หวานรักจับหัวใจท่านประธาน – ตอนที่ 675 เหนียนยั่วเฉยๆ ไม่รับผิดชอบ / ตอนที่ 676 ผมยอมรับว่าเป็นผม

ตอนที่ 675 เหนียนยั่วเฉยๆ ไม่รับผิดชอบ

เหนียนเสี่ยวมู่ตกใจจนร่างทั้งร่างแนบไปกับประตูห้องน้ำ มองดูอวี๋เยว่หานที่ตอนนี้ร่างทั้งร่างของเขาแผ่ไอเย็นออกมาตาปริบๆ

ไม่ได้ยินเสียงของอวี๋เยว่หาน แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะของฟ่านอวี่แทน

สองมือยกขึ้นกอดอก ไม่รู้ว่าจงใจหรือเปล่า เอ่ยขึ้นอย่างกล่าวโทษ “ลิ่วลิ่ว เมื่อกี้คุณเห็นผมหมดทั้งตัวแล้ว ถ้าไม่รับผิดชอบมันจะดีหรือ”

“เห็นอะไรหมดแล้ว ฉันเห็นแค่แผงอกของคุณเอง……” ยังไม่ทันจะพูดออกไป เหนียนเสี่ยวมู่ก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ วินทีต่อมาก็เป็นใบ้ไปในทันที

ค่อยๆ เบนหน้าหันไปมองทางอวี๋เยว่หาน

ถ้าเมื่อครู่สีหน้าของชายหนุ่มดำคล้ำจนเปล่งแสงได้ อย่างนั้นตอนนี้ก็คล้ำจนมีหมึกหยดออกมาได้แล้ว

ที่บนศีรษะเหมือนจะมีแสงสีเขียวเปล่งประกายออกมาด้วย……

เพิ่งพูดจบไปว่าไม่เห็นอะไรทั้งๆ จู่ๆ ก็เหมือนตบหน้าตัวเองอย่างรวดเร็ว

บนโลกนี้มีใครโง่ไปกว่าเธออีกไหมเนี่ย

แววตาเฉลียวฉลาดของเหนียนเสี่ยวมู่พยายามจะกระพริบปริบๆ ในสมองก็คิดอย่างรวดเร็วว่าจะทำอย่างไรไม่ให้โดนอวี๋เยว่หานบีบคอตาย

สุดท้ายก็คิดขึ้นมาได้

พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของอวี๋เยว่หาน สองมือกอดรอบเอวของชายหนุ่มเอาไว้

“อวี๋เยว่หาน ฉันเห็นแผงอกเขาแวบเดียวเท่านั้น ยั่วเสร็จก็ชิ่งเลย ไม่รับผิดชอบ!”

อวี๋เยว่หาน “……”!!

เธอเคยคิดจะรับผิดชอบด้วยเหรอ

หืม?

“ฮ่าฮ่าฮ่า……” ฟ่านอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของหญิงสาวก็หัวเราะจนตัวงอ

“ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก เป็นเพราะคุณนั่นแหล่ะ นี่มันเพิ่งกี่โมงเอง อาบน้ำทำไมกัน อีกอย่างผู้ช่วยบอกว่าลิงสี่มาหาคุณหนิ ทำไมไม่เห็นเธอ” เหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินเสียงหัวเราะของฟ่านอวี่ ก็พูดด้วยความอายและโมโห

ได้ยินเสียงมาจากในห้องน้ำ ความคิดแรกที่คิดขึ้นมาได้ไม่ใช่การที่มีคนอาบน้ำอยู่แต่เป็นการที่เขากำลังฆ่าอำพรางศพอยู่ในห้องน้ำ……

ไม่ควรอ่านคำวิจารณ์ในอินเตอร์เน็ตมากไปจริงๆ ด้วย

ยังไม่ทันหาตัวสิงลี่เจอเธอก็แทบจะขุดหลุมฝังตัวเองแล้ว

“สิงลี่มาหาผมเหรอ คุณพูดเรื่องอะไรกัน ผมยังไม่ได้เจอเธอเลยด้วยซ้ำ” ฟ่านอวี่นิ่งไป พูดเหมือนจะยิ้มออกมา

พอโดนอวี๋เยว่หานถลึงตาใส่ ชายหนุ่มจึงค่อยๆ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตมาลวกๆ ตัวหนึ่งแล้วสวมเข้าไป

เหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินคำพูดของเขา ก็ไม่ได้สนใจเรื่องอื่นอีก วิ่งไปหาเขา

“คุณหมายความว่าสิงลี่ไม่ได้มาหาคุณเหรอ เป็นไปไม่ได้ เราได้รับข่าวว่าเธออยู่ที่คฤหาสน์ส่วนตัวของคุณ อีกอย่างก่อนที่เราจะมาถึง……” เหนียนเสี่ยวมู่นึกอะไรขึ้นได้ก็เอ่ยถามขึ้น

“คุณคงไม่ได้ไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องที่สิงลี่ฆ่าตัวตายหรอกนะ”

“สิงลี่ฆ่าตัวตาย?” แววตาสีน้ำตาลเข้มของฟ่านอวี่เบิกขึ้น สบกับสายตาจริงจังของเธอ รอยยิ้มที่มุมปากค่อยๆ จากหายไป

เหยียนเสี่ยวมู่รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าข่าวแล้วยื่นส่งให้ชายหนุ่ม

เมื่อเห็นภาพชัดเจน สีหน้าของฟ่านอวี่ก็เปลี่ยนไป

ราวกับนึกไม่ถึงว่าสิงลี่จะฆ่าตัวตาย

อีกทั้งรูปภาพยังถูกคนถ่ายแล้วโพสต์ลงบนอินเตอร์เน็ตอีก

ชายหนุ่มได้สติ ค่อยๆ เอ่ยขึ้น

“ถ้าพวกคุณมาหาผมเพราะเรื่องนี้ ผมบอกคุณได้เลยว่าผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น อีกอย่างผมก็ยังไม่ได้เจอเธอเลย!”

“แล้วทำไมถึงมีคนเห็นเธอมาหาคุณล่ะ……” เหนียนเสี่ยวมู่ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงโทรศัพท์ของอวี๋เยว่หานก็ดังขึ้น

ชายหนุ่มมองดูรายชื่อที่ปรากฏแล้วจึงกดรับสาย

น้ำเสียงของผู้ช่วยมีแววร้อนรน

เปล่งเสียงออกมาจากปลายสายทีละคำ

“คุณชายหาน สิงลี่หายตัวไปแถวๆ บริเวณคฤหาสน์ส่วนตัวของคุณชายฟ่านครับ เช็คบันทึกการสนทนาในโทรศัพท์ คนที่เธอคุยด้วยเป็นคนสุดท้ายก็คือฟ่านอวี่ อีกอย่างฟ่านอวี่ก็เป็นคนโทรหาเธอก่อนด้วย!”

ตอนที่ 676 ผมยอมรับว่าเป็นผม

โทรศัพท์ของอวี๋เยว่หานเปิดลำโพงเอาไว้

เดิมทีต้องการให้เหนียนเสี่ยวมู่ได้ยิน แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่เหนียนเสี่ยวมู่เท่านั้น ฟ่านอวี่ก็ได้ยินด้วย

สายตาสองคู่สบกัน เหนียนเสี่ยวมู่เบิกตามองไปทางชายหนุ่มอย่างงุนงง

ในหูยังคงแว่วเสียงที่เขาพูดออกมาเมื่อครู่ “ผมบอกคุณได้เลยว่าผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น อีกอย่างผมก็ยังไม่ได้เจอเธอเลย” เพียงแค่พริบตาเดียว ก็ได้รับข่าวจากทางผู้ช่วย

ฟ่านอวี่เป็นคนติดต่อสิงลี่ไป……

เขาติดต่อสิงลี่ทำไมกัน

เขาโทรบอกให้สิงลี่มาหาเขาที่คฤหาสน์ส่วนตัวนี่หรือเปล่า

เพื่ออะไรกัน

เขาบอกว่าไม่รู้เรื่องที่สิงลี่ฆ่าตัวตาย มันคือเรื่องจริงหรือโกหกกันแน่

เหนียนเสี่ยวมู่เดินถอยหลังออกไปโดยไม่รู้ตัว เว้นระยะห่างระหว่างเธอกับเขา

“เมื่อกี้ฉันให้โอกาสคุณแล้ว แต่คุณไม่ยอมพูดความจริง ตอนนี้หากฉันจะสงสัยคุณก็อย่ามาโทษกันนะ……”

“ผมยอมรับว่าผมโทรหาสิงลี่” ฟ่านอวี่ค่อยๆ เอ่ยพูด

สิ้นเสียง ฝีเท้าที่ก้าวถอยหลังไปของเหนียนเสี่ยวมู่ก็ชะงักไป

เงยหน้ามองชายหนุ่ม

ยอมรับง่ายๆ แบบนี้มันดูแปลกๆ นะ

หรือเป็นเพราะเขาได้ยินเสียงในโทรศัพท์เมื่อครู่ คิดว่าปิดบังเอาไว้ไม่ได้แล้วเลยยอมรับออกมาอย่างจำนน

เหนียนเสี่ยวมู่กำลังคิดวิเคราะห์อยู่ว่าคำพูดของฟ่านอวี่น่าเชื่อถือหรือไม่ อวี๋เยว่หานก็เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของหญิงสาว โอบตัวเธอเอาไว้ให้อยู่ในอ้อมกอดของตน

ดวงตาดำนิ่งลึก จ้องไปที่ฟ่านอวี่ที่กำลังใส่เสื้ออยู่

ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตเข้าไป ติดกระดุมให้เรียบร้อย

ด้านล่างมีผ้าเช็ดตัวพันคลุมเอาไว้

มองดูแล้วก็ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยอยู่ดี

ในหัวสมองของอวี๋เยว่หาน ปรากฏภาพตอนที่เขาเพิ่งเดินเข้ามาภาพในห้อง ดวงตาขรึมลง

“ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน”

เขาพูดจบก็โอบเหนียนเสี่ยวมู่ให้เดินออกจากห้องนอนไป

ประมาณห้านาทีผ่านไป ฟ่านอวี่ก็เดินออกมาจากห้องนอนหลัก ตอนนี้กลับไปอยู่ในภาพลักษณ์ของเจ้าชายขี่ม้าขาวตามเดิม

เพียงแต่ยังไม่ได้เป่าผมให้แห้ง มุมปากมีรอยยิ้มชั่วร้ายที่ไม่ค่อยได้เห็นสักเท่าไหร่ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

ชายหนุ่มสะบัดผมเล็กน้อย เสยผมไปทางด้านหลังแล้วเดินไปด้านหน้า

“พวกคุณมาหาผมเพราะคิดว่าสิงลี่อยู่ที่นี่เหรอ”

“ไม่ใช่เพราะคิดว่า แต่เพราะกล้องวงจรปิดจับภาพของสิงลี่ได้ตอนที่เธอมาที่คฤหาสน์ของคุณ” เหนียนเสี่ยวมู่พูด

ตอนแรกเธอยังคงไม่เชื่อ คิดว่าผู้ช่วยเข้าใจผิดไป

สิงลี่ไม่รู้จักฟ่านอวี่สักหน่อย จะมาหาฟ่านอวี่ทำไมกัน

บวกกับภาพที่เธอฆ่าตัวตายแพร่ว่อนไปทั่วอินเตอร์เน็ต……

ตอลดทางที่มาที่นี่ ก็สงสัยมาโดยตลอดว่าพวกเธอมาผิดที่หรือเปล่า

จนมาถึงเมื่อครู่ที่ผู้ช่วยบอกว่าฟ่านอวี่ได้ติดต่อพูดคุยกับสิงลี่ก่อนที่เธอจะหายตัวไป ฟ่านอวี่ก็ยอมรับเองอีกด้วยว่าเขาเป็นคนโทรหาสิงลี่

จนเธออดที่จะคิดไม่ได้ว่า ฟ่านอวี่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

มิฉะนั้น เขาจะติดต่อสิงลี่ไปทำไม

แล้วสิงลี่ก็ดันบังเอิญหายตัวไปบริเวณคฤหาสน์ส่วนตัวของเขาอีก

เขาซ่อนตัวสิงลี่เอาไว้หรือเปล่า

“ฟ่านอวี่ เมื่อก่อนคุณเคยบอกว่าในสายตาคุณมีแต่ฉัน……” เหนียนเสี่ยวมู่เอ่ยพูดขึ้น พอพูดออกไปก็รู้สึกเย็นเยือกขึ้นที่แผ่นหลัง เธอได้สติขึ้นมาว่าคำพูดนั้นมันสื่อความหมายอะไรก็รีบเปลี่ยนวิธีตั้งคำถาม

“ฉันหมายความว่า เมื่อก่อนคุณไม่เคยรู้จักสิงลี่แล้วจะโทรไปหาเธอทำไมกัน”

“ผมมีเรื่องอยากให้เธอช่วยยืนยัน เลยให้คนไปสืบหาเบอร์โทรศัพท์ของเธอ” ฟ่านอวี่เอ่ยตอบคำถามของหญิงสาวอย่างลวกๆ

เหนียนเสี่ยวมู่ชะงักไป “เรื่องอะไร”

ฟ่านอวี่ “เรื่องเกี่ยวกับคุณ”

เหนียนเสี่ยวมู่ “???”

“ดังนั้นคุณก็เลยนัดเธอมาเจอที่คฤหาสน์ส่วนตัวของคุณ แถมยังเจอเธอแล้วด้วย……”

“เปล่า” ฟ่านอวี่เอ่ยขัดคำพูดของเธอ “ผมยอมรับว่าผมนัดเจอเธอ แต่เธอปฏิเสธผมไปแล้ว”