ตอนที่ 657 คุณนายใหญ่ มีดมาแล้ว!
คุณนายใหญ่อวี๋อายุมากแล้ว
ปกติยิ้มแย้มแจ่มใส ทำให้เธอดูเป็นคนใจดีมีเมตตา
แต่อย่างไรซะเธอก็เป็นนายหญิงของตระกูลอวี๋ ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก มีบารมีน่าเกรงขามที่ไม่อาจมองข้ามได้
เมื่อมีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมา บรรยากาศรอบๆ ตัวก็จะมีความกดดันขึ้นมาทันที
ภายในห้องครัว พวกคนที่อ้างตัวว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ ต่างก็ลุกขึ้นยืนโดยพร้อมเพรียงกัน
“คุณนายใหญ่”
ทักทายอย่างนอบน้อม เรียกขานอย่างเคารพ
“หึ!”
คุณนายใหญ่ตระกูลอวี๋กวาดตามองดูพวกเขาแวบหนึ่ง สบถเสียงเย็น
เมื่อคิดได้ว่าคนพวกนี้อาศัยตอนที่เธอไม่อยู่มาทำให้เสี่ยวมู่มู่ของเธอลำบากใจ เธอก็แทบไม่อยากสนใจพวกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
อะไรคืออายุยืนเป็นร้อยๆ ปี พวกเขาหาโอกาสมาทำให้คนแก่อย่างเธอโมโหตายชัดๆ!
“แม่ แม่มาได้ยังไงคะ……”
เฉิงซิ่วลู่นึกไม่ถึงว่าคุณนายใหญ่อวี๋จะปรากฏตัวขึ้นในเวลานี้ ได้ยินคำพูดของเธอก็รีบเข้าไปหา อยากจะช่วยประคองเธอแทนผู้ดูแล
มือยังไม่ทันจะจับโดนตัวคุณนายใหญ่อวี๋ คุณนายใหญ่อวี๋ก็เบี่ยงหลบมือของเธอเสียก่อน
ตัวเองเดินยันไม้เท้าเข้าไปนั่งลงบนโซฟา
นั่งโดยลำตัวเหยียดขึ้นตรง
สองมือประสานกันไว้บนไม้เท้า กวาดสายตาเย็นชามองไปทางเฉิงซิ่วลู่ “ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่มีลูกสะใภ้งามหน้าแบบเธอ!”
“……” ร่างของเฉิงซิ่วลู่แข็งทื่อไปทันที
อวี๋ฮุยเหวยเป็นลูกนอกสมรสของผู้เฒ่าอวี๋ ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับคุณนายใหญ่อวี๋
เฉิงซิ่วลู่จึงไม่ใช่ลูกสะใภ้ของเธอจริงๆ
แต่ว่าหลังจากผู้เฒ่าอวี๋เสียชีวิตไป คุณนายใหญ่อวี๋ก็รับปากให้พวกเขากลับมาอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋ ก็ถือว่าเป็นการยอมรับสถานะของพวกเขาไปโดยปริยาย
เมื่อก่อนตอนที่เฉิงซิ่วลู่เรียกเธอว่า “แม่” อย่างน้อยเธอก็ยอมรับ
แต่ตอนนี้ได้ยินว่าเฉิงซิ่วลู่ทำให้เหนียนเสี่ยวมู่ลำบากใจ เธอก็เลยแสดงอำนาจให้เฉิงซิ่วลู่ได้รับรู้ต่อหน้าผู้ใหญ่มากมายในตระกูลอวี๋
เท่ากับเป็นการเตือนให้ทุกคนได้รับรู้ ว่าพวกเขาเป็นได้แค่ลูกนอกสมรสที่ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรทั้งสิ้น!
สีหน้าของเฉิงซิ่วลู่เปลี่ยนเป็นย่ำแย่ในทันที
แต่ว่าต่อหน้าผู้ใหญ่มากมายในตระกูลอวี๋แบบนี้ เธอไม่อาจไม่เคารพคุณนายใหญ่อวี๋ จึงได้แค่บากหน้าพูดต่อไป
“แม่คะ แม่เข้าใจหนูผิดหรือเปล่า ที่เมื่อกี้หนูโมโหเหนียนเสี่ยวมู่ก็เพราหวังดีกับเยว่หานนะคะ เหนียนเสี่ยวมู่คนนี้ทำได้ทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้แต่งเข้ามาในตระกูลของเรา ตอนนี้ถึงขั้นกล้าสวมรอยเป็นแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่วด้วยซ้ำถ้าเกิดหนูไม่ห้ามเอาไว้ ก็ไม่รู้ว่าบ้านนี้จะถูกเธอชักจูงไปไหนทางไหน”
เฉิงซิ่วลู่พูดไปก็แสร้งทำเป็นตาแดงด้วยความน้อยใจ
เช็ดหางตาของตัวเองราวกับลูกสะใภ้ตัวน้อยๆ
พวกผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ยังไม่ทันจะได้เอ่ยโน้มน้าวคุณนายใหญ่อวี๋ คุณนายใหญ่อวี๋ก็หัวเราะออกมาเสียก่อน
เสียงหัวเราะสบายๆ นั่น ราวกับกำลังจะเยาะเย้ย
ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้สติ ก็เห็นคุณนายใหญ่อวี๋หันไปมองทางเฉิงซิ่วลู่
“พุดแบบนี้ก็หมายความว่า คนแก่อย่างฉันผิดที่โทษเธอสินะ”
“ขอแค่แม่เข้าใจความลำบากของหนู หนูก็ไม่น้อยใจแล้วค่ะ” ยิ่งพูดเฉิงซิ่วลู่ก็ยิ่งแสดงความเคารพมากขึ้น
ยืนอยู่ข้างๆ คุณนายใหญ่อวี๋อย่างเชื่อฟัง แสดงท่าทีเป็นลูกสะใภ้ที่ดี
กำลังจะโน้มน้าวให้คุณนายใหญ่อวี๋มาอยู่ข้างเธอ ก็เห็นท่านเงยหน้าไปถามพ่อบ้าน
“ฉันให้คุณไปเอามีดมา มีดล่ะ”
เฉิงซิ่วลู่ “……”!!
ทุกคน “……”!!
พ่อบ้านรีบไปที่ครัว หยิบมีดเล่มที่คมที่สุดออกมา
ถูกลับจนเงากริบ
ส่องสว่างไปยังห้องรับแขก แสงสะท้อนทำให้คนรู้สึกแสบตา
แล้วก็รู้สึกสั่นขึ้นมาอย่างแปลกๆ
พ่อบ้านยื่นมีดทำอาหารให้คุณนายใหญ่อวี๋ “คุณนายใหญ่ มีดมาแล้วครับ!”
“ไม่ต้องให้ฉัน ให้เธอ” แววตาของคุณนายใหญ่อวี๋เป็นประกายขึ้น ใช้คางเพยิดไปทางเฉิงซิ่วลู่
ตอนที่ 658 คุณชายหานหน้าตายด้าน
“เรื่องอื่นตระกูลอวี๋ของเราไม่ได้ถือสามาก แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ ‘ความซื่อสัตย์’ เมื่อพูดออกมาแล้วต้องทำให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีสิทธิ์บอกว่าเป็นคนในตระกูลอวี๋”
เมื่อคุณนายใหญ่อวี๋พูดออกไป ทุกคนต่างก็ตะลึงงันกันไปหมด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉิงซิ่วลู่
หญิงสาวอึ้งงันไปหลายวินาที เมื่อได้สติก็รีบแก้ต่างให้ตัวเอง
“แม่คะ แม่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ หนูแค่อยากจะบอกกับทุกคนว่าเหนียนเสี่ยวมู่ไม่มีทางเป็นแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่วไปได้ ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังโกหกพวกเรา ทำไมถึงยังต้องให้หนูตัดคอตัวเองอีก……”
เฉิงซิ่วลู่เหลือบมองไปดูมีดทำอาหารที่พ่อบ้านถืออยู่แวบหนึ่ง ร่างสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
“เธอบอกเองไม่ใช่หรือไง ว่าถ้าเหนียนเสี่ยวมู่เป็นแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว เธอจะตัดหัวของตัวเองเอามาทำเก้าอี้ให้ทุกคนนั่ง” คุณนายใหญ่อวี๋เลิกคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
สิ้นเสียง เฉิงซิ่วลู่ก็ร้อนรนอย่างมาก
ชี้ไปที่เหนียนเสี่ยวมู่ “แต่ว่าเธอไม่ใช่นี่คะ……”
พอพูดออกไป แล้วก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ชะงักค้างอยู่อย่างนั้น
มองไปทางคุณนายใหญ่อวี๋อย่างไม่อยากเชื่อ แล้วก็หันไปมองทางเหนียนเสี่ยวมู่ที่ตัวเองกำลังใช้มือชี้อยู่ ตาเบิกโพลงขึ้นทันที
น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเริ่มสั่นขึ้นมา
“แม่คะ เรื่องแบบนี้เอามาล้อเล่นไม่ได้นะคะ ต่อให้แม่จะชอบเหนียนเสี่ยวมู่ แต่ก็ไม่ควรช่วยเธอโกหกพวกเรา นี่มันเป็นเรื่องใหญ่เกี่ยวข้องกับสายเลือดตระกูลอวี๋นะคะ!”
ได้ยินคำพูดของเฉิงซิ่วลู่ สีหน้าที่นิ่งสงบของคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป
อยากจะถามอะไรแต่ แต่ก็เพราะตะลึงเกินไป เลยไม่มีใครกล้าถามอะไรทั้งสิ้น
คุณนายใหญ่อวี๋เห็นว่าทุกคนกระหายใคร่รู้ จึงให้คนดูแลช่วยพยุงให้ลุกขึ้นจากโซฟา ยกขาขึ้นวางบนโต๊ะกาแฟ
มือถือไม้เท้าเอาไว้ แล้วตีไปที่คนที่อยู่ตรงหน้าคนละที
“เสียสติกันไปหมดแล้วหรือไงฮะ!”
“……”
“พ่อบ้าน ไปหยิบผลตรวจดีเอ็นเอมาให้ฉัน ให้พวกนี้ได้ตาสว่างกันสักที!”
พ่อบ้านได้ยินคำสั่งก็วางมีดคมกริบลงบนโต๊ะกาแฟ จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปหยิบผลตรวจดีเอ็นเอมาตามคำสั่ง
ไม่นานก็ถือผลตรวจดีเอ็นเอเข้ามา
“เบิกตาดูให้ดีๆ นี่เป็นผลพิสูจน์ดีเอ็นเอระหว่างเหนียนเสี่ยวมู่กับเสี่ยวลิ่วลิ่ว อย่างอื่นดูไม่รู้เรื่องไม่เป็นไร ‘ความสัมพันธ์แม่ลูก’สี่คำนี้น่าจะรู้จักใช่ไหม” คุณนายใหญ่อวี๋ถือไม้เท้า เดินวนไปรอบๆ คนทั้งหมดหนึ่งรอบ
เน้นย้ำอีกรอบราวกับสมบัติล้ำค่า
“ถ้าไม่ใช่เพราะมีแม่ที่น่ารักอย่างเสี่ยวมู่มู่ อาศัยหน้าตายด้านของอวี๋เยว่หานนั่น จะคลอดเสี่ยวลิ่วลิ่วที่น่ารักแบบนี้ออกมาได้หรือไง”
“พวกแกไม่ได้เสียสติเฉยๆ นะ ยังตาบอดอีกด้วย!”
“ไม่เหมือนฉัน ครั้งแรกที่เจอเสี่ยวมู่มู่ก็รู้ได้เลยว่าเธอมาเพื่อตระกูลอวี๋ของเรา แล้วหลานชายของฉันก็ใช้ได้ หลอกกลับมาได้……” คุณนายใหญ่อวี๋พูดถึงตรงนี้ สีหน้าก็คล้ำลง สบถออกมา
“พวกแกทำดีนะ ไม่ได้ช่วยอะไรสักนิด แถมยังจะมาขัดขวางอีก ต้องการจะให้ฉันโมโหตายใช่ไหม!”
“……”
ญาติผู้ใหญ่ของตระกูลอวี๋ เห็นผลดีเอ็นเอฉบับนั้นก็รู้สึกงุนงงไป
ตอนนี้ได้ยินเสียงสั่งสอนของคุณนายใหญ่อวี๋ อย่าว่าแต่เห็นด้วยเลย ต่อให้ไม่เห็นด้วยก็ทำได้แค่กลั้นเอาไว้
อย่างไรซะคุณนายใหญ่อวี๋ก็เป็นย่าแท้ๆ ของอวี๋เยว่หาน ท่านไม่คัดค้านอะไรพวกเขาที่เป็นแค่ลุงมีสิทธิ์อะไรไปพูด
คนอื่นไม่เท่าไหร่ เฉิงซิ่วลู่หลังจากเมื่อเห็นผลตรวจดีเอ็นเอฉบับนั้น ขาก็อ่อนในทันที
รู้สึกหนาวเย็นที่ลำคอของตัวเอง……
อาศัยจังหวะที่คนอื่นไม่ได้สนใจ แอบไปหลบอยู่ที่หลังของอวี๋ฮุยเหวย
วินาทีต่อมา ไม้เท้าของคุณนายใหญ่อวี๋ก็ชี้มาทางเธอ “พ่อบ้าน อย่าลืมเอามีดให้เธอด้วย ถ้าเธอมือสั่นตัดคอตัวเองไม่ได้ คุณก็เข้าไปช่วยหน่อย ทำให้เรียบร้อยหน่อยนะ!”
