ตอนที่ 275 กินความน่ารักเข้าไป
“อยากได้ค่ะ!” เสี่ยวลิ่วลิ่วเงยหน้าเล็กๆ ขึ้น แล้วพยักหน้าอย่างไม่ต้องคิด
จากนั้นเด็กหญิงก็หันหน้ามองเหนียนเสี่ยวมู่ตาปริบๆ
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เธอไม่ใช่แม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว ทำกิจกรรมคนรักกับอวี๋เยว่หานก็ออกจะแปลกไปหน่อย
แต่พอสบสายตาน่ารักของเสี่ยวลิ่วลิ่วแล้ว เธอก็ปฏิเสธไม่ได้
และทำได้แค่เดินตามหลังอวี๋เยว่หานไปอย่างว่าง่าย ไปยังสถานที่จัดกิจกรรม
“ทั้งสองคนก็จะเข้าร่วมกิจกรรมคู่รักใช่ไหมคะ เชิญมาลงทะเบียนทางนี้ก่อนค่ะ กิจกรรมของพวกเรามีหลายรายการค่ะ รางวัลชนะเลิศของแต่ละรายการจะได้รับของขวัญหนึ่งชิ้น…” คุณครูผู้รับผิดชอบกิจกรรมอธิบายพร้อมรอยยิ้มทันทีที่เห็นพวกเขา
กติกาของกิจกรรมคู่รักค่อนข้างง่ายมาก
ทั้งสนุกและต้องสอดประสานกันอย่างมาก
เหนียนเสี่ยวมู่มองสนามเล่นเกมที่ถูกล้อมขึ้นครั้งหนึ่ง ตรงนั้นแบ่งเป็นหลายด่าน
มีทั้งวิ่งสามขา แครอทสควอท และจมูกช้าง…
ล้วนเป็นเกมที่พบเห็นอยู่บ่อยๆ
มีผู้ปกครองหลายคนพาลูกไปเล่นด้วยกัน บรรยากาศในตอนนี้จึงคึกคักมา
เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเหมือนระฆังของเด็กๆ
พอเสี่ยวลิ่วลิ่วเห็นเด็กๆ อยู่ด้วยกันเยอะแยะ ใบหน้ารูปไข่น่ารักก็ยิ้มแย้ม ก่อนจะวิ่งไปข้างหน้า มือเล็กของเธอจับรั้วเอาไว้ พลางเขย่งปลายเท้ามองไปข้างใน
ท่าทางกระตือรือร้น ทำให้เหนียนเสี่ยวมู่รู้สึกคุ้นตาอย่างน่าประหลาด
เหมือนกับเธอเวอร์ชันตัวเล็กอย่างไรอย่างนั้น…
ในหัวของเธอมีภาพอวี๋เยว่หานต่อว่าเธอว่าขาสั้นเมื่อครู่ผุดขึ้นมา
เขาน่าจะไม่…
เหนียนเสี่ยวมู่มองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ พบว่าเขากำลังขมวดคิ้วจ้องมองเสี่ยวลิ่วลิ่วเขย่งปลายเท้า หัวใจพลันบีบตัวขึ้นมา!
เขาสังเกตเห็นสายตาของเธอ ก่อนจะหันหน้ามามองเธออย่างเชื่องช้า
ดวงตาทั้งสองคู่จ้องมองกัน จากนั้นเขาก็เลิกคิ้ว
“ลูกสาวของผมทำอะไรก็น่ารักไปหมด”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ตอนนี้ใครอย่าได้พูดอะไรกับเธอ เธออยากอยู่เงียบๆ!
“คุณชื่ออะไรคะ ฉันต้องให้คุณลงทะเบียนก่อน ถึงจะเล่นเกมได้ค่ะ” คุณครูสาวถือสมุดเข้ามาถาม
เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของอวี๋เยว่หาน ก็หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยอย่างอดไม่อยู่
ความจริงผู้ใหญ่หลายคนที่นี่ไม่ใช่ผู้ปกครองของเด็ก เป็นแค่ญาติที่มาดูเป็นเพื่อนเด็กๆ เท่านั้น
หรือเป็นตัวแทนของครอบครัว
อวี๋เยว่หานฐานะสูงศักดิ์ ทุกท่วงท่าล้วนสง่างาม แถมยังมีใบหน้ามีเสน่ห์โดดเด่นกว่าใครๆ อีกต่างหาก
ถึงเขาอยู่ท่ามกลางผู้คน ก็ยังโดดเด่นที่สุดอยู่ดี
บนมือของเขาไม่มีแหวนแต่งงาน ดูแล้วไม่เหมือนคนที่มีลูกแล้ว จึงถูกเหมารวมเป็น ‘ตัวแทนครอบครัว’ หรือ ‘ช่วยญาติพาเด็กมาชม’
ตอนนี้ผู้หญิงหลายๆ คนหน้าแดงเพราะเขากันหมดแล้ว
มีคนหนึ่งมองเขาจนเหม่อ ทำให้สามีหึงเข้าแล้ว
หลังจากดึงสติกลับมาได้ เธอก็รีบอธิบายให้สามีของตนเองฟัง
“ที่รักคือความสุขของจักรวาลนี้ ฉันแค่มองเฉยๆ ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย ที่รักหึงอะไรกันเนี่ย…”
“…”
เหนียนเสี่ยวมู่ลอบมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหน้าตนเอง ก่อนจะแอบต่อว่าในใจ ‘ปิศาจ!’
“คุณคะ? คุณคะ? พวกคุณจะเล่นเกมด้วยไหมคะ” คุณครูยังคงรอคอยคำตอบของเขา
เมื่อเห็นเขาไม่ยอมพูด คุณครูสาวก็เตือนเขาเสียงหนึ่ง
วินาทีต่อมาก็เห็นเสี่ยวลิ่วลิ่ววิ่งกลับมาจากหน้ารั้ว “หนูรู้แล้วๆ ว่าเมื่อกี้คุณครูคนนั้นพูดว่าอะไร!”
ใบหน้าเล็กของเด็กหญิงเป็นสีแดงระเรื่อ มีแต่ความตื่นเต้น
นิ้วมือเล็กชี้ไปที่อวี๋เยว่หาน “คนนี้คือคุณอวี๋”
ก่อนจะเอียงคอ แล้วชี้มาที่เหนียนเสี่ยวมู่ พลางยิ้มแป้น “ส่วนคนนี้คือคุณนายอวี๋!”
ตอนที่ 276 คุณพูดถูกต้อง!
คุณนายอวี๋…
วันนี้เหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินคำเรียกนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว
แรงจู่โจมไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งแรก แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วพูดออกมาจากปากของตนเอง ก็ทำให้เธอตะลึงไปหลายวินาที
เมื่อดึงสติกลับมาได้ ก็พบว่าความหลงใหลบนใบหน้าของคุณครูที่มีต่ออวี๋เยว่หานพลันหายไป หลังจากได้ยินว่าชายหนุ่มแต่งงานแล้ว
สายตาที่มองมาทางเหนียนเสี่ยวมู่ก็เก้ๆ กังๆ ไปบ้าง
ราวกับกังวลว่าเธอจะเข้าใจผิด…
ไอ้หยา! คุณครู คนที่เข้าใจผิดคือคุณต่างหาก!
“คุณครูคะ คืออย่างนี้ค่ะ ที่จริงฉันเป็นแค่…” เหนียนเสี่ยวมู่ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ร้อนใจอยากจะอธิบาย ทว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอฝีเท้ารวดเร็วกว่า ตอนนี้เด็กหญิงชี้ไปที่จมูกของตนเองแล้ว
“หนูชื่ออวี๋ลิ่วลิ่วค่ะ คุณครูเรียกหนูว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วก็ได้!” เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้น
คุณอวี๋ คุณนายอวี๋
ตอนนี้มีอวี๋ลิ่วลิ่วเพิ่มขึ้นมาอีก…
ใครได้เห็นภาพนี้เข้า ก็ต้องคิดว่าพวกเขาเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกแน่นอน
เอาล่ะ ไม่ต้องอธิบายแล้ว
คุณครูล้มเลิกที่จะเข้าไปยุ่งกับคู่รักคู่นี้ ก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาลงทะเบียนให้พวกเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หยิบป้ายหมายเลขเข้าร่วมเล่นเกมให้พวกเขา
เหนียนเสี่ยวมู่รับป้ายหมายเลขมา และเข้าสู่สนามเกมพร้อมกับผู้ปกครองคนอื่น
ผ่านไปเนิ่นนานแล้ว เธอก็ยังดึงสติกลับมาไม่ได้สักที
เดิมทีเธออยากถามว่า ถ้าไม่ใช่แม่ของเด็ก จะร่วมเล่นเกมกับคนเป็นพ่อได้ไหม
แต่ตอนนี้คงไม่ต้องถามแล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่ส่งป้ายหมายเลขในมือให้อวี๋เยว่หาน “พวกเราต้องเล่นเกมไหนก่อน”
ในสนามเล่นเกมมีด่านอยู่ไม่น้อยเลย
สถานที่ที่มีเด็กเยอะๆ มักจะบรรยากาศดีเสมอ
พอเสี่ยวลิ่วลิ่วเข้ามา เด็กหญิงก็อดรนทนไม่ไหว อยากจะวิ่งไปดูทั่วๆ
อวี๋เยว่หานอุ้มเธอขึ้น ก่อนจะช้อนดวงตาสีดำขึ้น ชี้ไปยังเวทีมอบรางวัลข้างหน้าสุด พลางพูดอย่างเรียบเฉย “ลูกอยากได้ของเล่นชิ้นไหน”
ราวกับไม่ว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วอยากได้อะไร เขาก็จะช่วงชิงมาให้ได้
“ฉันว่าผู้ปกครองคนอื่นเขาเข้าขากันดีมากเลย คุณอย่ามั่นใจในตัวเองเกินไป ถ้าอีกเดี๋ยวแพ้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณแล้วกัน” เหนียนเสี่ยวมู่พึมพำเสียงเบา
เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋เยว่หานก็หันมาเหลือบมองเธอครั้งหนึ่ง
“คุณพูดถูกต้อง”
“…เอ๋?”
เขากินยาผิดเหรอ ทำไมชมว่าเธอพูดถูกต้องได้
เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้ามองเขาด้วยความสงสัย จากนั้นก็ได้ยินเขาพูดอย่างเฉยชา
“มีคุณคอยถ่วงอยู่ อยากจะชนะก็ยากจริงๆ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ยังไม่ทันจับคู่ ก็แตกคอกันเสียแล้ว
ยังจะแข่งเกมอะไรได้อีก
“ปาปา หนูอยากได้เจ้าหมูตัวนั้น!” เสี่ยวลิ่วลิ่วกะพริบตากลมโต ตะโกนพร้อมกับชี้ไปยังของเล่นลูกหมูด้วยความตื่นเต้น
เหนียนเสี่ยวมู่มองไปยังเวทีรับรางวัล ของเล่นลูกหมูเป็นรางวัลชนะเลิศของการแข่งวิ่งสามขา
เธอถือป้ายหมายเลขเดินไปลงชื่อข้างหน้าเจ้าหน้าที่
“กติกาการเล่นเกมง่ายมากค่ะ ลูกยืนอยู่ที่เส้นชัย ถือลูกโป่งเอาไว้ ส่วนพ่อกับแม่ต้องเดินสามขาตั้งแต่จุดเริ่มต้น แล้ววิ่งไปหาลูก หลังจากรับลูกโป่งแล้วก็ย้อนกลับมาที่เดิม คู่ไหนใช้เวลาน้อยที่สุดก็เป็นผู้ชนะค่ะ”
เจ้าหน้าที่อธิบายกฎเสร็จแล้ว เหนียนเสี่ยวมู่ก็พิจารณาครอบครัวอื่นที่เข้าร่วมเล่นเกมกับพวกเขาครั้งหนึ่ง
จากนั้นก็คำนวณส่วนสูงกับความยาวขา
ไม่ว่ารวมกันหรือแยกกัน เธอกับอวี๋เยว่หานก็เป็นที่หนึ่ง
แต่ถ้าเทียบความเข้าขากันแล้ว พวกเขาอาจจะเป็นที่โหล่!
เพื่อไม่ให้เสี่ยวลิ่วลิ่วผิดหวัง เหนียนเสี่ยวมู่ใช้สายตาคำนวณระยะห่างระหว่างจุดเริ่มต้นกับเส้นชัยอย่างรวดเร็ว หลังจากสมองคำนวณอย่างเร็วรี่แล้ว ด้วยความยาวขาของเธอกับอวี๋เยว่หาน เธอต้องก้าวขายาวเท่าไหร่ ถึงจะไปกลับสองจุดได้ไวที่สุด
แต่เพิ่งคำนวณไปได้ครึ่งเดียว มือใหญ่ข้างหนึ่งก็กดหัวเธอเอาไว้แล้ว
เสียงน่าดึงดูดของเขาเจือเสน่ห์เอาไว้ “ไม่ต้องเครียด มีผมอยู่”
