แม่นมเฉินเปิดดวงตาทั้งคู่ออกด้วยสายตาที่ว่างเปล่าเมื่อร่างของนางไม่ได้รับบาดเจ็บใดดังที่คาด หากแต่กลับได้พบฝ่ามือของพ่อบ้านหลี่แข็งค้างอยู่กลางอากาศ
ข้อมือของมันถูกเชือกเส้นบางรัดไว้ ไม่สิ…..ไม่น่าจะเอ่ยเรียกของสิ่งนั้นว่าเชือก หากแต่สมควรถูกเรียกขานว่าแส้มากกว่า แส้เส้นขาวบางปลายตะขอนั้นถูกสะบัดเข้าใส่เป้าหมายอย่างแม่นยำ
พ่อบ้านหลี่หันขวับกลับไปหาที่มาของแส้อย่างเดือดดาล “บ้าที่สุด มันผู้ใดไร้นัยน์ตาถึงขนาดหาญกล้ามีเรื่องกับข้าเชียวหรือ ?”
ทันทีที่พ่อบ้านหลี่โคจรกระแสพลังปราณเพื่อสะบั้นแส้ที่ตวัดรัดข้อมือตนอยู่นั้น อาการด้านชาไร้ความรู้สึกอย่างรุนแรงพลันปะทุขึ้นภายในอย่างรุนแรงราวกับทั่วทั้งร่างกำลังจะถึงกาลฉีกขาดแหลกเหลว ความรู้สึกเจ็บปวดทรมานแทรกซึมเข้ามาขณะที่ร่างของมันพุ่งทะยานลอยขึ้นไปในอากาศ
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก——- !” เสียงร้องก้องกังวานไปทั่วอาณาบริเวณ
บรรดาบ่าวรับใช้ทั้งหลายที่รายล้อมยืนร่างแข็งค้างมองภาพเหตุการณ์ที่ปรากฏเบื้องหน้าด้วยอาการโง่งม พวกมันทำได้เพียงมองดูพ่อบ้านหลี่ผู้แข็งแกร่งทรงพลังกลับกลายเป็นเพียงกระสอบทรายผุพังด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ร่างของพ่อบ้านหลี่ลอยปลิวสูงขึ้นไปก่อนจะตกลงมากระแทกพื้นอย่างหนักหน่วง
“พล้อค พล้อค—-”
เสียงที่ดังขึ้นมาจากร่างของพ่อบ้านหลี่ทำให้บ่าวไพร่ที่เหลือรู้สึกว่าโลหิตที่ไหลเวียนในกายตนพลันเย็นเฉียบขึ้นมาทันที นั่น……นั่นมันเสียงกระดูกในร่างแตก !
ดวงตาของพ่อบ้านหลี่เหลือกกลับ โลหิตสีแดงสดค่อย ๆ ไหลรินลงมาเป็นสายจากมุมปาก เพียงชั่วพริบตาลมหายใจของมันหยุดลง !
ใบหน้าของพวกที่เหลือพลันซีดเผือดด้วยความตื่นตะลึง พวกมันค่อย ๆ เบนสายตาหันไปทางประตูทางเข้า ภายใต้ความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่ด้านนอกตัวอาคาร สาวน้อยร่างบางผู้หนึ่งค่อย ๆ กรีดเท้าย่างกรายเข้ามาด้านใน
“หา——- ! !” เสี่ยวซื้อบ่าวรับใช้ผู้น้อยที่คอยเฝ้าติดตามพ่อบ้านหลี่อยู่เสมอร้องโวยวายไม่หยุดปาก
“เป็นไปได้อย่างไร ? เจ้า…..เจ้ากลับมาได้อย่างไร ? เหตุใดเจ้ายังกลับมาที่นี่ได้อีก ?”
บ่าวรับใช้ที่เหลือหาได้มีท่าทีตื่นตกใจดังเช่นหนุ่มน้อยผู้นี้ พวกมันเพียงมีสีหน้าที่งุนงงท่ามกลางความรู้สึกขวัญกระเจิง
ผู้ที่ปรากฏเบื้องหน้าสายตานั้นมีผิวพรรณซีดจางเรือนร่างผอมบางแลดูงดงามน่าชม เห็นได้ชัดว่าคนผู้นั้นคือ คุณหนูสามของนายท่าน ‘น่าหลานเกอซี’
ทว่า นางคือน่าหลานเกอซีจริงล่ะหรือ ?
พวกมันทั้งหมดมีเพียงภาพติดตาของคุณหนูสามผู้ต้อยต่ำขลาดเขลา เหตุใดนางจึงกลายเป็นสตรีผู้น่าเกรงขามไปได้ถึงปานนี้เทียว ?
หากแต่สิ่งที่น่าตื่นผวายิ่งขึ้นไปกว่านั้นคือ การที่นางขยับกายแค่เพียงครั้งเดียวก็สามารถจัดการพ่อบ้านหลี่ผู้แข็งแกร่ง บดทำลายกระดูกทั่วร่างก่อนจะส่งเขาไปพบมฤตยูแห่งความตายอย่างฉับพลัน
ถูกแล้ว หลังจากบดขยี้จวนสกุลซูจนสาแก่ใจแล้ว เกอซีหวนกลับมายังเรือนน่าหลานตามเรื่องราวในความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิม
นางเคยคิดว่าตนเข้าใจสภาพอันทุกข์ทนน่าเวทนาที่น่าหลานเกอซีจำต้องกล้ำกลืนฝืนรับอยู่ทุกวัน หากเพียงทว่าเมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดประจักษ์อยู่เบื้องหน้านางจึงเพิ่งจะตระหนักซึ้งถึงชะตาชีวิตอันโหดร้ายที่เกอซีได้ประสบอย่างแท้จริง
แม่นมเฉิน คือคนเพียงผู้เดียวที่ห่วงใยใส่ใจน่าหลานเกอซีอย่างแท้จริง แม้ว่านายบ่าวทั้งคู่ต่างถูกผู้คนรอบข้างปฏิบัติในสภาพที่ดีกว่าสุนัขแค่เพียงเล็กน้อย
ผู้ที่เป็นคุณหนูถูกเสือกไสไล่ส่งให้ไปนอนในโรงฟืน ขณะที่บ่าวรับใช้พวกนี้กลับยึดเอาเรือนหลักเป็นที่พำนักของตนเอง
คนจากเรือนใหญ่น่าหลานจะส่งน้ำและอาหารมาอย่างเนืองนิจหากแต่กลับถูกเหล่าบ่าวไพร่ใจมารพวกนี้ฉกชิงเอาไปแบ่งปันกันเองเสียทุกครั้ง โดยที่กากเดนส่วนที่เหลือจะเป็นส่วนของน่าหลานเกอซีและแม่นมเฉินซึ่งย่อมไม่เคยเพียงพอให้พวกนางทั้งสองได้อิ่มท้องเลยสักครา
หากแต่สิ่งที่เกินความคิดฝันนั้นคือ แม้เมื่อคุณหนูของพวกมันหายตัวไป พวกมันไม่เพียงไม่ห่วงกังวล มันยังหมายจะเอาชีวิตแม่นมเฉินผู้คอยอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับนางให้ถึงแก่ความตาย
แม้นางจะรู้สึกเวทนาต่อโชคชะตาที่อาภัพอย่างสุดแสนของน่าหลานเกอซี แต่นางย่อมตระหนักดีว่า ณ ดินแดนแห่งนี้ ผู้ไร้สิ้นกระแสพลังปราณไม่อาจฝึกฝนพลังฝีมือให้มีวรยุทธที่ก้าวหน้าได้นั้นย่อมยากที่จะรักษาชีวิตตนให้รอดพ้นจากความตายและหายนะไปได้ เกอซีจึงทำเพียงทอดถอนใจ แม้จะถือกำเนิดในฐานะแห่งคุณหนูตระกูลดี แต่ช่วงชีวิตที่ผ่านมาของนางกลับมีสภาพไม่ต่างกับสุนัขจรจัดเท่าไรนัก โชคชะตาของน่าหลานเกอซีช่างน่าสลดสังเวชยิ่งนัก
เกอซีขยับฝ่าเท้าก้าวย่างสามขุมเข้ามาถึงด้านในอย่างเชื่องช้า คราใดที่ฝีเท้าของนางขยับ บรรดาบ่าวพวกนั้นจะพากันชักฝ่าเท้าถอยกลับไปอย่างสั่นผวาด้วยความหวาดกลัว
เสี่ยวซื้อผู้ร่วมหัวจมท้ายกับพ่อบ้านหลี่มาโดยตลอดตื่นผวาจนทั่วร่างของมันสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว
“เจ้า….เจ้าคือใคร ?” แม้มันจะลนลานถอยหนีกระทั่งสะดุดขาตนเองล้มกระแทกพื้นมันก็ยังคงเพียรพยายามคืบคลานถอยร่นหนีต่อด้วยอาการหวาดหวั่นพรั่นพรึง
“เจ้าเป็น….เจ้าเป็นผีแน่ ๆ เจ้าคือผีคุณหนูสามที่กลับมาแก้แค้นพวกเรากระนั้นหรือ ?”
“ไม่—-ไม่— ! ไม่ใช่ข้า ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น ! ข้าเพียงทำตามคำสั่งของพ่อบ้านจาง หากเจ้าต้องการหาผู้บงการที่แท้จริงก็จงไปหาคุณหนูรองกับพ่อบ้านจางโน่น ! ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ ทั้งสิ้น !”
***จบตอน มนุษย์หรือภูตผี ?***
