นัยน์ตาฉางกวนรุ่ยเปล่งประกายขึ้นวาบหนึ่งก่อนจะบ่ายหน้าไปหาราชองครักษ์ที่อยู่ด้านข้างพร้อมเสียงสั่ง “ไปสืบเรื่องราวทั้งหมดของเด็กหนุ่มแซ่ซีในเมืองเหยียนจิงมาให้ข้า ข้าต้องการรู้ว่าเด็กคนนี้คือผู้ใด”
เหล่าทหารรับใช้รับคำสั่งพร้อมรีบลงมือปฏิบัติตามอย่างเร็วรี่ ทิ้งไว้แค่เพียงฉางกวนเจิ้นเยว่ที่กำลังกระทืบเท้าปล่อยคำสบถด้วยความโกรธเกรี้ยวอยู่ด้านหลังฉางกวนรุ่ย ขณะที่ผู้เป็นพี่ชายเพียงพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา ยามเมื่อเขาทิ้งหางตามองด้วยร่อยรอยแห่งความเหยียดหยันที่แสดงออกอย่างชัดเจน
น้องสาวผู้นี้ถูกเสด็จพ่อตามใจเสียจนกลายเป็นคนไม่ได้เรื่อง ถึงกระนั้นนางยังกล้าอาจเอื้อมหมายว่าราชันมัจจุราชจะรับนางเข้าตำหนัก หากนางยังคงควบคุมตนเองไม่ได้เช่นนี้อีกคราคงได้ร่วงหล่นพสุธาเจ็บหนักอย่างแน่นอน หวังแค่เพียงนางจะไม่ทำลายทุกสิ่งที่เขากับเสด็จพี่กรุยทางไว้เป็นอย่างดีเท่านั้น
ยามนี้เหล่าผู้คนที่พากันมามุงดูต่างตระหนักดีว่ายามนี้ไร้สิ่งควรค่าแก่การรอชม แต่ละคนล้วนพากันแยกย้ายกระจายตัวกันไปโดยไม่มีผู้ใดทันสังเกตเงาร่างซึ่งอยู่มุมตรอก คนผู้สวมชุดพื้นสีเทาราวกับพวกหาบเร่ขายของกำลังจ้องเขม็งมายังซุ้มประตูตำหนักราชันมัจจุราช คล้ายมีอาการแย้มยิ้มที่มุมปากขึ้นเล็กน้อยก่อนเขาจะควักกระเรียนกระดาษปล่อยขึ้นสู่ท้องนภา
เพียงไม่นาน กระเรียนกระดาษตัวนั้นพุ่งตรงเป็นสายลำแสงลงสู่สวนซึ่งชายชราในชุดคลุมสีขาวกำลังนั่งเอนกายอยู่
เขาหยิบกระเรียนกระดาษตัวนั้นขึ้นมา ทันทีที่สายตากวาดมองผ่านตัวอักษรที่บันทึกไว้ บนดวงหน้านั้นพลันร้อนผ่าวด้วยความตื่นเต้น
หลังจากเที่ยวเสาะแสวงหาไปทั่วทุกสารทิศกลับสามารถพบเจอได้อย่างง่ายดาย ! เขาไม่คิดเลยว่าหมอหนุ่มยอดอัจฉริยะที่พวกเขาเพียรควานหามากว่าหนึ่งเดือนจะปรากฏกายออกมาเอง ! ทั้งคนผู้นั้นยังมีความเกี่ยวพันกับราชันมัจจุราชอีกด้วย !
แม้การที่ราชันมัจจุราชจะเข้ามามีส่วนพัวพันด้วยย่อมทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องที่ยุ่งยากซับซ้อนขึ้นมา ทว่าเพื่อความลับในการเยียวยารักษาอาการเส้นชีพจรฉีกขาดนี้ ตระกูลเจียงของเขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อจะคว้าตัวหนุ่มน้อยผู้นี้มาอยู่ในอาณัติให้ได้
ชายชราเผากระเรียนกระดาษในมือ หลังจากขบคิดครู่หนึ่งเขาก็เอ่ยขึ้นเบา ๆ “ไปตามเซียชงหมิงมาพบข้าเดี๋ยวนี้”
บ่าวรับใช้ผู้นั้นรับคำสั่ง และรีบปฏิบัติตามในทันที แค่เพียงไม่ช้านาน ท่านหมอเซียก็มาถึงทั้งที่ยังอยู่ในชุดคลุมปรุงโอสถ ยังมิทันจะให้หมอเซียเปิดปากไถ่ถามเรื่องราวใด ผู้อาวุโสเจียงกลับเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนด้วยเสียงกระซิบเบา “พบตัวเด็กหนุ่มที่ทำให้เจ้าต้องก้มลงคุกเข่าเมื่อครั้งก่อนแล้ว รู้ใช่ไหมว่าเจ้าต้องทำเช่นไร ?”
สีหน้าของหมอเซียกระด้างแข็ง ความเคียดแค้นชิงชังเผยผ่านจากดวงตา ทว่าเขารีบกลบเกลื่อนมันได้อย่างรวดเร็ว หมอเซียโค้งศีรษะลงคารวะพลางกล่าวตอบ
“อาวุโสเจียงโปรดวางใจ ผู้น้อยจะต้องเค้นเอาความลับในการรักษาอาการเส้นชีพจรลมปราณฉีกขาดเพื่อนำมาให้ท่านด้วยตนเองให้ได้ !”
*****
ทันทีที่ก้าวเข้าสู่ตำหนักราชันมัจจุราช เกอซีก็เห็นชิงหลง ไป๋หู่ และหวูอวี้ตรงเข้ามาต้อนรับนาง ผู้ที่ตามหลังมาติด ๆ นั้นคือท่านผู้เฒ่าขุย ท่านหมอผู้มีทักษะทางการแพทย์ระดับสี่ที่ได้พบเจอกันเมื่อวานนี้ทั้งยังได้สนทนาถึงเรื่องกบเพลิงโลกันตร์ ส่วนหวูซิน และซวนหวู่กลับไปมีท่าทีให้ความเคารพยำเกรงอีกคราเมื่อทั้งคู่มั่นใจแล้วว่าหนานกงยวี่พ้นขีดอันตราย และเข้าสู่ภาวะที่ปลอดภัยสามารถวางใจได้แล้ว
ดังนั้นยามนี้ ทั้งชิงหลง ท่านผู้เฒ่าขุยตลอดถึงทุกคนที่เหลือล้วนพลิกท่าทีรวมถึงทัศนะของตนไปอย่างสิ้นเชิงทันทีที่ได้พบหน้าเกอซี ยามนี้ทุกคนล้วนปฏิบัติต่อนางราวกับโพธิสัตว์
ใบหน้าของท่านผู้เฒ่าขุยยุ่งเหยิงยิ่งนักยามเมื่อเขาเริ่มเอ่ยปากไถ่ถามเกอซี “พระชายา เฒ่าผู้นี้ขอเรียนพระชายาตามตรงว่าใคร่ครวญเท่าไรข้าก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่าเหตุใดพฤกษาเวทที่แห้งเหี่ยวไร้พลังชีวิตจึงยังคงมีคุณสมบัติในการเยียวยารักษาโรคได้เสมือนหนึ่งเม็ดยาโอสถ”
“พระชายาใช้วิธีการใดในการนำต้นหญ้าหยินยะเยือกไปต้านพิษเหมันต์กันแน่ ? เมื่อวาน ข้าครุ่นคิดจนปวดหัวก็ยังไม่อาจเข้าใจได้ ความสามารถด้านโอสถของพระชายาช่างอัศจรรย์จริง ๆ….”
“พอได้แล้ว !” ใบหน้าของนางแข็งค้างขณะน้ำเสียงดังแทรกประโยคของอีกฝ่าย “เจ้าหยุดเรียกข้าว่าพระชายาจะได้ไหม ? หนานกงยวี่กับข้ามิได้มีความสัมพันธ์ในแบบที่พวกเจ้าคิด !”
ทุกคนในที่นั้นต่างนิ่งอึ้งตัวค้าง หลังจากมองหน้ากันเลิกลั่กไม่รู้ควรกระทำตัวเช่นไรอยู่ครู่ใหญ่ ที่สุดชิงหลงจึงเป็นฝ่ายกระแอมออกมาเบา ๆ สุ้มเสียงของเขาเอ่ยกล่าวขณะเบี่ยงสายตาหลบเกอซี “พระชายาล้อเล่นแล้ว พวกเราทั้งหมดในตำหนักราชันมัจจุราชล้วนสามารถเป็นพยานในความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับนายท่านได้ทั้งสิ้น โดยเฉพาะในคืนวันนั้นที่หลุมดำปรากฏขึ้น เมื่อพวกเราผลักบานประตูห้องนายท่านเข้าไปพวกเราทั้งหมดล้วนเห็นท่านกับนายท่านกำลัง….”
***จบตอน ง่ายดาย***
