ตอนที่ 253 แล้วเหตุใดข้าจะมาที่นี่ไม่ได้ ?
พลังฝีมือตลอดถึงฐานะอํานาจขององค์ราชันมัจจุราชล้วนสูงส่งเกินกว่าผู้ใดจะหยั่งรู้ได้ บุรุษผู้นี้คือผู้มีปกติเฉยเมยเย็นชาแข็งกร้าวต่อผู้คนทั้งใต้หล้า
แม้ยามเมื่อทุกผู้คนล้วนวิ่งวุ่นราวกับเป็ดเพื่อยัดเยียดตน เข้าสู่เขตแดนผนึกมังกรอันอุดมไปด้วยภัยอันตรายแห่งนี้ ชายผู้นี้กลับประดุจคนฆ่าโคผู้เชี่ยวชํานาญซึ่งอาศัยแค่เพียงมีดดาบ ทั้งคนผู้นี้ยังไม่ให้ความสําคัญกับสมบัติทั้งหลายใด ๆ ภายใต้อาณาเขตนี้
หากทว่ายามนี้ ทุกผู้คนล้วนเห็นได้ชัดว่าราชันมัจจุราชทั้งตื่นเต้นทั้งร้อนใจเพียงไร ภายใต้นเสียงนั้นแฝงไว้ทั้งความขุ่นคืองทั้งห่วงกังวล
ชิงหลงผู้ตามหนานกงยวมาติด ๆ ต้องยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก เหตุใดนายท่านของเขาต้องเปลี่ยนเป็นคนละคนเสียทุกครั้งไปที่ได้พบแม่นางน่าหลาน ?
และย่อมแน่แท้ว่า เกอซีก็เห็นหนานกงยี่เช่นกัน
นางรับรู้ได้ถึงการมาเยือนของคนกลุ่มนี้ก่อนที่กู้หลิวเฟิง และเฟิงเหลียนยิ่งจะรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ เพียงยังไม่ทันใคร่ครวญสิ่งใด คล้ายเฟิงเหลียนยิ่งกลับได้รับบาดเจ็บกระทั่งร่ วงหล่นพื้นส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าตื่นกลัวออกมาเสียก่อน
คราแรกเกอซียังนึกแปลกใจ ด้วยตลอดช่วงการปะทะฝีมือระหว่างคนทั้งสอง กู้หลิวเฟิงหาได้ลงมืออย่างเต็มกําลังไม่ ฝ่ายเฟิงเหลียนยิ่งต่างหากที่กลืนโอสถธาตุแร่แดงเสริมพลัง และลงมืออย่างหนักหน่วง เช่นนี้แล้วเฟิงเหลียนยิ่งกลับกลายเป็นฝ่ายถูกทําร้ายได้อย่างไร ?
กระทั่งเมื่อเกอซีเห็นบุรุษในชุดสีม่วงประคองร่างของเฟิงเหลียนยิ่งไว้ด้วยใบหน้าอันเกรี้ยวกราด ทั้งหนานกงยี่ยังตามมาติด ๆ ทางด้านหลังเช่นนี้ ภายในใจของหญิงสาวเพียงสามารถกล่าวคําว่า “อ้อ” ออกมาด้วยความเยาะหยัน
เพียงแควฉากเล็ก ! ไม่สงสัยเลยว่าเหตุใดเฟิงเหลียนอิ่งจึงไม่อาจทนรับแรงฝ่ามือของอีกฝ่ายได้โดยที่แท้นั้นก็ เพื่อจัดฉากในครานี้เอง !
นางคงเห็นแล้วใช่ไหมว่าพี่ยวของนางในยามนี้ ทั้งโกรธเกรี้ยวทั้งเป็นเดือดเป็นแค้นเพียงไร ?
คิดเช่นนั้น มุมปากของเกอซีขยับโค้งยิ้มรับอย่างเย็นชา “เมื่อองค์ชายราชันมัจจุราชกับทั้งเทพธิดาบัวเยือกแข็งสามารถมาเยือนที่นี้ได้ แล้วไยกระหม่อมจะมามิได้เล่าพะย่ะค่ะ ? หรือพระองค์ทรงคิดว่าอาณาจักรกําบังแห่งนี้เปิดรับเพียง เพื่อคนจากตําหนักราชันมัจจุราชเท่านั้น ?”
หนานกงยวี่ตะลึงงงงัน เนิ่นนานเพียงไรแล้วที่เขาไม่ได้ยิน ซีเอ๋อเอ่ยกล่าวถ้อยคําเช่นนี้ กับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาถึงเพียงนี้
ทว่าเมื่อสายตาของเขาผ่านไปเห็นรอยแผลบนไหล่ซ้ายที่ ยังไม่ได้รับการเยียวยารักษาผนวกรวมเข้ากับดวงหน้าน้อย ๆ ที่ซีดเซียวของนาง ภายในใจของชายหนุ่มกลับยิ่งบีบรัดอัดแน่นไปด้วยทั้งความโกรธเกรี้ยวทั้งร้อนรุ่มภายในใจ
เหตุใดสาวน้อยของเขาจึงบ้าบินเช่นนี้ ? เขตแดนผนึกมังกรแห่งนี้เป็นสถานที่อันตรายเพียงไร ! กระทั่งยอดฝีมือระดับปฐพี่สะท้านสะเทือนที่สามารถผ่านเข้ามาได้แล้ว ยังไม่อาจดูเบาในทุกย่างก้าว ทว่านาง สาวน้อยผู้บอบบาง กลับขวัญกล้าบุกเข้ามาถึงใจกลางอาณาจักรกําบัง หากเกิดเรื่องใดขึ้น…หาก…
เพียงคิด ชายหนุ่มก็ยังมิกล้า ความหวาดกลัว ความห่วงกังวลอัดล้นอยู่ภายในใจกระทั่งแทบสามารถแปรเปลี่ยน เป็นความเกรี้ยวกราดอย่างเหลือแสนจนทําให้เขาสืบฝ่าเท้าย่างฉับ ๆ ตรงเข้าหาหญิงสาวร่างน้อยผู้ยืนนิ่งดื้อด้านจ้องเขาเขม็ง
หากทว่าเพียงขยับได้ไม่กี่ก้าว ชายผ้าคลุมกลับถูกคนผู้ หนึ่งฉุดรั้งไว้ในหูแว่วเสียงที่อ่อนแรงของเฟิงเหลียนยิ่ง “ท่านพี่ยวี่ ข้า…หนาว…เจ็บเหลือเกิน…”
ขณะเอ่ยคําดังกล่าว หญิงสาวเริ่มกระอักโลหิต ดวงหน้าที่งดงามกลับซีดเซียวไร้สีไม่ต่างจากซากศพประดุจจิตวิญญาณของนางพร้อมที่จะหลุดลอยออกจากร่างได้ ทุกขณะ
บุรุษผู้สวมชุดคลุมสีม่วงที่ประคองนางไว้ดูคล้ายทุกข์ร้อนยิ่งนัก ความห่วงกังวลขับเม็ดเหงื่อขึ้นผุดพรายไหลร่วงผ่านใบหน้า ครั้นเมื่อเขาเห็นเฟิงเหลียนยิ่งดิ้นรนไขว่คว้าเกาะกุมหนานกงยวไว้เช่นนั้น ชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะโพล่งวาจาอออกไปด้วยความร้อนใจ “หนานกงมัวแต่ยืนมื้ออะไรอยู่ ? รีบเข้ามาดูอาการน้องหญิงเหลียน ยิ่งเร็ว ”
หนานกงยวี่หาได้หันกลับไปเหลียวดูเฟิงเหลียนยิ่งไม่ หากแต่เขากลับเอาแต่จ้องเกอซีจนนัยน์ตาแทบลุกไหม้
กระทั่งบุรุษในอาภรณ์สีม่วงผู้นั้นเอ่ยเร่งเร้าด้วยความร้อนใจออกมาอีกครา “หนานกง จงอย่าได้หลงลืมไป สิว่าเจ้ายังคงติดค้างสิ่งใดไว้กับสํานักหลิวหลี ! หากน้องหญิงเหลียนยิ่งขาดใจไป หนี้ชีวิตของเจ้าล้วนไม่อาจลบล้างได้ ยังไม่รีบหาทางช่วยน้องหญิงเหลียนยิ่งอีกรึ ? เจ้าอยากเห็นนางสิ้นใจไปกระนั้นรี ? ”
หนานกงยวี่ขยับเคลื่อนเชื่องช้าลงก่อนจะหยุดชะงักในที่สุด เขาหมุนกายหันกลับไปตรวจอาการของเฟิงเหลียนยิ่ง
เกอซีจับจ้องชายหนุ่มผู้หันกลับไปลงนั่งถ่ายทอดพลังปราณในกายโอบล้อมร่างของเฟิงเหลียนยิ่ง ครั้นเมื่อหญิงสาวเห็นท่าที่เขินอาย สีหน้าระรื่นสมหวังที่เฟิงเหลียนอิ่งจับจ้องมายังหนานกงยวอย่างไม่วางตา ความขุ่นเคืองภายในใจกลับท่วมท้นเพิ่มทวีขึ้นในทันที
