ตอนที่ 845 เหนียนเสี่ยวมู่ คุณเป็นหมูหรือไง?
เมื่อเขาพูดเช่นนี้ความกดอากาศรอบตัวก็ต่ำลง
น้ำเสียงหยอกล้อเมื่อกี้ก็จางลงเช่นกัน
ดวงตาดำสนิทจ้องเธอไม่กะพริบ แต่ละคำพูดเหมือนจะกินคนได้
ถ้าเธอกล้าบอกว่า “ใช่” ก็เกรงว่าเขาจะบิดคอเธอทันที
“คุณเพิ่งบอกเองว่าคุณรังเกียจฉัน บอกว่าคุณแค่สงสารถึงได้อยู่กับฉัน ที่สารภาพรัก ซื้อแหวน แล้วยังขอแต่งงานล้วนเป็นเพราะคุณสงสารฉัน ในเมื่อคุณฝืนใจรักซะขนาดนั้น งั้นเรามาเลิกกันดีกว่า ขอให้มีความสุขกับการเลิกรา ลาก่อนแฟนเก่า!”
เหนียนเสี่ยวมู่ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พูดเสียงฮึดฮัด
อวี๋เยว่หาน “…”
อวี๋เยว่หาน “เหนียนเสี่ยวมู่ คุณเป็นหมูหรือไง? ผมพูดอะไรคุณก็เชื่อหมด ฟังไม่ออกเหรอว่าล้อเล่น?”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
“คุณโง่ขนาดนี้ นอกจากผมใครจะเอาคุณ” อวี๋เยว่หานคว้ามือเธอและสวมแหวนที่เธอเพิ่งถอดใส่ไปที่นิ้วนางของเธอ
เขาใช้แรงเป็นพิเศษในการสวมแหวน แทบอยากจะซื้อกาวมาใส่ให้เธอเพื่อที่เธอจะได้ไม่ถอดมันอีก
หลังจากใส่แล้วก็ยังลูบหัวเธอแรงๆ “ยัยโง่”
“แต่ฉันไม่ได้ล้อเล่น…” เขาลูบผมเหนียนเสี่ยวมู่จนยุ่ง เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้โกรธ เธอก้มหน้าเหมือนเด็กที่ทำผิดและพูดอย่างอ่อนแรง
“อะไรนะ?” มืออวี๋เยว่หานชะงัก แววตาหม่นหมอง
มือที่จับเธอไม่ยอมคลาย แต่กลับจับแน่นขึ้นเล็กน้อย
เมื่อมองไปที่ดวงตาของเธอ เขาก็แปลกใจเล็กน้อย “คุณโทษที่ผมไม่เชื่อใจคุณงั้นเหรอ?”
“……”
“เหนียนเสี่ยวมู่ เรื่องวิดีโอยังอยู่ในระหว่างการตรวจสอบ ผมคิดว่าคุณเข้าใจ ผมก็เลยไม่บังคับให้คุณอยู่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋ ไม่เกี่ยวอะไรกับความไว้วางใจที่ผมมีต่อคุณเลย” ดวงตาดำขลับของอวี๋เยว่หานดูลึกล้ำ แผ่คลุมไปด้วยแสงที่ใครไม่อาจเข้าใจได้
“…” เหนียนเสี่ยวมู่แสบจมูกเมื่อได้ยิน
เธอเข้าใจ!
เธอเข้าใจทุกอย่าง!
เธอเป็นคนย้ายออกจากคฤหาสน์ตระกูลอวี๋เอง เธอจะโทษเขาได้อย่างไร
ถึงเขาจะไม่พูดอะไรและไม่เอ่ยปากบอกให้เธอย้ายกลับคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ เธอก็เข้าใจ เขาไม่ได้ไม่เชื่อใจเธอ
เธอเข้าใจเขาตลอดมา…
เข้าใจทั้งหมด เมื่อได้ยินเขาพูดออกมากับหูตัวเอง หัวใจก็สั่นสะท้าน
เมื่อเห็นแววตาอ้างว้างของเขาที่ยังวนเวียนอยู่รอบตัวเธอด้วยความหงอยเหงา เธออยากจะรีบโผเข้าไปซบในอ้อมแขนของเขาและกอดเขาไว้
อยากเลิกซะที่ไหนกัน…
“ถ้ายังไม่สามารถหาหลักฐานที่จะพิสูจน์ได้ว่าวิดีโอนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันล่ะ จะทำยังไง?” เหนียนเสี่ยวมู่พูดขึ้นมาทันที เธอข่มความเศร้าและมองตาเขาด้วยความเฉยเมย
“ไม่ คุณเชื่อมาตลอดว่าถานเปิงเปิงยังไม่ตายไม่ใช่เหรอ ขอแค่หาตัวเธอเจอ เราจะต้องรู้อย่างแน่นอนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่…”
“แต่ฉันเหนื่อยแล้ว” เหนียนเสี่ยวมู่พูดตัดบท เธอดึงมือตัวเองออกจากมือเขา เอนหลังพิงเก้าอี้อย่างห่างเหินและเงยหน้ามองเขา
“ฉันไม่อยากรอความจริงอะไรทั้งนั้น ถ้าชาตินี้หาถานเปิงเปิงไม่เจอ เราจะต้องแยกจากกันทั้งชาติเลยเหรอ? มันต่างอะไรกับการที่เราเลิกกันซะตั้งแต่ตอนนี้?!”
สายตาอวี๋เยว่หานหดตัว “เพราะฉะนั้น คุณจะเลิกกับผมให้ได้ใช่ไหม?”
เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้มองตาแต่กำมือแน่น “ใช่”
“มองผมแล้วบอกว่าคุณต้องการเลิกกับผม!” เสียงของอวี๋เยว่หานจมดิ่งลงทันที
“…” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้น เผชิญหน้ากับดวงตาดำขลับดั่งหินออบซีเดียน รวมถึงหมอกใต้เปลือกตาเขาที่ทำให้อึดอัดอยู่ในลำคอ
ไม่ต้องพูดถึงให้เธอมองเขาแล้วบอกเลิก เพียงคำคำเดียวเธอยังพูดไม่ออก
“เหนียนเสี่ยวมู่ ถ้าบอกเลิกกันแล้ว คุณอย่ามาเสียใจภายหลัง!”
ตอนที่ 846 แค่เลิกกันยังพูดไม่ออก
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เธอยังไม่ได้บอกเลิกแต่เสียใจไปแล้วจะทำยังไงดี?
เหนียนเสี่ยวมู่กัดฟัน ชายเสื้อแทบจะโดนเธอฉีก แค่คำว่า “เลิก” ก็ยังพูดไม่ออก
เธอไม่เคยเห็นสายตาอวี๋เยว่หานเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งอ้างว้างและน่าสงสาร…เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้เธอไป แต่ยังทำเป็นหัวรั้นไม่แคร์อะไร
“พูด! คุณอยากเลิกไม่ใช่เหรอ แค่บอกเลิกมันยากขนาดนั้นเลยหรือไง? หรือที่จริงแล้วคุณทำไม่ลง ถ้าคุณทำไม่ลงจริงๆก็ยอมรับผิดซะ ผมจะยกโทษให้…”
“ฉันไม่ต้องการให้คุณยกโทษให้ ที่ฉันบอกเลิก ฉันจริงจัง” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นพูด
น้ำเสียงไม่ได้โหดร้ายเลยสักนิด นุ่มนวลเหมือนเวลาที่เธอมักจะทำตัวออดอ้อน
ถ้าไม่ใช่เพราะหัวข้อที่พวกเขากำลังคุยคือเรื่องเลิกกัน อวี๋เยว่หานก็เกือบจะคิดไปแล้วว่าเธอกำลังอ้อนเขาอยู่
ดวงตาที่มืดมนของเขาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้งและพยายามหาร่องรอยการหยอกล้อที่แฝงบนใบหน้าเธอ
แต่ไม่มี
ไม่มีเลย
หลังจากที่เธอบอกเลิกก็ก้มหน้าลง เงียบราวกับรูปปั้นที่ถูกปิดผนึก
“ทั้งสองท่านอาหารพร้อมแล้วครับ หากต้องการอะไรก็สั่งได้เลยนะครับ” พนักงานเสิร์ฟนำอาหารจานสุดท้ายขึ้นเสิร์ฟ ซึ่งบังเอิญว่าเป็นหมูตุ๋นที่ทั้งคู่ชื่นชอบ
เหนียนเสี่ยวมู่หยิบตะเกียบและคีบเนื้อใส่ถ้วยของเขา
ยังไม่ทันวาง อวี๋เยว่หานก็ลุกจากเก้าอี้ขึ้นกะทันหัน
ใบหน้าหล่อเหลาแผ่คลุมไปด้วยความมืดมน เขาไม่มองเนื้อในถ้วยตัวเองแต่เอื้อมมือจัดคอเสื้อตัวเอง เตะเก้าอี้และเตรียมจะจากไป
“อวี๋เยว่หาน” เหนียนเสี่ยวมู่เอื้อมมือไปคว้านิ้วของเขาโดยสัญชาตญาณ หลังจากคว้าได้ก็เพิ่งรู้ตัวว่าพวกเขาเลิกกันแล้ว
การกระทำของเธอตอนนี้น่าจะเรียกได้ว่าเป็นการก่อกวน
ถึงแม้จะเป็นการก่อกวน เธอก็ปล่อยไปไม่ลง
เธอจับนิ้วเขาแน่น พูดเบาๆ “ถึงจะเป็นแฟนที่เลิกกันแล้วก็กินข้าวด้วยได้ไม่ใช่เหรอ?”
“……”
“ฉันจะบอกว่าไหนๆก็มาแล้ว กินข้าวกับฉันแล้วค่อยไปได้ไหม?”
“…” อวี๋เยว่หานหลุบตามองเธอด้วยสายตาเย็นชา
เขาไม่ตอบเธอ แค่ดึงมือตัวเองออกจากมือเธอแล้วเดินจากไปต่อหน้าต่อตา
เหนียนเสี่ยวมู่ขอบตาแดงก่ำ
ในใจเหมือนโดนคนเหยียบซ้ำหลายๆครั้ง เจ็บปวดเหลือเกิน
เจ็บเป็นระลอกจนแทบหายใจไม่ออก
สายตาจ้องมองอวี๋เยว่หานที่เดินออกจากร้านอาหาร ขณะที่กำลังจะยืนขึ้นตามไปก็เห็นเจิ้งเหยียนออกมาจากอีกมุมมุมหนึ่ง
เดินมาตรงหน้าเธอ
“จุ๊ๆ ฉันว่าก้อนน้ำแข็งนั่นน่าจะชอบเธอจริงๆ ชอบเข้ากระดูกดำเลยแหละ ฉันไม่เคยเห็นเขาเสียใจขนาดนี้มาก่อน เหมือนกับว่าโดนขุดหัวใจออกมาอย่างไรอย่างนั้น ตอนที่เดินออกจากประตูยังเกือบจะชนคนเข้าแน่ะ”
“……”
เหนียนเสี่ยวมู่ชะงักเท้าพลางมองเจิ้งเหยียนที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นสติสัมปชัญญะก็กลับเข้ามาในหัว
สายตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาพิมพ์เดียวกับอวี๋เยว่หาน
“เรื่องที่เธอต้องการให้ฉันทำ ฉันก็ทำแล้ว ถานเปิงเปิงอยู่ที่ไหน?”
“เอาล่ะๆ พอเห็นเธอเติมเต็มความปรารถนาของฉันแล้ว ฉันก็ย่อมบอกเธอในสิ่งที่ฉันรู้” ขณะที่พูดเจิ้งเหยียนก็ก้มหน้าหยิบซองจดหมายออกมาจากกระเป๋าของเธอและยัดมันใส่มือเหนียนเสี่ยวมู่
“ของที่เธออยากได้อยู่ข้างใน…”
ก่อนที่เจิ้งเหยียนจะพูดจบเธอก็เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงและมองไปข้างหน้า
ซึ่งข้างหน้าเธอคืออวี๋เยวห่านที่สมควรจะออกจากร้านอาหารไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาย้อนกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่
ดวงตาสีดำที่เต็มไปด้วยพลังสยบกำลังจ้องมองมาที่เธออย่างเย็นชา!
