คิดได้เช่นนั้น แววตาของจูอี้ฉวินยิ่งหม่นมัวเย็นชา สุ้มเสียงดุดันลั่นขึ้น “น่าหลานเจิ้งเจ๋ออยู่ที่ใด ? ข้าต้องการพบเขา หากเขายังต้องการได้ชื่อว่าเป็นหมอมือหนึ่งแห่งจินหลิงอยู่ก็เร่งออกมา ! ไม่คิดเลยว่าเขาจะให้ฮูหยินและบุตรออกมารับหน้าแทนตน ซ้ำยังรวมหัวกันหลอกลวงสกุลจูของข้า ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพื่อเจรจานัดหมายเรื่องการจัดพิธีสมรสเพื่อรับน่าหลานเฟ่ยเสวี่ยเข้าเป็นคนของสกุลจู นี่นับเป็นการไว้หน้าตระกูลน่าหลานแล้ว หากเราไม่เคารพธรรมเนียมประเพณีลอบฉุดนางไปเป็นอนุ ผู้ใดยังจะกล้ากล่าวคำใดได้อีก !”
“เจ้า—เจ้ากล้า—- !” ฮูหยินน่าหลานกรีดร้องอย่างมิอาจทนฟังได้อีก “หัดดูสารรูปบุตรชายสกุลจูของเจ้าเสียก่อน ! อายุปาเข้าไปสามสิบแล้วทว่ากลับยังมิอาจบรรลุถึงระดับพลังปราณปฐมภูมิโลกันตร์ได้ ส่วนบุตรีของข้าด้วยวัยเพียงสิบแปดก็สามารถบรรลุถึงขั้นปฐมภูมิโลกันตร์ได้แล้ว นางนับเป็นอัจฉริยะไร้ผู้เทียมทาน บุตรชายของเจ้าหมายจะสมรสกับเฟ่ยเสวี่ยของข้าเสมือนดั่งคางคกหมายจ้องกินเนื้อหงส์ อย่าหวังไปหน่อยเลย !”
“ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อน เจ้าจงเลือกเอาเองว่าจะจัดพิธีสมรสระหว่างบุตรชายของเจ้ากับน่าหลานเกอซีหรือจะกลับไปเสีย ! คิดหรือว่าพวกเราสกุลน่าหลานจะกลัวสกุลจูของเจ้า ?”
นางไม่มีทางยอมให้บุตรสาวของตนออกเรือนไปกับไอ้งั่งผู้นี้เป็นแน่ ยิ่งโดยเฉพาะต่อหน้าโอวหยางฮ่าวเซวียนผู้นั้น ! ! !
คำขู่ของฮูหยินน่าหลานทำให้สีหน้าของสองพ่อลูกตระกูลจูตลอดถึงองค์ชายหกย่ำแย่อย่างถึงที่สุด
นางรีบผลักเสนอตัวเกอซีออกมาพร้อมเสียงคำรามลั่น “พูดสิว่าเจ้าชื่นชมคุณชายจู เจ้าต้องการออกเรือนตบแต่งเป็นฮูหยินของคุณชายจู เมื่อสองวันก่อนเจ้ามิใช่หรือที่บอกข้าว่าเจ้าตกหลุมรักคุณชายจูตั้งแต่แรกเห็นที่หอรื่นรมย์ เจ้าจึงพยายามหาทางติดตามเขาไปจนถึงเรือนสกุลจู ใช่ไหม ?”
เกอซีถูกผลักออกมาอย่างรวดเร็วกายของนางซวนเซแข้งขาอ่อนแรงร่างทรุดร่วงลงไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง
ตั้งแต่ต้นกระทั่งตอนนี้นางยังคงก้มหน้างุดเนื้อกายสั่นเทามีสีหน้าท่าทางหวาดผวาตื่นกลั่วน่าสงสารราวกับกำลังถูกข่มเหงรังแก ริมฝีปากของนางค่อย ๆขยับเอื้อนเอ่ยออกมาทีละคำ “ข้า ….ข้า…..” ประดุจดั่งกำลังพยายามรวบรวมถ้อยคำให้กลายเป็นรูปประโยค ยิ่งทำให้จูอี้ฉวินมั่นใจว่านางกำลังถูกบีบบังคับ
มีเพียงโอวหยางฮ่าวเซวียนผู้เดียวเท่านั้นที่พอจะแกะรอยเงื่อนงำที่ซุกซ่อนเก็บงำในเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เพียงทว่าสามารถได้เห็นตระกูลน่าหลาน รวมถึงน่าหลานเฟ่ยเสวี่ยประสบกับเคราะห์กรรมที่เลวร้ายได้เขาจะเปิดเผยเงื่อนงำเหล่านี้เพื่อเหตุใด กลับกัน มันสมควรช่วยสุมเพลิงเพิ่มเชื้อไฟต่างหาก
ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ พลางกระซิบข้างหูองค์ชายหกว่า “กระหม่อมชักไม่ใคร่แน่ใจว่าฮูหยินน่าหลานกลายเป็นนายใหญ่แห่งเรือนน่าหลานตั้งแต่เมื่อไร กระทั่งตอนนี้พวกเขากำลังยกเลิกการเจรจาเรื่องงานมงคลสมรสฉีกหน้าสกุลจู สถานการณ์เลวร้ายเยี่ยงนี้ท่านหมอน่าหลานกลับยังไม่โผล่หน้ามา ผู้ที่รู้จักท่านหมออาจกล่าวได้ว่าเขามีภารกิจรัดตัว ทว่าผู้ที่ไม่รู้จักท่านหมอน่าหลานย่อมกล่าวได้ว่าเขาเป็นบุรุษอ่อนแอไร้ความสามารถ ต้องอาศัยบุตร และภรรยาบังหน้ากระทำตนได้น่าอับอายยิ่ง”
องค์ชายหกหัวเราะร่วนหากแต่มิได้ต่อคำ เสียงบ่าวรับใช้ร้องเอะอะโวยวายแตกตื่นอยู่ด้านนอก “นาย…..นายท่าน มาแล้ว ?”
ฮูหยินน่าหลานใบหน้าถอดสีด้วยความตื่นผวาหวาดหวั่น สายตาของนางกรอกส่ายไปมา สุดท้ายกลับคว้าชายเสื้อเกอซีมาบิดม้วนจนเป็นเกลียว
ที่ผ่านมาโดยตลอด น่าหลานเจิ้งเจ๋อยังคงอยู่ในเรือนเพียงทว่าเขากำลังทำการตรวจปรุงโอสถต่าง ๆ อยู่ในห้องใต้ดิน
เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับน่าหลานเฟ่ยเสวี่ย ฮูหยินน่าหลานเคยพูดคุยปรึกษาเขาแล้วหากทว่าเขากลับไม่ใส่ใจ ผู้เป็นฮูหยินจึงต้องคิดหาหนทางรักษาชื่อเสียงให้สกุลน่าหลานด้วยตนเอง
โดยที่แท้แล้วย่อมไม่มีทางที่นางจะสามารถยกเกอซีมาเข้าพิธีสมรสแทนน่าหลานเฟ่ยเสวี่ยได้เลย ด้วยเหตุที่น่าหลานเจิ้งเจ๋อเคยสั่งกำชับไว้ว่า หากไม่ได้รับการอนุญาตจากเขาแล้ว ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจนำตัวเกอซีไปใช้กระทำสิ่งใดได้ หากเขาล่วงรู้สิ่งที่นางกำลังทำเวลานี้……
เพียงแค่คิดถึงอุปนิสัยของสามีผู้เย็นชาอารมณ์แปรปรวนของตนเอง ทั่วทั้งร่างของฮูหยินน่าหลานก็สั่นสะท้านอย่างมิอาจควบคุมได้
***จบตอน น่าหลานเจิ้งเจ๋อ***
