ตอนที่ 757 ผมไม่หัวเราะเยาะคุณก็ได้
“ตอนที่ผมออกไป คุณเหนียนยังอยู่ในห้องจริงๆนะครับ เธอบอกว่ากลับมาเอาของเล็กๆน้อยๆ ผมถามเธอว่าต้องการให้ช่วยไหม เธอก็ยังบอกว่าไม่ต้อง…” พ่อบ้านรีบเอ่ยปากปกป้องตัวเองเมื่อโดนถลึงตาใส่
ทั้งยังแสดงท่าทางว่าตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่หน้าประตูดูก็ได้ เพื่อพิสูจน์ว่าที่เขาเจอเหนียนเสี่ยวมู่นั้นไม่ใช่ภาพลวงตา
อวี๋เยว่หานเหลือบมองเขาโดยไม่พูดอะไร
เขาไม่ได้อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วที่ยืนอยู่ข้างขาของเขา แต่เลิกคิ้วแล้วกวาดตามองไปรอบๆอีกครั้ง
ท้ายที่สุดก็พบว่ามีรอยลากกระเป๋าเดินทางบนพื้น ดวงตาดำขลับจมดิ่งไปชั่วขณะ พอนึกอะไรขึ้นได้ก็เดินผ่านเสี่ยวลิ่วลิ่วเข้าไปในห้อง
เดินตรงไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้วเอื้อมมือเปิดประตูตู้ออก
ด้านในตู้ เสื้อผ้าสองแถวยังคงแขวนไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยดังเดิม ตอนนี้เสื้อผ้าผู้หญิงได้หายไปบางส่วน เหลือเพียงเสื้อผ้าผู้ชายที่ยังคงแขวนเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีไดอารีที่วางไว้บนหัวเตียง
เหนียนเสี่ยวมู่เขียนไดอารีจนติดเป็นนิสัย
เขาเคยถามเธอว่าทำไม
ตอนนั้นเธอมองเขาและซุกเข้าอ้อมกอดโดยไม่พูดอะไร พึมพำเบาๆว่านับตั้งแต่เธอสูญเสียความทรงจำ เธอมักจะรู้สึกหวาดระแวงกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้และกังวลว่าตัวเองจะลืมมันอีก
ดังนั้นเมื่อไรที่เธอรู้สึกว่าเป็นเรื่องสำคัญหรือมีความหมาย เธอก็จะหยิบสมุดเล่มเล็กมาบันทึกลงไป
การทำแบบนี้แม้ว่าจะลืมในภายหลัง แต่พอเปิดสมุดเล่มเล็กก็จะจำได้เอง
ตอนนั้นอวี๋เยว่หานยังพูดแขวะเกี่ยวกับวิธีดังกล่าว
ฝีปากเย็นชาพูดว่า : “คุณคิดว่าเรื่องที่อยู่ในไดอารีของคุณเป็นเรื่องสำคัญงั้นเหรอ แขวะผมเป็นบ้าเป็นหลังเนี่ยนะ?”
“แขวะอะไร ก็เห็นชัดๆว่าฉันเขียนไปตามความเป็นจริง…เอ๊ะเอ๊ะเอ๊ะ! คุณรู้ได้ยังไงว่าในไดอารีฉันเขียนอะไรไปบ้าง? อ๊าาา! คุณมันพวกสอดแนม ที่แท้ก็แอบอ่านไดอารีฉัน!”
ตอนนั้นเธอกระโดดออกจากผ้าห่มเหมือนกับแมวโดนเหยียบหาง
อุ้งมือเล็กตวัดไปมาต้องการจะทำสงครามกับเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
อวี๋เยว่หานจับมือเธอไว้แล้วใช้โอกาสนี้กดเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง “ไดอารีของคุณวิ่งมาหาผมเอง ผมก็ไม่ได้ตาบอดเสียหน่อย”
“ห๊ะ! หน้าไม่อาย ไดอารีฉันไม่มีขาสักหน่อย มันจะวิ่งไปหาคุณเองได้ยังไง? คุณฉวยโอกาสตอนที่ฉันไม่อยู่แอบอ่านความลับเทพธิดาชัดๆ ทั้งยังคิดไม่ซื่อใช้วิธีสกปรกพิชิตใจเทพธิดาอีกต่างหาก!”
อวี๋เยว่หาน : “เหนียนเสี่ยวมู่ จะเพ้ออะไรก็ต้องมีขอบเขตหน่อย”
เหนียนเสี่ยวมู่ : “เช่นอะไร?”
อวี๋เยว่หาน : “เทพธิดาเกี่ยวอะไรกับคุณ? อย่างดีก็แค่เรียงความเด็กป.5 ที่ยังเป็นเด็กประถมเรียนไม่จบ หรือไม่ก็เป็นพวกเรียกชื่อล้อแซ่เทพบุตรที่ตัวเองแอบปิ๊งในห้องเรียนเท่านั้นแหละ”
เหนียนเสี่ยวมู่ : “? ? ? ! ! !”
อวี๋เยว่หาน : “ยอมรับมาเถอะว่าคุณแอบรักผมมานานแล้ว ผมไม่หัวเราะเยาะคุณก็ได้”
เหนียนเสี่ยวมู่ : “ปล่อยมือ! คุณมันพวกสอดแนมชอบหลงตัวเองคิดไปเอง! ชื่อเสียงเทพธิดาอันบริสุทธิ์ผุดผ่องของฉันจะมัวหมองเพราะคุณไม่ได้ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉัน ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปนอนกับเสี่ยวลิ่วลิ่วตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ไม่สิ เริ่มตั้งแต่วันนี้…”
“……”
ฉากปะทะฝีปากยังคงเต็มตา
ต่อมาหลังจากที่เหนียนเสี่ยวมู่รู้ว่าเขาอ่านเนื้อหาไดอารีของเธอหมดแล้วก็ยิ่งกำเริบเสิบสาน
เธออุ้มสมุดเล่มเล็กโดยไม่เขียนอย่างอื่นอีก นอกจากเขียนแขวะเขา
จากนั้นก็จงใจวางไว้ในที่ที่สะดุดตาที่สุดเพื่อล่อให้เขาเอาไปอ่าน
พบว่าพอเขาอ่านจบก็มองหาเธอเพื่อคิดบัญชี เธอยังแอบเพิ่มประโยคไว้ที่ท้ายไดอารีทุกบทของตัวเองว่า : “แอบอ่านไดอารีเทพธิดาแล้วยังแลตามองหาเทพธิดามาคิดบัญชีอีก เดี๋ยวเถอะจะโสดเอาได้”
ด้วยเหตุนี้จึงลดความคิดที่จะตามเธอมาคิดบัญชี
ทำได้เพียงกัดฟันอดกลั้นเอาไว้
ตอนที่ 758 คุณชายหาน ใครจะลาออก?
ดวงตาดำขลับจมดิ่งและมองไปทั่วทั้งห้อง
ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า ไดอารีบนหัวเตียง หรือของใช้ในห้องน้ำ…
สรุปคือตอนแรกเขาฉวยโอกาสตอนที่เธอเมาโดยไม่รู้ตัวแล้วมานอนกับเขา และช่วงเวลาสำคัญที่ต้องรับผิดชอบก็ให้เธอย้ายของเข้ามาในห้องเขาทีละนิดทีละหน่อย ทว่าตอนนี้แทบจะไม่เหลืออะไรเลย
อวี๋เยว่หานเดินลงมาชั้นล่างด้วยใบหน้าบึ้งตึง
พ่อบ้านได้สติก็รีบอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ตามลงไป
เมื่อเห็นอวี๋เยว่หานเข้าไปในห้องรับรองของเหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ชั้นล่างก็พบว่าของที่หายไปจากห้องนอนของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่
พอปะติดปะต่อกับที่พ่อบ้านบอกว่าคนกลับมาแล้วแต่ก็ไม่ได้อยู่ในห้อง ตรงกันข้ามก็ไม่เจอกระเป๋าเดินทางที่แต่เดิมวางอยู่ตรงมุมห้อง เขาขมวดคิ้วแน่นไม่ยอมคลาย
หลังจากยืนอยู่ในห้องรับรองไม่ถึงนาทีก็หันไปทางห้องนอนเด็กของเสี่ยวลิ่วลิ่ว
ไม่เห็นเหนียนเสี่ยวมู่อยู่ในห้อง แต่ในแวบเดียวก็เห็นแม่หมูที่เหนียนเสี่ยวมู่วางไว้บนหัวเตียงกับพวกลูกหมูเป็นแถวเดียวกัน
เขาจำตุ๊กตาตัวนี้ได้ ตอนที่ไปเลือกโรงเรียนอนุบาลให้เสี่ยวลิ่วลิ่วในตอนแรก ครอบครัวของพวกเขาสามคนได้รางวัลชนะเลิศ
ของเหนียนเสี่ยวมู่เป็นแม่หมู พ่อหมูอยู่กับเขา
ส่วนเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นลูกหมูที่น่ารัก
ตอนนี้เธอเอาแม่หมูของตัวเองวางไว้ในห้องเสี่ยวลิ่วลิ่ว จากนั้นก็ลากกระเป๋าไป นี่มันหมายความว่าอย่างไร?
เรื่องในวิดีโอเกี่ยวข้องกับเธอจริงๆอย่างงั้นเหรอ?
หรือเป็นเพราะถานเปิงเปิง…
“คุณชายหาน ตรวจสอบกล้องวงจรปิดแล้วครับ คุณเหนียนกลับมาจริงๆด้วย แต่ว่าหลังจากที่กลับห้องไปเก็บของเสร็จก็ออกไป…” พ่อบ้านยืนอยู่ข้างหลังอวี๋เยว่หาน และตอบอย่างเป็นกังวล
ตอนที่เหนียนเสี่ยวมู่ออกไปเป็นเวลาที่พ่อบ้านออกไปรับเสี่ยวลิ่วลิ่วพอดี
ดังนั้นพ่อบ้านจึงไม่รู้ว่าตอนที่เธอไป เธอได้เอากระเป๋าเดินทางไปด้วย เพราะไม่อย่างงั้นเขาจะรีบแจ้งให้อวี๋เยว่หานทราบโดยเร็วที่สุด
“คุณชายหาน ต้องการให้คนไปตามหาคุณเหนียนไหมครับ?” พ่อบ้านถามเสียงอ่อน
พอสังเกตเห็นท่าทีคุณชายของเขาแล้ว ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ดูแล้วก็เหมือนไม่ได้โมโหอะไร
พ่อบ้านลืมไปแล้วว่าทั้งสองคนเคยทะเลาะกัน
จู่ๆเหนียนเสี่ยวมู่ก็หนีไป พ่อบ้านทำหน้าจนใจ
ก้มหน้ามองเสี่ยวลิ่วลิ่วที่อยู่ในอ้อมแขนเขาเพื่ออยากจะถามเธอ เสี่ยวลิ่วลิ่วเอียงศีรษะทำหน้าไม่รู้อีโหน่อีเหน่ “หนูไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่ต้องมาถามหนู”
“ไม่ต้อง เธออยากไปก็ปล่อยเธอไป” อวี๋เยว่หานพูดอย่างเงียบๆ ดวงตาดำขลับของเขามีแสงแห่งความเยือกเย็น เขา
พอพูดเสร็จก็ให้พ่อบ้านอยู่กับเสี่ยวลิ่วลิ่ว ส่วนเขาขึ้นไปชั้นบน
แทนที่จะกลับไปที่ห้องนอนใหญ่อันว่างเปล่า แต่เขากลับเดินตรงเข้าไปที่ห้องหนังสือ
ต่อสายหาผู้ช่วย
“วันนี้ได้รับจดหมายลาออกจากฝ่ายบริหารไหนหรือเปล่า?”
“…อะไรนะครับ?” จู่ๆผู้ช่วยที่รับสายก็ทำหน้าราวกับว่าฉันเป็นใคร ฉันอยู่ที่ไหน ให้เขาไปตรวจสอบเรื่องถานเปิงเปิงไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆถึงมาถามนอกเรื่องแบบนี้?
พอผู้ช่วยได้สติก็รีบเปิดดูอีเมล
เช็กไปหนึ่งรอบก็ตอบคำถามอวี๋เยว่หาน
“ไม่มีนี่ครับ วันนี้ไม่ได้รับอีเมลลาออกจากฝ่ายบริหารเลย”
จากนั้นก็อดถามไม่ได้ “คุณชายหาน ใครจะลาออกเหรอครับ?”
สิ่งที่ได้คือฝ่ายตรงข้ามตอบสนองด้วยความเงียบงันเป็นเวลาครึ่งศตวรรษ
ตอนนี้ผู้ช่วยใจเสียนับครั้งไม่ถ้วน เขากำลังลังเลว่าจะบอกไปดีหรือไม่ว่าตัวเองก็แค่ถามไปอย่างงั้น ไม่ต้องการคำตอบ แล้วก็วิงวอนให้อวี๋เยว่หานวางสาย แต่ในที่สุดก็ได้ยินเสียงจากปลายสายลอยเข้ามา
