ตอนที่ 855 หยุดนะ! ใครน่ะ?
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งเดินเข้าไปได้ไม่นาน ทันใดนั้นอวี๋เยว่หานก็ยื่นมือมาดึงเธอไว้ “ใคร?”
“…” เหนียนเสี่ยวมู่ชะงักเท้าพลางเงยหน้าด้วยความตกใจ มองไปบริเวณรอบๆ
ในลานกว้างที่ว่างโล่ง นอกจากพวกเขาสี่คนแล้วก็ไม่เห็นใครเลย ทำไมจู่ๆเขาถึงถามแบบนั้นล่ะ?
ขณะที่เสียงของอวี๋เยว่หานสิ้นสุดลง ผู้ช่วยและคนขับก็มองไปรอบๆอย่างระแวดระวังในพริบตา
ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากตรงมุมจริงๆ
ฟังเสียงเหมือนกำลังวิ่ง…
“หยุดนะ!” ผู้ช่วยตามไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
เขารีบวิ่งไปตรงมุมของลานบ้านในชั่วอึดใจ เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ถึงกับอึ้ง
อวี๋เยว่หานจูงมือเหนียนเสี่ยวมู่ค่อยๆตามไป
คนที่หลบอยู่ตรงมุมนั้นไม่ใช่ถานเปิงเปิงและไม่ใช่คนตระกูลถาน แต่เป็นคนเร่ร่อนที่มีอยู่ไม่กี่คน
ดูเหมือนจะอาศัยอยู่ที่นี่มาระยะนึงแล้ว
ยังมีผ้านวมที่ชำรุดบางส่วนอยู่ตรงมุม รวมไปถึงของที่กินไม่หมด
เมื่อเห็นพวกเขา ทุกคนต่างก็แสดงแววตาตื่นตระหนก
“พวกเราไม่ใช่ขโมย พวกเราก็แค่มาพักอยู่ที่นี่ไม่กี่วันเอง…”
“พวกนายเป็นคนทุบกลอนประตูใหญ่เหรอ?” อวี๋เยว่หานมองคนตรงหน้าด้วยดวงตาดำขลับ ริมฝีปากอ้าเล็กน้อย
รูปร่างงามสง่ายืนตัวตรง มีกลิ่นอายของชนชั้นสูงแผ่กระจายออกมา ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวโดยไม่รู้ตัว
คนเหล่านั้นสบตากันแล้วส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียง “ไม่ใช่พวกเรา พวกเราเห็นกลอนประตูใหญ่มันเสียอยู่แล้วถึงได้แอบย่องเข้ามาเพราะคิดว่าลานบ้านที่นี่ออกจะใหญ่ขนาดนี้ หากถูกทิ้งร้างก็น่าเสียดาย ก็เลยมาพักอยู่ที่นี่ นอกจากที่นี่แล้วพวกเราก็ไม่รู้จะไปที่ไหน!”
“คุณชายหานต้องการให้ผมเรียกตำรวจไหมครับ? ผมว่าพวกเขาไม่เจอตำรวจก็คงไม่พูดความจริง” คนขับเสนอแนะ
ทันทีที่พวกคนเร่ร่อนได้ยินว่าจะแจ้งตำตำรวจก็รีบลุกขึ้นเป็นพัลวัน
อวี๋เยว่หานพูดอย่างช้าๆโดยไม่รอให้พวกเขาเอ่ยปาก “พวกเขาไม่ได้โกหก พวกเขาไม่ได้เป็นคนงัดกลอน แม้กลอนประตูใหญ่จะขึ้นสนิมแต่รอยงัดก็เนี้ยบมาก ดูแล้วน่าจะใช้เครื่องมือเฉพาะทาง”
ทันทีที่อวี๋เยว่หานพูดจบ สายตาทุกคนก็มองไปจากมุมของพวกคนเร่ร่อน
ไม่เจอเครื่องมือเปิดกลอนเฉพาะทางใดๆเลย
“พวกนายสองคนอยู่ที่นี่ดูพวกเขา อย่าให้พวกเขาหนีไป” อวี๋เยว่หานกำชับพลางจูงมือเหนียนเสี่ยวมู่เดินไปทางห้องของบ้านประจำตระกูลด้วยกัน
เหนียนเสี่ยวมู่เงียบมาตลอดตั้งแต่เข้ามาในบ้านประจำตระกูลถาน
อวี๋เยว่หานพาเธอไปที่ไหน เธอก็ไปที่นั่น
เขาบอกอะไร เธอก็ฟังทุกอย่าง
ทุกคนต่างเพ่งความสนใจไปที่บ้านเก่าแก่ลึกลับของตระกูลถาน ไม่มีใครสังเกตเห็นใบหน้าซีดเซียวของเธอ
“เป็นอะไร?” อวี๋เยว่หานสังเกตได้ว่าฝ่ามือตัวเองเย็นขึ้นเรื่อยๆจึงชะงักเท้า หลุบตามองคนข้างๆ
พอได้ยินเสียงของเขา เหนียนเสี่ยวมู่ก็กระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของเขาทันที
ขาทั้งสองหนีบเอวเขาไว้และกอดคอเขาแน่น
“ที่นี่มันมืดมาก ฉันกลัว”
อวี๋เยว่หาน “…”
อวี๋เยว่หาน “พูดความจริง”
เหนียนเสี่ยวมู่ “กลัวผี”
“คุณแน่ใจนะว่าไม่ใช่ผีที่กลัวคุณ?” อวี๋เยว่หานพูดอย่างหมั่นไส้ เห็นชัดๆว่าเธอไม่ได้กลัวจริงๆ แต่เขาก็ยังกอดเธอแน่น
“……”
คุณชายหาน คุณน่าจะไม่อยากมีคู่หมั้นแล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่แอบตำหนิในใจและต่อปากต่อคำกับเขาสักประโยคสองประโยค ความรู้สึกภายในใจจึงไม่ได้กระวนกระวายมากขนาดนั้น เธอพูดด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม
“ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่มาก แต่ฉันกลับนึกอะไรไม่ออกเลย…”
เป็นความรู้สึกที่ว่าเหมือนจำอะไรบางอย่างได้ แต่ตัวเองกลับนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ซึ่งมันทำให้คนว้าวุ่นใจ
ตอนที่ 856 ช็อกไปชั่วขณะ
“คุณกำลังจะบอกว่าคุณอาจจะเคยมาที่นี่?” อวี๋เยว่หานจับประเด็นคำพูดของเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ปล่อยมือเขาอย่างไม่แน่ใจ เดินไปข้างหน้า
ระหว่างทางผ่านลานบ้านและเดินขึ้นบันไดไป
ด้านหน้าเป็นห้องรับแขกของบ้านประจำตระกูลถาน
แต่ที่ประตูกลับมีกลอนที่ต้องใส่รหัสผ่านที่ทันสมัย
พวกเขาเข้าไปไม่ได้ ข้างในน่าจะไม่มีคนอยู่
เหนียนเสี่ยวมู่ตามอวี๋เยว่หานเดินหาไปทั่วบ้านประจำตระกูลถาน
นอกจากพวกเขาที่เพิ่งเข้ามาและคนเร่ร่อนอีกไม่กี่คนที่พบอยู่ในลานบ้าน ในบ้านประจำตระกูลถานก็ไม่มีคนอื่นแล้ว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงถานเปิงเปิง
เหนียนเสี่ยวมู่ยังคิดอะไรไม่ออก…
พวกเขากลับไปที่ที่คนเร่ร่อนอยู่
ตอนที่พวกเขาไม่อยู่ผู้ช่วยก็ได้ถามพวกคนเร่ร่อนเหล่านั้นไปแล้วรอบนึง
ได้รับการยืนยันว่ากลอนที่ประตูใหญ่ถูกทำลายก่อนที่พวกเขาจะมา พวกคนเร่ร่อนแค่ใช้ช่องโหว่เข้ามาที่นี่
และที่แน่ๆก็คือไม่เคยมีใครเข้าไปในบ้านประจำตระกูลถานหลังจากที่พวกเขาเข้ามา
แต่ด้านนอกประตูทางเข้ามีคนสัญจรไปมาเป็นครั้งคราว
“ที่พวกนายบอกว่ามีคนสัญจร บ่อยแค่ไหน?” อวี๋เยว่หานหลุบตาถามอย่างไม่ใส่ใจ
คนเร่ร่อนไม่กี่คนนั้นผงะ หนึ่งในนั้นตอบว่า “ไม่แน่นอน บางครั้งก็เยอะ บางครั้งก็น้อย แต่โดยรวมๆแล้วมีคนสัญจรผ่านที่นี่ทุกวัน..”
“คุณชายหาน ที่ประตูทางเข้ามีถนนสายหนึ่งตรงไปยังย่านการค้าที่เจริญ” ผู้ช่วยรายงาน
ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันก็มีคนผ่านเข้ามาทางประตูอีกครั้ง
เป็นแค่คนทั่วไป
“คุณชายหานต้องการให้คนมาปลดกลอนไหมครับ?” ผู้ช่วยถาม
ไหนๆพวกเขาก็มากันแล้ว ในเมื่อข้างนอกหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ไม่เจอก็เข้าไปสำรวจดูข้างในดีกว่า
บางทีอาจจะพบเบาะแสอะไรบางอย่าง
“ที่นี่เป็นที่พักส่วนบุคคล ให้คนมาไขกุญแจโดยไม่รับอนุญาต นายอยากไปดื่มชาที่โรงพักหรือไง?” ดวงตาดำขลับของอวี๋เยว่หานสว่างล้ำลึก
ราวกับว่าเขามีความคิดบางอย่างอยู่ในใจ เขาจูงมือเหนียนเสี่ยวมู่เตรียมจะออกไป
“คนพวกนั้นทำยังไงดีครับ?” ผู้ช่วยชี้ไปยังกลุ่มคนเร่ร่อน
“นายจัดการเอง” อวี๋เยว่หานทิ้งไว้หนึ่งประโยค จากนั้นก็จูงมือเหนียนเสี่ยวมู่เดินออกจากบ้านประจำตระกูลถาน
ทันทีที่ขึ้นรถก็สั่งให้คนขับออกรถทันที
เมื่อผู้ช่วยเห็นว่าตัวเองกำลังจะโดนทิ้งจึงไม่มีเวลาจัดการพวกคนเร่รอนและรีบตามเข้าไปในรถ
ทันทีที่นั่งลงก็ได้ยินเสียงอวี๋เยว่หาน “ไปสนามบิน เราจะกลับกันทันที!”
“ครับ” คนขับไม่กล้าพูดมาก สตาร์ทรถและขับตรงไปสนามบิน
รถคันดังกล่าวเพิ่งขับออกจากถนนเส้นบ้านตระกูลถานได้ไม่นาน จู่ๆก็ได้ยินเสียงโครม รถสูญเสียการควบคุมโดยเบี่ยงไปอีกด้านหนึ่งกระแทกเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างทาง!
“เอี๊ยด——”
วินาทีฉุกเฉิน คนขับเหยียบเบรกอย่างแรง
“เกิดอะไรขึ้น?” อวี๋เยว่หานป้องเหนียนเสี่ยวมู่ไว้ในอ้อมแขนพลางถามด้วยเสียงทุ้ม
คนขับตกใจจนเหงื่อแตก “เหมือนยางจะระเบิด…”
คนขับเปิดประตูลงจากรถเพื่อตรวจสอบอีกครั้งและยืนยันว่ารถยางระเบิดจริงๆ
โชคดีที่เขาไหวตัวทันและเหยียบเบรกได้ทันเวลา
รถคันนี้จะต้องเปลี่ยนยางอะไหล่ เหนียนเสี่ยวมู่กับอวี๋เยว่หานลงจากรถ
กำลังจะยืนให้มั่นก็ได้ยินคนขับสบถเบาๆ
“ใครมันเลวถึงขนาดวางตะปูไว้บนถนน รถคันไหนจะไม่โดนเจาะจนยางแบนล่ะเนี่ย? เลวจริงๆ!”
เหนียนเสี่ยวมู่ชะโงกหน้าดูคนขับที่เพิ่งเก็บตะปูขึ้นมา
“ให้ฉันดูหน่อย”
ขณะที่เธอเดินเข้าไปกำลังจะรับตะปูมา ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคันเร่งรถกำลังเร่งขึ้น
เธอเงยหน้าโดยไม่รู้ตัว เห็นเพียงรถคันหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลขับมาหาเธอด้วยความเร็วสูง!
“เหนียนเสี่ยวมู่——”
