ทันทีที่ได้ยิน สีหน้าของจูเฉวี่ยกลับหม่นมัว นางหันไปถลึงตาใส่เกอซีเอะอะโวยวายเสียงสนั่น “เป็นไปไม่ได้— ! ! นางแพศยานี้จะรักษานายท่านได้อย่างไร ? ชิงหลง เจ้ากล้ารวมหัวกับนางหลอกลวงเราใช่ไหม ! !”
ชิงหลงขมวดคิ้ว ทว่ายังไม่ทันได้โต้ตอบ เกอซีก็สืบเท้าก้าวตรงเข้ามาพร้อมเสียงหัวเราะเพียงแผ่วเบา “จูเฉวี่ย ผลการรักษาหนานกงยวี่ออกมาแล้ว คงสมควรแก่เวลาที่เจ้าจะต้องเสียพนันแล้วกระมัง ?”
===หากเจ้ามีความสามารถเยียวยารักษาอาการของนายท่านได้จริง ข้าจะทำลายพลังยุทธของตนเอง ทั้งจะไม่ขอเป็นหมอรักษาผู้ใดอีกต่อไป !===
ความตื่นตระหนกเอิบอาบทั่วนัยน์ตาของจูเฉวี่ย นางชักกระบี่เหินเวหาสีแซมเขียวอ่อนเล็กน้อยออกมาขณะที่สายตายังคงจับจ้องเขม็งพร้อมน้ำเสียงโวยวายลั่น
“นางแพศยา เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเจ้ากำลังรวมหัวกับชิงหลงหลอกข้า ยังจะมาพูดถึงการเดิมพันอีกกระนั้นหรือ ? ฝันไปเถิด ! ในวันนี้ข้าจะสับร่างของเจ้าให้แหลกไม่มีชิ้นดี ดูสิว่าเจ้าจะยังมีหน้ามาใช้มารยาจิ้งจอกยั่วยวนนายท่านได้อีกหรือไม่ !”
ขณะที่คำขู่หลุดออกไป ฝ่ามือที่เกาะกุมกระบี่เหินเวหาแน่นกระชับพุ่งตรงเข้าหาเกอซีในช่วงเวลาเดียวกัน
เห็นเช่นนั้นพวกชิงหลงต่างตื่นตกใจ ยามนี้ความปลอดภัยของนายท่านอยู่ในมือของคุณหนูน่าหลาน ขณะที่ทุกคนกำลังจะยื่นมือเข้าช่วยกลับถูกไป๋หู่สกัดไว้ก่อน นัยน์ตาของเขาส่อความนัยน์ให้ทุกคนนิ่งเฉยเพียงรอดูสถานการณ์คุมเชิงไว้ก่อน
ปลายกระบี่ของจูเฉวี่ยไสตรงเข้าหา ประกายแสงสีทองที่อัดแน่นไปด้วยสายฟ้าแปลบปลาบส่งเสียงดังกระหึ่มกึกก้องพลันระเบิดพุ่งออกจากร่างของเกอซียามเมื่อปลายกระบี่ของจูเฉวี่ยเข้าใกล้ในระยะประชิดกาย
ฉับพลันมือเท้าร่างของจูเฉวี่ยกลับกระตุกสั่นตึงเกร็งปานประหนึ่งถูกกระแสไฟช็อตกระหน่ำไปทั่วทั้งร่าง
เพียงเสี้ยววินาที เกอซีคว้าแส้กระดูกขึ้นตวัดกวาดไปเหนือศีรษะของจูเฉวี่ยอย่างนุ่มนวลด้วยความช่ำชอง
“อ๊า—— !” จูเฉวี่ยกรีดร้องเสียงหลงขณะกระถดถอยหลบพลางยกมือขึ้นจับศีรษะของตน
ทว่ากลับไม่อาจรับรู้ถึงสัมผัสอันนุ่มสลวยของเรือนผมดำสนิทเงางามบนศีรษะดังเช่นเคย ทว่ากลับกลายเป็นความเหนียวหนืดเปียกชื้นจากหยาดโลหิตที่หลั่งท่วมหนังศีรษะแทน
นางตื่นตกใจ ครั้นเมื่อแหงนเงยใบหน้าขึ้นจึงเห็นพวกไป๋หู่พยายามกลั้นหัวเราะกันจนตัวโก่ง ส่วนน่าหลานเกอซียังคงยืนขยักยิ้มด้วยอาการเย้ยหยัน
ครั้นกระตุกปลายแส้กลับ คล้ายนึกบางสิ่งขึ้นได้เกอซีจึงหยิบกระจกขึ้นหันส่องไปทางใบหน้าของจูเฉวี่ยพลางเอ่ยกล่าวอย่างเฉยชา “เจ้าน่าจะห่วงโฉมหน้าตนเองมากกว่า ดูโฉมหน้าใหม่ของเจ้าที่ข้าช่วยออกแบบให้เป็นไร ถูกใจไหม ?”
เนื้อตัวจูเฉวี่ยสั่นไปทั้งร่าง บานกระจกสะท้อนใบหน้าหญิงสูงวัยซึ่งมีรอยแผลเป็นรูปตะขาบน่าเกลียดน่ากลัว ยามนี้ด้านบนไม่ปรากฏปลายเส้นผมดำสลวยที่จัดแต่งอย่างประณีตงดงาม ทว่ากลับกลายเป็นความล้านโล่งที่ด้านบนแทนที่
“อ๊า อ๊า อ๊า—— ! !” จูเฉวี่ยกรีดร้องโหยหวนด้วยน้ำเสียงน่าสยดสยอง “ไม่ใช่ข้า ! ไม่ใช่ข้า !”
“สารเลว……นางแพศยากล้าทำลายโฉมข้ารึ ? ! ข้าจะยอมกอดคอตายไปพร้อมกับเจ้า ! ให้เจ้าต้องตายอย่างไร้ดินกลบหน้า !”
นัยน์ตาของนางแดงก่ำ ใบหน้าวิกลจริตผิดไป นางคว้าโคมเปลือยออกมาจากอกเสื้อ
ทันทีที่ได้เห็นโคมชิ้นนี้สีหน้าของพวกชิงหลงพลันแปรเปลี่ยน
ดูเหมือนโคมแสนธรรมดาชิ้นนี้จะมีนามว่า โคมเพ้อฝัน ของวิเศษชั้นสูงที่อาจารย์ของนางเป็นผู้มอบให้ ผู้สามารถใช้โคมนี้ได้ย่อมมีเพียงผู้ประกอบด้วยพลังปราณขั้นสูงที่ไม่ต่ำเตี้ยไปกว่าขั้นปฐพีสะท้านสะเทือนเท่านั้น เพียงถูกโคมเพ้อฝันโจมตีคราเดียวพลังปราณในร่างของคนผู้นั้นจะสลายไปในทันที และแม้พลังปราณในร่างของคนผู้นั้นจะสูญสลาย ทว่าผู้ฝึกยุทธย่อมสามารถกลั่นโลหิตภายในกายออกใช้ทดแทนได้ ทว่าหากกระทำเช่นนั้น คนผู้นั้นจะอยู่ในสภาพที่มึนงงสมองไม่สั่งการกระทั่งที่สุดกลับต้องกล้ำกลืนต่อความพ่ายแพ้ด้วยมิอาจทานทนต่อสภาพร่างกายเช่นนั้นได้
นับเป็นของวิเศษที่อันตรายยิ่ง ไม่เพียงอาวุธนี้จะนับได้ว่าเป็นสิ่งน่าหวาดหวั่นยิ่งสำหรับเกอซีผู้มีวรยุทธต่ำเตี้ย กระทั่งพวกชิงหลงยังต้องหวั่นเกรงหากจูเฉวี่ยควักโคมเพ้อฝันชิ้นนี้ขึ้นใช้ เช่นนี้มิเท่ากับเป็นจุดจบของเกอซีกระนั้นหรือ
***จบตอน โฉมหน้าใหม่***
