ตอนที่ 247 คุณติดกับแล้ว!
เขาหลุบตาลงเล็กน้อย จ้องมองปากเล็กๆ ที่พร่ำพูดไม่หยุดของเธอ
เมื่อมองไล่ลงจากปากของเธอ เขาพบกับกระดูกไหปลาร้าน่าหลงใหล และเนินอกขาวนวล
ดอกกุหลาบที่เธอถือไว้ในมือเมื่อครู่หล่นลงไปอยู่ข้างๆ เท้าแล้ว กลีบดอกไม้หลุดออกมาเล็กน้อย กระจายอยู่บนหลังเท้าขาวๆ ของเธอ
ทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกและอบอุ่น…
ลำคอของอวี๋เยว่หานเริ่มตีบตัน ความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้แผ่ซ่านอยู่ในอก
ดวงตาของเขาหดตัว เขากำลังคิดว่าเมื่อครู่เธอตั้งใจพูด หรือพูดโกหกออกมาเพราะฤทธิ์ไวน์กันแน่
แต่เขาก็เห็นเธอสูดจมูกด้วยความน้อยใจ พลางบ่นปากจู๋
“ฉันเมื่อยคอแล้ว คุณก้มหน้าลงมาหน่อยสิ”
อวี๋เยว่หานโน้มตัวลงมาโดยที่ไม่รู้ตัว ให้เธออยู่ในระดับสายตาเดียวกับเขา
แค่เพียงก้มหน้าลง เหนียนเสี่ยวมู่ก็ยื่นมือมาโอบคอของเขาเอาไว้ เธอเขย่งปลายเท้าหอมแก้มเขา รวดเร็วเหมือนฟ้าร้องที่มาโดยไม่ทันได้ปิดหู
จากนั้นเธอก็ยิ้มเหมือนจิ้งจอก “ฮ่าๆๆ คุณติดกับแล้ว!”
มือขาวละเอียดยังตีหน้าของเขาเบาๆ ราวกับอยากจะทำต่อไป…
“…”
อวี๋เยว่หานตัวแข็งทื่อ มองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
นี่เขา…ถูกเธอแกล้งเหรอ
นิ้วเรียวราวไล้ผ่านแก้มที่เพิ่งถูกเธอหอม ที่ปลายนิ้วเหมือนจะยังหลงเหลือความอบอุ่นอยู่บ้าง และกำลังเตือนเขาว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นความจริง
อวี๋เยว่หานเกิดมายี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ไม่มีผู้หญิงกล้าเอาเปรียบเขาขนาดนี้ แถมยังยิ้มร่าเริงแบบนี้อีก
ดูท่าทางเธอจะเมาจริงๆ แม้กระทั่งตายก็ไม่กลัวแล้ว!
เขาหรี่ตาสีดำขลับ ก่อนจะยื่นมือไปจับหญิงสาวที่เตรียมตัวหนีกลับมา แล้วพลิกตัวกดเธอลงบนบานประตูแทน
ทั้งสองคนสลับตำแหน่งกัน บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปในพริบตา
เงาร่างสูงชะลูดของอวี๋เยว่หานเพียงแค่ยืนตรงอย่างนั้น ก็พันเหนียนเสี่ยวมู่ไว้ในอกได้โดยสิ้นเชิงแล้ว เขาก้มหน้าลง มองเห็นคนในอกหน้าแดงแจ๋ และกำลังยื่นมือมาจิ้มหน้าอกของเขาพร้อมสีหน้าไม่กลัวตาย
“มีกล้าม กล้ามหน้าอก!”
“…”
“ให้ฉันดูหน่อย ว่ามีกล้ามหน้าท้องหรือเปล่า!”
มือซุกซนคลำไปมาระหว่างหน้าอกและหน้าท้องของเขาจริงๆ…
ผ่านไปหลายวินาที หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นเต้น “มีจริงๆ ด้วย อย่างน้อยหกก้อน…อุ๊บ!”
ปากเล็กๆ ที่พูดจ้อถูกปิดโดยปากของใครอีกคน
และไม่ใช่การสัมผัสโดยอุบัติเหตุเหมือนครั้งก่อนๆ
เขาลงมือทำจริงๆ
ทำอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ไม่ยอมปล่อยเธอไป
“แฮ่ก หายใจไม่ออก…” เหนียนเสี่ยวมู่กำหมัดทุบลงบนหน้าอกของเขา พร้อมทั้งออกแรงเตะหัวเข่าของเขาด้วย
นับว่าหลุดออกจากในอกของเขาได้แล้ว
เธอมองอวี๋เยว่หานที่มีปฏิกิริยาเปลี่ยนไป ถึงแม้จะดื่มจนเมาแล้ว แต่สัมผัสที่หกของผู้หญิงเหมือนกับเพิ่งเริ่มตื่น
เหนียนเสี่ยวมู่หมุนตัววิ่งเข้าไปในห้อง
จากนั้นก็มุดเข้าไปในผ้าห่ม ใช้ผ้าห่มพันตัวเองเอาไว้ แล้วพูดเลียนแบบเสี่ยวลิ่วลิ่ว “ง่วงๆ ต้องนอนๆ แล้วล่ะ ฝันดี!”
“…”
อวี๋เยว่หานยืนอยู่ตรงประตู ก่อนจะหมุนตัวอย่างช้าๆ
ในห้องมืดสลัว แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่างตกกระทบบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ยิ่งขับเน้นโครงหน้าให้เด่นชัดขึ้น นอกจากมีเสน่ห์แล้ว ยังมีกลิ่นอายของอันตรายอยู่เล็กน้อยด้วย
มุมปากของเขาทำมุมโค้ง เหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ใช่ เขากำลังมองคนที่คิดว่าหลบเข้าไปในผ้าห่มแล้ว จะหนีรอดไปได้
นัยน์ตาสีดำเจือรอยยิ้ม ราวกับกำลังหัวเราะเยาะความไร้เดียงสาของเธอ
มือข้างหนึ่งของเขาล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วสาวเท้าเข้าไปหาเธอ
“เหนียนเสี่ยวมู่ หลับหรือยัง” เขาขยับริมฝีปากบาง เสียงน่าดึงดูดเหมือนกำลังหลอกล่อให้ลุ่มหลง
คนที่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มตอบโดยไม่คิด “ฉันหลับแล้ว!”
ครั้นพูดจบ เธอเหมือนจะรู้ตัวว่าไม่ควรตอบ จึงแก้ตัวทันที “ฉันหมายความว่า ฉันจะหลับแล้ว วินาทีต่อไปก็จะหลับแล้ว!”
ตอนที่ 248 ใจกล้าดีจังเลยนะ
อวี๋เยว่หานเดินไปข้างเตียง แล้วนั่งลง
เขานั่งพิงอยู่ตรงหัวเตียงของเธอ ใช้มือข้างหนึ่งรองหัว ก่อนจะหันข้างไปมองหัวเล็กๆ ที่ขดอยู่ใต้ผ้าห่ม
หลังจากได้ยินเธอพูด เขาก็เลิกคิ้ว “แต่ผมนอนไม่หลับ”
“…”
“คุณอยู่คุยกับผมก่อนสิ”
“…” ไม่ฟัง ไม่ฟัง บลาๆ
เหนียนเสี่ยวมู่พลิกตัว ใช้สองมือปิดหู ทำเป็นว่าตนเองไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
อวี๋เยว่หานชำเลืองมองเธอครั้งหนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มมีเลศนัยที่มุมปาก “ในเมื่อคุณไม่อยากคุย งั้นก็ดี นอนด้วยกันเลย”
ทันใดนั้นคนที่เพิ่งขดตัวอยู่ในผ้าห่มก็ตะเกียกตะกายขึ้นมาโดยไม่พูดมากอีก
หลังจากปัดผมของตนเองแล้ว เธอก็นั่งอยู่ตรงหน้าเขาอย่างว่าง่าย “นอนตอนนี้ยังเร็วเกินไป คุยก็ดี พวกเราคุยกันเถอะ!”
“คุณง่วงแล้วไม่ใช่เหรอ” อวี๋เยว่หานกวาดสายตามองดวงหน้าเล็กที่สะลืมสะลืออยากนอน พลางเอ่ยปากเสียงเรียบ
ดวงตาสีดำล้ำลึก ดูไม่ออกว่ามีความรู้สึกอะไร
ในนั้นฉายแววเจ้าเล่ห์ เหมือนหมาป่าที่กำลังจำศีล
เหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินเขาพูดแล้ว ก็ส่ายหน้าเหมือนป๋องแป๋งมังกร “ได้คุยกับคุณชาย ถือเป็นเกียรติของฉัน ไม่ง่วง!”
เธอพูดจบ เปลือกตาก็รั้งลงมา ก่อนจะหาวนอนน่ารัก
ดูไม่ออกเลย ว่าเธอเมา หรือไม่ได้เมากันแน่
อวี๋เยว่หานหลุบดวงตาสีดำลง จากนั้นพูดเหมือนไม่ใส่ใจนัก “คำถามที่ผมถามคุณครั้งก่อน คุณยังไม่ได้ตอบให้ชัดเจนเลย”
“…อะไรนะ” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้น ถามด้วยสีหน้างัวเงีย
“ทำไมถึงไม่รู้ว่าตัวเองเข้าโรงพยาบาลได้ยังไง” อวี๋เยว่หานนั่งตัวตรง ขายาวข้างหนึ่งเหยียดตรงอยู่บนเตียง ส่วนขาอีกข้างหนึ่งงอเล็กน้อย แขนของเขาวางอยู่บนหัวเข่า เขาโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย เบียดมาตรงหน้าเธอ
ไม่อยากพลาดสีหน้าของเธอแม้สักนิด
อยากจะรู้ว่า ที่เธอบอกว่าไม่รู้ เธอไม่รู้จริงๆ หรือพูดขอไปที
“ตอนตื่นมาก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ก็เลยจำไม่ได้” เหนียนเสี่ยวมู่พึมพำ เหมือนจะง่วงแล้วจริงๆ
พออ้าปากพูด ก็เริ่มหาวทันที
ก่อนจะเริ่มคลอเคลียอยู่ข้างๆ อวี๋เยว่หานโดยที่ไม่รู้ตัว
เขาเพิ่งเตรียมถามคำถามอีก นิ้วมือขาวๆ ของเธอพลันยื่นมาที่ดวงตาของเขา ก่อนจะเบิกตากว้าง นับขนตาให้เขา
“หนึ่งเส้น สองเส้น…หลายเส้นเลยนะเนี่ย…คุณชาย ขนตาของคุณยาวมากเลย!”
“…” อวี๋เยว่หานรู้สึกหายใจติดขัด
แต่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกำลังเล่นสนุกทีเดียว
หลังจากนับขนตาของเขาเสร็จ ก็เริ่มนับขนคิ้วของ้ขาอีก
“นี่มันเยอะเกินไปแล้ว นับไม่ไหว!” เธอพูดทั้งๆ ที่ไม่ค่อยมีสติแล้ว แถมยังรู้สึกว่านิ้วมือชามาก นับไม่ได้ จึงลูบขนคิ้วของเขาไม่ยอมเลิกอยู่ตลอด
จากขนคิ้ว มาถึงดวงตา และมาถึงจมูก…
หญิงสาวลูบไล้ลงมาตรงโครงหน้า จนสุดท้ายหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางของเขา
จากนั้นก็ยิ้มไร้เดียงสา เหมือนเด็กที่อยากกินลูกกวาด
“ตรงนี้นุ่มจัง”
เธอลูบอยู่พักหนึ่ง แต่ก็เหมือนไม่พอใจ จึงเงยหน้าขึ้นกัดริมฝีปากบางของเขาครั้งหนึ่ง
“อร่อยจัง!”
อวี๋เยว่หาน “…” !!
เขายังไม่ทันได้ดึงสติกลับมา เธอก็เขยิบเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว ก่อนจะหาวด้วยความงัวเงีย “ง่วงจังเลย…”
ในอกของอวี๋เยว่หานมีหมอนมนุษย์เพิ่มขึ้นมา เขาพลันเกร็งตัวในทันที
ชายหนุ่มตะลึงอยู่หลายวินาที ถึงจะได้สติกลับมา เขากัดปาก เค้นคำพูดออกจากในลำคอประโยคหนึ่ง
“เหนียนเสี่ยวมู่ คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”
คนถูกถามตะลึงกับเสียงตะคอกของเขาเล็กน้อย จากนั้นถึงเงยหน้าขึ้นจากในอ้อมกอดของเขา แล้วตอบพร้อมรอยยิ้ม “รู้สิ แหย่คุณไง!”
“…”
“แหย่เสร็จแล้วก็จะหนี ไม่รับผิดชอบหรอก!”
“…”
อวี๋เยว่หานมีสีหน้าดำคล้ำแล้ว
ดีมาก หวังว่าพอเธอตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ อย่าเสียใจกับคำพูดที่ตนเองพูดออกมาแล้วกัน!
