ชิงหลงยังไม่ทันกล่าวจบ ใบหน้าของเกอซีก็แดงก่ำ ไม่ต้องฟังต่อนางย่อมสามารถคาดเดาได้อย่างง่ายดายว่าคนกลุ่มนี้โผล่เข้าไปเห็นสิ่งใด ยามนี้นางอยากจะหาหลุมมุดหนีไปเสียจริง
จะอย่างไรเสีย ไป๋หู่ขยักยิ้มอย่างไม่คิดมาก “คำเรียกพระชายานั้นเป็นไปตามคำสั่งของนายท่าน หากพระชายาขัดข้องก็สามารถแจ้งแก่นายท่านด้วยตนเองได้ ! อ้อ ! นายท่านรอท่านอยู่ที่พลับพลาริมน้ำนานแล้ว พระชายาโปรดรีบไปเถิด !”
เจ้าคิดว่าไปตัดพ้อเรื่องนี้กับเขาจะมีผลใดด้วยกระนั้นหรือ ? เกอซีได้เพียงกัดฟันพลางหยิบเถาใส่สำรับในมิติเวทส่งให้ไป๋หู่ “นี่คือสำรับที่นายท่านผู้ทรงเกียรติของเจ้าสั่งไว้เมื่อวาน รีบนำไปให้เขาเสีย ข้าจะกลับไปเตรียมโอสถที่จำต้องใช้อีก”
ไป๋หูไม่กล้านำสำรับนี้ไปส่ง กลับกัน เขาก้าวถอยกรูดไปเสียไกลพลางโบกมือปฏิเสธเป็นระวิง “พระชายาโปรดละเว้นผู้น้อยด้วย หากนายท่านเห็นว่าผู้ที่เข้าไปพบไม่ใช่พระชายาหากแต่เป็นผู้น้อย นายท่านคงได้ถลกหนังผู้น้อยทั้งเป็น พระชายาสมควรรีบไปส่งสำรับนี้ด้วยตนเอง นายท่านจะต้องดีใจที่ได้เห็นพระชายาอย่างแน่นอน ทั้งอาจช่วยให้อาการของนายท่านดีวันดีคืนอย่างรวดเร็วอีกด้วย”
“สำหรับเรื่องตัวยาสมุนไพรนั้น ท่านผู้เฒ่าขุยนับเป็นผู้เชี่ยวชาญ ทั้งยังยินดีอย่างยิ่งที่จะช่วยจัดเตรียมให้พระชายา จริงไหมท่านผู้เฒ่าขุย ?”
“ถุกแล้ว ถูกแล้ว !” ผู้เฒ่าขุยยกมือขึ้นลูบเคราส่งยิ้มพริ้มพรายให้แก่นาง “นับเป็นเกียรติยิ่งแล้วของเฒ่าผู้นี้ที่มีโอกาสได้รับใช้พระชายา !”
แม้ยามนี้เกอซีจะรู้สึกห่อเหี่ยวใจ ทว่าก็ไม่เหลือข้อแก้ตัวใดที่สามารถยกขึ้นใช้ได้อีกต่อไป นางจำต้องหันหลังเดินกลับไปยังศาลาริมน้ำที่หนานกงยวี่รอคอยอยู่
นางถือเถาสำรับไว้ในมือ ขยับเคลื่อนย้ายกายแต่ละครา กลิ่นหมอฉุยของอาหารด้านในก็กระจายฟุ้งไปในอากาส หวูอวี้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลอดมิได้ที่จะยื่นจมูกสูดหายใจเข้าไปจนเต็มที่
“นี่….มันกลิ่นอะไร ?”
หวูอวี้ทำคอยืดคอยาวสอดส่ายสายตาเข้าไปดูสำรับที่อยู่ในเถาอาหาร ท่าทางตะกละตะกรามของเขาทำให้ไป๋หู่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น เขาตบไหล่หวู่อวี้พลางช่วยแถลงไข “นี่คือภักษาเวทที่พระชายาปรุงขึ้นเป็นพิเศษรสชาติเทียบได้กับยอดภักษาอันโอชะเลยทีเดียว ข้ากล้าบอกได้เลยว่า ต่อให้เจ้าได้เคยลิ้มชิมรสภักษาใดที่นับว่าล้ำเลิศแล้วในใต้หล้านี้ ก็ยังไม่อาจเทียบได้กับสำรับที่พระชายาเป็นผู้ลงมือปรุงขึ้น หากเจ้าได้ลิ้มลองดูสักครา เจ้าจะเมินอาหารสำรับอื่นทั้งหมดอย่างไม่ไยดี”
ในฐานะหนึ่งในผู้ติดตามของหนานกงยวี่ และหนึ่งในปีศาจอสูรทั้งสี่ หวูอวี้จึงมีหน้าที่ดูแลหอรื่นรมย์ เป็นที่รู้กันทั่วว่างานอดิเรกของเขาคือการทุ่มเทให้กับการลิ้มชิมอาหารรสเลิศทั่วหล้า
เช่นนั้นเพียงได้ยินคำยกยอของไป๋หู่ ความปรารถนาที่อัดแน่นอยู่ภายในใจก็ยากยิ่งนักที่เขาจะสะกดกั้นมันไว้ได้ ชายหนุ่มกระพริบตาปริบ ๆ ใส่เกอซีราวกับสุนัขตัวน้อยแสนภักดีที่พยายามทำท่าทางน่ารักประจบเจ้านาย
เกอซีตัวแข็งทื่อไปทันทีเมื่อต้องเผชิญกับแววตาที่น่าขบขันของอีกฝ่าย สิ่งนี้อาจนับเป็นอีกหนึ่งความน่าประทับใจของหวูอวี้นายรองแห่งหอรื่นรมย์กระนั้นหรือ ? อาการเซ่อซ่าน่าขันเช่นนี้สมควรนับได้ว่าอยู่ในระดับเดียวกับไป๋หู่เลยทีเดียว !
ที่ย่ำแย่ที่สุดเห็นจะไม่พ้นการที่บุรุษผู้นี้คอยพัวพันเกาะแกะกระโดดไปมาอยู่รอบตัวนางทั้งยังส่งเสียงเอะอะซ้ำไปซ้ำมา “พระชายา ! พระชายา !” ปานประหนึ่งแว่วเสียงปีศาจร้ายดังก้องเสียดแก้วหูกระทั่งเกอซีคันไม้คันมืออยากจะตบเจ้าแมลงวันตัววุ่นที่ส่งเสียงดังหึ่ง ๆ ตัวนี้สักป้าบใหญ่
กระทั่งชิ่งชงยังต้องยกมือขึ้นกุมขมับด้วยไม่อาจทนดูภาพบาดสายตาเบื้องหน้าได้ เขาอยากตรงเข้าไปกระชากเจ้าคนไร้ยางอายผู้นี้ออกไปนอกตำหนักราชันมัจจุราชเสียเหลือเกิน ทว่าก็รู้จักนิสัยของหวูอวี้เป็นอย่างดี เมื่อปกติแล้วคนผู้นี้ก็ไม่ค่อยระวังตัว ทั้งยังชอบทำตัวตามสบายไม่ใคร่ใส่ใจเรื่องใดสิ่งใด ทว่าหากเมื่อใดปรากฏสิ่งที่กระตุกต่อมสนใจของเขาขึ้นมาได้ เขาจะลุกขึ้นมาต่อสู้ฟาดฟันสุดใจขาดดิ้นเพื่อมันเลยทีเดียว
ยังอีกทั้งพลังฝีมือของหวูอวี้แม้จะไม่ขึ้นชื่อว่าสูงส่งจนโดดเด่น ทว่าในเรื่องความประหลาดพิสดารในบางสิ่งนั้นไม่อาจมีผู้ใดเสมอเหมือนคนผู้นี้ กระทั่งตัวเขาเองหรือไป๋หู่ก็ยังไม่อาจข่มคนผู้นี้ได้
ที่สุด เกอซีก็ไม่อาจทนต่อการรบเร้าไม่หยุดหย่อนของเขาได้ นางควักเถาสำรับอีกชุดจากมิติเวทออกส่งให้ด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มีแค่เพียงเท่านี้ ไม่มีอีกแล้ว !”
หวูอวี้รีบรับเถาสำรับสูดจมูกหายใจเข้าไปอย่างเต็มที่ กลิ่นหอมของอาหารพุ่งเข้าจู่โจมโพรงจมูกอย่างสุดกำลังกระทั่งนัยน์ตาทั้งคู่ของชายหนุ่มลุกโชนประกายคล้ายเด็กน้อยที่กำลังตื่นเต้นอยากลิ้มชิมอาหารจนแทบอดใจไม่ไหว
***จบตอน หวูอวี้สิ้นท่า***
