ตอนที่ 769 โชว์หวานแบบไร้ตัวตนน่าอายที่สุด!
(ผู้ช่วยหยาง อวี๋เยว่หานกินข้าวหรือยังคะ? พอเขายุ่งแล้วมักจะลืมกินข้าว รบกวนคุณช่วยดูเขาหน่อย ถ้างานยุ่งอีกก็เตือนให้เขาพักผ่อนด้วย…)
เธอยังเตือนเรื่องหยุมหยิมอีกมากมายไว้ข้างหลัง
เหมือนภรรยาที่เป็นห่วงสามี เธอนำปัญหาเล็กๆน้อยๆในชีวิตเขาให้ผู้ช่วยช่วยเตือนให้อีกรอบ และยังให้ผู้ช่วยคอยจับตาดู
คำพูดที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง เกรงว่าคนตาบอดก็สามารถดูออก
แม้ว่าเธอจะเพิ่มประโยคต่อท้ายว่า “เรื่องที่ฉันสอบถามคุณ อย่าบอกอวี๋เยว่หานเลยนะคะ” แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อใครบางคนที่กำลังอารมณ์ดีในตอนนี้
มุมปากฉีกยิ้มแทบถึงหู
ดวงตาดำขลับเผยความอ่อนโยนที่ห่างหายไปนาน นิ้วยาวขยับพิมพ์ตอบกลับไป “ครับ ผมจะไม่พูด”
จากนั้นก็กดส่ง
เมื่อเห็นว่าข้อความส่งไปเรียบร้อยแล้วก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ตอนที่ยกแก้วเหล้าขึ้นมาอีกครั้งก็ดูเหมือนเป็นคนละคน
พลางเหลือบมองถังหยวนซืออย่างเชื่องช้าที่กำลังนั่งใจลอยอยู่ ริมฝีปากบางอ้าเล็กน้อย
“เรามันต่างกัน นายเป็นหมาไร้คู่ที่น่าสงสาร ส่วนฉันยังมีคนเป็นห่วง”
ถังหยวนซือ “…”
เห็นๆกันอยู่ว่าเป็นหมาไร้คู่กันทั้งนั้น ทำเป็นโชว์หวานแบบไร้ตัวตนอะไรอยู่เนี่ย?
เขามันแย่จริงๆ…
ถังหยวนซือเอื้อมมือหยิบขวดเหล้าเพื่อจะรินเหล้าให้ตัวเอง พอจะยกขึ้นมา อวี๋เยว่หานก็เอื้อมมือมาคว้าไป
ดื่มแทนเขา จากนั้นก็รินน้ำเปล่าให้เขาหนึ่งแก้ว
“เพื่อน วันนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันจะดื่มเหล้าแทนนายเอง นายทนไปก่อน อย่าเผลอดื่มเข้าไปละ ฉันรับประกันว่าพอซั่งซินรู้ข่าว พรุ่งนี้จะต้องกลับมาแน่ๆ”
ถังหยวนซือ “…”
อวี๋เยว่หานพูดจบก็ไม่ได้สนใจเขา ยกแก้วเหล้าขึ้นแล้วหันไปมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ชั้นล่าง
เห็นว่าเธอทานข้าวเสร็จ ชำระเงิน จากนั้นก็ออกจากร้านอาหาร
ถังหยวนซือที่อยู่ด้านข้างไม่พอใจก็จงใจยุแยงเขา “ลูกกะตาแทบจะติดบนตัวเธออยู่แล้ว ทำใจไม่ลงก็แสร้งทำเป็นเลิกงานก่อนเวลาแล้วกลับไปเจอเธอเข้าพอดีสิ”
“…” อวี๋เยว่หานคิดและมองเขาอย่างเย็นชา
ปิดปากเงียบ
ขณะที่ถังหยวนซือและผู้ช่วยกำลังคิดว่าเขาวางแผนจะกลับไปเจอเธอโดยบังเอิญจริงๆ อวี๋เยว่หานกลับส่งสายตาส่งเหนียนเสี่ยวมู่จากไปด้วยสายตาเรียบเฉย จากนั้นก็กลับมานั่งดื่มกับพวกเขาใหม่
พูดให้ชัดก็คือดื่มเอง
สภาพร่างกายของถังหยวนซือไม่สามารถดื่มได้
ผู้ช่วยต้องขับรถก็ดื่มไม่ได้
ท้ายที่สุดคนที่เมาก็มีเพียงอวี๋เยว่หานคนเดียว
“คุณชายหาน เดินช้าๆหน่อย ตรงนั้นมีเสา ระวังชน…”
“คุณชายหาน พื้นต่างระดับ!”
“คุณชายหาน รถจอดที่ลานจอดรถ ที่คุณเดินไปเป็นถนนใหญ่…”
จากนั้นใครบางคนที่ดื่มเกินขนาดที่ทำตัววุ่นวายก็ถูกจับยัดเข้าไปในรถ รัดเข็มขัดนิรภัย
“ประธานถัง…”
พอผู้ช่วยเห็นถังหยวนซือกำลังยืนอยู่นอกประตูรถโดยที่ยังไม่ได้ขึ้นรถก็เตรียมจะเรียก แต่ถังหยวนซือกลับโบกมือให้เขา
“ไม่ต้องลำบากหรอก ฉันเรียกรถกลับเอง” ขณะที่ถังหยวนซือพูดก็เรียกรถแท็กซี่ได้คันหนึ่ง เขาเข้าไปนั่งในรถแล้วจากไป
เมื่อผู้ช่วยเห็นว่าเขาไม่เป็นอะไรก็หันหน้าไปมองเจ้านายหนุ่มของตัวเองที่กำลังนั่งหลับอยู่ในห้องโดยสาร จากนั้นก็รีบสตาร์ทรถไปยังคฤหาสน์ตระกูลอวี๋
อวี๋เยว่หานนอนหลับตาตลอดทาง
ตอนที่ใกล้จะถึงคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ เขาลืมตาขึ้น
ไม่อยากบอกเลยว่าเขาคอแข็งจริงๆ
เมื่อกี้ยังเมาไม่ได้สติ แต่พอผ่านไปแค่ครึ่งชั่วโมงก็สร่างเมาแล้ว
ตอนที่ 770 ป่าป๊าก็คิดถึง…
เหลือเพียงดวงตาแดงฉานที่มองออกถึงกลิ่นอายแอลกอฮอล์เล็กน้อย
ทันทีที่รถจอด เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยและเอื้อมมือเปิดประตูลงไป
เขาเซไปข้างหน้าไปได้ไม่กี่ก้าวก็ทรงตัวได้
จากนั้นก็เดินไปเหมือนคนไม่ได้เป็นอะไร
“คุณชายหาน!” ยามเฝ้าประตูจำเขาได้จึงรีบเปิดประตู
หาได้ยากที่อวี๋เยว่หานจะเดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่ไม่ได้ดูเย็นชา จู่ๆก็หยุดแล้วหันไปทางยามเฝ้าประตู จากนั้นก็โบกมือให้
เมื่อเห็นผู้ช่วยเดินตามมาจากข้างหลังก็เดินเข้าไปอย่างเอ้อระเหย
พอเดินมาถึงหน้าประตูหลักของคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ เขาก็เห็นร่างงามนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก…
อวี๋เยว่หานชะงักเท้า
ผู้ช่วยที่เดินตามหลังเขาเข้ามากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อวี๋เยว่หานทำสัญญาณไม่ให้เขาส่งเสียง
เพียงแค่ยืนอยู่นอกประตูและมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ในห้องรับแขกจากที่ไกลๆ
ในห้องรับแขก
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่รู้ว่ามีคนกลับมาจากข้างนอก
เธออุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วที่นอนงัวเงียอยู่ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง เมื่อมองใบหน้าเล็กที่เหมือนอวี๋เยว่หาน สายตาก็ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ
พลางฮัมเพลงกล่อมเด็กเบาๆ
ไม่นาน เจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยก็ซุกตัวหลับอยู่บนอกของเธอ
หลับไปด้วย บุ้ยปากไปด้วย ใบหน้าเล็กมีเบบี้แฟตอยู่หน่อยๆ น่ารักจนทำให้คนไม่อยากจะวางมือ
เหนียนเสี่ยวมู่ก้มหน้าหอมเธอ
ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็ได้ยินเสียงพึมพำขณะหลับ “เสี่ยวลิ่วลิ่วคิดถึงหม่าม้า ป่าป๊าก็คิดถึง…”
หลังจากพึมพำเสร็จ เธอก็พลิกตัวซุกอยู่ในอ้อมแขนเธอแน่นขึ้น
เหนียนเสี่ยวมู่นิ่งไปสักพัก พอพ่อบ้านเห็นว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วกำลังหลับอยู่ เขาจึงเดินมาเตือน
“คุณเหนียนครับ จะให้อุ้มคุณหนูกลับไปนอนที่ห้องไหม?”
เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาเหนียนเสี่ยวมู่ก็มีแสงกะพริบ เธออุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วลุกจากโซฟาแล้วเข้าไปในห้องนอนเด็ก
เมื่อแน่ใจแล้วว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วหลับดีแล้ว จึงออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
พอกลับมาที่ห้องรับแขก พ่อบ้านก็ยังอยู่
เขามองเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
เหนียนเสี่ยวมู่เม้มปาก พอกำลังจะพูด พ่อบ้านก็เอ่ยปากออกมาก่อน “ขอแค่คุณเหนียนกลับมาเยี่ยมคุณหนูบ่อยๆ ผมก็จะไม่พูดอะไร”
ด้วยความใส่ใจของพ่อบ้าน ทำให้เหนียนเสี่ยวมู่พูดไม่ออกไปชั่วขณะ จึงตอบไปแค่ว่า “ขอบคุณ”
จากนั้นก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป
เมื่ออวี๋เยว่หานที่ยืนอยู่ในสนามหญ้าเห็นเธอสะพายกระเป๋าก็เดินไปหลังเสาที่อยู่ด้านข้าง แม้แต่ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆก็ซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว
พอเห็นเหนียนเสี่ยวมู่เดินออกมาจากห้องรับแขก
เดินผ่านหน้าพวกเขาไปจนเกือบจะเดินออกไปถึงหน้าประตูคฤหาสน์ ทันใดนั้นเธอหยุดกึก
เหมือนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างพร้อมกับหันไปมองรอบๆ
ผู้ช่วยที่ซ่อนอยู่หลังเสาอีกต้นกลัวมากจนแนบติดกับเสาไปทั้งตัว
หัวใจแทบกระดอนออกจากอก
ในขณะที่เขากำลังคิดว่าเหนียนเสี่ยวมู่จะพบพวกเขา ก็เห็นเธอหลุบตาลงเล็กน้อย ซ่อนความผิดหวังไว้ใต้เปลือกตาและจากไปอย่างรวดเร็ว
“คุณชายหาน คุณเหนียนกำลังมองหาคุณอยู่หรือเปล่า?” ผู้ช่วยเดินมาถึงหน้าประตูและมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่หายลับตาไปตรงบริเวณสนามหญ้าของคฤหาสน์ เขาจึงอดพูดไม่ได้
ทันทีที่สิ้นเสียง อวี๋เยว่หานก็หรี่ตาลง
ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร
หลังจากนั้นไม่นานก็ดึงสายตามาจากทิศทางที่เธอจากไปแล้วให้ผู้ช่วยกลับไปได้ ส่วนตัวเองก็เดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น
กวาดสายตามองไปยังตำแหน่งที่เธอเพิ่งนั่งเมื่อครู่นี้ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องของเสี่ยวลิ่วลิ่ว
เจ้าก้อนแป้งข้าวเหนียวน้อยมีแม่กล่อมหลับจึงหลับได้อย่างเป็นสุข ในเวลานี้เธอนอนพาดบนหมอน กระดกก้นน้อยๆเหมือนลูกหนูแฮมเตอร์
