หนานกงยวี่เพียงหัวเราะขึ้นเบา ๆ เขาเหยียดฝ่ามือตรงไปยังโคมเพ้อฝัน และของสิ่งนั้นก็ค่อย ๆ ลอยเคลื่อนเข้ามาอยู่ในอุ้งมือของชายหนุ่ม
เขาหยิบยื่นโคมเพ้อฝันส่งให้เกอซีไล้นวลแก้มเนียนนั้นอย่างอ่อนโยนขณะเอ่ยกล่าว “ซีเอ๋อ หลายวันมานี้ข้าทำให้เจ้าต้องลำบากทำให้เจ้าต้องกลายเป็นผู้ผิด เหตุที่ข้าไม่ลงมือสังหารจูเฉวี่ยนั้นหาใช่เพราะข้าต้องการไว้ชีวิตนางไม่ หากแต่อาจารย์ของนางมีประทีปชีวิตนางอยู่ในมือ หากอาจารย์ของนางล่วงรู้ว่าจูเฉวี่ยจบชีวิตลง สหพันธ์แพทย์จะต้องยื่นมือเข้ามาเกี่ยวพัน และร่วมหาเหตุเป็นแน่ ถึงตอนนั้น ตัวเจ้าจะตกอยู่ในอันตรายอย่างใหญ่หลวง เจ้าอย่าได้เคืองข้าเลยจะได้ไหม ?”
“ข้าไม่ได้โกรธเจ้า !” นางตอบคำกลับโดยไม่ต้องรั้งรอหยุดคิดขณะฝ่ามือยังคงผลักร่างอีกฝ่ายให้กลับเข้าไปในห้อง
ก็แค่เพียงจูเฉวี่ย นางหรือจะใส่ใจ ! ซ้ำร้าย ยังมิได้กล่าวถึงอาวุธที่นางใช้กับจูเฉวี่ยเมื่อครู่ยังไม่ถึงเวลาแสดงผล ฮึ่ม ! ยามนี้จูเฉวี่ยยังไม่รับรู้ถึงความผิดแปลกจากบาดแผลบนศีรษะของตน ทว่าอีกแค่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น นางจะต้องเจ็บปวดทรมานจนต้องร่ำร้องหาความตาย
เกอซีล้างแค้นทุกสิ่งที่นางคั่งค้างด้วยน้ำมือของตนเองจนบรรลุผลสำเร็จด้วยอุปนิสัยของนางนั้นมิใช่ผู้ที่จะคอยยืมมือผู้อื่นล้างแค้น
เมื่อหนานกงยวี่ถูกนำตัวกลับเข้าไปพักในห้องเรียบร้อย เกอซีถึงกับถ่ายถอนลมหายใจออกมาได้ ครั้นกำลังจะหลีกกลับ พวกชิงหลงจึงพากันเข้ารั้งไว้
“พระชายา มิทราบว่าพวกเราจะขอไต่ถามสักเล็กน้อยได้หรือไม่ ไม่ทราบพระชายาพอจะมีหนทางเยียวยารักษาอาการเจ็บป่วยของนายท่านให้หายสนิทอย่างถาวรได้หรือไม่ ?”
ทันทีที่ได้ยินเกอซีต้องนิ่งค้างด้วยอาการงุนงงไปครู่หนึ่งก่อนประกายตาอ่อนบางจะฉายวาบผ่านนัยน์ตาคู่สวย
สำหรับปัญหานี้ นางได้ใช้เวลาครุ่นคิดใคร่ครวญมาแล้วขณะที่อยู่ในห้องนั้นนางสามารถรำลึกถึงบางสิ่งบางประการ เมื่อขุดคุ้ยค้นความทรงจำทั้งหลายที่ตนมีบันทึกไว้ในหัวนางจึงพบสมุนไพรพิษชนิดหนึ่งซึ่งมีลักษณะบ่งชี้ใกล้เคียงกับอาการของหนานกงยวี่เป็นที่ยิ่ง
ในบทบันทึกสรรพชีวิตได้บันทึกถึงพิษเหมันต์ขั้นสูงชนิดหนึ่งซึ่งมีชื่อว่า เกล็ดเยือกแข็งดารา อันมีคุณสมบัติผลักดันพลังหยินในร่างให้พุ่งสูงถึงขีดสุด อายกระแสความเย็นจะแผ่ซ่านกระจายพลุ่งพล่านไปโดยตลอดถ้วนทั่วทั้งภายนอกภายใน จับหยาดโลหิตและอวัยวะภายในทั้งหมดให้แข็งค้างจับตัวจนถึงที่สุด หากคนสามัญทั่วไปกินเกล็ดเยือกเข็งดารานี้เข้าไปโดยไม่อาจหาสิ่งอันมีคุณสมบัติเป็นปฏิปักษ์ต่อฤทธิ์นี้ได้อย่างทันท่วงที อาการของพิษจะกำเริบขึ้นอย่างเฉียบพลันส่งผลให้คนผู้นั้นขาดใจในทันทีอย่างไร้หนทางหลีกเลี่ยง
ลักษณะอาการเช่นนี้ล้วนสามารถกล่าวได้ว่ามีความคล้ายคลึงกับพิษเหมันต์ในร่างของหนานกงยวี่เป็นที่ยิ่ง
ทั้งในบทบันทึกสรรพชีวิตยังมีบันทึกไว้อีกว่า เกล็ดเยือกแข็งดารานั้นเป็นปฏิปักษ์ต่อกบเพลิงโลกันตร์ ซึ่งเป็นสัตว์เวทที่เปี่ยมไปด้วยพลังหยาง แม้ตัวตนของมันหาใช่สิ่งซึ่งมีพลังหยางอย่างเข้มข้นก็ตามที ทว่ามันมีคุณสมบัติดูดพลังอายเย็นโดยจะสลายพิษเย็นกัดกร่อนลงไปทีละน้อยจนหมดสิ้นไม่เหลือ เช่นนั้นในบทบันทึกสรรพชีวิตจึงกล่าวถึงผู้ป่วยที่ได้รับพิษเกล็ดเยือกแข็งดาราจำต้องมีกบเพลิงโลกันตร์ไว้ข้างกาย ทุกครั้งที่อาการพิษกำเริบ อายพลังเย็นล้วนถูกสูบกลืนด้วยกบเพลิงโลกันตร์เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดทรมานของผู้ป่วย
ทั้งการดูดกลืนอายเย็นนั้นจะดำเนินไปอย่างต่อเนื่องกระทั่งพิษจากเกล็ดเยือกแข็งดาราสิ้นสภาพลง จากนั้นอาการเจ็บป่วยย่อมสามารถรักษาให้หายได้อย่างสมบูรณ์
เพียงทว่าพิษเหมันต์ในร่างของหนานกงยวี่มีเหตุเนื่องมาจากเกล็ดเยือกแข็งดาราจริงล่ะหรือ ? นางย่อมไม่อาจเหลือเวลามากพอจะใคร่ครวญค้นหาในยามนี้ ขอเพียงได้กบเพลิงโลกันตร์ ร่างกายที่ต้องบอบช้ำจากการเข้าสู่ถ้ำเพลิงย่อมสามารถทุเลาลงได้ ความสุ่มเสี่ยงต่อสุขภาพร่างกายย่อมลดทอนลงไปได้
หญิงสาวมีอาการลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบคำ “เจ้ารู้จักกบเพลิงโลกันตร์หรือไม่ ?”
กบเพลิงโลกันตร์ ? พวกชิงหลงหันมาสบตากันเลิกลั่กด้วยสีหน้างุนงง
ชิงหลงตามตัวท่านหมอขั้นสี่ในตำหนักราชันมัจจุราชเข้ามาไต่ถาม ชายชราผู้มีเส้นผมสีดอกเลาซึ่งแม้จะมีทักษะทางการแพทย์ด้อยกว่าจูเฉวี่ย ทว่าความรู้ของเขานับได้ว่ากว้างขวางกว่านางอย่างแน่นอน
ทว่าเพียงได้ยิน แม้กระทั่งหมอชรายังต้องส่ายหน้า
“กบเพลิงโลกันตร์ ? เป็นชื่อโอสถวิเศษใดกระนั้นหรือ ? ข้าได้เห็นโอสถวิเศษมามากมายยิ่งแล้วทั่วทวีปหมีหลัว ทว่ายังไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แม่นางน้อย เจ้ามั่นใจหรือว่าสิ่งที่เจ้าได้ยินได้ฟังมานั้นหาได้ผิดเพี้ยนไปไม่ ?”
เกอซีส่ายหน้าด้วยความจนปัญญา เห็นทีสิ่งที่บันทึกไว้ในบทบันทึกสรรพชีวิตจะไม่ใช่สิ่งซึ่งสามารถแสวงหาได้อย่างง่ายดายในโลกนี้
เห็นสีหน้าอีกฝ่ายสิ้นหวังเช่นนั้น ชิงหลงยิ่งเร่งเร้าซักไซ้ด้วยความร้อนใจ “พอจะมีหนทางอื่นใดนอกเหนือไปจากการใช้กบเพลิงโลกันตร์หรือไม่ ?”
***จบตอน กบเพลิงโลกันตร์***
