ตอนที่ 869 ปิดไม่มิด…
ปฏิกิริยาของเขามักจะเฉยชาอยู่เสมอ เหลือบมองจดหมายรักก็ไม่ได้เอามันทิ้ง แต่กลับเสียบไว้ในหนังสือที่ให้เธอยืม
เมื่อเห็นเธอกระทืบเท้าด้วยความโมโหพร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่นว่าไม่ยอมให้เขาไปชอบคนอื่น ไม่อย่างงั้นเธอจะไม่เล่นกับเขา…ในเวลานั้นมุมปากเขาจะมีรอยยิ้มจางๆ และตอบเบาๆ ว่า “อืม”
จากนั้นเขาก็ดึงจดหมายรักไปจากมือเธอด้วยความพอใจแล้วทิ้งลงในถังขยะ
มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอได้ยินมีคนถามเขาว่าในเมื่อเขาไม่ชอบพวกคนที่มาสารภาพรัก แล้วทำไมจะต้องเก็บจดหมายรักให้เธอเข้าใจผิดด้วย
ตอนนั้นเธอจำได้ดีว่าเขาหัวเราะ
พลางมองเพื่อนนักเรียนที่ถามเขาและตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เพราะแบบนี้ ฉันก็จะได้เรียกร้องแบบเดียวกันกับเธอ”
ในช่วงเวลานั้นเธอถึงรู้ตัวว่าเธอชอบพี่เสี่ยวซือ เดิมทีที่ยังเป็นคนร้ายกาจ
แต่จะทำยังไงได้ถึงเขาจะร้ายกาจสักแค่ไหน เธอก็ยังชอบเขามาก!
ชอบถึงขนาดรู้ทั้งรู้ว่าเขาเก็บจดหมายรักไว้เพื่อยั่วยุเธอ ให้เธอรู้สึกไม่มั่นคง แต่พอเห็นจดหมายรัก เธอก็ยังโมโหพร้อมกับถือจดหมายรักพวกนั้นตามไป “คิดบัญชี” กับเขา
แม้ว่าจะเป็นตลอดทั้งช่วงที่เป็นวัยรุ่น เธอก็ยังคิด…
ภาพในความฝันเปลี่ยนไป
กลายเป็นภาพนั้นที่อยู่ในห้องอาหารวันนี้
เขาถือถ้วยยาและพูดกับเธอด้วยหน้าตาเย็นชา “ซั่งมู่ซิน ในเมื่อเด็กคนนี้เป็นแค่อุบัติเหตุก็ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ กำจัดมันซะ!”
คำพูดโหดร้ายออกมาจากปากของเขาอย่างไร้ความปรานี
ไม่ว่าเธอจะวิงวอนอย่างไร เขาก็ยังทำเฉย
สุดท้ายก็บีบคางเธอแล้วกลอกยาทำแท้งเข้าไปในปากทีละนิด เมื่อเห็นเธอล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด เขาก็บอกเลิกเธออย่างเลือดเย็น…
“พี่เสี่ยวซือ อย่าทำร้ายลูกของเรา…อย่าทำให้ฉันเกลียดพี่…”
ซั่งซินหลับตาแน่น หางตามีน้ำตาหยดลงมา
เธอตกใจตื่นจากฝันร้ายและยังคงนอนขดตัวอยู่บนเสื่อทาทามิอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะรู้ตัวว่าตัวเองแค่ฝันไป
ท้องฟ้าด้านนอกมืดแล้ว
ซั่งซินลุกขึ้นนั่ง เช็ดน้ำตาบริเวณหางตา พอหันหน้าไปก็พบว่า
ห้องทั้งห้องยังคงว่างเปล่า
เขายังไม่เสร็จงาน?
นี่เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว พ่อบ้านก็ยังไม่ได้มาเรียกเธอไปทานข้าว ปกติถึงพ่อบ้านจะไม่มาในเวลานี้ เขาก็ต้องมาตามเธอให้เธอไปทานข้าวแล้ว
วันนี้คฤหาสน์ตระกูลถังดูเงียบแปลกๆ…
ซั่งซินสวมรองเท้าแตะเดินไปทางห้องหนังสือ
ในห้องหนังสือก็ไม่เจอถังหยวนซือ เธอจึงลงมาข้างล่าง
เพิ่งจะเดินมาถึงมุมบันไดก็เห็นพ่อบ้านกุลีกุจอรีบขึ้นไปชั้นบน
“คุณซั่งซิน อาหารเย็นพร้อมแล้วครับ ผมกำลังจะขึ้นไปเรียกคุณพอดี” พ่อบ้านเหงื่อไหลบนหน้าผาก
เหมือนเพิ่งรีบกลับมาจากข้างนอก
แต่วันธรรมดาพ่อบ้านจะไม่ยอมออกไปข้างนอกง่ายๆ…
“พี่เสี่ยวซือล่ะ? ฉันขึ้นไปที่ห้องหนังสือ เขาไม่ได้อยู่ในนั้น” ซั่งซินตามพ่อบ้านมาถึงห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่ง แต่ก็ไม่พบคน เธอจึงถามไปตรงๆ
“ที่บริษัทมีเรื่องด่วน ประธานถังไปบริษัทแล้วครับ บอกว่าคืนนี้ไม่กลับมาทานข้าว ให้คุณซั่งซินไม่ต้องรอเขา!” พ่อบ้านตอบอย่างรวดเร็ว
เหมือนเตรียมบทพูดไว้นานแล้วเพื่อรอให้เธอถาม
เมื่อได้ยินที่เขาพูด ซั่งซินก็ถึงกับนิ่งไปสักพัก
ดวงตาใสแป๋วหันกลับมา “งั้นคุณห่ออาหารเย็นแล้วกัน ฉันจะเอาไปกินกับเขาที่บริษัท”
ทันทีที่เธอพูดออกไป หน้าพ่อบ้านก็มีสีหน้าลนลาน
“คุณซั่งซิน…”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของพ่อบ้าน หัวใจซั่งซินก็จมดิ่ง “ฉันจะไปหาเขาตอนนี้!”
พ่อบ้านรีบยกมือมาห้ามเธอไว้ “คุณซั่งซินอย่าไปเลยครับ ประธานถังเขา…เขาไม่ได้อยู่ที่บริษัท!”
ตอนที่ 870 เซนส์ผู้หญิง
พ่อบ้านอึกอัก เขาลังเลได้ไม่กี่วิก็สบตาซั่งซินแล้วอธิบายว่า “ที่จริงประธานถังออกไปทำงานนอกสถานที่ชั่วคราว เขากลัวว่าคุณจะเป็นห่วงก็เลย…ก็เลยไม่ให้ผมบอกคุณ”
เมื่อได้ยินดังนั้นสายตาซั่งซินก็เปลี่ยนเป็นอึมครึม
แค่ออกไปทำงานนอกสถานที่ ทำไมต้องปิดบังเธอด้วย!
แล้วยังสายตาพ่อบ้าน เธอดูออกว่าเขามีเรื่องปิดบังเธออยู่
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
จู่ๆบรรยากาศในคฤหาสน์ตระกูลถังก็ดูแปลกไป รู้สึกได้ถึงความกดดัน แม้เธอจะไม่ได้เอ่ยถาม แต่เห็นได้ชัดว่ามีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น
ทั้งยังเป็นเรื่องใหญ่!
ในใจซั่งซินเริ่มร้อนรน กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก
เธอมักจะรู้สึกว่ามีของอะไรบางอย่างที่สำคัญกำลังจะจากเธอไป…
เซนส์ผู้หญิงนั้นแม่นจนน่ากลัว
เธอไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลถังเฉยๆ เพื่อรอเขากลับมา
“เขาออกไปทำงานที่ไหน? บอกไหมว่าไปกี่วัน? คุณเอาที่อยู่มาให้ฉัน ฉันจะไปหาเขา” ซั่งซินยืนยัน
เมื่อถามหลายคำถามติดต่อกันทำให้พ่อบ้านมึนงงเล็กน้อย
“คุณซั่งซิน ตอนนี้คุณกำลังท้องอยู่นะครับ ออกไปข้างนอกคงไม่สะดวก…”
ซั่งซิน “ลูกเป็นเด็กดีมาก ฉันไม่ได้มีอาการแพ้ท้อง อีกอย่างตอนนี้ท้องก็ยังไม่เริ่มโต ออกไปข้างนอกไม่เห็นจะไม่สะดวกอะไร”
พ่อบ้านพูดไม่ออกเมื่อถูกตอบโต้ ผ่านไปได้สักพักเขาข่มใจพูดออกไปหนึ่งประโยค
“ประธานถังแค่บอกว่าออกไปทำงานนอกสถานที่ เขาไม่ได้บอกพวกเราว่าออกไปทำงานที่ไหน”
“งั้นผู้ช่วยล่ะ? ผู้ช่วยของเขาน่าจะรู้นะ?” ซั่งซินถามพ่อบ้านอีกครั้ง เมื่อเห็นพ่อบ้านตอบไม่ได้ เธอก็แน่ใจแล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
ถ้าถังหยวนซือไม่ให้พ่อบ้านบอกเธอจริงๆ แม้เธอจะถามต่อไปก็ไม่ได้คำตอบกลับมา
ดวงตาซั่งซินส่องประกายเล็กน้อย เม้มริมฝีปากเบาๆ
“ช่างเถอะ ฉันเหนื่อยอยู่พอดี ถ้าเขากำลังยุ่งฉันก็จะไม่ไปรบกวนเขา ฉันไปทานข้าวก่อน”
พอซั่งซินพูดเสร็จก็เข้าไปในห้องอาหารเหมือนไม่คิดอะไร
นั่งบนโต๊ะอาหารคนเดียว มองกับข้าวบนโต๊ะอาหารและหยิบตะเกียบกินทีละคำ
ไม่มีความผิดปกติใดๆผ่านทางสีหน้า แต่ในใจกำลังคิดอยู่ว่าเขาน่าจะไปที่ไหน
ระหว่างนั้นจู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเหนียนเสี่ยวมู่เคยบอกเธอว่าเจอถังหยวนซือที่โรงพยาบาล
คงไม่ใช่ว่าคราวนี้ก็…
หัวใจซั่งซินบีบรัด!
“คุณซั่งซิน นี่คือซุปที่ประธานถังกำชับมาเป็นพิเศษเพื่อให้คุณดื่ม ดื่มเยอะๆหน่อยนะครับ มันดีต่อลูกและคุณ” พ่อบ้านตักซุปใส่ถ้วยให้เธออย่างเอาใจใส่
“……”
ซั่งซินกัดริมฝีปาก ทั้งอึดอัดกลัดกลุ้มใจ
หากเกิดอะไรขึ้นกับถังหยวนซือจริงแต่กลับปิดบังเธออยู่ อย่างงั้นทุกคนในคฤหาสน์ตระกูลถังจะต้องมีคนไปบอกเขา
เธอจะทำให้เขาเป็นห่วงไม่ได้…
ซั่งซินยื่นมือไปยกซุปที่พ่อบ้านตักให้ ดื่มคำเล็กๆ
แม้จะไม่อยากอาหารแต่ก็ต้องทำให้ตัวเองอิ่มท้อง
“ฉันเหนื่อยแล้ว ขอตัวกลับไปพักผ่อนที่ห้อง”
ซั่งซินวางตะเกียบ เธอออกจากห้องอาหารแล้วหันกลับเดินขึ้นไปชั้นบน
พ่อบ้านคอยดูร่างเธอหายลับไปจากหน้าบันไดก่อนจะรีบเดินไปที่โทรศัพท์บ้านในห้องนั่งเล่นโดยไม่รู้ว่ากำลังจะโทรหาใคร
ซั่งซินที่ควรจะขึ้นไปข้างบนแล้วยังยืนอยู่บริเวณหน้าบันไดซึ่งอยู่ทางด้านหลังเขา
บันไดอยู่ห่างจากโทรศัพท์บ้านไปหน่อย เธอไม่ได้ยินว่าพ่อบ้านพูดอะไร แต่ก็พอจะยืนยันได้ว่าพ่อบ้านมีเรื่องปิดบังเธออยู่
เธอเก็บสายตาแล้วขึ้นไปชั้นบน
นั่งบนเสื่อทาทามิในห้องและโทรศัพท์หาถังหยวนซือ
เขาปิดโทรศัพท์ ผู้ช่วยเองก็ปิดโทรศัพท์ด้วย
ซั่งซินไม่แปลกใจเลย
เธอกัดริมฝีปากแล้วต่อสายหาเหนียนเสี่ยวมู่…
