หนานกงยวี่เผยรอยยิ้มอันชั่วร้ายขึ้นขณะขยับกายกระเถิบเข้าหาอีกฝ่าย ลมหายใจรวยรินระใบหู “เจ้าไม่เข้าใจกระนั้นหรือ ? เช่นนั้นให้ข้าช่วยเตือนความจำหน่อยเป็นไร ? คราแรกเจ้าผลักข้าล้มหมดสติ จากนั้นยังกล้าวางยาสลบข้าอีก…..ซีเอ๋อชักจะขวัญกล้ามากขึ้นทุกทีแล้ว !”
เพียงได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยกล่าว ใบหน้าของนางกลับแดงฉาน ความละอายใจพรั่งพรูขึ้นในจิตสำนึก หญิงสาวรีบบ่ายหน้าหนี “หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว ! ที่เจ้าหมดสติไปล้วนเป็นความผิดของตนเองทั้งสิ้น ข้าบอกเจ้าแต่แรกแล้วว่าห้ามโคจรกระแสพลัง ส่วนเรื่องยานอนหลับอะไรนั่น เจ้ามีหลักฐานไหมเล่า ?”
กล่าวจบนางก็ออกแรงผลักบุรุษผู้กักกั้นตนไว้หมายจะหาทางเคลื่อนกายหนี
ทว่าเมื่อพลังของหนานกงยวี่ฟื้นคืนสู่ปกติเช่นนี้ นางย่อมไม่อาจแม้เพียงสะกิดสะเกาคนผู้นี้ แรงผลักของนางกลับไร้ผล หากทว่ากลับทำให้อีกฝ่ายยิ่งกอดรัดนางให้แน่นเข้า
เกอซีอยากจะทุ่มหินใส่เท้าให้กับความโง่เง่าของตนเองยิ่งนัก นางลงมือรักษาหนานกงยวี่เพียงเพื่อให้เขากระทำการตามใจตน และข่มเหงนางเช่นนี้หรือ ?
หนานกงยวี่หัวเราะออกมาเบา ๆ มัดกล้ามเนื้อบนแผงอกสั่นกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย “ไหนซีเอ๋อลองบอกมาสิว่าข้าสมควรลงโทษเจ้าเช่นไร ?”
“ข้าเป็นผู้ให้การเยียวยารักษาเจ้า เจ้ายัง…. อื้อ !”
ยังไม่ทันจะกล่าวจบ อีกฝ่ายก็ก้มหน้าลงประกบปิดริมฝีปากที่่ชุ่มชื้นนั้นแล้ว
ฝ่ามือร้อนผ่าวข้างหนึ่งโอบกระชับรอบเอวหญิงสาว ส่วนอีกข้างกดท้ายทอยกักขังนางไว้ในอ้อมแขน
กว่ารสจูบจะสิ้นสุดลง แขนขาของเกอซีก็อ่อนแรงปวกเปียกไร้สิ้นเรี่ยวแรงอยู่ในอ้อมกอดของหนานกงยวี่เสียแล้ว
วงแขนของเขาโอบล้อมรอบเรือนกาย ขยับยกร่างอันอ่อนบาง รวบขาทั้งสองของนางขึ้นนั่งบนหน้าตักของตน
พวงแก้มเนียนใสของเกอซีระเรื่อไปด้วยความแดงฉานดั่งลูกท้อ นัยน์ตาคล้ายแก้วนิลใสกระจ่างคู่นั้นชุ่มชื้นแวววาวทอประกายสีม่วงเจือจาง ริมฝีปากแดงชุ่มน้อย ๆ ที่เผยอขยับหอบหายใจนั้นเผยให้เห็นปลายลิ้นงามสีชมพูพร้อมไรฟันขาวกระจ่างดั่งเนื้อมุกละเอียด….
หัวใจของเขาบีบรัดแน่น อ้อมกอดกระชับเข้าอีกเล็กน้อยสุดจะอดกลั้นที่จะก้มลงประทับจูบนางอีกครา
จุมพิตครานี้เนิ่นนานกระทั่งเกอซีแทบหมดสติด้วยเพราะขาดอากาศหายใจ ด้วยเหตุบางประการ แขนทั้งสองของนางกลับยกขึ้นโอบรัดรอบคออีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัวคล้ายประดุจทั่วทั้งร่างกำลังถูกหลอมละลายรวมเป็นหนึ่ง
ในแววตาของเขาหลั่งล้นไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า ยิ่งเมื่อสายตาถูกกดลงมาประจันกับประกายตาสีม่วงที่เย้ายวนใจคู่นั้น ส่วนล่างของร่างกายพลันค่อย ๆส่งสัญญาณร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ
“ซีเอ๋อ หากเจ้ายังยั่วยวนข้าเช่นนี้อีก ข้าย่อมไม่อาจควบคุมตนเอง และพร้อมจะทำให้เจ้ากลายเป็นชายาของข้าในตอนนี้อย่างแน่นอน !”
นำเสียงแหบห้าวล้ำลึกของชายผู้นี้คั่งข้นไปด้วยแรงปรารถนาอันรุ่มร้อนราวกับเขาต้องการจะกลืนกินนางลงไปทั้งเรือนกาย นัยน์ตาดำสนิทราวน้ำหมึกคู่นั้นจ้องนางอย่างเร้าร้อนไม่วางตา
ครั้นเมื่อเกอซีรู้สึกตัวจึงตระหนักได้ว่าเรือนกายของทั้งคู่กำลังเบียดยัดเยียดเข้าหากันแน่นสนิท และเมื่อนางกำลังนั่งอยู่บนหน้าตักของอีกฝ่าย หญิงสาวจึงสามารถรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของหนานกงยวี่ในยามนี้อย่างชัดเจน
“เจ้า….วิตถาร ! ไร้ยางอาย !” นางรีบถลาลงจากหน้าตักถอยกรูดไปหาขอบอ่างอีกด้าน
หนานกงยวี่หัวเราะร่า “อืม ข้ามันไร้ยางอาย ทว่าข้าจะไร้ยางอายเช่นนี้กับซีเอ๋อของเข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น”
ฮึ ! ผู้ใดเป็นของเจ้ากัน ? ! เกอซียังไม่ยอมรับว่าภายในใจของนางเริ่มปรากฏร่องรอยแห่งความสุขใจขึ้นมาแล้ว
ชายหนุ่มขยับเข้ามาข้างกายรั้งนางเข้าสู่อ้อมแขน “ซีเอ๋ออย่าหลบหลีกอีกเลย ? เจ้าย่อมไม่อาจหนีข้าพ้น เจ้าถูกกำหนดให้เป็นของข้าแล้ว !”
เกอซีโต้กลับด้วยความฉุนเฉียว “เหตุใดข้าจึงเป็นของเจ้า ? ! เจ้าต่างหากที่เป็นของข้า อย่าลืมสิว่าเจ้าคือฝ่ายติดหนี้ชีวิตข้า !”
ทันทีที่ถ้อยวาจานั้นหลุดออกมา เกอซีกลับนึกเสียใจจนหน้าเขียว เช่นนี้มิเท่ากับเปิดโอกาสให้เจ้าคนหน้าหนาผู้นี้ล่ะหรือ ?
*** จบตอน บทลงโทษ***
