหน้าตาเคลิ้มอยู่แบบนี้ เธออาจเสียเพื่อนคนนี้ไปแล้วนะ”
“……”
มองดูสีหน้าจริงจังของถานเปิงเปิง เหนียนเสี่ยวมู่ก็อดกลั้นความคิดถึงที่มีต่อใครบางคนเอาไว้
สายตาเหลือบไปเห็นร้านกาแฟที่อยู่ข้างทาง แววตาก็เป็นประกายขึ้น
จูงถานเปิงเปิงให้เข้าไปด้านใน
“เร็วๆ ขาฉันจะหักอยู่แล้ว นั่งพักแปปนึง ดื่มกาแฟแล้วค่อยกลับ!”
ทั้งสองคนต่างก็รู้สึกเหนื่อย
เมื่อได้ยินคำว่าพักผ่อน ถานเปิงเปิงก็ไม่ขัดอะไร
เดินตามเพื่อนเข้าไปในร้านกาแฟ
หาที่นั่งมุมที่ดูสงบ จากนั้นทั้งสองก็นั่งลง สั่งกาแฟไปสองแก้ว
“เอ๋ เหมือนว่าฉันจะทำหายไปถุงหนึ่ง……” เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งนั่งลง วางของให้เรียบร้อย เมื่อนับของดูแล้วก็พบว่าขาดอะไรไปบางอย่าง
กระโปรงที่เธอเพิ่งซื้อ หายไปแล้ว
“อยู่ที่ฉันหรือเปล่า” ถานเปิงเปิงได้ยินคำพูดของเธอ ก็ก้มลงมองถุงที่อยู่ตรงปลายเท้าของตัวเอง มองไปรอบๆ แล้วหยิบถุงใบหนึ่งขึ้นมา
“อันนี้หรือเปล่า”
“ใช่ อันนี้แหล่ะ!” เหนียนเสี่ยวมู่รับถุงมาจากเพื่อนอย่างดีใจ แล้วก็บ่นพึมพำอย่างอดไม่ได้
“ต้องเป็นเพราะหุ่นเราคล้ายกันมากแน่ๆ ตอนลองชุด พนักงานเลยแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร ขนาดกระโปรงยังใส่ผิดถุงเลย”
เหนียนเสี่ยวมู่มองดูกระโปรงเซ็กซี่ที่อยู่ในมือของตัวเอง แววตาส่อแววเจ้าเล่ห์
อวี๋เยว่หานบอกว่าเธอมีลูกแล้วไม่สนใจเขาใช่ไหม
เธอซื้อกระโปรงเซ็กซี่ขนาดนี้ใส่ให้เขาดู คงไม่หาว่าเธอไม่สนใจเขาแล้วใช่ไหม
เมื่อจินตนาการถึงท่าทีตอนที่อวี๋เยว่หานเห็นเธอใส่กระโปรงตัวนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ยิ้มจนตาหรี่
ถานเปิงเปิงเห็นท่าทีของเพื่อนสาว ก็ระอาจนไม่อยากพูดแล้ว มือยกเมนูขึ้นดูแล้วสั่งของหวานมาทานอีกเล็กน้อย
กะจะเพิ่มน้ำตาลให้ตัวเองสักหน่อย!
ระบายอารมณ์ด้วยการทานอาหาร
“ทำไมช่วงนี้เธอเอาไปทำงานต่างเมืองล่ะ ปกติเธอไม่ค่อยชอบงานเลี้ยงพบปะผู้คนแบบนี้ไม่ใช่หรือไง เมื่อก่อนยังบอกว่าออกงานแบบนี้ ไม่สู้เอาเวลาไปทำการทดลองทางการแพทย์ดีกว่า”
เหนียนเสี่ยวมู่ยกแก้วน้ำตรงหน้าขึ้น จิบไปสองสามอึก แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย
ถานเปิงเปิงนิสัยเย็นชา ไม่ชอบสุงสิงกับคนอื่น
การให้เธอออกงานสังคม ก็เหมือนกับให้เธอไปลานประหาร เลี่ยงได้เธอก็มักจะเลี่ยง
ทำไมจู่ๆ ตอนนี้กลายเป็นชอบออกงานแบบนี้ไปซะแล้ว……
ตอนที่ 570 สถานะในบ้านของคุณชายหาน (8)
“กาแฟของทั้งสองท่านได้แล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ” พนักงานเดินมาเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ ขัดบทสนทนาของทั้งคู่
ถานเปิงเปิงยกถ้วยกาแฟของตัวเองขึ้น ใช้ช้อนคนเบาๆ สองสามที
เงยหน้าขึ้นมาองเพื่อน “ตอนนี้นานาชาติมีผลงานวิจัยทางการแพทย์ใหม่ๆ ออกมามากมาย แม้ฉันจะไม่ชอบออกงานพวกนี้ แต่ถ้าผลงานวิจัยประกาศออกมาแล้วมีประสิทธิภาพ ใช้ได้ผลกับการผ่าตัดและรักษาคนไข้จริงๆ ฉันก็ควรจะไปดูสักหน่อย”
หญิงสาวพูดพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ
ของหวานเสิร์ฟตามขึ้นมา
ทั้งคู่ต่างหิว พอเริ่มทานก็ไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรอีก
ตอนที่ใกล้จะทานเสร็จ สายตาของถานเปิงเปิงเหลือบไปเห็นแหวนราชินีที่นิ้วนางข้างซ้ายของเหนียนเสี่ยวมู่จึงนึกอะไรขึ้นมาได้ “เธอรู้จักฟ่านอวี่เหรอ”
“ถือว่ารู้จัก เคยเจอกันอยู่สองสามครั้ง เขาเป็นคนช่วยฉันไว้ตอนที่ฉันเกือบโดนเหวินหย่าไต้ลักพาตัวไปคราวที่แล้ว“ เหนียนเสี่ยวมู่วางถ้วยกาแฟลง นึกถึงเรื่องในวันนั้นก็ยังขนลุกอยู่
เธอคิดถึงเลยว่าเหวินหย่าไต้จะบ้าได้ถึงขนาดนี้
เพื่ออวี๋เยว่หานแล้วถึงกับจ้างคนลักพาตัวเธอ
อยากทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ
อ้างว่าเป็นเพราะความรัก ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก คนแบบนี้น่ากลัวจริงๆ
“ฟ่านอวี่คนนี้……” เหนียนเสี่ยวมู่เอียงศีรษะคิดเล็กน้อย จู่ๆ ก็พุ่งตัวไปที่ด้านหน้าของถานเปิงเปิง
ใบหน้าหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ก่อน จนแน่ใจว่าไม่มีใครสนใจพวกเธอ
“ฉันรู้สึกว่าเขาค่อนข้างแปลก เธอไม่รู้หรอกว่าเมื่อกลางวันฉันเจอเขาที่ห้าง พอเขารู้ว่าฉันจำเรื่องในอดีตไม่ได้ จู่ๆ ก็เข้ามาถามคำถามฉันมากมายด้วยความตื่นเต้น ราวกับจะซักถามไปถึงต้นตระกูลของฉันอย่างนั้นแหล่ะ”
เหนียนเสี่ยวมู่บ่น “ก็บอกแล้วว่าจำไม่ได้ เขาก็ยังจะถามอีก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่”
“……”
ได้ยินคำพูดของเธอ มือที่ถือถ้วยกาแฟอยู่ของถานเปิงเปิงก็กำแน่นขึ้น
เงยหน้ามองเพื่อน ราวกับมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่พูด
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้สังเกตท่าทางของเธอ ยังคงพูดต่อ
“พูดตามตรงนะ ไม่ใช่ว่าฉันหลงตัวเอง เธอว่าฟ่านอวี่ชอบฉันหรือเปล่า”
“……”
ประเด็นที่เปลี่ยนไป ทำคนเอาฟังตามแทบไม่ทัน
ถานเปิงเปิงกระแอมออกมาสองสามที มองหน้าเพื่อน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ที่จริงวันนี้เขามาหานฉัน”
“อะไรนะ”
เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงไป!
นึกไม่ถึงเลยว่าฟ่านอวี่จะไปหาถานเปิงเปิง กำลังจะเอ่ยถามอะไร แต่ถานเปิงเปิงก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“เขาคงรู้เรื่องของเธอมานิดหน่อย แต่ก็ไม่แน่ใจ เลยมาสืบที่ฉัน แต่เธอวางใจได้ ฉันไม่ได้บอกอะไรเขาทั้งนั้น”
เหนียนเสี่ยวมู่เชื่อในคำพูดของถานเปิงเปิง
แต่ว่าทำไมฟ่านอวี่ถึงอยากสืบเรื่องของเธอกันนะ
คงไม่ใช่เพราะสนใจเธอเข้าจริงๆ อยากจะจีบเธอ……
“เสี่ยวมู่มู่ ตอนนี้เธอมีความสุขดีไหม” ถานเปิงเปิงมองท่าทีใช้ความคิดของเพื่อน แล้วจู่ๆ ก็เอ่ยถามขึ้น
“……”
“เธอบอกว่าคุณชายหานดีกับเธอมาก แล้วเธอล่ะ เคยคิดหรือเปล่าว่าทำไมต้องคบกับเขา”
“……”
ทำไมต้องคบกับเขา……
ก็ต้องเป็นเพราะชอบไง
แค่เหนียนเสี่ยวมู่คิดว่าต้องแยกจากอวี๋เยวหาน ก็รู้สึกแน่นหน้าอกจนหายใจแทบไม่ออก
เธอเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าตัวเองแคร์ชายหนุ่มมากขนาดนี้
แคร์ขนาดที่แค่คิดว่าต้องแยกจากกัน เธอก็เจ็บปวดขนาดนี้แล้ว
ส่วนฟ่านอวี่……
เหนียนเสี่ยวมู่นึกถึงครั้งแรกที่ได้เจอกับฟ่านอวี่ จากนั้นก็ภาพตอนที่เขาช่วยชีวิตเธอ
กำลังจะเอ่ยพูดอะไร ถานเปิงเปิงก็กุมมือของเธอเอาไว้ พูดอย่างจริงจัง “เสี่ยวมู่มู่ ฟังฉันนะ เธออยู่ให้ห่างจากฟ่านอวี่หน่อย!”
Related
