ตอนที่ 249 เรื่องดีที่คุณทำ
แสงอาทิตย์แรกในยามเช้าตรู่ สาดบนขอบหน้าต่างขาวสะอาด
ผ้าม่านที่ไม่ได้ปิดสนิทปลิวไปตามลมเอื่อย จากนั้นก็ตกลงมา
แสงแดดตกลงบนพื้นห้องตามการเลิกขึ้นของผ้าม่านเป็นครั้งคราว…
บนเตียงสีฟ้าคราม ผ้าห่มนูนขึ้นสูง
เหนียนเสี่ยวมู่หนุนอยู่ในหน้าอกอบอุ่น เธอหลับสบายมาก หัวเล็กๆ ถูไถไปมาอยู่บ่อยครั้ง ราวกับลูกแมวป่าที่กำลังลับกรงเล็บ
เมื่อถูกแสงแดดแยงตา เธอดึงทึ้งผ้าห่มอย่างไม่พอใจนัก ก่อนจะพลิกตัวเตรียมนอนต่อ
แต่เพิ่งจะขยับตัว ก็รู้สึกหนักหัวขึ้นมาบ้าง
และยังรู้สึกผิดปกติไปทั่วทั้งร่าง…
โดยเฉพาะหมอนวันนี้ เหมือนจะสบายเป็นพิเศษ ทั้งนุ่ม ทั้งเด้ง แถมยังอบอุ่นอีกต่างหาก…
บนเอวของเธอมีบางอย่างทับเอาไว้อยู่ เหมือนจะเป็นแขนคน
เธอเขยิบก้นตามสัญชาตญาณ ทว่าเพิ่งขยับ ก็พบว่าแขนบนเอวโอบเข้ามาแน่นขึ้น ราวกับว่าไม่พอใจที่เธอขยับตัว แม้กระทั่งตีบนก้นของเธอครั้งหนึ่งด้วย!
เหนียนเสี่ยวมู่ตัวแข็งทื่อทันที!
เธอสะลึมสะลือ เหมือนยังตื่นไม่เต็มตา
หญิงสาวลอดออกมาจากในผ้าห่ม แล้วเงยหน้าขึ้น
ดวงตาสดใสมองเห็นชายหนุ่มที่ตัวเองทับอยู่ข้างใต้ร่างกายชัดเจนแล้ว จึงเบิกตาโพลงเท่าระฆังทองแดง!
อวี๋เยว่หานรองหัวด้วยมือข้างหนึ่ง เขาหันหน้ามาด้านข้างเล็กน้อย ดวงตาสองข้างปิดสนิท
ดูเหมือนเขาจะหลับไม่สบายนัก ขอบตาปรากฏสีดำเล็กน้อย
แม้แต่ริมฝีปากบางเซ็กซี่ก็เม้มเข้าหากันเบาๆ มุมโค้งใต้ปากเกร็งนิดหน่อย
เหนียนเสี่ยวมู่มองเขางุนงง หัวสมองพลันขาวโพลน โดยเฉพาะเมื่อชำเลืองเห็นหน้าอกขาวใสของเขา และท่านอนหลับอันใกล้ชิดของคนทั้งคู่…
เธอเหมือนกับเสียความสามารถในการพูดไป ได้แต่อ้าปาก แต่ผ่านไปนานแล้วกลับพูดไม่ออกสักคำ!
เมื่อวาน…เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา
หญิงสาวพยายามคิดย้อนไป แต่ก็จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น
จำได้แค่ว่าเขาให้ดอกกุหลาบเธอ จากนั้นก็มีเนื้อสันเป็นอาหารเย็น
เขาจุดเทียนด้วย…
จริงสิ ไวน์แดง!
ไวน์แดงเมื่อวานอร่อยมาก เธอคอแข็งทีเดียว ดื่มไปหลายแก้วก็ยังไหวอยู่ แถมดื่มอย่างมีความสุขเสียด้วย
แต่หลังจากนั้นล่ะ
หลังจากนั้นเธอกลับมาที่ห้องได้อย่างไร
ทำไมถึงนอนอยู่กับอวี๋เยว่หาน แถมเขาไม่ได้ใส่เสื้อด้วย!
คำถามเป็นพรวนเหมือนหน่อไม้หลังฝนตก มันผุดออกมาอย่างต่อเนื่อง
เหนียนเสี่ยวมู่จ้องมองอวี๋เยว่หานที่มีสีหน้าอ่อนล้า เริ่มหนักใจขึ้นช้าๆ…
คงไม่ใช่ว่าเมื่อวานเธอดื่มมากไป เลยอยากจะครอบครองความงดงามของเขาจนทนไม่ไหว
จากนั้นก็จับแขนเขากดลง สุดท้ายก็ทำให้เขาเหนื่อยจนหลับไปอย่างนั้นเหรอ
พอคิดถึงตรงนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็ใจเย็นไม่ไหวแล้ว
เธอแอบเขยิบออกข้างนอกผ้าห่ม อยากถือโอกาสหายตัวไปก่อนเขาจะตื่น
ทว่าเพิ่งขยับ ก็เหลือบไปเห็นว่าเขาลืมตาสีดำขึ้นแล้ว
ทำเอาเธอตกใจจนดีดตัวออกจากในผ้าห่ม!
หลังจากเห็นสีหน้าไม่น่าดูของเขาแล้ว ก็ยิ่งยืนยันการคาดเดาของตนเมื่อครู่ เธอพูดอ้ำอึ้งด้วยความไม่มั่นใจอยู่นาน แต่ก็เค้นออกมาไม่ได้สักประโยค
สุดท้ายหัวสมองก็ดีดตัว แล้วโพล่งออกมา
“คุณชาย อรุณสวัสดิ์! เมื่อคืนหลับสบายไหม”
“…”
ทันใดนั้นมีลมพัดมาระลอกหนึ่งพอดี มันพัดผ้าม่านขึ้น แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาด้วย ทำให้ทั้งห้องสว่างโล่ง
แสงแดดนั้นส่องบนใบหน้าหล่อเหลาล่มเมืองของอวี๋เยว่หาน อากาศดีๆ ข้างนอกหน้าต่าง กับสีหน้าดำคล้ำของเขากลายเป็นความแตกต่างอย่างชัดเจน
เขาลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มหล่นลงจากบนตัว เผยให้เห็นหน้าอกแกร่ง
จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เสียงแหบพร่าอีกต่างหาก “คุณว่ายังไงล่ะ”
“…”
“เรื่องดีที่คุณทำไว้ ลืมหมดแล้วเหรอ”
“…”
หมดกันๆ!
เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ
ท่าทางของเขา เหมือนถูกเธอเอาเปรียบอย่างชัดเจน
นี่มันเป็นไปได้อย่างไร
ถ้าบอกว่าเธอจำอะไรทั้งนั้น และนับว่าเธอไม่ได้ทำอะไรกับเขาจะได้ไหม
ตอนที่ 250 คิดจะไม่ยอมรับเหรอ
อวี๋เยว่หานยื่นมือไปนวดขมับ พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากเที่ยงคืนเมื่อวาน ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความปวดหัว
เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่เสียงดังได้ขนาดนั้นมาก่อน
ทีแรกรวบแขนขากอดเขา ใจกล้าแหย่เขา
แต่ต่อมาก็ขดตัวอยู่ในผ้าห่มอย่างน่าสงสาร แล้วพันผ้าห่มพูดคุยกับเขา
แต่ยังคุยไม่จบ เธอก็งัวเงียง่วงนอน พร้อมทั้งขดตัวอยู่ในผ้าห่มและกอดเขา
เขาอดทนกล่อมเธอจนหลับ แต่เพิ่งนอนลง เธอก็ขึ้นคร่อมบนตัวเขา แถมบอกว่าอยากขี่ม้า!
ขี่ม้าเนี่ยนะ!
อวี๋เยว่หานโตขนาดนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงอายุเกินสามขวบคร่อมบนตัวเขา แถมยังเห็นเขาเป็นมา พร้อมกับร้อง ‘ย่าๆๆ!’ เสียงดัง
ตอนนั้นเขาไม่ได้บีบคอเธอไปตรงๆ แต่ใช้ความเมตตาหมดทั้งชีวิตไปจนหมดแล้ว!
ขณะที่เขาคิดว่าเธอขี่จนเหนื่อย และหยุดลงได้ในที่สุดนั้น เธอก็ร้องไห้โยเยเสียงดังกอดเขา ไม่รู้ว่าประสาทสมองเส้นไหนทำงานผิดพลาดไป
พลางพูดความน้อยอกน้อยใจของตัวเองอย่างไม่ชัดเจน ราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง…
สุดท้ายเธอก็คว้าเสื้อเชิ้ตราคาแพงของเขา แล้วสั่งน้ำมูกออกมาอย่างรวดเร็ว
เขาแทบจะหั่นเธอเป็นชิ้นๆ ด้วยสายตา ส่วนเธอถามเขาทั้งน้ำตา
“คุณชาย ฉันทำเสื้อคุณสกปรกใช่ไหม”
“…”
“ไม่เป็นไร คุณถอดออกสิ ฉันจะช่วยคุณสัก ฉันซักเสื้อผ้าสะอาดมากเลยนะ”
เธอกระชากเสื้อของเขาลงทั้งๆ ที่ยังพูดไม่จบ
หลังจากกระชากเสื้อเชิ้ตของเขาออกมาแล้ว เธอก็กอดเสื้อตัวนั้นพุ่งไปเข้าห้องน้ำ บอกว่าจะซักเสื้อให้เขา
ปรากฏว่าเธอเห็นโถส้วมเป็นอ่างล้างหน้า และคิดจะทำลายเสื้อเชิ้ตของเขาอย่างไม่มีชิ้นดีทั้งอย่างนั้น…
ถ้าเขาเข้ามาช้ากว่านี้เพียงก้าวเดียว เธออาจจะซักเสื้อของเขาในโถส้วมไปแล้วรอบหนึ่ง!
จนกระทั่งฟ้าเกือบสว่าง เรื่องวุ่นวายอึกทึกถึงจะจบลง ในที่สุดเธอก็หยุดได้แล้ว
เธอดึงเขากดลงบนเตียง ก่อนจะหลับสบายใจโดยที่เห็นเขาเป็นหมอน
เมื่อล้มลงนอนเธอก็หลับไปเลย
ส่วนอวี๋เยว่หานถูกคนเห็นเป็นหมอนตอนนอนหลับเป็นครั้งแรก แถมคนคนนั้นยังถูไถอยู่ในอกของเขาไม่ยอมหยุด ถูจนไฟจะติดอยู่บนตัวของเขาแล้ว
หลับไปได้อย่างไรเนี่ย!
เขาไม่ใช่คนที่ยอมกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม จึงยื่นมือไป คิดจะดันเธอออกตามสัญชาตญาณ แต่หางตาพลันเห็นใบหน้าน่ารักตอนหลับของเธอ มือที่คว้าไหล่ของเธอเอาไว้ก็ไม่มีแรงเอาไปเสียดื้อๆ
และปล่อยให้เธอกอดตนเองอย่างมีความสุขอยู่ในอ้อมอก
หญิงสาวพูดพึมพำ “เสี่ยวลิ่วลิ่วเด็กดี…พี่สาวคนสวยชอบเสี่ยวลิ่วลิ่วที่สุดเลย…”
เธอกอดเขา แต่กลับคิดถึงลูกสาวของเขา
ครั้งนี้อวี๋เยว่หานถูกมองข้ามไปโดยสิ้นเชิง!
ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของเพศชาย ถูกเธอกดทับจนไม่เหลือ
ส่วนเธอกลับหลับไปเลย เรื่องดีที่ทำไว้ก็ยกให้โจวกงทั้งหมด
เหลือเพียงความไม่มั่นใจบนใบหน้าเล็กๆ ราวกับเข้าใจอะไรผิดบางอย่าง
อวี๋เยว่หานมองตามสายตาของเธอไป ก่อนจะก้มหน้าลงบนหน้าอกเปลือยเปล่าของตนเอง มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ และเอ่ยปากอย่างเฉยชา
“ทำไม คุณคิดจะไม่ยอมรับเหรอ”
“…”
“ก็ถูกแล้วแหละ เมื่อวานคุณพูดไว้แล้ว แหย่เสร็จแล้วก็ไป ไม่รับผิดชอบ”
“…”
เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นทันควัน พร้อมกับถลึงตามองเขา
จากนั้นก็มองเห็นเขาเลิกผ้าห่มออก แล้วลงจากเตียงอย่างสบายๆ เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกางเกงสูทที่ยับยู่ยี่
เขาหยุดตรงหน้าเธอ ก้มหน้ามองใบหน้าอึ้งงันของเธอ
“จำไม่ได้ งั้นต้องให้ผมช่วยเรียกความทรงจำคุณกลับมาไหม”
นัยน์ตาสีดำของอวี๋เยว่หานวูบไหว แล้วพูดเสียงเข้ม “ที่จริงก็ไม่มีอะไร เมื่อคืนคุณกอดผมทั้งคืน แถมยังอยากจะช่วยผมถอดเสื้อให้ได้ ให้ผมนอนเป็นเพื่อนคุณ…”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
