โดยไม่รั้งรอให้ไป๋หู่อึกอักพยายามคิดค้นหาคำตอบ เกอซีก็ตะเพิดชายหนุ่มออกไปนอกเรือนอย่างไร้เยื่อใยแล้ว
หลังจากจัดการฉินลู่ และไล่ไป๋หู่กลับไปเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวยังคงไม่กลับเข้าไปในห้อง นางกลับยังคงนั่งรออย่างนิ่งสงบอยู่ภายในสวนเช่นเดิม
ผ่านไปครึ่งชั่วยาม*ใครบางคนเหยียบเยือนเข้ามายังเรือนหลังน้อย คนผู้นั้นคือพ่อบ้านหวางจ้ง
*ครึ่งชั่วยาม คือหนึ่งชั่วโมง
จากรูปร่างหน้าตาที่เห็น หวางจ้งผู้นี้ดูจะเป็นเพียงชายวัยกลางคนที่น่าจะมีอายุประมาณสามสิบถึงห้าสิบปีเท่านั้น แผงคิ้วหนาขับนัยน์ตาให้โดดเด่น แค่เพียงเห็นการแต่งกายก็สามารถบ่งบอกถึงสถานภาพของเขาได้ทันที พลังฝีมือของคนผู้นี้นับได้ว่าสูงส่งที่สุดในหมู่ทาสรับใช้แห่งน่าหลาน มันสามารถบรรลุถึงระดับสูงสุดของพลังปราณระดับที่สอง ปฐมภูมิโลกันณ์ และอีกไม่ช้านาน มันจะสามารถก้าวข้ามไปสู่พลังปราณระดับขั้นที่สามพลิกผันอเวจี
ยามเมื่อมันสาวเท้าก้าวเข้ามา สายตาของมันกวาดตวัดไปยังแอ่งโลหิตที่นองโชกพื้น แผงคิ้วนั้นขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
ภายในบริเวณสวนยังคงมีกรุ่นอายแห่งพลังปราณของยอดฝีมือหลงเหลืออยู่ พลังปราณของผู้ที่มีฝีมือยุทธสูงส่งยิ่งกว่าตัวมันเองจนสามรถกระตุ้นเร้าความรู้สึกหวาดกลัวให้เกิดขึ้นภายในใจของหวางจ้งได้
มันสอดส่ายสายตาโดยรอบก่อนมาบรรจบลงที่เกอซีผู้นั่งจิบชาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ภายในแววตาของมันบ่งบอกถึงความแคลือบแคลงสงสัยอย่างเด่นชัด
นี่คือคุณหนูสามแห่งน่าหลานผู้มีแต่ความตื่นกลัวทั้งยังเป็นผู้ไร้ความสามารถ เศษสวะที่ถูกขับออกมาจากเรือนผู้นั้นล่ะหรือ ? ทว่าจากที่เห็นนี้ แม้นางจะอยู่ในสภาพค่อนข้างขาดสารอาหารแลดูอมโรคไร้สิ้นพลังกระแสปราณที่พลุ่งพล่านในกาย ทว่านัยน์ตาคู่นั้นกลับเปล่งประกายเจิดจ้า สตรีผู้ขลาดเขลาไร้ค่าผู้นั้นหายไปไหนเสีย ?
หรือจะมียอดฝีมือคอยช่วยหนุนหลังคุณหนูสาม ทำให้นางเย่อหยิ่งจองหองผยองตนเช่นนี้ ? กระทั่งฉินลู่ยังถูกนางจัดการด้วยแผนการอันชั่วร้าย
ฮึ่ม ! นางประเมินความสามารถของตนสูงส่งเกินไปแล้ว คิดหรือว่าแค่เพียงมีผู้ช่วยหนุนหลัง ก็จะสามารถกระทำตนผยองกับสกุลน่าหลานได้ ? เห็นจะมีแค่เพียงคนธรรมดาสามัญเท่านั้นที่นางสามารถลงมือจัดการได้ !
แม้หวางจ้งจะเหยียดหยันเยาะเย้ยอยู่ภายในใจ ทว่าสิ่งที่แสดงออกกลับยังคงมีความเคารพยำเกรง “บ่าวรับคำสั่งจากฮูหยินมาเรียนเชิญคุณหนูสามกลับเรือนใหญ่ขอรับ”
เกอซีวางถ้วยชาลงพร้อมปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ “หากข้าไม่กลับเล่า ?”
นัยน์ตาหวางจ้งหรี่ลง ฉับพลันขุมพลังที่รุนแรงร้ายกาจก็พวยพุ่งออกมาจากร่างของมันอย่างไม่มีการส่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า
แรงพลังกระแสปราณของผู้มีพลังฝีมือชั้นสูงกดดันให้จางซาน ซีเจี่ยรวมไปถึงเหล่าบริวารที่อยู่ร่วมกันเพื่อช่วยปกป้องเกอซีมีสีหน้าแปรเปลี่ยนไป ผู้ที่ยังมีฐานพลังฝีมือด้อยยิ่งรู้สึกอ่อนแรงเข่าล้าทรุดร่างลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น
กระทั่งสีหน้าของเกอซีก็ซีดเผือดลงไปเช่นกัน ร่างที่นั่งอยู่บนม้าหินสั่นสะท้านเล็กน้อย
หวางจ้งมีสีหน้าพึงพอใจเมื่อได้เห็นความอ่อนด้อยของอีกฝ่าย เจ้าพวกที่เป็นดั่งมดปลวกเบื้องหน้าเขาพากันเนื้อกายสั่นสะท้าน หวางจ้งค่อย ๆ ลดพลังปราณของตนเองลงทีละน้อย
รอยยิ้มแห่งความเคารพยังคงฉาบทาอยู่บนดวงหน้าชายวัยกลางคน ทว่าในแววตากลับฉายอาการแห่งความเหยียดหยัน และย่ำยี “บ่าวรับคำสั่งฮูหยิน ต้องนำตัวคุณหนูสามกลับไปขอรับ หากคุณหนูสามยืนกรานขัดชืนเช่นนี้ บ่าวจำต้องจับคุณหนูสามมัดกลับคืนสู่เรือนใหญ่ขอรับ”
เกอซีกดสายตาลงทำให้มิอาจมีผู้ใดสามารถอ่านความรู้สึกจากใบหน้าซูบตอบนั้นได้ ทว่ามันประดุจดั่งว่าหญิงสาวกำลังตกอยู่ในความหวาดกลัวจากคำขู่ ซึ่งทำให้แม้กระทั่งปลายเส้นผมของนางก็ยังไหวระริกอย่างเห็นได้ชัด
ผ่านไปครู่หนึ่ง หวางจ้งจึงได้ยินน้ำเสียงของอีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา “ได้ ข้าจะกลับไปกับเจ้า”
หวางจ้งผงกศีรษะด้วยความพึงพอใจ มันยิ่งรู้สึกได้ชัดว่าเกอซีผู้นี้นับเป็นบุคคลที่ต่ำต้อยอย่างแท้จริง ยามนี้มันมั่นใจเหลือเกินว่า นางก็ยังคงเป็นเศษสวะไร้ค่าที่ขลาดเขลาเช่นเดิมผู้นั้น นางทำได้เพียงนั่งกอดเข่าผอมบางของตน ไม่มีสิ่งใดแสดงออกถึงความน่ายำเกรงเลยแม้แต่น้อย
ส่วนฉินลู่ ผู้ใดจะล่วงรู้ได้ว่ามันเพียงได้รับบาดเจ็บหรือสิ้นใจไปแล้ว มันเป็นเพียงตัวสวะที่ไม่มีพลังฝีมือสูงส่งเท่าไร มันเพียงรู้จักแต่การประจบสอพลอไปวัน ๆ หาได้มีผู้ใดในเรือนใส่ใจในความเป็นความตายของมันไม่
เกอซีขึ้นไปบนรถม้าที่หวางจ้งจัดเตรียมไว้ เสียงแม่นมเฉินร้องเรียกอย่างร้อนรนติดตามมาจากด้านหลัง “คุณหนู คุณหนูขอบ่าวติดตามไปด้วยเจ้าค่ะ บ่าวกับเซี่ยวหลีขอกลับไปกับคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ ! เบื้องหน้าต่อไป คุณหนูจะต้องกลายเป็นคุณหนูผู้เกรียงไกรแห่งสกุลน่าหลาน คุณหนูจะอยู่ที่นั่นโดยไม่มีแม่นม และสาวใช้ข้างกายได้อย่างไรเจ้าคะ !”
ในแววตานั้นเปี่ยมไปด้วยความมุ่งหวัง ราวกับนี่คือความไฝ่ฝันอันยาวนานของนางที่จะได้เห็นเกอซีกลับไปเป็นคุณหนูแห่งเรือนน่าหลานอีกครา
รอยยิ้มอย่างเย็นชาเผยผ่านมุมปากของเกอซียามเมื่อนางเอ่ยกล่าวขึ้นอย่างเนิบช้า “เมื่อแม่นมเฉินหมายจะติดตามข้าไปด้วยก็มาเถิด ส่วนเซี่ยวหลี เจ้าอยู่ที่นี่ คอยช่วยดูแลการฝึกฝนของพวกซีเจี่ยจนกว่าข้าจะกลับมา”
***จบตอน ข้าจะกลับไปกับเจ้า***
