เกอซีก่นด่าอยู่ในใจหากแต่บนใบหน้ากลับโบกหนาไปด้วยรอยยิ้มเยาะ “นั่นขึ้นอยู่กับว่าเจ้ามีความสามารถหรือไม่”
ทันทีที่วาจาหลุดออกจากปาก ร่างของหญิงสาวก็สะบัดหลุดออกจากฝ่ามือของบุรุษหนุ่ม แค่เพียงวูบเดียวร่างนั้นกลับปรากฏขึ้นห่างจากจุดเดิมไปหนึ่งก้าว
ฝ่ามือของนางสะบัดอย่างรวดเร็ว แท่งเข็มเงินไร้เงาถูกสลัดพุ่งตรงเข้าร่างของชายหนุ่มเบื้องหน้า
ทว่าความคาดหวังที่จะได้เห็นผู้ที่อยู่เบื้องหน้าถูกแท่งเข็มเงินปักพรุนราวกับตัวเม่นกลับต้องดับสลายลง
ชายผู้นั้นเหยียดยื่นเรียวนิ้วงามออกมาอย่างไม่รีบร้อนคลื่นกระแสแห่งความหนักแน่นสง่างามถูกขับพวยพุ่งกระจายออกมาขณะที่เขาคีบปลายเข็มบาง
ชายหนุ่มเพ่งพินิจดูแท่งเข็มเงินในฝ่ามือตนเอง ความรู้สึกสัมผัสเย็นยะเยือกส่งทอดผ่านแทรกซึมจากปลายนิ้วไปตลอดทั่วเรือนกาย
“แท่งเข็มพวกนี้น่าสนใจดี มันทำมาจากน้ำแข็งนิลพันปี โอ ทั้งยังอุดมไปด้วยกระแสพลัง เช่นนี้แล้วมันย่อมสามารถใช้การได้กับผู้มีพลังฝีมือในขั้นเมล็ดพันธุ์เพาะบ่ม และปฐมภูมิโลกันตร์”
“หากแต่ของเล่นเด็กน้อยของเจ้าย่อมไร้ประโยชน์ต่อข้า”
นิ้วของบุรุษผู้นั้นขยับลดลง ปลายนิ้วเรียวงามประดุจเนื้อหยกที่ใสกระจ่างจนสามารถแลเห็นโครงร่างกระดูกด้านในอย่างชัดเจนบดขยี้แท่งเข็มเงินไร้เงากลายเป็นฝุ่นผงปลิวลอยกระจายฟุ้งไปในอากาศอย่างไม่เหลือร่องรอย
สีหน้าของเกอซีแปรเปลี่ยนเป็นน่ากลัว ยามนี้เองที่นางประจักษ์ชัดต่อความแข็งแกร่งของบุรุษผู้อยู่เบื้องหน้า ชายผู้ยืนห่างออกไปพลันปรากฏขึ้นตรงหน้าพร้อมเกาะกุมข้อมือของนางกระชับมั่นในทันที
ประกายวูบหนึ่งพาดผ่านนัยน์ตาหญิงสาว ร่างของนางพลิกพริ้วไปกับอากาศอย่างรวดเร็วประดุจนางแมวที่กลิ้งตัวให้รอดพ้นเป็นอิสระจากวงแขนของชายหนุ่ม
ทว่าความเคลื่อนไหวของบุรุษในชุดดำนั้นแคล่วคล่องว่องไวสูงส่งกว่าเกอซี ท่อนแขนยาวเหยียดยื่นออกไป สองปลายนิ้วแทรกลงระหว่างสายคาดเอวของหญิงสาวก่อนจะเหนี่ยวรั้งร่างของนางให้หวนคืนกลับสู่อ้อมกอดของตนอีกครา “เป็นอย่างไรบ้าง ฝีมือของข้าสามารถทำให้เจ้าพอใจได้หรือไม่ ?”
ไม่อาจขยับเคลื่อนไหวได้อย่างแท้จริง กรุ่นลมหายใจอายอุ่นไหลกระทบผ่านซอกหูให้ความรู้สึกคันยุบยิบ ร่างของเกอซีถูกกดกระชับให้แนบแน่นอยู่กับแผ่นอกที่แข็งแกร่งของชายหนุ่ม ท่อนแขนขวาที่เหน็บแท่งเข็มเงินไร้เงาถูกกักขังไว้กับแผ่นหลัง
ใบหน้าของเกอซีพลันสูบฉีดไปด้วยสีแดงก่ำจากความกริ้วโกรธา หญิงสาวร้องตะคอกอย่างเดือดดาลหนักแน่น “ปล่อยข้า !”
ทว่าการดิ้นรนหลีกหนีกลับส่งผลให้เรือนร่างที่แนบสนิทชิดใกล้ยิ่งทวีความเบียดเสียดเยียดยัดเข้าหากันมากขึ้นไปกว่าเดิม สายตาที่สุกใสแววาวแฝงอาการหยอกล้อพลันแลดูชั่วร้ายยิ่งขึ้น เพราะแรงเสียดสีที่เกิดขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง
ชายหนุ่มโน้มกายลงหารู้สึกได้ถึงลมหายใจแรงถี่หนักพร้อมเสียงกระซิบกระซาบที่ปะปนมากับรอยแย้มยิ้มที่ลวงล่อ “สาวน้อย หากเจ้ายังขืนขยับกายดิ้นรนเช่นนี้อีกข้าจะถือว่าเจ้ากำลังยั่วยวนข้า…….”
ก่อนที่วาจาแฝงความนัยจะถูกกล่าวออกมาจนจบ ใบหน้าที่หล่อเหล่าเปี่ยมมนต์เสน่ห์แห่งปีศาจร้ายที่ชวนหลงใหลพลันก้มลดต่ำลง
ชายหนุ่มยกแขนอีกข้างที่ยังว่างจากการเคลื่อนไหวขึ้นพร้อมเอียงศีรษะหันเข้าหาหัวไหล่เพื่อจะพบว่า ที่ตรงนั้นปิ่นปักผมซึ่งทำจากเงินถูกปักคาไว้ ปิ่นปักผมเล่มนี้แทงทะลุเสื้อทิ่มแทรกผ่านผิวกายปล่อยให้ของเหลวสีแดงสดชโลมอาบลงบนผืนอาภรณ์สีดำสนิท
บุรุษหนุ่มค่อย ๆ แหงนเงยศีรษะขึ้นอย่างเชื่องช้า นัยน์ตาทั้งคู่หรี่ลงอย่างเป็นลางร้าย ครรลองสายตาประจวบเข้ากับรอยยิ้มที่เย็นชาจากสาวน้อยผู้อยู่ไม่ไกลกันนัก
สาวน้อยนางนี้กล้าทำร้ายเขา !
นางไม่ได้โคจรกระแสพลังปราณใด ๆ ทั้งสิ้น ทั้งหมดนั้นเป็นแต่เพียงทักษะศิลปะการต่อสู้ทางกายภาพเท่านั้น ครั้นทอดสายตาไปตลอดทั่วทั้งอาณาจักรจิงหลิง ผู้ที่สามารถสร้างรอยแผลให้เกิดขึ้นบนร่างของเขาได้นับว่ามีเพียงแค่สองสามคนเท่านั้น ทว่าด้วยฝีมือของสาวน้อยผู้ไร้สิ้นพลังฝีมือนางนี้กลับสามารถทำอันตรายให้เกิดขึ้นแก่เขาได้
เกอซีเหยียบยืนอยู่บนเตียงด้วยฝ่าเท้าอันเปลือยเปล่า ปลายอาภรณ์แผ่วพริ้วต้องสายลมที่โบกโชย ดวงหน้าน้อย ๆ ที่ซีดขาวเผยความโหดร้ายทารุณออกมาแสดงชัดถึงสีหน้าที่เด็ดเดี่ยว “คุณสมบัติเช่นเจ้า ? หมายจะให้ข้าพอใจคงต้องรอชา
ฉับพลัน ใบหน้าของเกอซีกลับถอดสี คลื่นพลังที่กดดันทรงอานุภาพอย่างหนักหน่วงประดุจพายุร้ายรุนแรงกวาดผ่านร่างของนางราวกับทั้งร่างถูกบดขยี้ลงด้วยฝ่ามือขนาดมหึมา อวัยวะภายในหยินทั้งห้าหยางทั้งหก*ให้รู้สึกอึดอัดทรมานอย่างบอกไม่ถูก
อวัยวะภายในหยินทั้งห้าหยางทั้งหก คืออวัยวะภายในแห่งหยินหยางซึ่งต้องมีความสมดุลย์ร่างกายจึงแข็งแรงเป็นปติโดยแบ่งแยกดังนี้ หยิน =หัวใจ ตับ ม้าม ปอด ไต หยาง= กระเพาะอาหาร ลำไส้ใหญ่ ลำไส้เล็ก ถุงน้ำดี กระเพาะปัสสาวะ ซานเจียว
สีหน้าของเกอซีแดงก่ำ ตลอดทั่วร่างสั่นสะท้าน คลื่นพลังที่หนาแน่นนี้คือกระแสพลังอันทรงอานุภาพจากผู้มีพลังฝีมือขั้นสูง เบื้องหน้าผู้มีวรยุทธกล้าแข็งเช่นนี้เกอซียิ่งรับรู้ได้ว่าตนเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กจ้อยไร้แรงกำลังพร้อมที่จะถูกบดละเอียดให้กลายเป็นผุยผงไปได้ทุกเมื่อ!
***จบตอน เจ้ายั่วยวนข้า***
