ตอนที่ 781 วันที่มีความสุขที่สุดในชีวิต
เพราะเขาเข้าใจทุกอย่าง ดังนั้นถึงต้องผลักไสเธอไป
ประสบการณ์ในวัยเด็กของเธอทำให้เธอทุกข์ใจอย่างมาก เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกันจริงๆ เธอจะเผชิญกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียเขาเพียงคนเดียวได้อย่างไร
เป็นความผิดของเขา
เขาควรจะอยู่ห่างๆจากเธอตั้งแต่ตอนแรก
ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้นเมามาก…
ถังหยวนซือขมวดคิ้ว เขากลับมามีสติจากอาการตกใจระคนดีใจที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน สีหน้าย่ำแย่ลงมาก
เขาได้เตรียมใจไว้อย่างดีแล้ว ตราบใดที่เธอสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ก็ไม่สำคัญว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน
ทว่าตอนนี้…
เด็กคนนี้มาอย่างกะทันหันเกินไปและก่อกวนแผนการทั้งหมดของเขา
ตั้งแต่เขารู้ข่าว เขาก็ตกอยู่ท่ามกลางความตกใจอย่างมากจนประคองสติตัวเองไม่อยู่โดยสิ้นเชิง
จนลืมไปแล้วว่าเขาเหลือเวลาอยู่ไม่มาก
หากให้เธอทิ้งลูกไว้ พวกเขาจะเผชิญหน้ากับอะไร…
จู่ๆถังหยวนซือก็เจ็บปวดที่หน้าอกอย่างรุนแรง
ราวกับถูกก้อนหินทับหน้าอก หายใจลำบาก ปล่อยแขนเธอและกดที่หัวใจตัวเอง
เมื่อเห็นเธอถูศีรษะเหมือนถูกรบกวนให้ตื่น เขาก็พยายามอดกลั้นต่อความเจ็บปวดและให้ตัวเองรักษาท่าเดิมไว้ ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย
จนกระทั่งเธอหลับไปอย่างสงบอีกครั้ง ร่างกายของถังหยวนซือก็แข็งทื่อเล็กน้อย
ใบหน้าซีดขาวไม่พบร่องรอยสีของเลือด
เขาพยายามกัดฟันเคลื่อนศีรษะของเธอออกจากอกของเขาเบาๆ จากนั้นก็ลงจากเตียงด้วยแรงเฮือกสุดท้าย คุกเข่าข้างเดียวกับพื้น
การเคลื่อนไหวง่ายๆไม่กี่อย่างทำเอาจนเขาเหงื่อตก
มือคลำเข้าไปในลิ้นชักบนหัวเตียง คลำจนพบขวดยาขวดหนึ่ง
เทยาออกมาหนึ่งเม็ดแล้วใส่เข้าไปในปาก
เขาไม่มีแรงเทน้ำจึงเคี้ยวให้แหลกแล้วกลืนมันลงไป
ความสุขอันยิ่งใหญ่และความเศร้าอันแสนสาหัสตลอดทั้งคืนทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาเดินไปรอบๆประตูผี พอกินยาเสร็จแล้วก็คุกเข่าอยู่กับที่เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงก็ยังลุกขึ้นยืนไม่ได้
เกือบหนึ่งชั่วโมงเขาถึงจะฝืนตัวพยุงขอบเตียง หยัดกายยืนขึ้น
เสื้อผ้าบนตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
กลัวว่าเธอจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ถังหยวนซือจึงหยิบชุดนอนมาใหม่ ล้างตัวแล้วถึงจะกลับไปนอนบนเตียง
เมื่อไม่มีเขาอยู่ข้างกาย ท่าทางของการนอนของซั่งซินก็กลายเป็นเหมือนกุ้ง
ถังหยวนซือนอนลงและเอื้อมมือไปกอดเธอจากด้านหลัง
ฝ่ามืออุ่นวางลงบนหน้าท้องของเธอพอดี
รับรู้ถึงชีวิตเล็กๆที่เติบโตในท้องของเธอ
วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดในชีวิต
ตอนที่เธอบอกเขาว่าเธอท้อง เขาก็เริ่มจินตนาการภาพลูกอยู่ในหัว
จะเหมือนเขามากกว่าหรือเหมือนเธอมากกว่ากัน
เขาถึงขนาดคิดไปถึงว่าเธอเป็นคนที่ไม่ชอบดูแลตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ทั้งยังชอบกินขนมขบเคี้ยว และจะต้องคอยให้ท้ายลูกแน่ๆ เพราะฉะนั้นจะให้เธอเป็นคนอบรมสั่งสอนลูกไม่ได้
ค่ำคืนอันแสนสั้นเช่นนี้ เขาก็คิดดีแล้วว่าถ้าลูกเป็นผู้ชาย เขาจะเป็นพ่อที่เข้มงวด
ดูแลลูกชายอย่างดี ในขณะเดียวกันก็ดูแลเธอด้วย…
ถ้าลูกเป็นผู้หญิง เขาก็จะ…เอาอกเอาใจพวกเธอทั้งสอง
ไม่เพียงแค่นึกถึงลูก แต่ยังนึกถึงตอนที่พวกเขาแก่ตัวลง
เมื่อลูกๆโตกันหมดแล้ว เขาจะคอยอยู่กับเธอและเอาอกเอาใจเธอจนแก่เฒ่า…
หากเป็นได้อย่างนั้น มันจะดีสักแค่ไหน
แต่น่าเสียดายที่ความฝันอันงดงามของเขาใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง จากนั้นก็ถูกความเป็นจริงพังทลายไปอย่างไร้ความปรานี
มือถังหยวนซือที่อยู่บนท้องเธอสั่นเล็กน้อย
เขารู้ดีกว่าใครว่าเขามีเวลาเหลือไม่มากแล้ว แม้จะใช้ยาทั้งหมดที่สามารถใช้ได้ เขาก็ไม่อาจยืนหยัดอยู่จนถึงตอนที่เธอคลอดลูก
ตอนที่ 782 ห้องเก็บของของถานเปิงเปิง
ต่อให้พยายามต่อไปจนถึงเวลานั้น จนเขาตายไป เธอก็จะได้ดูแลเด็กเพียงคนเดียว แล้วควรจะทำยังไงดีล่ะ
วิธีที่ดีที่สุด ก็คงเป็นทิ้งเด็กไว้น่ะสิ…
แต่นั่นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ตลอดชีวิตเขานี้ไม่เคยกล้านึกถึงเด็กทารกด้วยซ้ำ เขาจะบอกกับหล่อนยังไงดีว่าเขาไม่ต้องการเด็กคนนี้
ครั้นคิดถึงจุดที่หล่อนจะทิ้งเด็ก ใจของถังหยวนซือก็เจ็บแปลบขึ้นมา
เขาแทบจะนึกภาพได้เลย ในสายตาเธอแล้ว เขาทั้งน่าผิดหวังและน่ารังเกียจ
ด้วยนิสัยเธอแล้ว ก็กลัวแค่ต่อให้เขาไม่เอาเด็กคนนี้ หล่อนก็คงไม่ยอมแพ้ จะดื้อรั้นต่อไป ก็พาเด็กมาตัวคนเดียวนี่…
สมองถังหยวนซือเกิดอาการบวมขึ้น
ความคิดและความกังวลทั้งหลายทั้งปวง กำลังถาโถมในสมอง บีบอัดจนเขาได้แต่หายใจหอบ
ได้แต่กอดเธอไว้แน่นๆ
โอบกอดเธอไว้อย่างไม่สนใจสิ่งอื่นใด ต่อให้พรุ่งนี้เป็นวันสิ้นโลก ในสิบห้านาทีนี้ เขาก็ไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้นแล้ว
เขาคิดเพียงลูกของตนที่กำลังส่งเสียงเรียกเท่านั้น
บอกไปว่านี่คือป่าป๊าเอง
ป่าป๊ารักหม่าม้ามากๆ และก็รักลูกด้วย
รักมาก รักมากๆ…
-
ภายในอพาร์ตเมนต์
เหนียนเสี่ยวมู่ที่กลับมาจากบ้านพักตากอากาศอวี๋ ก็เป็นเวลาค่ำมากแล้ว
เธอวางถุงลง แล้วถือชุดนอนเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
ภายในห้องน้ำ ช่วงที่ไอหมอกสีขาวลอยฟุ้งขึ้นมา ในสมองเธอ ภาพเพื่อนสาวเลขาห่าวที่พูดไว้ในร้านอาหารก็ผุดขึ้นมาไม่หยุด
ถานเปิงเปิงจะขึ้นเครื่องบินอยู่แล้ว ทำไมอยู่ๆ ถึงอยากได้วิกผมกับหมวกกันนะ
แถมยังมีพนักงานพูดว่าสีหน้าเธอดูตื่นตระหนก เอาแต่มองรอบๆ ไปมาตลอด เธอกำลังมองหาใครอยู่รึเปล่านะ หรือว่ากำลังหลบใครอยู่
เกิดอะไรขึ้นที่สนามบินกันแน่ จนทำให้เธอดูผิดปกติซะขนาดนั้น…
เหนียนเสี่ยวมู่ล้างหน้าตัวเอง ก่อนจะปิดฝักบัว แล้วดึงผ้าเช็ดตัวมาคลุมตน
แล้วหยุดความคิดที่ซี้ซั้วขึ้นมาได้ก่อน จะสวมเสื้อผ้าเสร็จสรรพออกไป
เมื่อจะเตรียมเข้าห้องนอน ปลายสายตาก็เหลือบเห็นห้องเก็บของของเพื่อนบ้าน ฝีเท้าจึงชะงักทันที
ภายในความคิดส่วนลึก ก็นึกถึงวิกผมและหมวกที่พนักงานกล่าวถึงขึ้นมาทันที…
หรือว่า ในตอนที่เธอไม่รู้ถานเปิงเปิงมักจะใช้โฉมหน้าอื่นบ่อยๆ เพื่อออกไปเจอคนรึเปล่า
ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ งั้นวิกผมและหมวกนั่น ก็คงเก็บไว้ในบ้านหมดน่ะสิ
สถานที่ที่น่าจะวางทิ้งไว้มากที่สุด ก็ต้องเป็นห้องเก็บของยังไงละ!
เหนียนเสี่ยวมู่แววตาเจ้าเล่ห์ เธอกะพริบตาสองที หยุดเช็ดผม แล้วพาดผ้าขนหนูไว้ที่ไหล่ พลางเดินไปในห้องเก็บของ
เมื่อเข้ามาในห้องเก็บของ เธอก็ยื่นมือไปเปิดไฟ
แสงจากโคมไฟ ทำให้ทั้งห้องสว่างโล่ง
บางทีอาจเป็นเพราะคนเรียนหมอจะเกลียดความสกปรก ซึ่งห้องของถานเปิงเปิงก็เป็นเหมือนกับเธอ ที่สะอาดเรียบร้อยไปเสียหมด
ต่อให้เป็นห้องเก็บของ ก็ไม่มีท่าทีที่จะรกระเกะระกะเลยสักนิด
สิ่งของทุกอย่าง ถูกแยกประเภทเอาไว้ วางในชั้นที่แตกต่างกันไป แถมในตู้นี่…
ซึ่งมีพื้นที่ไม่มาก ก็ถูกยัดของใส่จนแน่นเต็ม
เท่าที่เหนียนเสี่ยวมู่กวาดสายตามองคร่าวๆ ส่วนมากจะเป็นพวกเครื่องมือทางการแพทย์ ก่อนหน้านี้หล่อนอาจจะไว้ใช้ทดลอง พักหลังไม่ได้ใช้แล้วเลยเก็บเอาไว้
ยังมีพวกหนังสือตำราและหนังสือพิมพ์ ชั้นวางหนังสือคงวางไม่ได้แล้ว ก็คงย้ายส่วนหนึ่งมาไว้ในนี้
ส่วนของที่เหลือ ก็มักจะเป็นของกระจุกกระจิก
เมื่อเหนียนเสี่ยวมู่ค้นด้านนอกตู้เสร็จ ก็เดินไปข้างในโดยสัญชาตญาณ พอเดินถึงสุดลึกด้านใน ก็พิงตู้เสื้อผ้าด้านหน้าที่อยู่มุมกำแพง แล้วหยุดนิ่งลง
ตู้นี้ใหญ่มาก วางแนบกับกำแพงเอาไว้
เหมือนว่าจะไม่ใช่ตู้ธรรมดาๆ ทั่วไป ราวกับว่าได้ออกแบบมาเป็นพิเศษอย่างไรอย่างนั้น
ประตูตู้สะอาดสะอ้านเป็นอย่างมาก ไม่มีฝุ่นแม้แต่น้อย คงจะถูกเปิดบ่อย
เหนียนเสี่ยวมู่หรี่ตา แล้วยื่นมือไปเปิดอย่างไร้ซึ่งความลังเล เมื่อเห็นข้าวของในนั้นชัดเจน ดวงตาก็เบิกโพลง หายใจเฮือกทันที!
