ตอนที่ 609 เซอร์ไพรส์ที่ไม่มีอะไรมาเทียบได้!
“…” อวี๋เยว่หานเพิ่งกินบะหมี่เสร็จ กำลังจะวางตะเกียบลง
เขาเห็นเธอยื่นมือมาตรงหน้าเขา ดวงตาสีดำวูบไหวเล็กน้อย แต่ไม่ได้สนใจเธอ
ชายหนุ่มกันไปมองเสี่ยวลิ่วลิ่วที่ยังกินบะหมี่อยู่ เขาเอ่ยปากอย่างเฉยชา “เสี่ยวลิ่วลิ่วยังกินไม่อิ่ม รอก่อน”
“…ของขวัญวันวาเลนไทน์ที่คุณจะให้ฉัน เกี่ยวอะไรกับเสี่ยวลิ่วลิ่วยังกินไม่อิ่ม” เหนียนเสี่ยวมู่พึมพำด้วยความสงสัย
แต่เห็นเขาเตรียมของขวัญไว้จริงๆ เธอก็ไม่ได้งอแงกับเขา
เหนียนเสี่ยวมู่นั่งอยู่ข้างๆ เสี่ยวลิ่วลิ่ว ทว่าไม่ได้เร่งเร้า พลางมองเด็กหญิงถือช้อนกินบะหมี่อย่างมีความสุข
ท่าทางจริงจังของเสี่ยวลิ่วลิ่ว ทำให้เธออดเอ็นดูไม่ได้
เมื่อเด็กหญิงกินเสร็จ เหนียนเสี่ยวมู่ก็ดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากให้เธอ
หญิงสาวลืมเรื่องขอของขวัญจากอวี๋เยว่หานไปเสียสนิท เธออุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วขึ้น แล้วไปเล่นเป็นเพื่อนเด็กหญิงในห้องรับแขก
จากนั้นก็ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเสี่ยวลิ่วลิ่ว
สุดท้ายแล้วก็อาบน้ำให้เจ้าก้อนข้าวเหนียวด้วย
เดิมทีสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องที่แม่ควรจะทำอยู่แล้ว ทว่าเหนียนเสี่ยวมู่กลับไปพลาดไปถึงสามปี
ตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องทะนุถนอมเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นพิเศษ ทั้งยังต้องดูแลเธอด้วย
“ทาอะไรหอมๆ สักหน่อย จะได้หลับสบาย” เหนียนเสี่ยวมู่ทาครีมทาผิวให้ลูกสาว ก่อนจะหอมแก้มเธอครั้งหนึ่ง แล้วกอดเด็กหญิงนอนด้วยกัน
ไม่นานเสี่ยวลิ่วลิ่วก็หลับไป
ขณะที่เหนียนเสี่ยวมู่กำลังสะลึมสะลืออยากจะหลับ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู
ตอนที่คิดจะหันไปมอง เธอก็ตกสู่อ้อมกอดอันกว้างใหญ่ของใครบางคนแล้ว
ยังไม่ทันที่เธอจะร้องออกมา อวี๋เยว่หาน็พลิกตัวอุ้มเธอขึ้น แล้วเดินออกจากห้องไป
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว…”
“เสี่ยวลิ่วลิ่วหลับแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเซอร์ไพรส์ของคุณ” อวี๋เยว่หานขัดคำพูดของเธอ ดวงตาสีดำขลับจ้องมองเธอด้วย
เมื่อคิดถึงเซอร์ไพรส์ที่เขาเตรียมไว้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็ไม่รีบไปอยู่กับเสี่ยวลิ่วลิ่วแล้ว
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์
เธออยากรู้เหลือเกิน ว่าเขาเตรียมเซอร์ไพรส์อะไรไว้ให้เธอ
คิดไม่ถึงเลยว่าจะพูดต่อหน้าเสี่ยวลิ่วลิ่วไม่ได้ ต้องทำลับๆ ล่อๆ…
เหนียนเสี่ยวมู่คิดถึงตรงนี้ เธอก็เอื้อมมือไปโอบรอบคอของอีกฝ่ายไว้ ปล่อยให้ชายหนุ่มอุ้มตัวเองกลับไปที่ห้องนอนหลัก
ทันทีที่ประตูปิดลง อวี๋เยว่หานตรวจสอบอย่างละเอียดก่อนรอบหนึ่ง แล้วถึงล็อกประตู
ท่าทางระแวดระวังทำให้ความสงสัยของเหนียนเสี่ยวมู่เพิ่มมากขึ้น
ทำไมเธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้จะเซอร์ไพรส์เธอ แต่กำลังระวังเสี่ยวลิ่วลิ่วขึ้นมาชั้นบนอย่างกะทันหัน…
“อวี๋เยว่หาน ของขวัญวันวาเลนไทน์ของฉันล่ะ ตอนนี้จะเอาออกมาให้ฉันได้หรือยัง” เหนียนเสี่ยวมู่เดินไปข้างหลังเขา นิ้วมือเล็กจิ้มลงที่สันหลังแข็งแรงของเขา
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานแน่ใจแล้วว่าล็อกประตูเรียบร้อย จึงหันไปมองเธอ
ชายหนุ่มอุ้มเธอไปวางลงที่ข้างเตียง
จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปผูกผ้าปิดตาให้เธอ
“อย่าแอบดู ขอแค่อีกนาทีเดียว ก็ดึงผ้าออกได้แล้ว”
“…” เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เหนียนเสี่ยวมู่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้
ก่อนหน้านี้เขาเคยให้ของขวัญเธอไม่น้อยเลย แต่ไม่มีครั้งไหนที่เข้มงวดเหมือนครั้งนี้
ท่าทางของเขาดูจริงจังมากทีเดียว
ต้องปิดตาก่อนเสียด้วย หรือว่าครั้งนี้จะเป็นเซอร์ไพรส์ใหญ่จริงๆ
เขาคิดจะให้บ้านหรือรถกับเธอล่ะ
ไม่น่าใช่ หรือว่าจะเป็นหุ้นของบริษัทตระกูลอวี๋
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอจะรับหรือว่าไม่รับกันล่ะ
ถ้ารับก็จะดูเห็นแก่เงินเกินไป แต่ถ้าไม่รับก็โง่มากทีเดียว…
คิดไม่ตก!
เพียงแค่หนึ่งนาทีสั้นๆ ทว่าในหัวของเหนียนเสี่ยวมู่มีความเป็นไปได้มากมายปรากฏขึ้นมา
ทว่าวินาทีที่อวี๋เยว่หานให้เธอดึงผ้าปิดตาออกไป เธอตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะหยุดเต้นอยู่แล้ว!
เหนียนเสี่ยวมู่จัดระเบียบความรู้สึกเรียบร้อยแล้ว “ฉันจะลืมตาแล้วนะ…”
ตรงหน้าไม่มีเซอร์ไพรส์อย่างที่เธอจินตนาการไว้ มีเพียงอวี๋เยว่หานที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตลอดตั้งแต่เมื่อกี้นี้
โอ้ ไม่ถูกต้อง
เขาไม่เหมือนกับเมื่อกี้นี้
หน้าอกของเขามีโบว์ที่ใช้ผ้าหลากสีผูกเมื่อกี้นี้เพิ่มขึ้นมา…
ตอนที่ 610 ปฏิเสธเพราะน่าเกลียด!
เขาให้ตัวเองกับเธอเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่ยื่นมือไปขี้ตา ไม่กล้าเชื่อภาพที่เห็นตรงหน้า
ผ่านไปนานทีเดียว เธอยังคงรักษาท่านั่งเดิม ไม่ขยับสักนิด
รถหรูของเธอล่ะ อพาร์ตเมนต์หรูด้วย
แล้วหุ้นล่ะ
วุ่นวายอยู่ตั้งนาน เซอร์ไพรส์ที่เขาเตรียมให้ ก็คือเขาเองอย่างนั้นเหรอ
“อวี๋เยว่หาน ถ้าฉันไม่ชอบของขวัญที่คุณให้ ฉันขอคืนได้ไหม” เหนียนเสี่ยวมู่กะพริบตาปริบๆ เอ่ยปากทันที
นิ้วมือขาวยื่นไปเขี่ยโบว์ตรงหน้าอกของเขาอย่างอดไม่ได้
โบว์สีชมพูล้อมรอบหน้าอกของเขา ผูกอยู่ตรงหน้าอกของเขาพอดี
น่ารักผิดกับหน้าอกแกร่งของเขา
“คุณกล้าเหรอ” ดวงตาสีดำของอวี๋เยว่หานมืดมนลง พลางขยับริมฝีปากบาง
เขาจับมือของเธอไว้ ก่อนจะดึงเธอมาดึงโบว์ออกอย่างแรง “เซ็นรับของขวัญแล้ว คงจะคืนของไม่ได้”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
“ถ้าคุณไม่พอใจ ก็ทดลองสินค้าก่อนได้ รับประกันคุณภาพ อดทนได้ยาวนาน มีแค่ชิ้นเดียว ไม่แยก” ร่างสูงใหญ่ของอวี๋เยว่หานโน้มลงมาข้างหน้า บดบังด้านหน้าของหญิงสาว
ใบหน้าหล่อเหลาล่มเมือง เครื่องหน้าได้เค้าโครงสมบูรณแบบ
มองไกลๆ ดูสูงส่งหาใครเทียบเทียม ไม่มีใครกล้ามองตรงๆ
เมื่อมองใกล้ๆ ก็จะได้เห็นนิสัยเจ้าเล่ห์ น่าหลงใหลจนทำให้ไม่อาจละสายตา
ลมหายใจร้อนระอุเป่ารดใบหน้าของเหนียนเสี่ยวมู่ ราวกับมีกรงเล็บเล็กๆ ข่วนขั้วหัวใจของเธออยู่
ทำให้เธอเกร็งตัวโดยไม่รู้ตัว ลำคอแห้งผากไปหมด
“คุณทำผิดกฎแบบนี้ได้ที่ไหน ขี้เกียจคิดหาของขวัญ ก็เลยเอาตัวเองมาให้ฉัน ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด”
“…” อวี๋เยว่หานไม่เคยถูกปฏิเสธถึงที่แบบนี้มาก่อน
ชายหนุ่มมอบตัวเองให้หญิงสาวคนหนึ่ง อีกฝ่ายไม่เพียงไม่ดีใจ ยังปฏิเสธเพราะน่าเกลียดอีกต่างหาก!
ดวงตาสีดำหม่นลง จ้องเธอเขม็ง
“คุณจะคืนสินค้าจริงๆ เหรอ”
ทันทีที่พูดออกมา สีหน้าของเขาก็เย็นชาขึ้น เธอกล้าคืนก็ลองดู!
เมื่อได้ยินดังนั้น เหนียนเสี่ยวมู่ก็ยื่นมือไปโอบรอบคอของเขา “ไม่ซะหน่อย! เดิมทีก็เป็นผู้ชายของฉันอยู่แล้ว ทำไมต้องคืนสินค้าด้วยล่ะ ที่ฉันบอกในตอนนี้คือคุณทำผิดกฎ มีอย่างที่ไหนเอาตัวเองมาเป็นของขวัญ คุณเป็นของฉันอยู่แล้ว เอาของของฉันมาให้ฉัน นับเป็นเซอร์ไพรส์แบบไหนกัน”
“…”
“ถ้าวันเกิดของคุณต่อจากนี้ ฉันไม่ให้ของขวัญแบบที่คุณคิดไว้ แต่ผูกโบว์ตัวเองมาให้คุณเป็นเซอร์ไพรส์ คุณจะชอบไหม”
“ชอบ!” อวี๋เยว่หานตอบอย่างไม่คิด
ในหัวปรากฏภาพที่เธอสวมชุดกระโปรงสีแดงผูกโบว์…
แววตาเปลี่ยนไปในพริบตา…
ชายหนุ่มเก็บโบว์บนพื้นขึ้นมา ก่อนจะอุ้มเธอไปที่เตียง จัดการอะไรบางอย่างอยู่ไม่นาน ก็ผูกโบว์ตรงหน้าอกของเธอได้แล้ว
เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง มองเหนียนเสี่ยวมู่ที่ถูกห่อเป็นของขวัญ
ดวงตาเจ้าเล่ห์ฉายแววแปลกไป
สายตาของเขาร้อนระอุเหมือนจะเผาคนได้แล้ว…
ริมฝีปากบางเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะพูดย้ำทีละคำ “เหนียนเสี่ยวมู่ ต่อไปวันเกิดของผมทุกปี ผมต้องการของขวัญชิ้นเดียว!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !
“ตอนนี้คืนของขวัญวันเกิดยี่สิบกว่าปีของผมมาก่อน!” แววตาของอวี๋เยว่หานพลันหยั่งลึก ก่อนจะหมุนตัวกดอีกฝ่ายลงบนเตียง
สองมือยันอยู่ข้างกายของเธอ ก่อนจะก้มหน้าลองจูบหญิงสาว
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
กำลังถกกันเรื่องของขวัญของเธอแท้ๆ ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นเธอติดของขวัญเขาแล้วล่ะ
ยังไม่ทันที่เหนียนเสี่ยวมู่จะเข้าใจว่ามีตรงไหนผิดพลาดไป อวี๋เยว่หานก็ยื่นมือมาปลดโบว์บนตัวเธอออกอย่างช้าๆ แล้ว
ท่าทางของเขาช้ามาก เริ่มจากดึงโบว์ แต่กลับไม่ได้ดึงออกทีเดียว ทั้งยังตั้งใจดึงออกทีละนิด ทีละนิด…
