ตอนที่ 245 ฉันชอบ ฉันชอบมาก!
อวี๋เยว่หานยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ดวงตาสีดำหยั่งลึก เขามองเห็นสีหน้าของเธอชัดเจนทั้งหมด ในใจรู้สึกวูบไหวเล็กน้อย
เขามอบดอกกุหลาบให้ผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นครั้งแรก
ทั้งคาดหวังปฏิกิริยาของเธอ ทั้งตื่นเต้นอยู่บ้าง และกังวลว่าเธอจะมองอะไรออกหรือเปล่า
เมื่อเห็นเธอไม่มีทีท่าอะไรอยู่เนิ่นนาน เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “ถ้าคุณไม่ชอบ ผมจะให้คนเอาไปทิ้งแล้ว”
อวี๋เยว่หานพูดพลางยื่นมือไปหยิบกอดกุหลาบในอกของเธอ
แต่เพิ่งยื่นมือออกไป เหนียนเสี่ยวมู่ก็ถอยหลังหลบ แล้วรีบร้อนเด้งตัวขึ้นมา “อย่าทิ้งนะ! ฉันชอบ! ฉันชอบมาก!”
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากมอบของให้เธอ
แม้วิธีการให้ดอกกุหลาบจะแปลกๆ อยู่บ้าง แต่อย่างน้อยเขาก็โรแมนติกขึ้นมาแล้ว
แถมดอกกุหลาบสวยขนาดนี้ ทิ้งไปน่าเสียดายแย่
เหนียนเสี่ยวมู่กอดดอกกุหลาบไว้ในอกจนแน่น ก่อนจะวางช่อดอกไม่ลงบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้กับตัวเองที่สุด โดยไม่รอให้อวี๋เยว่หานพูดอะไร
หลังจากเห็นเขาเอื้อมมาไม่ถึงแล้ว เธอถึงจะหมุนตัวไปอย่างสบายใจ และผูกผ้ากันเปื้อนให้เสี่ยวลิ่วลิ่ว
เนื้อสันที่ห้องครัวเตรียมให้เสี่ยวลิ่วลิ่ว เป็นชุดอาหารสำหรับเด็ก กินคู่กับมันฝรั่งทอดที่เธอชอบ
เหนียนเสี่ยวมู่หั่นเนื้อสันเป็นชิ้นเล็กๆ ให้เธอ ก่อนจะยื่นส้อมให้ และบอกให้เธอค่อยๆ กิน
จากนั้นหญิงสาวก็ลากเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับอวี๋เยว่หาน
แต่เพิ่งนั่งลง พ่อบ้านก็วางเนื้อสันจานหนึ่งลงตรงหน้าเธอ พร้อมกับรินไวน์แดงให้เธอด้วยแก้วหนึ่ง
ไวน์สีแดงเข้มอยู่ในแก้วฐานสูง สะท้อนแสงแวววาวภายใต้แสงไฟ
หรูหรา ลึกลับ
อวี๋เยว่หานนั่งอยู่ตรงข้ามเธอเช่นกัน
อาหารของพวกเขาทั้งสองคนคือเนื้อสันกับไวน์แดง เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งนั่งลงได้ไม่นาน แสงไฟก็มืดลง
ขณะที่พ่อบ้านยกเชิงเทียนมาวางลงบนโต๊ะอาหาร เธอยังจ้องมองอวี๋เยว่หานที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ครั้นพบว่าตรงกลางโต๊ะอาหารมีแสงเทียนเพิ่มขึ้นมา เธอก็ตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อย
ในหัวมีคำว่า ‘ดินเนอร์ใต้แสงเทียน’ แวบเข้ามาโดยไม่รู้ตัว
เมื่อรู้สึกว่าความคิดของตัวเองผิดปกติไป เธอก็ยื่นมือไปยกไวน์แดงขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็วอึกหนึ่ง
แต่รีบร้อนดื่มเกินไป จึงสะอึกเล็กน้อย
ตนเองยังไม่ทันดึงสติกลับมา อวี๋เยว่หานที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอพลันลุกขึ้นยืน ร่างสูงโปร่งเดินอ้อมโต๊ะมา ก่อนจะดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดคราบไวน์ที่เลอะอยู่ข้างปากให้เธอ
“กินช้าๆ หน่อย ไม่มีใครแย่งคุณหรอก”
เสียงทุ้มต่ำของเขาไม่ได้ดูเย็นชาเหมือนปกติ แต่แสดงความเอ็นดูออกมาเล็กน้อย
จบสิ้นแล้ว
เธอคออ่อนถึงขนาดนี้เลยเหรอ ดื่มไปแค่อึกเดียวก็เริ่มเห็นภาพหลอนแล้ว
ทำไมเจ้าก้อนน้ำแข็งถึงอ่อนโยนขึ้นมาได้…
“ทำไมไม่กินเนื้อสันล่ะ คุณไม่ชอบเหรอ” อวี๋เยว่หานขมวดคิ้วมุ่น
“…ชอบ” เหนียนเสี่ยวมู่ดึงสติกลับมาได้แล้ว จึงรีบหยิบมีดกับส้อมขึ้นมา แล้วก้มหน้าก้มหน้ากินเนื้อสัน
เนื้อสันรสเลิศกระตุ้นปุ่มรับรสได้ดีมาก
เหนียนเสี่ยวมู่สนอกสนใจอาหารอย่างรวดเร็ว เธอค่อยๆ กินทีละคำอย่างเบิกบานใจ
เขาประสานสองมือรองใต้คาง พลางมองเธอด้วยความเอ็นดู…
เมื่อเห็นไวน์แดงในแก้วของเธอหมดแล้ว เขาก็สั่งให้พ่อบ้านเข้ามาเทให้เธออีกแก้วทันที
เหนียนเสี่ยวมู่ก็ไม่ได้เกรงใจ เธอคอแข็งไม่เลว อย่างน้อยดื่มไวน์ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
แต่ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไรไป หลังจากไวน์แดงหลายแก้วลงท้องไป อยู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าทั้งปากและคอแห้งผากไปหมด
หญิงสาววางแก้วไวน์ลง แล้วยื่นมือไปตบหน้าของตนเองเบาๆ อย่างอดไม่อยู่
“ฉันเหมือนจะเมาแล้ว…”
ตอนที่ 246 ฉันไม่ได้โกหก!
เหนียนเสี่ยวมู่พูดพลางยัดเนื้อสันชิ้นสุดท้ายในจานเข้าปาก เคี้ยวๆ แล้วกลืนลงไป
เธอกินดื่มจนอิ่มแล้ว แต่ยังไม่ลืมอุ้มดอกกุหลาบที่ตนเองวางไว้บนเก้าอี้ขึ้นมา จากนั้นก็หันไปมองอวี๋เยว่หาน “คุณชาย ฉันกลับห้องก่อนนะ จะเก็บดอกไม้ไว้อย่างดี”
เธอเพิ่งจะก้าวขาออกไปหลังพูดจบ ทว่ารู้สึกตนเองโซเซอยู่บ้าง
โซเซจนเกือบจะล้มลง
หญิงสาวกอดดอกกุหลาบช่อใหญ่ไว้ในอก จึงไม่ทันได้จับสิ่งใดเอาไว้เพื่อประคองตัวโดยสิ้นเชิง
ขณะที่เธอคิดว่าตนเองต้องล้มลงบนพื้นแน่ๆ แขนแข็งแรงคู่หนึ่งก็ประคองเธอเอาไว้อย่างมั่นคงแล้ว
เขาออกแรงที่แขนข้างหนึ่ง ดึงเธอเข้ามาในอก
“คุณเมาแล้ว” เขาพูดถูกต้อง
เหนียนเสี่ยวมู่ก็ไม่ขัดขืน ได้แต่พยักหน้าโดยดี และยิ้มซื่อให้เขา “คุณชาย ไวน์แดงที่บ้านคุณอร่อยมากเลย!”
อวี๋เยว่หาน “…”
เขาใจดีมาก และไม่ได้บอกเธอว่า นั่นเป็นไวน์แดงที่เขาเก็บมาหลายปีแล้ว
รสชาติเข้มข้น ออกฤทธิ์แรงทีหลัง
ตอนที่เพิ่งเริ่มดื่ม จะรู้สึกว่าอร่อยมาก แต่พอดื่มจนหมดแล้ว จะต้องเมาอย่างแน่นอน
เขาจึงดื่มไปแก้วเล็กๆ และไม่ได้ดื่มอีก
เธอต่างหาก ดื่มไวน์ชั้นยอดที่เขาเก็บไว้เหมือนน้ำเปล่า ไม่เมาก็แปลกแล้ว!
“ผมจะประคองคุณกลับไป” นัยน์ตาสีดำของอวี๋เยว่หานสั่นไหวเล็กน้อย ไม่ต้องสืบสาวเลย ว่าทำไมพ่อบ้านถึงเปิดไวน์แดงที่เขาเก็บไว้ได้
แขนข้างที่กอดเธอเกร็งตัวอย่างเงียบๆ จับเธอไว้ใต้แขนของตนเอง และประคองเธอเดินไปที่ห้อง
แต่เพิ่งเปิดประตูห้อง อยากจะประคองเธอนอนลงบนเตียง แต่เหนียนเสี่ยวมู่ก็สะบัดตัวออกจากใต้แขนของเขา
เธอนวดคอไปด้วย แขวะไปด้วย “คุณชาย ถ้าต่อไปคุณจะส่งผู้หญิงกลับห้องแบบนี้ ชาตินี้คงไม่ได้แต่งงานแล้ว!”
เขาเกือบรัดคอเธอขาดแล้ว!
เหนียนเสี่ยวมู่ดื่มไวน์เข้าไป จึงหาญกล้าด้วยฤทธิ์ไวน์ สติกำลังเลอะเลือน แต่กลับมีความกล้าเต็มเปี่ยม
หลังจากเห็นเขายืนอึ้งอยู่ที่หน้าประตู เธอก็เดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย ก่อนจะยื่นมือไปดึงเนกไทของเขา เพื่อดึงเขาเข้ามาใกล้ตนเอง
จากนั้นก็ยิ้มไร้เดียงสา คว้าแขนของเขาวางไว้บนไหล่ของตนเอง
ร่างบางเบียดเข้ามาในอกของเขาด้วยตนเอง ในปากยังพร่ำว่า “ต้องอุ้มอย่างนี้ ถึงจะสบาย…เอิ้ก!”
เธอเรอเอากลิ่นไวน์ออกมา ดวงหน้าเล็กปรากฏสีแดงขึ้นเรื่อยๆ
พูดจาก็เริ่มให้ความรู้สึกเหมือนลิ้นคับปากอยู่บ้างแล้ว แต่ตัวเธอเองไม่รู้ตัวเลยสักนิด
“ต้องอุ้มแบบนี้ ต้องให้สอนคุณอีกรอบไหม” เธอพูดพร้อมเรอไม่หยุด
“…”
“ต้องอ่อนโยนกับผู้หญิง คุณหน้าตาดีขนาดนี้ แต่ทำหน้าเคร่งอยู่ทุกวัน ใครเห็นแล้วจะไม่กลัวบ้าง ถ้าฉันไม่เห็นคุณเป็นคนของฉัน ฉันก็ไม่บอกคุณเยอะแบบนี้หรอก”
“…”
“แต่ก็คุณหล่อจริงๆ นั่นแหละ ฉันไม่เคย…ไม่เคยเห็นใครหล่อกว่าคุณเลย ถ้าคุณยิ้มล่ะก็ ฉันรับประกันเลย ว่าผู้หญิงทั่วโลกต้องคุมเข่าอยู่ใต้กางเกงชุดสูทของคุณแน่ ฉันไม่ได้โกหก!”
เหนียนเสี่ยวมู่พูดมาถึงตรงนี้ เธอสติไม่อยู่กับตัวแล้ว
หัวเล็กๆ ซบลงบนหน้าอกของอวี๋เยว่หาน ก่อนจะเริ่มกระแทกเบาๆ
ตอนที่อวี๋เยว่หานคิดว่าเธอจะหลับไปทั้งอย่างนั้น เธอพลันเงยหน้าขึ้นมา แล้วออกแรงปิดประตู
เธอหมุนตัวกดเขาไว้บนบานประตู พร้อมกับเข้ามาตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าลึกลับ
“คุณชาย อยู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ ว่าครั้งก่อนเหมือนฉันจูบคุณไปโดยไม่ทันระวัง แต่ยังไม่ได้ให้คุณจูบคืนเลยใช่ไหม”
อวี๋เยว่หาน “…”
กลิ่นไวน์อ่อนๆ เจือกลิ่นหอมบนตัวเธอโชยเข้ามาในโพรงจมูกของเขา
มือนุ่มเหมือนไม่มีกระดูกของเธอยันอยู่บนหน้าอกของเขา พลางพยายามเขย่งปลายเท้า อยากจะอยู่ในระดับสายตาเดียวกับเขา แต่ยังเตี้ยกว่าเขาตั้งหนึ่งช่วงหัวเต็มๆ
