ตอนที่ 241 เจ้าเด็กน้อยของคุณกำลังตามหาคุณอยู่
คำว่า ‘ดินเนอร์ใต้แสงเทียน’ ทำให้สีหน้าของอวี๋เยว่หานดำคล้ำลงได้สำเร็จ
ในเมื่อมอบหมายโครงการให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นแล้ว เธอก็เลยถือโอกาสงานหลวง ไปนัดกินข้าวกับเฉินจื่อซินเหรอ
“เหมือนรองประธานเฉินจะชอบซูเปอร์ไวเซอร์เหนียนจริงๆ นะครับ ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน ก็มารอที่บริษัทของพวกเราแล้ว ได้ยินว่าถือดอกกุหลาบช่อใหญ่อยู่ในมือด้วย ท่าทางเหมือนจะอยากสารภาพรัก…” ผู้ช่วยยังไม่ทันพูดจบ ก็รู้สึกหนาวสันหลังวาบขึ้นมา
เขาเงยหน้าสบดวงตาสีดำขลับของอวี๋เยว่หาน แล้วเงียบเสียงไปในทันที
ผ่านไปเนิ่นนาน เขาถึงจะถามเสียงอ่อน “คุณชาย อีกเดี๋ยวจะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋เลยไหมครับ”
อวี๋เยว่หานหลุบตาสีดำลง กลิ่นอายเยือกเย็นทั่วตัวราวกับล็อกตัวเขาเอาไว้
ชายหนุ่มปิดเอกสารตรงหน้า ก่อนจะยื่นขึ้นจากเก้าอี้พร้อมเงาร่างสูงส่ง “ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน”
“ผะ แผนกประชาสัมพันธ์…” ผู้ช่วยพูดจบ ก็มองเจ้านายของตัวเองจัดเนคไทด้วยท่วงท่าสง่างาม จากนั้นถึงจะสวมเสื้อนอก แล้วสาวเท้าออกไปข้างนอก
หน้าประตูแผนกประชาสัมพันธ์
เหนียนเสี่ยวมู่รับโทรศัพท์ ก่อนจะรีบร้อนออกไปข้างนอก
เมื่อเห็นเฉินจื่อซินยืนอยู่ข้างนอก เธอก็ยิ้มขึ้นมาทันที “ รองประธานเฉิน มาได้ยังไงคะเนี่ย”
จากนั้นเธอก็เห็นดอกกุหลาบในมือของเขา จึงอึ้งไปเล็กน้อย
มีเสียงร้องอิจฉาจากเพื่อนร่วมงานดังขึ้นอยู่รอบๆ ไม่น้อยเลย
“โอ้โห! ดอกกุหลายสวยมากเลย ดูไม่ออกเลยนะ ว่ารองประธานเฉินจะเป็นคนโรแมนติกขนาดนี้”
“ถ้ารู้ก่อนตั้งแต่แรกนะ ฉันน่าจะสมัครเข้าทีมของซูเปอร์ไวเซอร์เหนียน รับผิดชอบโครงการของบริษัทเทคโนโลยีเซิ่งต้า จะได้มองหนุ่มสูง รวย หล่อ…”
“เธอโง่หรือเปล่า โครงการถูกเปลี่ยนไปทีมบีแล้ว เธอไปอยู่ทีมเอก็ไม่ได้เห็นหรอก”
“เธอสิโง่ ดูไม่ออกเหรอ รองประธานเฉินมาหาซูเปอร์ไวเซอร์เหนียน ไม่ใช่เพราะโครงการเลยย่ะ สายตาแบบนั้นอยากจะจีบซูเปอร์ไวเซอร์เหนียนมากกว่า!”
“พวกเธอว่าซูเปอร์ไวเซอร์เหนียนจะตอบตกลงไหม”
“…”
รอบข้างส่งเสียงดังอึกทึก เหนียนเสี่ยวมู่ยังไม่ทันดึงสติกลับมา เฉินจื่อซินก็กอดดอกไม้เดินมาข้างหน้า พร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ซูเปอร์ไวเซอร์เหนียน ผมจองร้านอาหารไว้แล้ว อยากจะเชิญคุณไปกินข้าวครับ ผม…”
“เจ้าตัวเล็กของคุณกำลังตามหาคุณอยู่…เจ้าตัวเล็กของคุณกำลังตามหาคุณอยู่…” เสียงริงโทนแอ๊บแบ๊วดังขึ้นมาทันใด
เหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินเสียงริงโทนของตัวเองแล้ว ก็รีบมองเฉินจื่อซินเป็นการขอโทษครั้งหนึ่ง แล้วรับโทรศัพท์
เสียงร้อนใจของพ่อบ้านดังมาจากปลายสาย “เหนียนเสี่ยวมู่ คุณหนูตกลงจากโซฟาโดยไม่ระวัง เหมือนจะได้รับบาดเจ็บที่แขน…”
พ่อบ้านยังพูดไม่จบ แต่สีหน้าของเหนียนเสี่ยวมู่เปลี่ยนไปแล้ว
“รองประธานเฉิน ขอโทษนะคะ ฉันมีธุระด่วน คงจะไม่ว่างแล้ว ไว้นัดกันวันหลังนะคะ!”
เหนียนเสี่ยวมู่หมุนตัวเดินเข้าไปในลิฟต์ โดยไม่สนใจเฉินจื่อซินพูดอีก
“ซูเปอร์ไวเซอร์เหนียน…” เสียงของเฉินจื่อซินถูกประตูลิฟต์กั้นไว้ข้างนอก
เหนียนเสี่ยวมู่กลับที่ไปคฤหาสน์ตระกูลอวี๋โยไม่แวะที่ไหน
ระหว่างทางก็โทรศัพท์หาพ่อบ้านไม่ยอมหยุด
“ตกลงมาแรงไหมคะ บอกหมอหรือยัง ถ้าได้รับบาดเจ็บซ้ำช่วงแผลสมานตัว ต่อไปอาจจะส่งผลกระทบถึงการเคลื่อนไหวแขนของเสี่ยวลิ่วลิ่วได้ง่ายมาก ประมาทไม่ได้เลย…” เหนียนเสี่ยวเสี่ยวมู่กำชับมาตลอดทาง พูดทุกสิ่งทุกอย่างที่พูดได้ให้พ่อบ้านฟัง
พร้อมกับเร่งคนขับรถให้เร็วหน่อย
พอคิดถึงเสียงร้องเจ็บปวดของเสี่ยวลิ่วลิ่ว หัวใจของเธอก็เหมือนตกวูบลงไป
เธออยากจะให้ตัวเองมีปีกงอกออกมา แล้วบินไปหาเด็กหญิงทันที
หลังจากรถจอดลงที่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ หญิงสาวก็รีบเปิดประตูรถวิ่งเข้าไปข้างใน
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว…”
ตอนที่ 242 นี่มัน…เรื่องอะไรกัน
เหนียนเสี่ยวมู่ถือกระเป๋าอยู่ พร้อมกับพุ่งเข้าไปโดยไม่หยุดหอบหายใจเลยด้วยซ้ำ
พอเธอวิ่งไปถึงหน้าประตูห้องรับแขกของคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ และเห็นภาพข้างในนั้นชัดเจน ร่างกายของเธอก็หยุดกึก
ในห้องรับแขกกว้างขวาง ร่างกายสูงชะลูกของอวี๋เยว่หานนั่งอยู่บนโซฟาหรูหรา
เขานั่งซ้อนขาวางไว้บนโต๊ะน้ำชา
มือข้างหนึ่งของเขารองหัวอยู่ กำลังเอนกายอยู่บนพนักพิง
ดวงตาสีดำลุ่มลึก มองเสี่ยวลิ่วๆ ที่วนไปเวียนมา ปีนป่ายอยู่บนขาของเขา
ผมยาวนุ่มสลวยของเสี่ยวลิ่วลิ่วถูกมัดเป็นมวยไว้ ใบหน้าเล็กสะสวยเจือสีแดงระเรื่อ ดูน่ารักมาก
ไม่ได้เจอเด็กหญิงสองวัน เหนียนเสี่ยวมู่คิดถึงเธอแทบแย่แล้ว
เมื่อได้เห็นเจ้าตัวเล็กที่ทำให้ตนเองคิดถึง เดิมทีเธอควรจะเดินเข้าไปหาด้วยความดีใจ แล้วกอดเด็กหญิงเอาไว้แนบอก ทั้งกอด ทั้งหอม ทั้งอุ้มขึ้นสูงๆ
แต่ตอนนี้ต้องมีใครอธิบายให้เธอฟังก่อน
เรื่องตกลงมาบาดเจ็บนี่มันยังไง
ทำไมสิ่งที่เธอเห็น ถึงเป็นภาพสองพ่อลูกอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขล่ะ
“พี่สาวคนสวย!” เสี่ยวลิ่วลิ่วเงยหน้าเล็กๆ ขึ้น มองเหนียนเสี่ยวมู่ที่กำลังอึ้งงันอยู่ที่หน้าประตู ร่างกายนุ่มนิ่มไถลลงมาจากในอกของอวี๋เยว่หานทันที
จากนั้นก็สาวเท้าวิ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว
เด็กหญิงโผเข้ามาในอกของเธอดังปั้ก
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังอึ้งงัน เมื่อถูกพุ่งเข้าชนอย่างแรง เธอจึงกอดเจ้าตัวเล็กไว้โดยสัญชาตญาณ
“พี่สาวคนสวย หนูคิดถึงพี่จังเลย”
เสียงออดอ้อนเจื้อยแจ้วทำให้เหนียนเสี่ยวมู่ใจอ่อนทันที
หญิงสาวก้มหน้าลงหอมแก้มเด็กหญิงครั้งหนึ่ง “พี่ก็คิดถึงหนูมากเหมือนกัน มาให้พี่ดูหน่อยสิ แขนของหนูเป็นยังไงบ้าง”
เมื่อได้ยินเหนียนเสี่ยวมู่พูด พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ ก็อยากจะหันหน้าเดินดีไปอย่างหมดความมั่นใจทันที
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกไป เหนียนเสี่ยวมู่ก็มองมาทางเขาแล้ว
“พ่อบ้านคะ เมื่อกี้คุณบอกฉันว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วตกลงจากโซฟา เธอตกลงมาได้ยังไงคะ”
พ่อบ้าน “…”
สายตาของพ่อบ้านเหลือบมองอวี๋เยว่หานที่นั่งอยู่บนโซฟโดยสัญชาตญาณ แต่ก็เห็นอีกฝ่ายนั่งนิ่ง เขาจึงมีสีหน้า ‘คุณชายให้ผมพูดโกหก ทำไมตอนนี้เห็นคนจะตายแล้วไม่ช่วยล่ะครับ’
“ตกลงมา…เอ่อ ลื่นตกมาจากโซฟา ฉันเห็นเหมือนมือบิดไป…ความจริงอาจจะไม่ใช่อย่างนั้น ไม่น่าร้ายแรง พักผ่อนสักพักก็น่าจะหายแล้ว…”
พ่อบ้านไม่ใช่คนที่พูดโกหกเก่งสักเท่าไหร่นัก จึงพูดอ้ำอึ้งอยู่นาน ถึงจะเค้นออกมาจากปากได้
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
แค่ไถลลงจากโซฟา พ่อบ้านก็ตกใจจนขวัญกระเจิง จนถึงขั้นต้องรีบร้อนเรียกเธอกลับมาเลยเหรอ
พ่อบ้านอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋มานานแล้ว น่าจะเป็นคนที่สุขุมลุ่มลึกสิ
เหนียนเสี่ยวมู่หลุบตาลงมองเสี่ยวลิ่วลิ่วที่คลอเคลียอยู่ในอ้อมกอด รู้สึกว่ามีตรงไหนผิดปกติไป
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว หนูรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”
“ปาปาอารมณ์ไม่ดี เลยให้คนตัดดอกกุหลาบในสวนทิ้งหมดเลย!” เสี่ยวลิ่วลิ่วเงยหน้าเล็กๆ ขึ้นมา ก่อนจะเขามาใกล้หูของเธอ กระซิบบอกความลับเสียงเบา
จากนั้นเด็กหญิงก็ลอดออกจากในอกของเหนียนเสี่ยวมู่ แล้วดึงมือของเธอเดินเข้าไปหาอวี๋เยว่หาน ที่นั่งอยู่บนโซฟา
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
ตัดดอกกุหลาบในสวนทิ้งทั้งหมด ดอกกุหลาบทำผิดต่อเขาเหรอ ถึงได้โมโหขนาดนี้
แต่ดูจากสีหน้าของเขาแล้ว ไม่เหมือนกำลังโกรธเลยสักนิด
อย่างน้อยเขาก็ไม่ถลึงตาใส่เธอ เหมือนจะยิ้มให้เธออีกต่างหาก…
เหนียนเสี่ยวมู่แน่ใจแล้วว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วไม่เป็นไร ขณะกำลังเลว่าต้องถามว่าเขาอารมณ์ไม่ดีหรือเปล่านั้น โทรศัพท์มือถือของตนเองก็ดังขึ้น โดยที่เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย
หญิงสาวควักโทรศัพท์มือถือออกมาดู เห็นชื่อของ ‘รองประธานเฉิน’ กะพริบอยู่บนหน้าจอ
เธอเพิ่งจะรับกดรับสาย แต่ตรงหน้าพลันมาเงาร่างสูงชะโปร่งบดบังเธอไว้โดยพลัน…
